De avonturen van Margot Steijger

Allereerst mijn excuses voor het niet op tijd posten van mijn blog. Zoals je zo gaat lezen had ik het errug druk en is het schrijven van een blog er een beetje bij in geschoten. Maar hier is hij dan, veel leesplezier!

Omdat ik zo gewend was aan vroeg opstaan op doordeweekse dagen, werd ik maandag al om een uur of kwart voor 7 wakker. Toen ik me realiseerde dat ik geen psychologie meer had en heb me met een snik weer omgedraaid in mijn bed. Jaa… nee. Had wel leuk geweest, niet waar? Maandagochtend schok ik om half 9 wakker door mijn wekker. Ik had besloten die dag ongeveer 6 uur te gaan werken en om niet achterlijk laat thuis te komen, wilde ik rond half 10 op mijn werk zijn. Lisa en ik wilde allebei op pad die dag, dus was er even een discussie wie de fiets mee mocht nemen. Uiteindelijk hebben we de fiets in de garage laten staan en heeft Melissa ons allebei weggebracht.

Omdat ik was gebracht met de auto, moest ik terug naar huis lopen. Dit is normaal gesproken niet een enorm probleem, maar die dag kwam het met bakken uit de hemel en was het steenkoud. Helemaal doorweekt kwam ik het huis binnen. Alles drupte dus heb ik zoveel mogelijk op de deurmat uitgetrokken en ben toen naar boven gehold om warme droge kleren aan te trekken. Ik verwachte dat Lisa ook elk moment druipend binnen zou komen, maar in plaats daarvan trof ik haar relaxt (en droog) op de bank zittend aan. Grr…. Ze had een lift gekregen van een docent van de basisschool waar ze had geholpen die dag en had mij niet eens opgehaald. Nouja, men kan ook niet alles hebben. Geheel bevroren heb toen op de bank gezeten met een deken om mij heen tot ik mijn vingers goed genoeg kon bewegen om koekjes te bakken.

Dinsdag heb ik het kantoor waar ik werk een stukje dichter naar de 21ste eeuw gebracht. Op dit moment bewaren ze een hele hoop documenten alleen maar op papier. Dit leek mij erg ouderwets dus heb ik een begin gemaakt met alles inscannen en in digitale folders stoppen. Dit is een mega klus, maar: Het begin is het halve werk. Oftewel, ik ben al op de helft : ).

De volgende dag ben ik verder gegaan met de grote (en om eerlijk te zijn, behoorlijk langdradige) klus. Gelukkig werd dit onderbroken door een gezellige Kerstlunch met het hele kantoor. Iedereen had thuis iets gemaakt, dus er was een rijke hoeveelheid aan opties. Toen mijn maag behoorlijk vol begon te raken werd er medegedeeld dat het dessert geserveerd werd. Hier had ik even niet op gerekend dus moest ik eventjes wachten tot de rest een beetje gezakt was. Daar had ik ruim de tijd voor, want tijdens het toetje werd er een vorm van het Sinterklaasspel gespeeld, maar dan met Kerstcadeautjes natuurlijk. Alle medewerkers gingen aan het eind min of meer tevreden terug aan het werk.
Omdat het woensdag was en dit betekent dat Paul niet thuis is en Corlee moet werken, heeft Melissa Lisa en mij meegenomen naar een restaurant. Ze had geen zin om te koken en wilde graag een burger. Uiteindelijk zijn we beland bij Red Robins, een restaurant dat bekend staan om zijn “Bottomless French Fries”. Ik bestelde in plaats van bodemloze friet, een bodemloze fruitsalade. Melissa keek me raar aan, maar in mijn vlaag van intelligentie had ik bedacht dat ik we toch al eindeloos friet konden bestellen en we er nu dus ook een salade bij hadden.

