Finals, Maaike en Moederdag

14 mei 2017 - Santa Barbara, California, Verenigde Staten

Schrik niet, ik spring met mijn blogs even naar het nu en sla twee weken over. Deze ga ik natuurlijk nog zo snel mogelijk inhalen (mijn trip naar Vegas kan niet weg blijven), maar voor nu is makkelijker om het schrijven op te pakken bij vorige week.

Maandag begon op SBCC de finals week. De allerlaatste week van het semester bestaand uit examens en eindpresentaties. Het is een week waarop menig student op caffeïne leeft en alleen slaap als dit echt nodig is. Het is ook een week waarin de mediatheek overvol zit met studenten en studentenwoningen een chaos zijn. Iedereen is zo gefocust op studeren dat niemand tijd heeft om te socializen, laat staan op te ruimen. Aan het eind van de week is het tijd om feest te vieren, alle stress en vermoeidheid weg te drinken en uit te slapen.
Ik zou het hierbij kunnen laten, aangezien dit redelijk mijn week omschrijft, maar omdat ik weet dat jullie een persoonlijker en meer gedetailleerde omschrijving wel kunnen waarderen zal ik er “wat” dieper op in gaan.

Maandag had ik in principe geen officiële finals, maar voor Intermediate Acting hadden we een presentatieavond waarop we de scène, waar we al weken aan hadden gewerkt, presenteerden aan publiek buiten ons eigen klasje. Ik was hier best zenuwachtig voor, omdat ik op dat moment drie scripts en drie monologen uit mijn hoofd had geleerd en ik bang was dat ik dingen door elkaar zou gaan halen. Deze spannende gebeurtenis vond pas in de avond plaats, wat mij ruim de tijd gaf om erover te piekeren en andere dingen te doen om mijn gedachtes af te leiden. Ik had een heel plan gemaakt met hoe laat ik wat en waar zou gaan doen en dat begon om half negen bij de nurses office op school. Ik heb namelijk al een tijdje last van mijn knie en vond het tijd was dat er iemand naar ging kijken. Helaas zaten ze vol tot half 10, dus terwijl ik aan het wachten was heb ik mij voorbereid op mijn final van de volgende dag.

Om kwart over 9 werd ik gevraagd om wat formulieren in te vullen en om half 10 liep ik een standaard huisartsenpost-kamertje binnen waar ik vriendelijk werd ontvangen door een nurse. Ik legde haar mijn knie-situatie uit en al gauw kreeg ik een verwijsbrief mee voor een afspraak bij een dokter. Ze wilde namelijk zeker weten dat ik niks raars had in mijn knie en omdat het semester bijna voorbij was (en daarmee mijn verzekering via school zou verlopen) kon ik beter zo snel mogelijk naar een echte dokter. Ik moest van haar diezelfde dag nog langs een dokterskliniek om een afspraak te maken.

Voordat ik met Noomi door Patrick een lift kreeg naar de dokterskliniek kwam Jonathan naar school met zijn nieuwe puppy. Hij had vlak voor het weekend een nieuw hondje gekocht en had ons tijdens het weekend bekogeld met de meest schattige foto’s. Omdat wij het niet eerlijk vonden dat hij ons zo jaloers aan het maken was, hebben we hem zover gekregen dat hij hem een dagje meenam naar school.  Hij vond dit wel een goed idee, zo konden wij het hondje knuffelen en kon hij, door middel van deze puppy-treatment, ons een boost geven voor onze finals. Het is een superduper schattig hondje van het ras teddybeer (geen grapje) en hij is nog maar twee maanden oud, dus super klein en pluizig en knuffelbaar. Als hij rond hobbelt, gaat zijn staart heen en weer en soms gaat hij uit het niets met zijn pootjes naar alle kanten plat op de grond liggen.

De dokterskliniek was ik vrij snel in en weer uit. Ik was weliswaar een stapel papierwerk zwaarder, in ieder geval zou ik niet te laat komen voor mijn volgende ding op mijn to-do-lijstje. Ik heb een snelle lunch in de schoolkantine gegeten en ben op mijn fiets gestapt richting California Explorer. Dit is een organisatie die allerlei verschillende tripjes plant voor studenten en omdat mijn vriendin Maaike deze week zou komen, leek het ons wel leuk om met een aantal mee te gaan en zo de omgeving te kunnen verkennen (zonder auto is dat in Amerika namelijk moeilijker dan je denkt).

