Een drukte van jewelste

Vrijdag 26 mei 6.45

Zoals altijd als ik mijn wekker voor iets belangrijks zet, werd ik ook vandaag voor mijn alarm wakker. Precies op zo’n moment waarop het net niet meer de moeite niet waard is om je nog even om te draaien en weer verder te slapen. Bovendien, op het moment dat ik mijn ogen opendeed, overviel mij een zo’n vervelend gevoel dat ik toch niet meer in slaap zou kunnen vallen. Een dikke knoop legde zich vast in mijn maag en opeens bedacht mij nog honderd dingen die ik nog moest doen en ik had nog maar zo weinig tijd. Plotseling gehaast stapte ik mijn bed uit en begon aan mijn lijstje die ik in mijn hoofd had gemaakt. Natuurlijk sloeg de stress helemaal nergens op, want ik had alles de dag ervoor al gereed gemaakt. Ik was zo druk bezig met druk bezig zijn, dat ik niet eens door had dat Maaike ondertussen al wakker was geworden en stilletjes een ontbijtje voor ons allebei aan het maken was. Toen dit klaar was, stond ze erop dat ik alles waar ik mee bezig was uit mijn handen zou leggen en even diep zou ademhalen en rustig van mijn ontbijtje zou genieten. De rest kon wachten, zei ze.

De dagen die aan dit fragment vooraf gaan leken soms sneller voorbij te gaan dan ik had gewild. Na bijna vijf geweldige maanden vol zon, avonturen en vriendschappen was het namelijk tijd om Santa Barbara te verlaten en terug te gaan naar Washington. Koffers moesten ingepakt worden, afspraken met de huisbaas moesten gemaakt worden en het minst leuke van allemaal, ik moest gedag gaan zeggen tegen mijn vrienden. Gelukkig hadden diezelfde vrienden door dat ik wel wat afleiding kon gebruiken, dus hebben we zoveel mogelijk tijd met elkaar door gebracht en zoveel mogelijk dingen buitenshuis gedaan (ook al was het even op en neer naar de supermarkt). Ik zal beginnen bij het begin, maandag 22 mei.

’s Ochtends hebben Maaike en ik heerlijk uitgeslapen. Door onze trip naar Yosemite was er niet veel van slapen gekomen en dat moest ingehaald worden. Daarbij kwam dat de plannen voor die dag pas in de middag zouden plaatsvinden, dus was geen enkele reden om voor tienen mijn warme comfortabele bed uit te komen. Na het ontbijt was ik mij volledig aan het focussen op het inpakken van mijn koffer, toen Jonathan om half 2 voor de deur stond om Noomi, Maaike en mij mee te nemen naar Ventura. Daar zouden we ergens gaan lunchen en de Botanische tuinen te bezoeken.

Met het dak open (zoals dat hoort met een cabrio in California) zijn we langs de kust naar het Urbane Café gereden, waar we heerlijke sandwiches gegeten hebben op het terras in de zon. Na onze lunch hebben we een stop gemaakt bij het bedrijf van Jonathan’s ouders, The House of Magic. Maaike en Noomi waren hier nog nooit geweest, dus kregen we een rondleiding door het hele gebouw plus een goocheltruc van niemand minder dan Jonathan zelf. We konden echter niet te lang blijven, want we wilden de tuinen nog zien (het hoofdprogramma van de dag) én voor het avondeten thuis zijn.

Op weg naar de tuinen kwamen we langs grote luxe bergwoningen met zwembaden in de tuin en zonder een sprankeltje jaloezie, parkeerde we de auto in een verdacht lege parkeerplaats. We stapten uit de auto, liepen een stukje rond en zagen nog net geen tuimelkruid voorbij komen rollen. Naast een groot kruis wat waarschijnlijk diende als gedenkteken voor het een of het ander, was er niets anders dan een halve meter hoog geel gras zover het oog kon reiken. Was ook op zich best een leuk gezicht, maar niet precies waar we voor gekomen waren. Wat bleek, de plek waar we heen gereden waren was “future home of botanic gardens”. Oeps… foutje… We hebben er wel om kunnen lachen.