Donderdag was een lange dag. Een lange en fantastische dag. Om kwart over zes ging de wekker en een half uur later zaten we met veel dekens, waxinelichtjes en regenlaarzen in de auto. De eerste twee zullen waarschijnlijk een beetje raar klinken, maar het had gesneeuwd in Washington en we wilden niet het risico lopen te bevriezen als we in de sneeuw vast zouden komen te zitten. Om jullie maar meteen gerust te stellen: dit is niet gebeurt, de sneeuw heeft wel voor prachtige uitzichten gezorgd onderweg.
Oke, even terug. Om kwart voor zeven zaten we dus in de auto. We hebben ontbijt gehaald bij Panera, een soort bakkerij waar je ook kunt eten, en dit onderweg opgegeten, want er stond ons een lange reis voor de boeg en we hadden geen tijd te verliezen. Na twee uur rijden in de zuidwestelijke richting door prachtige omgevingen, kwamen we aan bij de Walmart waar Melissa een twee uur durende training moest geven. In de tussentijd hebben Lisa en ik de hele winkel doorgelopen. We hebben met bewondering staan kijken naar alles wat er werd verkocht en aan wie het werd verkocht. Het assortiment reikte van brood tot geweren (de een z’n dood is immers de ander z’n brood) en praktisch al het andere wat je in je leven nodig denkt te hebben. Na de hele ronde zijn we op een bankje neergestreken en hebben we ons vermaakt met het kijken naar mensen. De typetjes die we voorbij hebben zien komen waren erg uhmm… apart, om het zo maar eens te zeggen.

Ondertussen was het al een uur of 11 en zijn we verder richting kust gereden, op naar Ocean Shore. Daar hebben we geluncht bij Melissa’s favoriete Ierse Pub. Het geheel bestond uit twee delen: een deel waar je MAG zitten als je 21 bent en een deel waar je MOET zitten als je nog geen 21 bent. De ober was heel aardig en heeft ons een snelle rondleiding gegeven door het ‘verboden deel’. Dit moest snel gebeuren, want als wij, minderjarigen, gezien worden in het meerderjarige deel, kan de Pub zijn schenkvergunning verliezen. Terwijl we de rest van de tijd wachtten op ons eten, hebben we een potje Sorry gespeeld. Dit lijkt heel erg op mens-erger-je-niet, maar dan net even anders : ).

Na de lunch was het tijd om de regenlaarzen te gebruiken die we hadden meegenomen. Met de auto zijn we het strand opgereden (beschermd natuurgebied, dat kennen ze hier niet) en hebben een paar meter voor de branding de auto geparkeerd. Dik inpakken, laarzen aan en hollen maar, de zee in. Melissa had gewaarschuwd voor lekkende laarzen, maar daar leek geen sprake van te zijn tot Lisa achter mij aan het water in rende en even later hinkend op één been terug probeerde te gaan. Haar laars was lek en het water van 4 graden was haar naar binnen gelopen. Op één been probeerde ze haar sok uit te trekken, maar toen dit niet lukte omdat het een kniekous was en er vervolgens ook nog eens een golf water in haar andere laars kwam, gaf ze het op en rende ze “sok-laars-sok-laars-sok-laars” het water uit. Ik lag helemaal dubbel van het lachen, waardoor vervolgens ook ik tot mijn enkels in laars-water stond. Ik goot het water uit mijn laarzen en ben weer de zee in gelopen. We hadden droge kleren mee, dus wat kon mij het schelen. Ik word nou eenmaal blij van water, ook als het maar 4 graden is.
Met iets wat moeite heb ik me tussen twee autodeuren omgekleed en was het tijd om verder te rijden naar een ander plekje van de kust, waar Lisa en ik grote rotsen konden beklimmen. Na deze heerlijke uitwaai momenten was het tijd om naar huis te rijden.

Melissa gaf ons twee opties: dezelfde weg terug als we gekomen waren, of via het dorpje Forks. Ze hoefde niet lang op ons antwoord te wachten, want natuurlijk wilden we deze toch al zo geslaagde dag zo lang mogelijk rekken en naar het dorpje uit de film Twilight rijden. Deze rit was nog langer dan naar het strand en bracht ons naar het noorden (hemelsbreed voorbij Auburn). Langs de kant van de weg zagen we veel herten, die het allemaal wel best vonden en niet opzij sprongen als wij langs kwamen. Omdat ik wist dat we lang in de auto zouden gaan zitten had ik autobingo meegenomen en hebben we dat onderweg gespeeld. Een van de dingen die ik moest vinden was een kerk. We waren een beetje in de middle of nowhere, dus kerken lagen niet voor het oprapen. Nadat we er drie voorbij waren gereden zonder dat ik hem had gezien, kwamen Lisa en Melissa niet meer bij van het lachen.

