Happy Easter(bunny)

Maandagochtend begon rustig en naar mate de dag vorderde… bleef het eigenlijk vrij rustig. Het meeste van mijn tijd die dag heb ik doorgebracht met Tilda om onze scène voor Acting for the Camera te oefenen. Tussen onze twee theaterlessen hebben we zelf gerepeteerd en tijdens Acting for the Camera hebben we een ander tweetal (Noomi en Levisa) met dezelfde scène bestudeerd die op dat moment een werksessie had. Dit heeft erg geholpen met het begrijpen van de scène. Zij hadden meer tijd en kregen meer uitleg van de docent dan wij hadden gehad, dus was er meer informatie om de scène op te baseren.

De rest van de les hebben Noomi, Jonathan en ik gepraat over alles van de scènes die we aan het doen tot zwanger zijn. Toen de les (al een tijdje) voorbij was, besloten we gezellig met z’n drieëtjes ergens wat te gaan eten. Waar en wat we gingen eten was snel besloten, want we kwamen erachter dat we alle drie van sushi houden en dat gebeurt niet vaak. We hadden alle drie twee verschillende sushi rolls besteld, zodat we konden delen en eten wat we het lekkerst vonden.

Als toetje zijn we naar de chocolaterie See’s Candy gegaan. Dat klinkt misschien een beetje raar, maar daar waren twee redenen voor. 1 Als je binnenkomt krijg je een gratis bonbon; 2 Jonathan werkt op een andere locatie van dezelfde eigenaar. 1 en 2 samen zorgde voor meer gratis bonbons en een goed gesprek met de jongen achter de toonbank. Na een tijdje waren we niet de enige klanten meer in de winkel, dus zijn we er maar weer vandoor gegaan. Omdat Noomi en ik bij Jonathan in de auto waren gestapt om ergens wat te eten, stonden onze fietsen nog op school en heeft Jonathan ons thuis afgezet.

Ik weet niet waar het vandaan kwam, maar dinsdag zat ik ineens vol met energie. Ik was al vroeg wakker en ben American Pancakes voor ontbijt gaan maken. Ik heb mijn vrienden nog even jaloers gemaakt met een foto en heb ze toen lekker opgesmuld.
Op het postkantoor stond mijn tweede care-package van 2017 op mij te wachten, maar omdat mijn fiets nog op school stond en lopen zo lang duurt, besloot ik naar het postkantoor te hardlopen. Ik kon niet wachten om hem open te maken, dus op het moment dat ik thuis kwam ben ik meteen begonnen met uitpakken. Nee, douchen of mijn waterlevel weer op peil brengen komt later wel. Net als het vorige pakket was het weer een doos vol geweldige verassingen. Met een blij en energiek gevoel ben ik vervolgens in mijn Uber gestapt op weg naar school.

Tijdens Intermediate Acting hadden we niet veel te doen. We kregen vooral tijd voor onszelf om onze scènes door te nemen. Mijn partner en ik waren die dag erg tegenovergesteld van elkaar. Ik ontplofte zo ongeveer van de energie en hij viel in slaap van het gebrek aan energie. Met deze overtollige energie heb ik die dag een hele goeie en lange work-out kunnen doen. Hoewel het erg fijn is om veel energie te hebben, was het toch ook als een soort bevrediging toen ik na het sporten het meeste kwijt was.

’s Avonds heb ik met Noomi nog even de scène voor Acting for the Camera doorgenomen. Ondanks dat we verschillende partners hadden, konden we goed oefenen want we hadden niet dezelfde rol in de scène. Noomi was een beetje bezorgd. We zouden de scènes de volgende dag al voor het echie doen en ze voelde zich totaal niet voorbereid. Na wat oefenen met mij en een dubble chocolate caramel magnum, kon ze met een gerust hart naar bed.