Terug in Santa Barbara is Maaike de kok uit gaan hangen en heeft voor ons vieren asperges klaar gemaakt. Het toetje werd door mij gemaakt en was een verse bananen smoothie. Met een rond buikje zijn we op de bank neer geploft en zijn een film gaan kijken.

De volgende dag ging onze wekker lekker vroeg. Noomi, Maaike en ik werden om half 8 verwacht bij het huurautobedrijf, waar we een klein autootje voor de dag zouden huren om naar Los Angeles te gaan. We hadden een heel schema uitgewerkt met waar we allemaal heen wilden en in welke volgorde. Omdat we zoveel in één dag wilden zien, moesten we vroeg van start en was er geen tijd voor getreuzel. Zodra we de sleutel van de auto hadden, zijn we meteen naar de supermarkt gereden om proviand voor de hele dag in te slaan. Met een achterbank voor eten en drinken konden we richting onze eerste bestemming gaan rijden. Noomi zat achter het stuur, Maaike zat achterin rustig een sjaal te haken en ik zorgde voor de navigatie en de muziek.

Onze eerste stop was Malibu Beach, je weet wel, die ene waar alle rijke en belangrijke mensen zoals filmsterren uit Beverly Hills naar toe gaan. Het was lastig om een parkeerplek te vinden die niet aan de andere kant van de stad was of veel te veel kostte voor de tijd die we geparkeerd zouden staan, dus hebben we onze auto neergezet bij Jack in the Box. Maar omdat wij te netjes zijn om een parkeerplek van een restaurant in beslag te nemen zonder iets te bestellen, liepen we even later ieder met een eigen bakje churros over (en onder) de pier van Malibu. Malibu Beach zelf is toeristisch gezien niet heel interessant, dus we waren er al snel uitgekeken.

De volgende stop was weer een pier, maar dit keer de Santa Monica Pier. Deze pier is heel erg bekend omdat het volstaat met kermisattracties. Beter gezegd, de hele pier is een permanente kermis. Je hebt een achtbaan, draaiattracties, botsautootjes, blikwerpen, een reuzenrad, eetkraampjes en souvenirshops. Op de pier hebben we met z’n drieën twee porties funnelcake gedeeld. Dit is een typische Amerikaanse snack, wat bestaat uit gefrituurd deeg in de vorm van slierten bedekt in poedersuiker en alles wat je er maar op wilt doen. Het was ontzettend machtig en waarschijnlijk super ongezond, maar wel lekker. Het is iets was je op z’n minst één keer in je leven gegeten moet hebben.

De derde plek op ons lijstje was Maaike’s favoriet. Rodeo Drive in Beverly Hills. Dé winkelstraat voor rijke filmsterren om te shoppen en een glaasje wijn te drinken. Deze straat bestaat geheel en alleen uit de meest dure winkels ter wereld, waar een casual handtas zo’n $7.800,00 kost. Koopje toch? Voor de echte Rodeo Drive experience hadden we onze auto geparkeerd in een parkeergarage met valet parking. Een parkeergarage waar je aankomt rijden, midden op straat uitstapt, de autosleutels in de hand van een heel aantrekkelijke man laat vallen en de rest aan hem overlaat terwijl jij al opzoek bent naar je favoriete parfumzaak. We zijn de staat op en neer gelopen, kijkend door de vitrines en hebben een foto gemaakt bij het Beverly Hills teken. Speciaal voor Maaike zijn we één winkel binnengestapt. Ik heb de volle vijf minuten mijn handen niet van mijn rug afgehaald, mijn adem ingehouden en mijn ogen alleen heel even op de artikelen laten rusten. Bang om iets te beschadigen, want ik wist dat mijn bankpasje dat niet zou overleven.

De vierde stop was de Walk of Fame en het Chinese Theatre. Ik heb mijn hele leven het concept van de Walk of Fame verkeerd begrepen, want toen de TomTom ons naar een normaal uitziende winkelstraat had geleid dacht ik dat de TomTom niet wist waar hij mee bezig was. Ik had mij nooit gerealiseerd dat de Walk of Fame letterlijk niet meer is dan een straat waar de stoep bestaat uit ander soort stenen, stenen met sterren en de namen van beroemde mensen. Geen toegangskaartje, geen bewakers, gewoon een straat met winkels en achterlijk veel bioscopen. Ook het plein voor de ingang van het Chinese Theatre was voor het publiek toegankelijk en iedereen banjerde over de soms bijna honderd jaar oude hand- en voetafdrukken van filmsterren, opzoek naar hun idool. Ik had even wat tijd nodig voor het verwerken van deze onverwachte verandering van realiteit.

