Kerstmis met gast- én eigen familie

24 december 2016 - Auburn, Washington, Verenigde Staten

Daar ben ik dan weer hoor. Dat waren me nog eens drie drukke weken. Excusez-moi, dat ik jullie in de kou heb laten staan en niks van me heb laten horen de afgelopen tijd. Dat was natuurlijk niet erg netjes van mij. Maar geen zorgen ik zal elke dag die jullie gemist hebben dubbel en dwars inhalen, dus houd jullie vast. Laten we beginnen met de week voor kerst. Nu niet zo bijdehand doen, ik weet ook wel dat dat week is waar mijn blog er een beetje bij ingeschoten raakte, ik wilde gewoon even alle misverstanden voor zijn.

Voor “de-week-voor-kerst” begon de week vrij relaxt. Ik heb niet veel gewerkt, want door rare regeltjes in het Amerikaanse schoolsysteem die zeiden dat ik met ingang van maandag 19 december niet meer betaald mocht werken bij de Foundation Office. Eigenlijk mocht ik na 9 december al niet meer werken, omdat dat het officiële einde van de quarter was en ik de volgende quarter niet meer naar Green River zou gaan. Maar omdat dit bij niemand bekend was, (tot halverwege vorige week) hebben ze mijn gemaakte uren van die week toch uitbetaald. Hoe dan ook, ik mocht dus niet meer betaald werken, maar omdat ik het leuk vond om te werken bij de Foundation Office en zij het leuk vonden als ik er was om te werken, ben ik afgelopen week toch nog een aantal uurtjes langs geweest om verder te gaan met mijn 21ste eeuw klus (het inscannen van documenten).

Om een uur of 1 kwam ik weer thuis en heb ik even een kleine lunch genomen. Terwijl ik druk bezig was mijn blog te schrijven, was de nog-niet-helemaal-beter Lisa om mij heen aan het dabberen vragend of we dan nu eindelijk koekjes konden gaan bakken want ze verveelde zich. Ik zei dat ze dan alvast aan het deeg kon gaan beginnen omdat we toch niet samen over één kom gebogen konden staan en bij de vierde keer is ze dan toch begonnen. Eerst moesten alle verhoudingen van de ingrediënten opnieuw uitgerekend worden (ze doen hier immers niet aan weegschalen, raar Amerikanen) en vervolgens moesten we een beetje creatief zijn met de ingrediënten zelf. Zelfrijzend bakmeel bestaat niet en Melissa doet niet aan noten. Uiteindelijk was het beslag klaar en konden de koekjes de oven in. Nog voor ze goed en wel de oven weer uit waren, hingen er al twee aasgieren boven de bakplaat kwijlen. Lisa had nog gezegd niet opeten ze moeten eerst afkoelen en uitharden, maar aasgier P en C (Paul en Corlee) waren het hier niet mee eens want volgens hen horen koekjes zacht en warm te zijn. Het was dan ook geen wonder dat toen Lisa en ik even niet keken er ineens 5 koekjes gegeten waren. Het is gewoon niet mogelijk om in dit huis koekjes te bakken zonder dat de helft al op is voordat het laatste koekje de oven is ingegaan.

Toen Melissa thuis kwam moest er besloten worden wat we zouden gaan eten. Niemand had zin om te koken dus werd het al snel een afhaal. De een wilde Grieks, de ander Mexicaans, weer een ander had behoefte aan een burger en omdat we er op die manier niet uitkwamen zijn we een heel andere weg ingeslagen en hebben we gegrild vlees met sidedishes besteld bij Dickey’s. Paul en ik zijn het eten gaan halen omdat ik erg graag gebruik wilde maken van hun onbeperkte soft-ijsmachine. En omdat ik echt niet altijd alleen aan mijzelf denk heb ik voor Lisa (en stiekem toch ook een beetje voor mij) een bak met ijs gevuld in een to-go container.
Onderweg naar huis hebben Paul en ik nog een heel goed gesprek gehad over relaties en jongens. Ik vond het grappig om te merken hoe makkelijk hij er nu over sprak ten opzichte van de eerste weken dat ik bij hen in huis kwam wonen.

