Amerika op zijn kop

We hebben allemaal weleens problemen gehad met het verzetten van de klok van zomer- naar wintertijd of andersom. Afgelopen week was het Corlee’s beurt.
Maandagochtend vond ik het al een beetje raar dat ik Corlee in de badkamer hoorde rommelen. Normaal staat ze pas op als ik bijna weg ga, maar goed, iedereen kan weleens eerder weg moeten. Ik kleedde me aan en ging naar beneden voor mijn ontbijt en niet veel later kwam Corlee ook naar beneden. Zij begon ook haar ontbijt klaar te maken en toen ze naar de magnetron liep om haar breakfast buritto (burrito die je eet als ontbijt, het bevat onder andere ei, groente en stukjes worst) op te warmen, zag ze de tijd op de magnetron. Ze draaide langzaam om, met haar bord nog in haar hand en vroeg: “Is it really seven ten?” Ik antwoordde: “Yes?” “Is it really seven ten?!” “Yes, why? Did you not put your clock an hour back?” “Omg...” En ze was weer boven. Is het erg gemeen van mij om dit zeer amuserend te vinden? Ik heb namelijk even uitbundig gelachen voordat ik de volgende hap in mijn mond stopte.

Later die dag was ik degene die “uitgelachen” werd. Ik was op mijn werk, dus ze waren me niet echt aan het uitlachen, maar het was zeker amuserend voor de mensen om mij heen. Ik was gevraagd om de opname te bekijken (met een koptelefoon) die gemaakt was tijdens het Scholarschip Banquet (die ene waar ik van alles voor geregeld had). In de opname waren er drie studenten die hun zegje gingen doen en daarin vertelde wat hen zo dankbaar maakte voor de scholarschip die ze ontvangen hadden. De tweede student was een moeder met een ontroerend verhaal waar ze zelf emotioneel van werd. Toen ze klaar was met praten, begonnen de mensen op de opname te klappen. (De meeste van jullie zullen nu wel kunnen raden wat er zo grappig was.) Ik was zo ontroerd door haar verhaal dat ik automatisch begon mee te klappen. De vrouw die naast me zat keek over haar schouder en begon te lachen. Ik legde uit dat ik klapte omdat ze op de opname klapte en het duurde niet lang of iedereen om mij heen begon ook te lachen. Jup… That’s me… Ik heb al vele verbaasde gezichten mijn kant op zijn draaien in mijn leven.

Dinsdag hadden Lisa en ik rooster technisch een ietsiepietse klein probleempje. Van 3 tot 4 werden we op twee plekken tegelijk verwacht. We hadden de eerste European Club Meeting en we hadden een vergadering-wat-we-later-geen-vergadering-durfde-te-noemen over The Global Tea Event. Op beiden zal hieronder dieper ingegaan worden, als u dit niet lijkt te interesseren kunt u gerust verder lezen bij ‘Verkiezingen!’.

In de eerste European Club Meeting hebben we ons allemaal voorgesteld, wat eigenlijk vrij zinloos was aangezien de groep uit Nederlanders en Duitsers bestond die elkaar al eens ontmoet hadden en ik denk in totaal twee onbekenden. Anyway, na het voorstelspel (ik ga niet eens een poging wagen op dit spel uit te leggen…) kwamen er een aantal mededelingen over tripjes die ze hadden gepland waar wij ons voor konden opgeven. Lisa en ik gaan binnenkort naar een Noorweegse Universiteit en naar de High School uit de film ‘10 things I hate about you’. Maak je geen zorgen, ik had ook geen flauw idee waar dat over ging tot Lisa het met mij had gekeken. Na de mededelingen hebben we nog een groepsfoto gemaakt en toen kwam het belangrijkste deel van dat uur. De witte bakkersboterhammen met hagelslag! Helaas was er geen boter. Maar ja, de docent die het had meegenomen kon ook niet weten dat we dat eronder smeren om het beter te laten plakken, ik bedoel, ze was nog aan het bij komen van het feit dat we überhaupt bedacht hebben om cupcake decoratie op onze boterhammen te strooien. Hmm… Het was een hele tijd geleden dat ik dat op had. En dan heb ik het niet alleen over de hagelslag, maar ook over eerste fatsoenlijke boterham hier in Amerika.

Lisa en hadden gevraagd om de “vergadering” te verplaatsen en aangezien wij de enige twee waren die kwamen opdagen was dit geen probleem. Om 4 uur kwamen aan op onze “vergadering” en nog geen kwartier later stonden we weer buiten. We hebben praktisch besproken wat we ook over de mail hadden kunnen bespreken, maar omdat het Engels van het meisje waar we mee hebben “vergaderd” onder niveau is en ze niet echt als een lampje over komt was het goed dat we even langs gekomen waren. Om de toch al zo korte vergadering nog maar even verder in te korten, kan ik in het kort zeggen dat we 150 dollar hebben gekregen om te besteden aan Nederlandse lekkernijen voor het tea-event van Green River. Eens in de zoveel tijd wordt er een Global Tea Event gehouden waar studenten van een bepaald land hun thee en lekkernijen laten proeven. Dit keer is Europa aan de beurt, maar omdat Lisa en ik de enigen waren die hadden aangegeven te willen helpen wordt het nu een Nederlandse thee. En we hebben echt niet extra veel eten op het boodschappenlijstje gezet puur om eigenbelang in de hoop over te houden en het mee naar huis te kunnen nemen :).