Het zesde punt op ons lijstje was de grootste uitdaging. We wilden namelijk het Hollywood teken in de bergen zien en of dit ging lukken hing af van het weer en google. Het weer bleek mee te werken, want tegen de lunch was de lucht opgeklaard en was er geen mist meer dat ons uitzicht zou belemmeren. Op Google hadden we opgezocht wat het beste en goed toegankelijke uitkijkpunt was. Dit bleek the Griffith Observatory te zijn. Tot mijn verbazing stond het plein rondom dit gebouw niet helemaal vol met toeristen en hoefden we niet te dringen om “HOLLYWOOD” te zien staan in de bruingele heuvels.
We zijn ook nog even binnen gaan kijken in het observatorium zelf. En als we meer tijd hadden gehad, had ik er graag wat langer willen rondlopen want het was erg interessant.

De een na laatste stop van die dag was speciaal voor Noomi. Ze wilde heel graag naar de open dag van de New York Film Academy, maar omdat het daar niet van gekomen was, konden we op z’n minst, nu we toch in de buurt waren, even een kijkje nemen. Het gebouw was helaas niet toegankelijk voor bezoekers, maar we konden het wel van buiten bewonderen en dat was genoeg om een lach van oor tot oor op Noomi’s gezicht te toveren.

En toen, last maar zeker niet least, het Dodger’s stadium. En weet je wat het beste was? Deze zouden we niet alleen van buiten bekijken, we zouden ook naar binnen gaan en een professionele wedstrijd bijwonen. Het hoogte punt van de dag én de reden waarom we er een road trip dag van hadden gemaakt. Overenthousiast liepen we met de kudde mee naar de ingang van het stadium. Maaike heeft softbal gespeeld en wist dus wat de beste plek was om een honkbalwedstrijd te aanschouwen. We bleken inderdaad prima plekken te hebben voor niet al te veel geld, vanuit waar we goed overzicht hadden over het hele veld. Maar voordat we onze plekken zouden innemen, moesten er eerst inkopen gedaan worden. We konden natuurlijk niet zonder Dodger’s kleren en een schuim vinger op de tribune plaats nemen.

Honkbal is niet een erg vlotte sport, wat Maaike de kans gaf om Noomi (en mij soms ook) tussendoor de spelregels uit te leggen. Na elke twee inningen was er een mini pauze waarin ze het veld gladstreken. In één van deze tussenmomenten, zijn Noomi en ik hotdogs gaan halen. Dit is zo’n typisch honkbalwedstrijd ding en voor de full-experience wilde Maaike haar hotdog met alles d’rop en d’ran, wat inhield dat haar hotdog niet meer zichtbaar was onder de ketchup, mosterd, uiten augurk. Ik hield het bescheiden en drapeerde er alleen een beetje ketchup overheen, maar achteraf gezien was het waarschijnlijk beter geweest als ik de hotdog zelf niet meer kan kunnen proeven.

De wedstrijd was niet direct spannend te noemen, tot het in de laatste inning 1-1 gelijk werd gemaakt en ze de wedstrijd moesten verlenen. Een normale wedstrijd heeft negen inningen, maar omdat er niemand een punt binnenhaalde was de wedstrijd pas aflopen na de 13de inning en hadden de Dodger’s gewonnen! De wedstrijd duurde meer dan 4 uur en na elke verlenging liep het statium verder leeg. Gelukkig was er door vroege vertrek van het meeste publiek niet een enorme chaos op de parkeerplaats en konden we makkelijk onze auto vinden en weg rijden. We hadden nog bijna twee uur rijden voor de boeg om thuis te komen en om ervoor te zorgen dat we niet in slapen zouden vallen hadden koffie voor Noomi gehaald en heb ik mijn beste dj-skills laten zien door zoveel mogelijk uptempo muziek te draaien waar we luidkeels met mee konden zingen.