Ook hier stond ik in een mum van tijd weer buiten, alleen dit keer behoorlijk wat geld lichter :). Hierna ben ik naar huis gegaan om mij mentaal voor te bereiden die avond (aka Netflix kijken). Om 4 uur had ik met mijn partner afgesproken om nog even een paar keer de scène door te nemen, dan te eten en om te kleden. We waren allebei zenuwachtig en om een één of andere reden werkte dat juist rustgevend. Vlak voordat de avond begon, kwam Noomi mij nog succeswensen en toen was ik er helemaal klaar voor.

De meeste scènes (van studenten uit de andere klas) waren niet echt om trots op te zijn. Sommige waren zelfs zo belabberd dat ik last kreeg van plaatsvervangende schaamte. Ze kenden hun tekst niet (moesten hun mobiel erbij pakken om verder te kunnen), waren niet voorbereid en/of zaten niet goed in hun personage. Het was heel makkelijk om de studenten uit onze klas eruit te halen, wat de scènes van onze groep nog beter deed overkomen. De scène van Rufus en mij ging super goed! Noomi vertelde dat we het publiek hebben laten stilvallen en dat het de beste van de avond was (dit laatste durf ik niet helemaal aan te nemen, ze is namelijk mijn vriendin en zo’n soort uitspraak kan hierdoor nog wel eens beïnvloed worden).

In ieder geval waren we heel trots op onszelf en hebben elkaar na afloop bedankt voor de goede samenwerking en de gezellige tijd waarin we hebben gerepeteerd. We waren allebei erg blij dat we elkaar als partner hadden voor de laatste scène van het semester. Zo hebben we het schooljaar mooi afgesloten en hadden we iets om op terug te kijken.

De volgende ochtend heb ik mij vooral beziggehouden met de laatste voorbereiding voor mijn eerst officiële final: Intermediate Acting. Voor deze final moesten we een monoloog presenteren die gebaseerd is op een verhaal van een van onze medestudenten. Dit klink vast een beetje vaag, dus ik zal proberen het beter uit te leggen. Door middel van lootjes trekken werden we allemaal gekoppeld aan twee medestudenten. De naam die jij trok zou jij interviewen en de persoon die jouw naam trok zou jou interviewen. Ik trok Drew en ik werd getrokken door Rufus (jazeker, mijn partner).

Voor de opdracht heb een emotioneel verhaal aan Rufus moeten vertellen en Drew geïnterviewd. Het idee als volgt was dat je de persoon in kwestie zo goed mogelijk zou imiteren. Je kleedt je als dit persoon, je praat met het accent van dit persoon (is erg leuk met internationale studenten in je groep) en het belangrijkst: je vertelt het verhaal van dit persoon met zijn of haar eigen woorden. Omdat er emotie aan de verhalen verbonden zijn, zijn de eigen woorden erg belangrijk en kan je op die manier een persoon het best imiteren. Grammatica fouten, herhalingen, “uhh”s en pauzes moesten er allemaal inblijven, daarom was het het makkelijkst om het interview op te nemen en later terug te kunnen luisteren.

Gekleed als een Drew (joggingbroek, t-shirt en pet, kon slechter zou ik zeggen) wilde ik die ochtend op mijn fiets naar school. Nu voor de tweede keer dit semester, was ik vergeten dat mijn fiets nog op school stond en dus kon ik niet fietsen. Het was duidelijk niet mijn geluksdag. Ik was de vorige dag vergeten mijn telefoonrekening te betalen, de wifi in het huis deed het niet én er was niemand anders thuis dus kon ik geen Uber bestellen en zat er niks anders op dan lopen. Het enige geluk dat ik had, was het feit dat ik toch al van plan was vroeg het huis uit te gaan om op school mijn telefoonrekening te kunnen betalen en ik lopend nog steeds op tijd kon komen.