We kwamen terecht op een typisch Amerikaanse eindeloze weg waar wij zo ongeveer de enig auto waren. Na een tijdje zei ik tegen Melissa: “Dit zou nou een moment zijn waarop ik tegen mijn ouders zou zeggen, zal ik even een tijdje rijden.” Ik bedoelde het niet serieus, maar 5 minuten later zat ik achter het stuur en wat voelde dat goed. Ik moest wel steeds in mijn hoofd herhalen dat het een automaat was en ik dus niet de koppeling in kon trappen. Ik heb mogen rijden tot we in Forks waren aangekomen en toen besloot ik Melissa weer te laten rijden. Het was al donker en ik kende de omgeving niet. Bovendien moesten we naar straatnamen gaan zoeken en ik heb afgelopen quarter bij Psychologie geleerd dat zoiets als multitasking niet bestaat. We hebben het politiebureau, het ziekenhuis en de middelbare school uit de films- boekenserie Twilight bezocht en hebben nog even rondgekeken in een souvenirshop.
Zo langzamerhand was tijd voor avondeten, dus hebben we wat te eten gehaald bij een plaatselijke snackbar (zo’n beetje het enige wat open was op een doordeweekse avond) en zijn aan de lange terugreis begonnen. Om 10 uur waren we dan eindelijk thuis en hadden we er een dag van bijna 14 uur reizen op zitten. Zoals ik al zei, het was een fantastische en super gezellige dag.

Vrijdag was mijn off-day. Ik had buikpijn en voelde me niet lekker, dus heb ik het merendeel van de dag opgerold onder een dekentje op de bank doorgebracht. Soms film kijkend, soms lezend, maar het meeste van de tijd slapend (ook terwijl de film op de achtergrond aan stond), omdat ik ’s nachts heel slecht geslapen had. Ik heb mezelf nog enigszins nuttig gemaakt door een aantal kerstcadeautjes in te pakken en van strikjes te voorzien.

In het weekend was er geen tijd voor bankliggen. Zaterdagochtend zijn we (Melissa, Lisa en ik) boodschappen gaan doen en nog een aantal andere winkels afgegaan voor onder andere Lisa’s verkoudheid. Thuis hebben we alle boodschappen opgeruimd en geluncht. Toen Paul thuis kwam merkte hij dat ik een beetje een energie-overschot had (waarschijnlijk door mijn off-day) en heeft hij mij meegenomen op de mountainbike om mijn energie eruit te trappen. Daar had ik nou echt even behoefte aan. Het was heerlijk om door de koele lucht te mountainbiken, terwijl ik om mij heen kleine sneeuwvlokjes zag dwarrelen. Voor mij kon deze tocht niet lang genoeg duren.

Om kwart voor 3 moesten Paul en ik weer terug zijn, omdat iedereen moest douchen en Corlee mijn haar zou krullen. Die avond zouden we namelijk naar een kerstvoorstelling gaan in een kerk en dan moet je er wel een beetje goed uitzien. Toen iedereen had gedoucht, nette kleren had aangetrokken en het haar goed had gedaan, konden we vertrekken om uit eten te gaan. We hebben gegeten bij The Old Spaghetti Factory. Hier hebben we (de vijf Steijgertjes) ook regelmatig gegeten toen we in Canada op vakantie waren. Het enige wat je daar besteld is een hoofdgerecht en een drankje en daar zit dan stokbrood met boter, een voorgerecht, soep of salade, en een ijsje, vanille of spumoni (kers, pistache en chocola), al bij inbegrepen.