Ik vond het een super gezellige geslaagde meiden dag! We hebben veel kunnen zien en veel gelachen. Een mooie herinnering aan mijn tijd in Californië.

Ondanks dat we pas om half 2 thuis kwamen, moesten we er woensdagochtend weer vroeg uit. Nouja, laat ik het anders brengen. Besloot ik solidair te zijn door met Noomi op te staan om de auto terug te brengen. Om eerlijk te zijn zag ik het meer als een onderbreking van mijn slaap dan opstaan, want ik lag nog half te slapen in de auto heen en de Uber terug. Tis maar goed dat ik niet hoefde te rijden. Grappig feitje: onze Uber chauffeur die ochtend was dezelfde als de vorige ochtend, maar omdat het al een wat oudere man was hebben we het idee dat hij ons niet meer herinnerde en het ontzettend raar vond toen wij hem enthousiast begonnen te begroetten.

Om het inpakken van mijn koffers te onderbreken kwam Jonathan in de middag langs om samen met Maaike en mij (Noomi moest werken) naar de pier in Santa Barbara te gaan. Deze is niet zo heel groot, maar groot genoeg om er een uurtje door te brengen. Er staan twee restaurant, wat souvenirwinkeltjes, een snoepwinkel, een ijszaak en een soort Sealife museum. Toen we een tijdje hadden rondgelopen, de souvenirwinkeltjes hadden bekeken en chocolade fudge en ijs hadden gegeten, was het tijd om naar huis te gaan. Onderweg zijn we nog even gestopt bij het postkantoor om Maaike’s kaarten versturen. Jonathan kon dit keer niet blijven eten, wat erg jammer was maar betekende dat er meer taco’s voor ons zouden zijn. Noomi had tacokruiden uit Zweden opgestuurd gekregen, dus technisch gezien aten we die avond Zweedse taco’s. Een stuk beter dan Amerikaanse taco’s kan ik je vertellen, want die ze vol stoppen bonen en niet zozeer groenten.

Donderdag was een moeilijke dag. De dag voordat ik weg ging en dus de dag om afscheid te nemen. Jonathan kwam, nu voor de derde keer die week, uit Ventura om tijd met ons door te brengen. Omdat we niet zo goed wisten wat we konden doen in de tijd die we hadden, besloten we het simpel te houden en gewoon ergens een kopje koffie te drinken. Met een plak cake erbij :). We bleken in de buurt te zijn van een wereldwinkel (winkel waar ze spullen en eten uit allerlei landen verkopen). Niemand van ons was daar ooit eerder geweest, dus zijn er een kijkje gaan nemen.

Tegen de tijd dat we terug waren in het huis, was het lunchtijd. We hadden nog taco’s, gehakt en groenten over van de avond ervoor, dus konden we die mooi eten als lunch. Voor mij kon die lunch niet lang genoeg duren, want het einde daarvan zou betekenen dat Jonathan naar zijn werk moest. Hij ging proberen na zijn werk terug te komen, maar kon niks beloven omdat het zomaar kon zijn dat hij langer door moest werken. Natuurlijk maakt het willen stoppen van de tijd, dat de tijd twee keer zo snel gaat en was het veel te snel toen Jonathan zei dat hij weg moest. Het was maar goed dat hij ruim voordat hij echt weg moest zei dat hij weg ging, want het durende voordat ik vond dat ik goed genoeg afscheid had genomen. Ik weet dat er niet zoiets als goed afscheid nemen bestaat, het liefst neem je namelijk helemaal geen afscheid, maar ik kon er op zijn minst het beste van maken.

Nadat ik flink gehuild had en heel veel knuffels van Maaike en Noomi had gekregen, was het bijna tijd voor de beste afleiding die er bestaat. Een actie-komediedrama waarin zowel Zac Efron als Dwayne Johnson met weinig kleren op een Californisch strand rondlopen. In andere woorden, de film Baywatch. Met z’n drietjes zijn we naar de bioscoop gegaan en hebben mega bekers drinken, een large popcorn en mint chocola besteld. We hebben hard gelachen en weg gezwijmeld bij de shirtloze scènes. Precies wat ik nodig had.