Verkiezingen!

Is dat nou jammer, betrapt! Ga maar gauw terug naar waar je gebleven was, want ik weet dat je diep van binnen toch nieuwsgierig bent naar die twee Europese activiteiten, al is het alleen maar om tot in de details te weten wat ik die dinsdag te doen had.

Nu dan echt de verkiezingen. Tegen de tijd dat Lisa en ik thuis kwamen waren de verkiezingen al in volle gang. Voor ons was het natuurlijk een heel nieuw fenomeen en heel speciaal om live te zien in Amerika. We hebben de rest van de middag en avond zeer geboeid en lichtelijk geïrriteerd gekeken naar wat er allemaal gaande was. De mensen op de tv waren nogal partijdig, wilden niet toegeven dat Clinton minder stemmen kreeg dat ze hadden verwacht en probeerden de overwinning van Trump zo lang mogelijk uit te stellen. Op het nieuws werd ondertussen verteld dat de immigratiesite van Canada plat lag en er mensen met band-bootjes naar Canadese wateren aan het drijven waren.  Of te wel, Amerika stond op zijn kop.
Ik heb tijdens de chaos op tv mijn Sociologie huiswerk gemaakt en ben nog voor de uitslag naar bed gegaan. Ik had Lisa gevraagd mij wakker te maken om de uitslag te vertellen.

Omdat we nog niet genoeg toetsen voor psychologie hadden gehad, hadden we woensdag weer een toets. Dit keer een mid-term dat ging over 3 hele hoofdstukken. 3 hoofdstukken aan stampwerk. Ik had het zolang mogelijk uitgesteld, maar om half 3 moest ik toch echt die 100-vragen-lange-toets maken. Het merendeel van toets bleek uit vragen van de vorige toetsen te bestaan. Soms was dit een opluchting omdat ik het antwoord nog wist, en andere maakte me in de war omdat ik me herinnerde dat ik er de vorige keer over twijfelde en ik niet meer zeker was wat ik toen geantwoord had. Laten we er het beste van hopen, ik had er best een goed gevoel over.

Ik wist niet zeker hoelang ik over mijn toets zou doen, dus had ik tegen Lisa gezegd dat ze alvast naar huis kon gaan. En ze zou me een berichtje sturen als ze nog niet naar huis was gegaan, zodat we dan toch samen konden lopen. Het signaal op in de gebouwen is dramatisch dus ik had haar berichtje niet gezien. Ik had nog wel gekeken op de meeste logische plekken waar ik haar zou verwachten, maar toen ik haar niet kon vinden was ik naar huis gefietst. Daar had ik wel signaal en kreeg haar berichtje dat ze nog niet naar huis was gegaan. Whoeps… Wat een goeie vriendin ben ik toch. Ik had haar op school achter gelaten. Gelukkig vond ze het niet erg en is ze zelf naar huis komen lopen.

’s Avonds was mijn allerlaatste volleybalwedstrijd. Ik was er zowel blij als niet blij mee. Ik vond het leuk om elke week te volleyballen, maar niet met dit team en niet op dit level. Ik kan hier een hele hoop woorden aan vuil maken, maar laat ik het voorlopig even houden op: egoïstische speler die denkt een professional te zijn en daarom zijn eigen fouten niet ziet en die van anderen beantwoordt met een diepe zucht.

Wat ik eigenlijk woensdag had verwacht, gebeurde donderdag. Protesten tegen Trump op Green River. De hele ochtend en begin van de middag heeft een hele groep studenten met borden, vlaggen en megafoons op het hoofdplein van de college gestaan en door het hoofdgebouw gelopen. Het was leuk om dit zo mee te maken, want ze waren erg serieus maar toch onschuldig (geen rellen enzo). Goede manier om een protest van dichtbij te zien gebeuren.

Vrijdag was Veterans Day, een dag waarop Amerika stil staat bij alle militairen die zoveel betekend hebben voor het land. Lisa en ik hebben een luier dag gehouden waarop we een stap buiten de deur hebben gezet. Soms zijn die ook nodig weet je. Ik hebben gezellig kunnen skypen met mijn het thuisfront en mijn synchroonzwemclubbie die een meidenavond hadden. Nu ik zo op mijn dag terug kijk heb ik echt niks nuttig gedaan. Echt gewoon helemaal niet. Hmm… wauw…
’s Avonds kwam Jill, Melissa’s moeder, met haar exchange student en onze vriendin Sharon en een vriendin van Melissa langs om te eten en een spelletjesavond te houden. We hebben pizza gegeten en een potje ‘Scattergaries’ gespeeld. Dit is een spel waarbij je elke ronde een lijst hebt met 12 omschrijvingen waar je een woord bij moet bedenken met de letter begint die is gedobbeld. Dus bijvoorbeeld: een naam van een jongen, een groentesoort, een lichaamdeel en een staat met de letter J.
Oeh en drie keer raden wat voor drankje we erbij mochten drinken? Een Margarita! Dat was genieten.