Woensdag stond net als maandag in het teken van oefenen met Tilda. Dit keer zelfs nog meer. Zoals ik al zei zouden we die dag de scène voor de camera gaan doen en was het dus onze laatste kans om alles goed voor te bereiden. Tot op de laatste minuut voordat we naar binnen werden geroepen hebben we nog kleine verbeteringen doorgesproken. Eenmaal in de ruimte viel alle stress van mij af. De scène ging naar mijn gevoel ontzettend goed, zeker gezien het feit dat de laatste puzzelstukjes pas op zijn plaats waren gevallen toen ik het daar voor de camera deed. De docent wilde het nog een tweede keer doen, niet omdat hij niet tevreden was, maar omdat hij ons de kans wilde geven te kunnen kiezen tussen twee verschillende opnames. De tweede keer ging voor mij echter niet echt beter, ik dacht te veel na over wat ik aan het doen was, dus kozen we ervoor om de eerste te behouden.

Aan het begin van de les, voor alle opnames, hadden we onze derde en laatste scène gekregen die we zouden gaan doen. Dit keer moesten we alleen nog even wachten op de partner die ons toegewezen zou worden. Toen Noomi en ik erachter kwamen dat Ben, de assistent van onze docent, ook als partner toegewezen zou gaan worden omdat we mannelijke acteurs te kort kwamen, hebben we even geprobeerd hem over te halen onze partner te worden. Natuurlijk was dit niet serieus en was het meer een grapje, want het was niet alsof hij daar iets in te zeggen had.

Noomi was die ochtend met de Uber naar school gekomen vanwege alle spullen die ze nodig had voor de scène en omdat ik ook de vervelendste niet ben heb ik de kosten met haar gedeeld en ben ik met haar in de Uber gestapt. Onze chauffeur was een beetje dubieus. Toen we instapten dachten we even dat hij in zichzelf aan het praten was, maar blijkbaar was hij ons over zijn dag aan het vertellen. Tja, dat hadden we natuurlijk moeten weten. Wij waren namelijk heel erg geïnteresseerd in zijn vorige klanten.

Thuis besloten Noomi en ik het overhalen van Ben nog stapje verder te nemen. We verzamelden alle chocola en koekjes die we hadden om ons heen op bed en namen er een foto mee. Ook de magnums waren op de foto te zien en toen we ze toch al uit vriezer hadden gehaald, konden we er net zo goed ook eentje opeten. En wat is beter dan het eten van een dubble chocolate caramel magnum omringt door nog veel meer chocola en suiker?

Donderdagochtend werd mijn uitslaapplan in de soep gegooid door de tuinmannen die het nodig vonden om 8 uur ’s ochtends aan de slag te gaan met lawaaierige machines en tegelijkertijd over dit kabaal in het Spaans een gesprek met elkaar te willen voeren. Gelukkig werd mijn dag weer goed gemaakt door Noomi die mij met haar huurauto (om dit weekend mee naar Las Vegas te rijden met Charlotte voor Magic Mike Live!) naar school bracht. Nu hoefde ik niet lopend naar school :). Parkeren was nog even een uitdaging, maar na het tiende rondje vonden een auto die net weg aan het rijden was.

Na mijn les zou ik normaal gesproken gaan sporten, maar omdat ik er echt geen zin in had én ook eerst naar de International Office moest om wat zaken op een rijtje te zetten, gaf ik mijzelf een middagje vrij en ben ik in plaats daarvan een documentaire gaan kijken over de werking van hersenen en wat sporten voor invloed daarop heeft. Even voor de duidelijkheid, voordat jullie denken dat ik dit soort dingen kijk als vrijetijdsbesteding, het uur waarin ik deze documentaire heb gekeken telt als een uur voor mijn sportles dat ik dan niet in de sportschool hoef door te brengen. Zo heb ik mijn gecancelde work-out toch een beetje compenseerd.