Tijdens onze film had Jonathan goed nieuws gebracht: hij zou ergens tussen 9 en half 10 weer voor de deur staan. En inderdaad, om kwart over 9 werd er op de deur geklopt. Maaike was Noomi aan het helpen met haar koffers en kamer, dus kwam Jonathan mij helpen met mijn koffers en kamer. Het werd een nogal chaotische avond waarop iedereen door en om het huis aan het rennen was. Er stond in drie verschillende ruimtes muziek aan met elk ander soort muziek, wat een grappig effect had als je van de ene kant van het huis naar de andere kant aan het lopen was.

Helaas kwam ook hier een einde aan en moest Jonathan er weer vandoor. Voor mijn gevoel had ik eerder die dag al afscheid van hem genomen, waardoor het de tweede keer een stuk makkelijker was. We hebben elkaar zelfs lachend kunnen uitzwaaien en ik heb de deur met niet meer dan een zucht achter mij dicht kunnen doen.

En zo zijn we aangekomen bij het begin van mijn blog. Na mijn ontbijt ging alles in een flits voorbij. De laatste dingen moesten uit de koelkast gehaald worden, koffers moesten naar beneden gesjouwd worden en voor ik het wist stond Melissa met Jill voor de deur. Alle koffers en mijn fiets werden in de auto gestopt en toen was het tijd om voor de zoveelste keer gedag te zeggen. Dit keer waren Noomi en Leti aan de beurt, maar omdat Noomi mij nog komt opzoeken in Seattle ging het vooral om Leti, mijn beachvolleybal buddy.

Nadat ik Jill en Melissa de campus van SBCC had laten zien, was het tijd om Maaike af te zetten bij de bus die haar naar het vliegveld zou brengen. Gelukkig was dit een makkelijk afscheid want binnen twee maanden zou ik weer in Nederland zijn en was er genoeg tijd om met elkaar af te spreken. Toen Maaike eenmaal was uitgezwaaid was onze roadtrip terug naar Washington officieel begonnen. Die dag zijn we langs Santa Barbara Mission en de campus van Cali Poly gereden, hebben we Solvang en San Luis Obispo bezocht en hebben we een kijkje genomen bij Pismo Beach. We zijn eindigde bij het huis van oude vrienden van Jill en Melissa, waar we de nacht zouden doorbrengen. Jane en haar man Vincent wonen ergens in de middle of nowhere in een groot huis met ontzettend veel land erom heen en hebben zeven grote labradors als huisdieren. Jane komt oorspronkelijk uit Engeland, dus de eerste vraag die ze stelde toen we aankwamen was of wij een kopje thee met melk lusten en of we daar dan een biscuitje bij hadden gewild.

Jane en Vincent zijn een grappig stel. Ze zijn heel formeel en netjes, maar tegelijk ook heel losjes en makkelijk met regels. Zo vonden ze het bijvoorbeeld geen enkel probleem als ik een glas wijn wilde mee drinken en was het avondeten een zeer formele aangelegenheid. De tafel was keurig gedekt met het mooiste servies en zilverbestek. Op dat moment was ik erg blij met mijn snelcursus etiquette die ik op een open dag van een klant van mijn vader had gevolgd. Het hoofdelement van het diner was in soja gebakken tonijn met een heerlijk vers gemaakt sinaasappelsausje en als dessert kregen we verse aardbeien en frambozen met slagroom.

De volgende ochtend werd ik met een prettig gevoel wakker, want ik had heerlijk geslapen in de grote logeerkamer met een tweepersoonsbed voor mij alleen. Beneden stond er voor mij al een dampend kopje thee mét melk te wachten en als ontbijt was er een blue cheese loaf afgebakken. Ik had eerst mijn twijfels over dit brood, ik ben namelijk niet echt een grote blauwe kaas fan, maar het beviel me verbazingwekkend goed. Helaas konden we niet al te lang blijven hangen, we moesten namelijk voor het eind van de dag in ons hotel in San Francisco aankomen.