Buitenadem, bezweet en beschaamd liep ik net iets te laat het lokaal binnen en vond mijn hele (wel 10 hele studenten) klas al druk in gesprek met mij docente. Ze waren de vorige avond aan het nabespreken voordat we over zouden gaan op de monologen.
Rufus wilde graag als eerste, dus was mijn verhaal de spitsafbijter. Dit was minder makkelijk dan je zou denken, het was namelijk toch een persoonlijk verhaal dat dan ineens aan iedereen verteld werd. Je hebt geen idee wat de andere verhalen zijn en of jouw verhaal niet veel te persoonlijk was voor deze opdracht. Gelukkig heeft Rufus mijn verhaal geweldig verteld (zijn poging om mijn accent na te doen was verbazingwekkend goed) en bleek later dat ik goed zat met hoe persoonlijk het was.

Woensdag was mijn drukste dag. Ik had drie finals van elk twee uur en de eerste begon officieel al om 8 uur. Ik zeg “officieel”, want onze beachvolleybal coach had geen zin om al zo vroeg op het strand te staan en aangezien het toch niet veel anders zou zijn dan de normale lessen vond hij 9 uur vroeg genoeg. Om kwart voor 9, ik stond op het punt om weg te gaan, trof ik Leti slapend op de bank aan. Ik heb haar wakker gemaakt en geduldig op haar gewacht tot we samen naar het strand konden fietsen. De volleyballessen waren het begin van onze vriendschap geweest en dit de laatste keer dat we er samen heen zouden gaan, dus had ik het ervoor over om te laat te komen.

We hebben een uur partijtjes gespeeld en werden toen allemaal met volle punten voor de final weggestuurd. Of dit te maken had met luiheid, dat wij allemaal zo goed zijn of het feit dat hij was afgeleid door zijn paar maanden oude baby die hij om wat voor reden dan ook had meegenomen, weet ik niet, maar sommige zijn er hierdoor wel erg makkelijk vanaf gekomen.

Ik had een half uur om op school te douchen en om te kleden, want om half 11 begon de warming-up voor Voice and Diction. Voor deze final waren er drie monologen te presenteren per persoon, dus werd er een lijst opgesteld met wie na wie aan de buurt was met welke monoloog. Er was een jongen die zo snel mogelijk weg moest vanwege een memorial, dus die mocht als eerste alle drie zijn monologen presenteren. De eerste moest gepresenteerd worden met een Southern accent, de tweede met het accent waarin je les had gegeven (voor mij Scottish) en de derde was een soliloquy (eigenlijk niks anders dan een ander woord voor monoloog, maar klinkt wel cool) van Shakespeare waar we al een lange tijd aan gewerkt hadden. Naar mijn idee gingen ze allebei (whoeps, had ik niet verteld dat Southern niet verplicht was?) wel goed, maar omdat we geen tijd hadden voor uitgebreide nabesprekingen kregen we alleen korte ‘okay great’, ‘well done’, ‘good job’, ‘excellent’ of ‘much better than before’.

Mijn uur-lange pauze voor Acting for the Camera om 2 uur heb ik doorgebracht met Jonathan, die een verkeerde inschatting had gemaakt met het vertrek van huis en de file op de weg en nu dus al veel te vroeg op school was. Noomi en Patrick mengden zich ook gezellig in het gesprek en voor we het wisten was het al tijd om onszelf super groot op een scherm voor de klas terug te zien. Ik had twee opnames met twee verschillende partners (zoals jullie weten waren dit Tong en Jonathan) en bij beide kreeg ik enorm veel complimenten van de docent over hoe dit mijn beste scène van het semester was, hoe veel ik was gegroeid en hoe ik allebei mijn partner heb weten te krijgen waar ze emotioneel gezien in de scène moesten zijn. Vooral over dit laatste was hij heel trots omdat hij dat een indicatie vond van goed kunnen acteren. Niet alleen zelf goed presteren, maar ook je partner weten te sturen.