Om een uur of (lees: precies 5 over) 3, stap ik op mijn fiets en wat denk je? Lekke band. En natuurlijk was de bike shop (een plek op de campus waar je je fiets kan repareren en dus ook een band kan plakken) net 5 minuten geleden dicht gegaan. Zucht… En aangezien hij pas na het weekend weer open zou gaan en ik niet mijn fiets het hele weekend op school wilde laten staan, moest ik er mee naar huis lopen. Diepere zucht… Onderweg kwam ik langs een fietswinkel, dus dacht ik even naar binnen stappen om mijn band te laten plakken. Echter, de medewerker geloofde niet dat mijn band lek was en dacht dat ik gewoon vergeten was mijn band op te pompen, dus stond ik nog geen vijf minuten later weer buiten. Nog diepere zucht… Ik kon er inderdaad mee naar huis fietsen, maar toen ik later die avond weer richting school moest voor een voorstelling, was de band weer zo plat als een dubbeltje. Ik-geloof-dat-ik-het-zuchten-maar-opgeef zucht… Het voordeel van het wonen in een huis met 10 andere studenten, is dat er altijd wel iemand is waarvan je zijn of haar fiets kan lenen.

Op Marie’s fiets heb ik mij vervolgens richting Rabbithole begeven. De voorstelling was dit keer niet in het grote theater, maar in een kleinere dus was het een stuk intiemer. In het begin had ik moeite de voorstelling te begrijpen. Dit kwam doordat de acteurs een stuk ouder waren gecast dan ik had verwacht. Hier bedoel ik niks lulligs mee, alleen dat het en beetje raar is om een vrouw van bijna 60 te moeten aannemen als moeder van een kind van 3. Weer terug thuis stond ik op het punt om naar bed te gaan, toen Gianluca mij tackelde en vroeg of ik hem wilde helpen met zijn monoloog. Dit vond ik geen probleem, ik weet immers zelf ook hoe lastig het kan zijn een monoloog te moeten leren zonder iemands hulp.

De volgende ochtend werd ik wakker zonder wekker en wat had ik heerlijk geslapen. Ik vraag me af wat hier de oorzaak van was, want ik zou het graag nog een keer doen. Eigenlijk vrijwel de hele dag heb ik 13 reasons why gekeken. Dit is een serie gebaseerd op een boek over een meisje die zelfmoord pleegt en tapes achterlaat met 13 redenen waarom ze dit heeft gedaan. Het is een vrij heftige serie, maar ook ontzettend Amerikaans. De ouders van dit meisje klagen namelijk de school aan voor de dood van hun dochter. Alleen in Amerika zoeken mensen iemand om naar te wijzen, als het gaat om ZELFmoord, waarbij het dus iemands eigen keuze is geweest om er een eind aan te maken.

Die avond stond Patrick om kwart voor 6 voor de deur. Hij kwam mij op halen om naar het theater te gaan (ik had nog steeds geen fiets). Hij moest daar om 6 uur zijn als technici voor Rabbithole en ik moest er om 6 uur zijn als Usher voor de dansshow. Studenten van SBCC (waaronder iemand uit twee van mijn theatervakken) hadden het afgelopen semester hard gewerkt om een show als afsluiting neer te zetten en mij leek het wel interessant en vriendelijk om te komen kijken naar hun prestaties. Het was een indrukwekkend voorstelling met allerlei verschillende soorten dansen en samenstellingen van studenten. Het was een soort modern ballet, waar ik eerst even aan moest wennen maar uit eindelijk wel waardeerde.

Eerder die avond had ik Hannah ontmoet. Zij was, net als ik, een overbodige Usher (er waren er teveel) en dus hebben we samen voor de voorstelling genoten van gratis eten en drinken die ze weer eens aan het uitdelen waren op de campus, terwijl de rest van de Ushers kaartjes aan het controleren en programma’s aan het uitdelen waren. Zij was naar de voorstelling gekomen, omdat ze er een verslag over moest schrijven voor haar dansles. Ze deed al jaren aan dans en door mijn synchroonzwemmen kon ik redelijk met haar mee praten over danspasjes, danspartners en de maat van de muziek.