De volgende dag hadden Lisa en ik een behoorlijke klus op gekregen van Melissa. Traditiegetrouw moesten alle cadeaus onder de kerstboom voorzien worden van zogeheten “Bows”. Dit zijn typische kerststrikjes die niet kunnen ontbreken op een goed kerstcadeau. Lisa had ingeschat dat dit een kwartiertje maximaal in beslag zou nemen, en ik heb even hard gelachen. Ze had, ondanks dat we al zo’n tijd bij elkaar leven, nog steeds niet door dat het met mij erbij langer zou duren. Ik hou namelijk van knutselen en wil dat de cadeautjes er leuk uitzien. Dit betekent dat de strikjes moeten passen bij het pakpapier en je er niet zomaar een willekeurige kleur strik op kan plakken. Hierdoor werd Lisa’s kwartiertje een uurtje en waren we volledig omringt door cadeautjes mét matchende strikjes.

Om half een had ik een afspraak bij Mike McIntryre (de man die het verblijf van Gap Year studenten zoals Lisa en ik zo geweldig mogelijk wil maken). Omdat hij zoveel voor mij had gedaan de afgelopen maanden, zoals mij helpen aan een baantje en mij plaatsen in de psychologie lessen van Carsh Wilturner, had ik een klein kerstboompje met een kaart als bedankje gegeven. We hebben even teruggekeken op mijn tijd op Green River en hij heeft mij bedankt voor het aangrijpen van alle mogelijkheden die mij werden aangeboden. Hij vond dat Lisa en ik het Gap Year Programma gebruikt hadden zoals het bedoeld was. We hebben onszelf ontwikkeld, nieuwe dingen en mensen leren kennen en heel veel avonturen beleefd. Hij was rond uit trots op ons. Hij had ook nog even benadrukt dat Carsh zo ontzettend gemotiveerd was geraakt door mij, omdat ik zoveel interesse toonde in zijn vak en liet zien dat ik het begreep.

Weer thuis aangekomen, zijn Lisa en ik gelijk wat kerstcadeautjes in gaan pakken, omdat de vrouw des huizes niet thuis mocht zijn als dit gebeurde. Na heel wat gevloek en gezucht waren we klaar en was het zo langzamerhand tijd voor avondeten.

Woensdag begon de echte kerstdrukte. Het hele huis moest aankant, er moesten nog wat koekjes gebakken worden, de laatste kerstcadeaus moesten ingepakt worden en niet te vergeten, er moest een gingerbreadhouse gemaakt worden. En wie kunnen dit beter doen dan Nederlandse internationale uitwisseling studenten Lisa en Margot. Nadat we de eettafel helemaal aankant en schoon hadden gemaakt begonnen we, in het kader van uitstelgedrag, met het leukste klusje, namelijk het maken van een gingerbreadhouse. Althans het leek ons in eerste instantie het leukste klusje, totdat het huisje uit elkaar bleef vallen en de frosting uit meer dan één gat in de spuitzak kwam zetten. De vlak hiervoor schoongemaakte tafel was allang niet meer schoon want de frosting zat overal behalve op de plekken waar we het wilde hebben. Nadat het dak toch wel redelijk was gelukt, vond Lisa het wel weer genoeg en ging de DJ uithangen door de top 2000 te inspecteren. Ik ben vrolijk verder gaan frutten met mijn plakkerige handen totdat ik het goed genoeg vond en Lisa er de laatste hand aan kon leggen. Zoals ook al bleek bij het plakken van strikken, ben ik iets preciezer met knutselen dan Lisa en was het na afloop duidelijk aan welke kanten Lisa wel wat had gedaan en aan welke kanten niet. Lisa vond het namelijk zonde om de overgebleven snoepjes weg te gooien, dus had ze ze allemaal ergens tussen geplakt.

Daarna was het tijd voor het serieuze werk. Het opruimen. Wat een feest. Ik heb Lisa even op gang geholpen en ben vervolgens het huis uit gevlucht om nog voor de laatste keer te werken en dag te zeggen tegen iedereen. Ik heb een paar documentjes ingescand en toen was het tijd om afscheid te nemen. Ik had een tas gekregen met een doosje vol koekjes, van iedere medewerker één, een Green River notitie boekje en een lieve kaart. Ik ga ze daar wel missen. Ik heb het er erg naar mijn zin gehad.
Lisa had in de tussen tijd goed haar best gedaan want bijna het hele huis was opgeruimd. Ze heeft een klein beetje hulp gehad van Paul, maar niet te veel want, zoals hij het later die week zou omschrijven, “It was the day I almost died.” Wat een humor. Melissa, Lisa en ik hebben er heel hard om gelachen. Lisa en ik zijn na het opruimen nog wat vergeten cadeautjes in gaan pakken en Paul is gaan koken. Melissa was veel aan het werk deze week dus was het aan Paul om avondeten te maken.

