Daxton, ER and Daxton again

11 juni 2017 - Auburn, Washington, Verenigde Staten

Heb ik vijf maanden in het zonnige Californië gewoond, krijg ik in Washington ineens behoefte om te zonnen. Normaal gesproken zie je mij nooit in de zon zitten om bruin te worden, maar om een één of andere reden had in daar maandag ineens wel zin in. Met een boek ben ik in een comfortabele stoel gaan zitten en heb genoten van de warme zon op mijn huid. Het was dat Melissa vond dat ik lang genoeg in de zon had gezeten anders had ik mij alleen verplaatst om uit de schaduw te verhuizen, eten en drinken te halen of naar de wc te gaan.

Net als vorige week woensdag, had Tessa weer een improvisatie show van the Ministery of Magic. Dit keer was het ter afsluiting van het semester, waarbij er ook awards uitgedeeld werden. Tussen de verschillende spellen door werden leden van de club in het zonnetjes gezet en werd er afscheid genomen van de clubleider, die zou gaan afstuderen aan het einde van dit semester. Zoals dat gaat met improvisatie, was deze show heel anders dan hun andere show, ondanks dat ze ongeveer dezelfde spellen speelden. Ik had mij weer smakelijk vermaakt.

Dinsdagmiddag moest Corlee naar de tandarts. Aangezien ik geen andere afspraken had, kon ik net zo goed Melissa gezelschap houden in de tijd dat ze op Corlee moest wachten. Melissa en ik zijn naar de bank geweest, hebben kleren geshopt en hebben een overheerlijke én gezonde smoothie gehaald. En omdat wij ook de beroerdste niet zijn hebben we ook voor Corlee een smoothie meegenomen. Ik weet niet of dat het beste idee van de week was, gezien het feit dat ze nèt van de tandarts terugkwam, maar hé, het was wel erg lekker.

’s Avonds was er een banket van Corlee’s waterpoloteam. Een zelfde fenomeen heb ik een half jaar geleden bijgewoond, maar toen voor wedstrijdzwemmen. Ouders brachten avondeten, toetje en drinken en de school zorgde voor de awards. Omdat het dit keer niet alleen het einde van het seizoen, maar het einde van het hele schooljaar was, had de school ook een grote taart gekocht. Er werd vrolijk gepraat en gegeten tot het tijd was voor het praatje van de coach en het uitdelen van de awards. Na afloop werd de taart aan gesneden en kon iedereen zich genoegen doen met een in frosting verzopen cake.

Woensdagochtend was ik op mijn gemakje aan het ontbijten toen ik op Facebook zag dat Megan, mijn ex-leidinggevende, jarig was die dag. Ik heb een verjaardagskaart voor haar gekocht in de campusstore en die persoonlijk afgeleverd op haar (en mijn oude) werkplek. Ze was er ontzettend blij mee en vond het heel leuk dat ik aan haar had gedacht.
Omdat ik toch al in de buurt was ben ik even een ommetje gaan maken in het park achter de campus. Er zijn een hele hoop trails en het leek mij wel wat om een paar onbekende paden te ontdekken. Tja… er was waarschijnlijk een reden waarom Paul mij daar nog nooit eerder naar toe had genomen. Het was niet zozeer gevaarlijk, alleen niet echt een trail voor een mountainbike. Ik heb een groot deel met de fiets aan de hand moeten lopen.

Paul gaat elke woensdagmiddag en -avond disk golven en is meestal laat thuis, maar afgelopen week was hij ineens vroeg terug. Hij had zijn hoofd gestoten tegen een boom bij het oprapen van zijn disk en nu had hij een gat in zijn hoofd met houtsplinters erin. Melissa vond dat hij het professioneel moest laten schoonmaken maar was al zelf al in pyjama, dus heb ik aangeboden om Paul gezelschap te houden bij de spoedeisende hulp. Dit was een hele ervaring waarbij ik ineens begreep waarom medische hulp zo duur is in Amerika. Er kwamen wel geteld 4 zusters langs bij Paul die allemaal 2 of 3 kleine taakjes hadden (zoals hartslag en bloeddruk meten) voordat er een echte dokter daadwerkelijk iets ging ondernemen. De zusters stelden allemaal dezelfde vragen en deden dubbel werk. En omdat je in Amerika betaald voor alle spullen die worden gebruikt om jou de behandelen (latex handschoenen van iedereen meegerekend) liepen de kosten gauw op. Ik stond perplex van de gang van zaken en kon gewoonweg niet geloven dat het allemaal zo ingewikkeld moest zijn. Op dit soort momenten ben ik erg blij dat ik in Nederland woon.

De volgende ochtend werd ik door Milo een uur voor mijn wekker wakker gelikt. Hij vond blijkbaar dat ik lang genoeg had geslapen, want hij stopte niet met lastigvallen tot ik uit bed gestapt was. Omdat ik nu dus nog een heel extra uur had voordat Melissa mij zou ophalen om op haar neefje Daxton te passen, kon ik net zo goed iets nuttigs doen. Ik ben al mijn spullen in Corlee’s kamer gaan opruimen en stiekem was dit ook best wel hard nodig.