Zaterdagochtend had ik mijn wekker gezet om de paashaas te spelen en paaseitjes te verstoppen in het huis. Zondag was het namelijk Pasen, maar omdat ik een voorspellende gave heb en wist dat mensen die dag hun kater uit aan het slapen zouden zijn, leek het mij beter om op zaterdagochtend paaseieren te zoeken. Bovendien zouden we dan al op zaterdag kunnen genieten van de eitjes en hoefden we niet te wachten tot zondag. Ik had in de groepschat gestuurd dat iedereen om 10 uur kon beginnen met zoeken en om stipt 10 uur hoorde ik deuren van slaapkamers opengaan en voetstappen richting woonkamer komen. De 20 minuten die volgenden waren voor mij net zo vermakelijk als voor de mensen die de eitjes aan het zoeken waren. Ik vond het erg grappig om het hele zoekproces te zien vanuit het verstoppersperspectief.

Toen alles (met een paar kleine hints) was gevonden en we rond de kom met paaseitjes zaten om ze op te eten, las ik mijn mail en zag ik dat ik een mailtje had van de Universiteit van Amsterdam. Ik had de uitslag van de toets toegestuurd gekregen met een ranglijst van hoe goed ik het had gemaakt. Ik was nummer 20 van meer dan 400 studenten! Dat betekent dat ik bij de beste 5% hoor :). Ik was helemaal gelukkig! Nu wist ik natuurlijk al dat ik binnen was, maar nu kon ik ook daadwerkelijk mijn plekje accepteren.

In de middag zijn we met een groepje naar het strand te gaan om Leticia aan te moedigen. Ze deed mee aan een beachvolleybal toernooi van SBCC dat door onder andere haarzelf georganiseerd was. Het was een mooie zonnige dag, niet te warm en niet te koud, en dus heb zelfs ik als niet-zo’n-strandganger een hele tijd in de zon kunnen liggen met mijn (travel size) boek. Omdat iedereen lunch had overslagen en zo langzamerhand honger begon te krijgen, zijn we met iedereen van het huis die op het strand was naar een Braziliaans restaurant gegaan en hebben we een soort late-lunch-vroeg-avondeten gegeten. En ik moet zeggen, die Brazilianen weten wel van koken.

Om Pasen op z’n “students” te vieren, besloten we een mini-party in ons huis te geven. We hadden een paar vrienden uitgenodigd en hielden het bij “gematigd” drinken en veel spelletjes: kaart spelletjes, water-pong, never have I ever en ga zo maar door. Het was een super gezellige en geslaagde avond, waarop ik pas tegen een uur of 4 in mijn bed lag. En weet je wat het allerbeste van alles was? Het gebeurde allemaal in mijn eigen huis. Ik kon mijn eigen wc gebruiken, mijn eigen eten eten en drinken drinken en boven alles, aan het eind van de avond hoefde ik alleen een trap op en ik was in mijn eigen kamer. Hoe goed kun je het hebben.

De volgende ochtend bleek dat ik het nog beter had. Alison en Taylor hadden de hele woonkamer al opgeruimd en aankant gemaakt, omdat ze allebei vroeg wakker waren geworden. Ik hoefde dus niet eens achter mijn kont op te ruimen. Ik voel me bijna een prinsesje. Wat heb ik toch fantastische huisgenootjes.

Pasen zou Pasen niet zijn zonder een degelijk Paasontbijt. Maar omdat niemand echt ontbijtspullen in huis had, zijn we als huis-familie naar IHOP gegaan voor Paaspannenkoeken. Nouja… ontbijt… We hadden onze pannenkoeken besteld tegen een uur of 1 en rond een uur of 3 waren we uitgegeten. Het was erg gezellig én lekker, alleen leek mijn zondag een beetje in het niets te zijn opgegaan. Voor ik er erg in had was het al avond en moest ik naar bed omdat ik er weer vroeg uit zou gaan de volgende ochtend.