Onderweg naar San Francisco zijn we twee keer uit de auto gestapt, naast de keren waarop we naar de wc moesten of benzine moesten halen natuurlijk. De eerste keer was bij Hearst Castle, waar we een rondleiding kregen door de belangrijkste kamers van dit geweldige kasteel en alles wat zich erom heen bevindt. Het heeft twee grote zwembaden, tennisbanen en bungalow huisjes waar gasten in konden overnachten. Als je wilt weten wat dit precies voor kasteel is, kun dat het beste even googlen want het is een interessant verhaal alleen een beetje lang om hier uit te leggen.

De tweede stop vond ik het leukst van de hele trip. Het was het Winchester Mistery House. Dit huis behoorde tot een vrouw wiens man en kind overleden waren. Van een één of andere spiriwiri type had ze te horen gekregen dat haar gezin was vermoord door geesten die ook achter haar aan waren en de enige manier om ze te ontsnappen was wonen in een onafgemaakt huis. Met het geërfde geld heeft ze een boerderij gekocht en tot op de dag van haar dood dag en nacht laten verbouwen zodat het nooit af zou zijn. De verbouwingen waren soms alleen een beetje raar. Zo waren er deuren die naar een 3 meter diepe val openden, ramen die nergens op uitkeken en trappen die naar het plafond leidden. Dit was om de geesten op het verkeerde spoor te brengen, net als het feit dat ze iedere nacht van slaapkamer verhuisde. Het hele huis heeft 161 kamer, waaronder 40 slaapkamers, 13 badkamer, 47 openhaarden en 9 keukens. Het grappige is dat met al die kamers er in het hele huis toch maar één douche te vinden is.

Tegen de tijd dat we in San Francisco aankwamen was het al hoog tijd om iets voor avondeten te vinden. We kwamen terecht in een shopping mall dat mij deed denken aan de Markthal in Rotterdam. Het heeft een gezellige drukte en het voordeel van een opstelling als de Markthal is dat iedereen in een groep iets ander kan eten en je toch als groep bij elkaar kunt zitten om het op te eten.

Zondag hadden we geen tijd om de toerist uit te hangen in San Francisco. Bovendien was Jill vrij geshockeerd door alle zwervers die er rondliepen. We zijn daarom gelijk door gereden naar de Redwoods, maar omdat we een verkeerde afslag hadden genomen hebben we de dikke bomen gemist. Voor mij waren beide missers niet zo’n probleem, want ik was er in januari al met mijn ouders geweest. Het was nog even onze adem inhouden toen we de verkeerde afslag hadden genomen. Onze tank begon namelijk in een vlot tempo leeg te raken en we kwamen geen (werkend) tankstation tegen. Op het nippertje kwamen we toen gelukkig in een kort stukje bewoonde wereld en konden we de tank weer vol gooien.

Het hotel voor die avond bevond zich net voor de grens tussen Californië en Oregon en had een casino aan zich vast. Dit maakte Jill helemaal gelukkig, die vervolgens vier uur achter gokmachines heeft doorbracht. In de tijd dat zij zich vermaakte in het casino hebben Melissa en ik voor het eerst in mijn leven roomservice besteld. Zij bestelde chocolataart en ik een dame blanche. Mijn dame blanche kwam een net als de punt chocoladetaart op een normaal avondeetbord en bestond uit drie mega bollen vanille-ijs, een dikke laag slagroom, chocoladesaus en nootjes. Het was zoveel, dat ik zeker drie andere mensen ook van toetje had kunnen voorzien. Maarja, Melissa en ik waren de enige in de kamer, dus zat er niks anders op dan het zelf opeten :).

Maandagochtend brak laatste dag van onze roadtrip aan en daarbij ook National Memorial Day. Dit is de dodenherdenking van Amerika en omdat dit een nationale feestdag is, was heel Amerika een lang weekend weggeweest en stonden de snelwegen helemaal vast. Gelukkig hadden wij niks anders op de planning staan, dan thuiskomen en hadden we daar alle tijd voor. Na een lange rit in de auto begroette Mount Rainier ons rond een uur of 4 aan de horizon. Een teken dat we bijna thuis waren.