Gelukkig was zaterdag wat actiever. Ik had heerlijk geslapen dus ik was met een goed humeur mijn bed uitgekomen, ontbeten met pumpkin pie (hihi, yummie) en weer geskypet met thuis. Dit keer was er visite die ook allemaal gezellig konden mee skypen. Laura en Jonathan vierden namelijk hun verjaardag. Na een paar mislukte pogingen om met meerdere apparaten tegelijk te kunnen skypen, hebben ze geaccepteerd dat ze mij moesten delen op één scherm.
Voordat we gingen lunchen heb ik even ge-Wii-t met Corlee en na de lunch begon mijn avontuur naar Seattle om met een vriendin (Patricia uit Indonesië) naar de theatervoorstelling Medea te gaan.
Melissa bracht mij met de auto naar een zogeheten light train station, waar ik met Patricia op de trein zou stappen. Ik moest een kaartje kopen bij een kaartjesautomaat. Mijn kaartje koste 3 dollar voor heen en terug, dus ik stopte 20 dollar in de automaat want ik had het niet kleiner. Als ik de mededelingen voor cash iets eerder had gelezen had ik dit net even anders aangepakt, want ik kreeg 17 dollar aan muntgeld terug. Doordat Melissa en ik een beetje vertraagd waren door het verkeer, hadden we een trein later dan we gepland hadden wat ons 10 minuten kostten. Aangekomen op het juiste perron, moesten we de monorail zien te vinden die ons naar Downtown Seattle zou brengen. Doordat we het niet 1,2,3 gevonden hadden én achter een scoutinggroep terecht kwamen die voor elk kind een individueel kaartje moest kopen, wat een eeuwig leek te duren, miste we ook deze trein en moesten we weer 10 minuten wachten. Ons reisschema had hier geen rekening mee gehouden dus zouden we te laat in het theater aankomen. Vanuit de monorail zijn we naar het theater gerend en waren we nog net op tijd om toch naar binnen te mogen en nog voordat het toneelstuk begonnen was.
Het toneelstuk was geweldig. Ze hadden een goede baland gevonden tussen de oude Grieken en het moderne leven. Zo was er wel een ‘chorus’, maar bestond dit uit vrouwen die zich voordeden als de vriendinnen van Medea. Ik heb er echt van genoten!
Op de terugweg kwamen we bijna terecht in een Trump-protest, maar gelukkig bleven ze op een afstandje. Van de terugreis met monorail heb ik meer kunnen genieten dan de heenreis. De heenreis van zo gestrest dat ik niet had gezien dat het een toeristische attractie was met een prachtig uitzicht over Seattle.

Aansluitend aan mijn avontuur in Seattle zijn we als gezin bij de zussen, kinderen en neven van Paul gaan eten (don’t ask, to difficult to explain). We hadden twee soorten salades, lasagne en stokbrood met gesmolten kaas als hoofdgerecht en een marshmallow brownie als toetje. We hebben ook nog een spel gespeeld, waarvan ik eigenlijk niet eens weet hoe het heet. Is misschien ook maar beter ook, het is niet echt een net spel wat je met je kerstmisgasten speelt. Laat ik zeggen dat ik geleerd heb om ‘dirty things’ te zeggen met ‘normal words’. Bovendien heb ik bewezen geen ‘dirty mind’ nodig te hebben om deze ‘dirty game’ te winnen :).

Melissa was zo vriendelijk geweest de bootcamp een uur te vervroegen, dus zaten Lisa en ik op een zondagochtend om 7 uur aan een banaan en een yoghurtje. Op zich vond ik het geen slecht idee om het te vervroegen, want anders lijkt de dag alweer bijna om te zijn voordat iedereen gedoucht en wel weer beneden zit. We zijn met z’n alle heel erg productief geweest vandaag, want we hebben heel veel koekjes gebakken, geknutsel voor de craft-fair (waar Melissa craft-dingen wil gaan verkopen) en ik heb mijn script uitgelezen voor Drama. Trouwens, wat een raar verhaal is dat… ik geloof dat ik de duivel in persoon (letterlijk, anderen kunnen mij zien) ben die bijna dode mensen komt ophalen en de mensen in de omgeving geruststelt.
We hebben twee soorten koekjes gebakken: chocolat honey and peanut blossoms. En verrassend genoeg vond ik de peanut blossoms lekkerder dan de de chocolat honey cookies.