Na het ‘diner’ was het tijd voor het daadwerkelijke avondprogramma: The Singing Christmastree. Om te voorkomen dat jullie dezelfde fout maken als ik, nee het is geen bewegende Kerstboom dat liedjes zingt. Het is een beroemde kerstmusical in een kerk dat elk jaar een ander thema heeft met een achtergrondkoor dat is opgesteld in de vorm van een verticale kerstboom. Dit jaar ging het over een speelgoedwinkel waarin het speelgoed tot leven kwam. Er was een engel die kwam vertellen waar Kerst werkelijk omdraait, maar dit niet kon doen tot ze haar opwindsleutel had teruggevonden. De priester heeft vlak voor het plot nog een korte preek gehouden over het vinden van een figuurlijk sleutel in het leven, we zaten ten slotte in een kerk. Ik heb erg genoten van de voorstelling, want het was een vrolijke musical met veel kerstliedjes en leuk geklede kinderen die gingen dansen.

De volgende ochtend moest ik weer vroeg uit de veren, want zondag was het weer tijd voor bootcamp. Dit keer lieten we Lisa thuis, omdat ze zich niet goed genoeg voelde om te sporten en ze haar energie hard nodig zou hebben voor de avond. Brian heeft de rest van ons weer hard aan het werkt gezet. En met ons bedoel ik eigenlijk alleen mij en de dochter van Melissa’s vriendin Sarah. Zowel Melissa als Sarah voelde zich namelijk niet zo goed, dus zij hebben vooral gelopen. Wij twee daarentegen “worked our butts off”. We moesten continue blijven bewegen en dit was niet alleen omdat het buiten zo verschrikkelijk koud was. Ik verwacht veel spierpijn de komende week.

Thuis aangekomen heeft Melissa mij de auto uit gegooid (niet zo letterlijk natuurlijk, maar het kwam wel dicht in de buurt) en is zelf naar de spoedeisende hulp gereden omdat, zoals ze zelf omschreef, het voelde alsof er een olifant op haar long zat. De zieke-en/of-niet-lekker-voelde-mensenteller stond ondertussen al op twee. Terwijl Lisa op de bank lag met Bella, heb ik een opruimactie gehouden waarin ik de eettafel waar alle koekjesbakspullen lagen en de keuken inclusief vaatwasser heb opgeruimd. Ik was trots op mezelf. Toen Paul thuiskwam zijn we vrijwel meteen weer op pad gegaan, want er moesten nog wat laatste kerstinkopen gedaan worden. We hadden allebei nog niet geluncht, dus hebben we kort geluncht bij Taco Time.

Terug thuis had ik precies 15 minuten om me om te kleden in nette kleren en weer uit eten te gaan. Dit keer niet met Melissa, Lisa, Paul en Corlee, maar met Melissa, Lisa, en Jill (moeder van Melissa). En voor de verandering zijn we maar eens gaan eten bij The Old Spaghetti Factory. Wat een heerlijke afwisseling, vinden jullie ook niet? Nu vond ik dit overigens helemaal niet erg, want ik vind het eten erg lekker. (Ik wilde typen “wat die avond ook erg lekker was, was de jongen die ons naar onze tafel bracht”, maar dit klinkt een beetje ongepast, dus zal ik het in andere woorden zeggen.)
Bij binnenkomst zagen Lisa en ik al meteen een hele knappe jongen die mensen naar de juiste tafel begeleidde. Na een korte wacht- (en staar)periode was onze tafel beschikbaar en werden we naar onze tafel gebracht door de cute guy. Ik zat aan de buitenkant van de tafel en Lisa zat naast me. Ongeveer halverwege het eten zegt Lisa ineens: “Weet je dat die jongen je de hele tijd aankijkt als hij langs komt lopen?”. Ik had het niet doorgehad, maar vanaf dat moment keek ik elke keer als hij voorbij kwam en keek ik hem recht in de ogen aan, wat betekende dat hij ook naar mij aan het kijken was. Ik was niet van plan iets te ondernemen (ondanks de aanmoediging van Lisa om zijn nummer te vragen), maar Jill dacht daar net even anders over. Toen ik naar de wc was heeft zij de jongen aangesproken. Ze heeft iets gezegd in de trant van: “I saw you noticed my friend over there.” Hij zei: “Yes.” En zij zei: “Why don’t you ask her her phone number?” En toen ik van de wc kwam was het: “Excuse me Miss, may I have your phone number please?” (Super vriendelijk en schattig, maar ook heel awkward.) Ik antwoorde: “Yes, if you have a piece of paper and a pen for me I can write it down.” Hij kwam terug met een stukje papier met zijn nummer erop (en een smiley face). Ik heb er een foto van gemaakt er vervolgens mijn nummer en naam erop geschreven. Dit heeft Jill weer aan die jongen gegeven, ook al ik wilde het liever op tafel laten liggen. Ik hoop dat jullie het een beetje volgen, want voor mij ging het allemaal een beetje snel. Lang verhaal kort: nummer uitwisseling met heel erg knappe ober en nu in spanning afwachten tot ik een berichtje ontvang.