Nadat we flink in de file hadden gestaan, kwamen we eindelijk aan bij het huis van Melissa’s broer waar we op Daxton zouden passen. Daxton is bijna 2 jaar oud en ontzettend schattig. Hij had geen enkel probleem met het spelen met mij, ondanks dat het meer dan een half jaar geleden was dat ik hem voor het laatst had gezien. We hebben met ballen over gestuiterd, gebowld met dierenkegels en met de blokken gespeeld. Omdat Daxton’s vader helemaal wild is van basketbal, heeft hij geleerd om elke basketbal ‘papa’ te noemen. Ook heeft hij de teamspirit van Washington er al flink inzitten want hij zodra hij een football-bal ziet, roept hij: Seahawks!

Na zijn lunch, wat bestond uit een paar stukjes perzik, crackers en kaas, was het tijd voor een middagdutje. Maar, voor het slapen gaan hoort er natuurlijk een boekje voorgelezen te worden. Een stuk of 6 boekjes verder, lag hij eindelijk in bed en hadden Melissa en ik 3 uur voor onszelf. We hebben eerst samen geluncht, waarna Melissa huiswerk is gaan maken en ik een boek ben gaan lezen. De drie uur waren om voor ik het wist. Vol met nieuwe energie heeft Daxton nog de rest van de middag gespeeld, tot zijn moeder thuis kwam en het voor ons tijd was om naar huis te gaan. Daxton was het hier niet mee eens. Hij begon hard te huilen en wilde mij niet meer loslaten. Maar goed dat zaterdag zijn tweede verjaardag gevierd werd en ik dan weer langs zou komen.

Vrijdag vlak voor lunchtijd bedacht ik mij ineens dat ik Kaho had beloofd bij haar zangoptreden te komen kijken. Dit was om 1 uur, ik was gelukkig nog niet te laat, maar ik had geen tijd om te lunchen dus had ik een appeltje meegepakt en ben naar school gegaan. Het bleek een zangoptreden te zijn van het eerste niveau zangles en ik stond verbaasd over hoe vals, uit het ritme en monotoon mensen konden zingen. Natuurlijk waren er uitzonderingen die het fantastisch deden. Zo was er een jongen die ‘I want to break free’ van Queen zong. Hij was gekleed als een huisvrouw en ging helemaal op in het nummer.

Na het eten hebben Corlee en ik twee films gekeken. Eerst Mamma Mia en daarna Crimson Peak. Crimson Peak was een behoorlijke schok na zoiets onschuldigs als Mamma Mia, maar het was wel een goeie film. Ik was nooit echt een fan van horror movies, maar sinds Taylor mij heeft geïntroduceerd in goeie horror movies (en series) die niet vol zitten met scare jumps ben ik het eigenlijk wel gaan waarderen.

Zaterdagochtend was het Daxton’s tweede verjaardag. Mijn allereerste Amerikaanse verjaardag ooit! Er waren veel verschillende hapjes, grote flessen met limonade en een hele hoop peuters. Het was een gezellige ochtend en niet zo heel anders dan een Nederlandse verjaardag. Het enige wat opvallend anders was, waren de donuts die als taart dienden.
Na de lunch was het tijd voor iedereen om naar huis te gaan omdat Daxton een middagdutje moest doen en eenmaal thuis ben ik zijn voorbeeld gaan volgen. Ik werd wakker door Tessa die thuiskwam. We hadden nog twee uur voordat we zouden avondeten, dus zijn Tessa en ik spelletjes gaan spellen. ‘Sorry’, de Amerikaanse versie van ‘Mens erger je niet’ en ‘Stressen’, een kaartspel dat Tessa mij geleerd heeft.

De volgende dag vond er een grote schoonmaak plaats in het huis. Noomi (vriendin uit Santa Barbara) zou op bezoek komen, dus moest het huis er netjes en opgeruimd uit zien. Nadat het huis aankant was heb ik met Tessa een ommetje gemaakt om een frisse neus te halen in het mooie weer.
Noomi’s vlucht was enigszins vertraagd, maar gelukkig hoefden we niet lang te wachten en had ik  Tessa om mee te praten. We wisten niet zeker waar Noomi vandaan zou komen en tussen alle mensen op het vliegveld was het lastig zoeken. Uiteindelijk herkende ik haar lange blonde haren en heb ik haar half gewurgd in een omhelzing. Ik was blij haar weer te zien :).

3 Reacties

  1. Rineke:
    18 juni 2017
    Weer veel gedaan deze week en nu op rondreis samen met lia have fun
  2. Astrid Vessies:
    26 juni 2017
    Ik ben weer een heeeeel klein beetje bij. Wat een geweldig jaar heb jij straks om op terug te kijken!
    Geniet nog maar even van al dat moois in de States!
  3. Opa:
    27 juni 2017
    Mamma mia wat heb jij een interessante 'stageplaats'
    Je maakt nogal wat mee hè ?
    Doe je tussen de leuke dingen door ook nog 'iets' ? Haha !
    "Veel leuke dingen" denk ik! Lieve groet van Opa !