Terwijl Paul nog druk bezig was met de heerlijke Philadelphia Steak sandwiches, kwam Becky (de zus van Paul) binnen om wat mensen te knippen. Ze is een kapper, maar werkt alleen nog privé omdat dat beter verdient. Eerst was Corlee aan de beurt en daarna was het tijd voor het verven van Lisa’s haar. Het kostte even wat tijd om uit te leggen hoe ze het wilde hebben, maar ze zijn uiteindelijk wat gaan proberen. In de tijd dat de verf moest inwerken, werden mijn puntjes een beetje bijgewerkt zodat ik niet meer mijn borstel uit elkaar hoefde te trekken. Het resultaat van Lisa’s haar was niet helemaal zoals ze het had verwacht, maar na een nachtje slapen was ze er toch wel tevreden mee.

Donderdag was het weer tijd voor een roadtrip! Net als vorige week moest Melissa iemand opleiden in een Walmart en heeft ze ons op sleeptouw genomen. Voordat we weg konden moest de eerste stap van een dessert voor Kerstavond gemaakt worden, zodat dit een hele dag in de oven kon staan. Hiervoor stonden Melissa en ik al om 6 uur in de keuken.
Het was ongeveer twee uur rijden naar het noorden, maar omdat we vroeg waren vertrokken en de file heel erg mee viel, zijn we onderweg even gestopt bij een grote winkel waar ze zich met name richten op outdoor-mensen. Ze hadden alles van geweren en vishengels, tot kleren en schoenen. Het meest indrukwekkend waren alle opgezette dieren. Er was een grote uitstalling waar de meeste dieren die in Amerika te vinden zijn, tentoon stonden gesteld.

Nadat we onze ogen uitgekeken hadden, zijn we doorgereden naar Mount Vernon. (Dit is de naam van een stad en niet van een berg, tot in tegenstelling wat ik de hele reis ernaartoe had verwacht. En ik kan je vertellen dat zo’n dorpje dan ineens ernstig tegenvalt.) Hier heeft Melissa ons afgezet bij Hobby Lobby om wat laatste kerstinkopen te doen en is zelf doorgereden naar de Walmart. Wij konden niks vinden bij Hobby Lobby, dus gingen we opzoek naar de beloofde Fred Meyer. Omdat we na een kwartier rondlopen erachter kwamen dat er geen Fred Meyer in de buurt was, zijn we van winkel naar winkel gelopen in de hoop toch iets te vinden. De wind was koud en de stoplichten werkten niet mee. We hebben zo’n 7 winkels/banken gehad en ruim een half uur gedwaald, toen we besloten op zoek te gaan naar de Walmart waar Melissa zou zijn. We hebben instructies gevraagd aan iemand op straat en zijn gaan lopen. We waren het lopen door de ijzige wind al een beetje zat, toen het ook nog eens begon te regenen en de winkel verder weg bleek te zijn dan we dachten. Melissa kon het dan ook niet geloven dat we daadwerkelijk naar Walmart waren gekomen. Omdat Melissa nog niet klaar was met het opleiden, zijn Lisa en ik zigzaggend door de winkel gegaan om zoveel mogelijk paden gehad te hebben. We waren immers nog steeds opzoek naar een cadeautje. Het cadeautje vonden we toen de kassa alweer inzicht was. We hebben een weegschaal voor Melissa gekocht. Dit is een beetje een insidejoke, want Lisa en ik hebben al heel vaak aan Melissa uitgelegd waarom ze een weegschaal moest aanschaffen: Wij Europeanen vinden het nou eenmaal fijn om dingen af te kunnen wegen in plaats van alles in cups, teaspoons en onces te moeten berekenen. En aangezien ze na ons nog meer buitenlandse studenten gaat krijgen en vast ook Europeanen, leek het ons wel een gepast cadeau.