Nog helemaal nablozend zat ik in de auto richting Seattle. We waren immers niet voor niks netjes gekleed en uit eten gegaan. We waren onderweg naar niets minder dan The Little Mermaid! De verwachte reistijd viel enorm mee, dus we hadden nog ruim een uur voordat de deuren open zouden gaan. We besloten daarom langs een hotel te gaan waar ze Gingerbread Houses hadden gemaakt. Nu zul je denken, wat is daar nou zo speciaal aan. Deze huizen waren groter dan ikzelf en gemaakt in het thema van Harry Potter. Het zag er super gaaf uit! Voor de Harry Potter kenners, ze hadden verschillende versies van Hogwarts gemaakt eentje met de bewegende trappen, andere met dementors en weer een andere met een draak. Er was ook een (bijna) levensgrote Dumbledore met een grote Phoenix.

Daarna was het dan toch echt tijd voor dé musical waar Melissa het al vanaf de dag dat ik in Seattle landde over heeft gehad: The Little Mermaid. Even tussendoor: theaters in Amerika zijn trouwens relatief klein en daar bedoel ik niet zozeer de zaal mee, maar meer de foyer. Als alle bezoekers in de foyer zouden gaan staan, zou iedereen tegen elkaar gedrukt staan met zelfs mensen in de wc’s. Het is daarom ook niet raar dat de deuren pas een half uur van tevoren opengaan en de meesten tijdens de pauze in de zaal blijven zitten. De zaal zelf was behoorlijk groot en oud, maar ook heel mooi gedecoreerd. Het was bewerkt hout in allerlei vormen, er zat bijvoorbeeld een grote draak in het midden van het plafond.
De musical was geweldig. Alle liedjes waren min of meer bekend, wij kennen ze immers in het Nederlands en dit was in het Engels, maar de muziek is hetzelfde. De acteurs waren heel goed gecast, wat het erg plezierig maakte om naar te kijken (ik ben zelf een acteur, waardoor ik het nou eenmaal niet kan laten om ook technisch naar voorstellingen te kijken). Ze hadden goeie stemmen uitgekozen voor Ariel en prins Eric. En wat deed Ursula het goed met haar twee hulpjes, de sidderalen. Ook de Chef deed het erg leuk. Eigenlijk vond ik de hele musical geweldig en super leuk, maar als ik moet kiezen was “Under the Sea” met de krab Sebastian toch echt mijn favoriete scène. Alle kleurrijke zeedieren die ze hadden en de vrolijkheid van het lied. Ze hadden trouwens het zeemeerminnenvinnen-probleem en het verschil in diepzee en strand heel goed opgelost. De acteurs werden regelmatig in de lucht getakeld met bijna onzichtbare touwen en de zeemeerminnen bewogen hun lichamen constant waardoor het echt leek alsof ze zwommen.
Ik heb er zo van genoten, het was echt een topavond.

Ik hoop dat jullie, ondanks meer tragisch verlate blog, er toch van hebben genoten. Volgende week probeer ik op tijd te zijn, hoewel ik dit niet kan beloven want dan het is het Kerst (waar ik overigens heel erg naar uit kijk). Jullie zijn alvast gewaarschuwd : ).