Aan het eind van de les had ik erg dubbele gevoelens. Ik was heel tevreden over mezelf en kon moeilijk stoppen met glimlachen, maar tegelijk stond ik op het punt afscheid te nemen van mijn klasgenootjes en docent, wat een stuk moeilijker is bij een acteervak als dit dan bij geschiedenis ofzo. Je raakt op elkaar gesteld door de openheid en persoonlijk contact dat komt kijken bij acteren en dat maakt het lastig om dag te zeggen. Het scheelde dat ik nog geen afscheid hoefde te nemen van Patrick en Jonathan, die zouden we dat weekend nog zien voordat Patrick zou vertrekken naar zijn familie in Virginia.

Thuis kon ik op de bank neerploffen en genieten van het feit dat al mijn finals nu definitief voorbij waren en ik officieel vakantie had! Wat een heerlijk gevoel! De rest van de middag liep ik fluitend door het huis en heb ik mezelf getrakteerd op chocola.

Mijn eerste vakantiedag heb ik nog niet echt vakantie-ig besteed. Ik was weer op school, niet voor mijzelf dit keer maar om naar de eindscène van Charlotte (en partner) en Noomi (en partner) te kijken. Het was extra interessant om de scène van Noomi te zien, omdat ik haar heb geholpen met het leren van het script en het eindproduct zo veel voller, leuker, beter en grappiger was dan toen we het kaal doornamen.

Na deze presentatie was ik van plan op mijn gemakje thuis te lunchen en om 3 uur richting dokters afspraak te vertrekken, maar toen ik thuis kwam werd dit plan in de soep gegooid door een vaatwasser die vol stond met water en gerepareerd moest worden. Met heel veel hulp van mijn persoonlijke klusser (beter bekend als mijn vader) en zijn op-afstand-service heb ik het probleem gevonden en kon ik voor ik weg moest nog even gauw onder de douch springen. Laten we zeggen dat het water dat in de vaatwasser stond, daar al een nacht had gezeten en er geen schoonmaakhandschoenen waren.

De doktersafspraak liep voorspoedig. Voorspoediger dan ik had verwacht en eigenlijk zelfs voorspoediger dan het in Nederland zou lopen. Dit omdat ik wat vroeg was gearriveerd en eerder terecht kon dan mijn eigenlijke afspraaktijd, tegenover later terecht kunnen in Nederland door uitloop van voorgaande afspraken. Kort samenvatting van mijn bezoek: er zit een ontsteking in mijn knie waar ik nu ontstekingsremmers voor krijg en ik moet zo min mogelijk mijn knie buigen (niet fietsen, niet wandelen in de bergen, niet sporten, etc.).

Die avond was er een Coral Group einde-van-het-semester-afscheid-feest waarbij iedereen van alle huizen en appartementen afscheid van elkaar kon nemen onder het eten van chocoladetaart en ijs. Coral Group had voor iedereen een Californische vlag waarop mensen een afscheidswoordje konden schrijven. Ik vond dit wel een leuk initiatief, maar omdat iedereen die ik op mijn vlag wil hebben ook in mijn huis woont, vond ik het niet nodig lang in de net iets te kleine ruimte met net iets te luide muziek te blijven hangen. Na de groepsfoto met ons huis en daarna de hele organisatie was het tijd voor de Best-of-awards. Iedereen binnen Coral Group kon zelf mensen nomineren voor deze award met onder andere: messiest appartment, coolest car, cutest couple en funniest laugh. Hierna vond ik het wel welletjes en ben ik met Noomi naar huis gegaan.

Vrijdagochtend was het tijd om afscheid te nemen van het eerste huisgenoot dat het nest ging verlaten: Taylor. Als laatste maaltijd wilde hij graag dat we met hem mee gingen naar Our Daily Bread voor een ontbijtje bij deze bakkerij. Ik had een erg lekkere scone en het was gezellig om zo als huis nog voor een laatste keer samen te zijn. Het uitzwaaien was een droevige en vreemde gebeurtenis. Niemand echt kon geloven dat de tijd was aangebroken waarop iedereen naar huis zou gaan.