Voor de lunch zijn we naar Melissa’s “favorite place” gegaan. Even voor de goede orde, Melissa heeft door heel Washington (en zelfs in nog wat andere staten) haar “favorite places”. Dit is natuurlijk heel handig, want op die manier kun je overal waar je gaat lekker eten. Ik moet toegeven dat ik tot nu toe nog niet teleurgesteld ben door haar restaurant/lunch plekjes. Dit keer zaten we in een knusse, in een oude stijl ingerichte bakkerij die bekend stond om de quiches van de dag en hun heerlijke cinnamon rolls. Ik heb een quiche met ham en kaas op met een kopje clam chowder soep erbij. De ober was echt super knap, alleen jammer genoeg was hij zich daar erg goed van bewust. Dit maakt het overigens niet minder leuk om naar hem te staren, uhhh kijken bedoel ik.
Voor onderweg hebben we een stuk appel cinnamon rolls meegenomen, wat ongeveer de grootte van een half brood had, en voor Jill, de moeder van Melissa, een broodje dat ze altijd meeneemt als ze in de buurt is.

Op onze weg terug naar het zuiden hebben we een andere weg genomen dan op de heen weg. Lisa en ik wilden namelijk, nu we toch zo dicht in de buurt waren, graag even langs het winkeltje ‘A touch of Dutch’.  Onderweg kwamen we over een duizelingwekkend hoge brug over een stuk rivier wat de ‘Deception Pass’ wordt genoemd. Het water kolkt er onderdoor en is heel gevaarlijk voor bootjes en diepzeeduikers. We zijn met de auto naar de overkant gereden en daar heeft Melissa ons de auto uitgestuurd om een stukje over de grote brug te lopen. Zelf bleef ze liever in de auto zitten, want hoge bruggen over kolkend water en hoogtevrees gaan over het algemeen niet zo goed samen. We wilden Melissa niet te lang achterlaten in de auto, dus zijn we aan beide kanten van de brug een stukje heen en weer gelopen, hebben de brug ook nog even van onder bewonderd en zijn toen weer terug de warme auto ingeklommen.

Na een uur rijden langs mooie uitzichten hadden we Coupeville bereikt, het stadje/dorpje/gehucht waar het winkeltje met lekkers uit ons thuisland zich bevindt. Ze hadden er alles wat mijn hartje begeerde (en meer), maar ik heb me moeten in houden. Nee je hebt geen stroop nodig hoe vaak eet je nou pannenkoeken en bovendien is de stroop hier ook best lekker. Nee aan één fles Karvan Cevitam limonade heb je echt wel genoeg die is op zichzelf al duur genoeg. Nee je hoeft ook geen pakket van Dr. Oetker voor kwarttaart dat wil je nu alleen omdat het er is je hebt er de afgelopen maanden niet één keer aan gedacht. Okeoke dat ene pak Brinta kan er mee door het is immers gezond en goed houdbaar. Gelukkig werd ik afgeleid door het woord Zeeland en een andere stem die Nederlands sprak dan die van Lisa. Achter de kassa stond een man die oorspronkelijk uit Nederland komt, maar vanaf zijn 18e in Australië en Amerika heeft gewoond. Hij had wat moeite met het spreken van zijn moedertaal, maar het klonk zeker niet verkeerd. (Zijn Australische accent hielp daar wel mee.) Met een grote tas vol Nederlands proviand en een grote grijns op mijn gezicht zijn we de winkel uitgelopen.

Het begon zo langzamerhand te schemeren dus was het tijd om op huis uit te gaan. Omdat ik vorige week mocht autorijden, was het deze week Lisa’s beurt. We hebben een veerpont genomen om de rivier over te stekken. We hadden geluk want we konden vrijwel meteen de boot op. Ik heb het meeste van de tijd voor op het dek gestaan met mijn wind- en waterdichte jas aan alle kanten dicht geseald en genoten van de duisternis met de verschillende kleuren lichtjes in de verte terwijl de frisse wind in mijn gezicht blies. Voor ik het wist hadden we de overkant al bereikt en moesten we rennen naar onze auto om op tijd van de boot af te kunnen rijden. Omdat het toch nog zeker een uur rijden zou zijn naar huis, zijn we wat gaan eten in… Melissa’s “favorite place”! Dit keer was het een Mexicaans restaurant waar ze geweldige salsa hebben. Als toetje hebben Lisa en ik gefrituurd ijs gedeeld. We zagen het op de kaart staan en dachten: dat moeten we proberen. Hoe in hemelsnaam ze het voor elkaar hebben gekregen om een bol ijs te frituren zonder dat het ijs helemaal gesmolten is, blijft mij een raadsel, maar het was wel lekker.
Thuis zijn we alle drie gelijk naar bed gegaan. We hadden een lange, geweldige dag achter de rug!