Mijn dag kon echter niet lang in deze treurige stemming voortgaan. Ik had in het vooruitzicht dat mijn vriendin Maaike naar Amerika zou komen en voor het avondeten zou ze al in Santa Barbara zijn. Het voordeel van een tweepersoonskamer zonder kamergenootje is dat er een extra bed in je kamer staan en er dus makkelijk iemand kan blijven logeren. Ik had haar bedje al voor haar opgemaakt, want na 11 uur in het vliegtuig en bijna 4 uur in de bus kon ik mij voorstellen dat ze een heel klein beetje erg moe zou zijn. Patrick was zo aardig om haar met mij op te halen aan de andere kant van Santa Barbara en zo kon ik Maaike na acht en een halve maand eindelijk weer een knuffel geven.

Omdat ik zelf weet hoe het is om een jetlag te hebben, had ik niks bijzonders voor zaterdagochtend gepland. We hebben rustig ontbeten en ik heb Maaike aan mijn huisgenootjes voorgesteld, waarna we boodschappen zijn gaan doen. Dit klinkt als de gewoonste zaak van de wereld, maar in Amerika is dat een hele belevenis. De winkel is zo groot dat je er gerust een uur kan rondlopen om te verzamelen wat je wilt hebben en al je opties goed te overwegen.

Om 4 uur stond Patrick voor de deur om Noomi, Maaike en mij op te halen. We zouden met ons vriendengroepje (Noomi, Patrick, Jonathan en ik) naar het strand gaan om afscheid te nemen van Patrick en omdat Maaike er ook was kon die ook gezellig mee. We hadden wat eten en snacks gekocht en zijn richting Rincon Beach Park gereden. Dit is een mooi strand/park (dûh) dat ongeveer halverwege Ventura en Santa Barbara ligt en daar zouden we Jonathan ontmoeten (hij woont immers in Ventura).

We hebben een gezellig middag/avond gehad waarop we veel hebben kunnen kletsen. Het klikte erg goed tussen Maaike en de rest (met name Noomi) en daar was ik erg blij mee want nu hoefde ik geen tussenpersoon te spelen. Het zeewater was lekker warm, warm genoeg om pootje te baden en als kleine kinderen te springen over de golven en weg te rennen als het te hoog lijkt. We hebben daar gezeten tot de zon achter de horizon verdween en zijn toen naar ons huis gereden om Good Will Hunting te kijken. Of nou ja, Patrick, Noomi en ik hebben die film gekeken. Maaike was moe door haar jetlag en Jonathan moest terug naar zijn puppies.
Toen de film was afgelopen kwam het onvermijdelijke. Gedag zeggen tegen Patrick. Na een lange en stevige knuffel en een laatste dag verdween hij in de avondduisternis. Afscheid nemen is niet leuk.

Moederdag!! En wat is het beste Moederdag cadeautje van een kind aan de andere kant van de wereld? Een lieve kaart en een Skypemomentje :). Drie keer raden wat ik mijn moeder gegeven heb. De kaart was natuurlijk al een tijd geleden op de post gegaan, maar het Skype moment kwam die ochtend (avond voor haar). Ik hoorde dat ze eigenlijk de hele dag bezig was geweest met van alles en nog wat en niet op bed met een boekje had gelegen, dus Moederdag gaan we nog even overdoen zodra ik weer in Nederland ben. Oh en sshhht, niet aan d’r vertellen hoor ;).

In de middag werd het idee geopperd om naar het strand te gaan. In Montecito (stad voor rijke en bekende mensen, huizen van zo’n 2 tot 80 miljoen om maar even een indicatie te geven) is er een mooi strand, genaamd Butterfly Beach. We besloten een Uber daarheen te nemen, omdat de meeste van ons nog nooit op dat strand geweest waren en het weer eens wat anders zou zijn dan het standaard strand in Santa Barbara.

Zoals jullie hebben kunnen lezen was mijn week erg druk en nu ik er zo weer op terug kijk vraag ik mij af hoe ik het als rustig heb kunnen ervaren. In ieder geval was het weer wat leesvoer voor jullie en hopelijk krijg ik voor elkaar snel nog een blog te posten.

1 Reactie

  1. Rineke:
    18 mei 2017
    Gezellig dat maaike er is/was en ja afscheid nemen is niet makkelijk
    De tijd gaat snel voor je het weet ben je weer terug in nederland geniet nig maar dikke knuf van ons