Mijn telefoon zoemde toen ik wakker werd de volgende dag. Het was een alarm van mijn aftel-app. Vandaag kwamen mijn ouders, broertje en zusje naar Amerika! Ik had nog een flink to-do-lijstje voordat ik ze konden komen, dus ben ik productief bezig geweest. Het huis wat we woensdag hadden opgeruimd was weer toe aan een opruimbeurt, ik moest stap 2 van het dessert voor Kerstavond maken, er moesten nog meer koekjes gebakken worden en ik wilde een Welkom ’s bord maken voor op het vliegveld.

Door slecht weer had het vliegtuig een uur vertraging. Dit kwam Melissa en mij stiekem wel goed uit. Zo hadden we allebei een uur langer de tijd om te doen wat we moesten doen. Een van de dingen was een ‘nap’ voor Melissa, want ze was al om 4 uur opgestaan om haar werk op tijd af te hebben. Wij stonden netjes op tijd klaar op het vliegveld met het zelfgemaakte bord. Maar we hebben ruim een uur moeten wachten, want het zou mijn familie niet zijn als ze niet als laatste door de Security Check zouden gaan en daarmee zo laat bij hun bagage kwamen dat hun koffers al als achtergelaten waren beschouwd. Ze moesten helemaal naar de andere kant van het vliegveld om hun koffers te halen.

In de tussen tijd stond ik een beetje te staan en te zitten, kijkend naar alle mensen met mijn bord in mijn hand. Veel voorbijgangers keken met een niet begrijpende blik naar de Nederlandse woorden: Welkom in Amerika. Melissa legde uit dat ze waarschijnlijk dachten dat ik geen Engels kan, omdat het wel lijkt op Engels maar vol zit met spelling- en grammatica fouten. Dat vond ik natuurlijk helemaal nergens op slaan, want wat is dat nou weer voor egocentrische gedachte dat alles wat je in Amerika ziet in het Engels geschreven zou zijn en mijn bord dat dan ook wel zal zijn.
Om de tijd te doden hebben we met z’n drieën mensen geïdentificeerd. Door ze kijken naar hun uiterlijk, hun gedrag en manier van kleden zagen we al gauw een trend ontstaan voor het spotten van Europeanen tussen de Amerikanen.

Toen mijn familie eindelijk (van de verkeerde kant) kwam aanlopen, hebben we eerst lang geknuffeld voordat we naar een restaurant gingen om wat te eten. Het restaurant heette ‘13 coins’, omdat in elke tafel 13 munten zaten. Ik vond m wel leuk bedacht. De Steijgertjes hebben iets kleins gegeten, want een jetlag had hun honger een beetje bedorven. Gemeen hè?
We hebben ze bij hun hotel afgezet en zijn zelf toen ook onder de wol gekropen want het was ondertussen al laat.

Het was zo ver, eindelijk was het Kerst! We begonnen de dag met het klaar maken van allerlei kleine hapjes die we gedurende de dag konden eten. Toen mijn familie er was hebben we gezellig gepraat en genoten van alle verschillende hapjes. Het toetjes, het merengue frambozen dessert (wat in verschillende delen gemaakt moest worden), was het beste van de avond. Hmm yammie… wat was die lekker! Ondertussen heb ik met Laura en Jonathan ook nog koekjes gebakken. De koekjes die ik eigenlijk al eerder had moeten maken, maar ik vond het wel een goed excuus om te zeggen dat ik het met hen erbij wilde doen. Omdat Melissa bedacht dat ze nog iets vergeten was, zijn we met iedereen behalve mijn moeder en Melissa naar Fred Meyer gegaan. Daar hebben we de verbaasde gezichten kunnen bekijken van mijn vader, broertje en zusje want Fred Meyer is een mega winkel. Terwijl we alle paden afliepen om te laten zien wat er allemaal te koop was, begon Laura alle verschillende winkels op te noemen die we in Nederland zouden moeten bezoeken om te vinden wat hier te koop was in 1 winkel.

Nadat we ons thuis vol gegeten hadden zijn we naar Bill en Roselle gegaan. Dit zijn de mensen waar we een hele tijd geleden Bunko hebben gespeeld. Ze hebben een groot huis aan een meer, dus is het erg geschikt om veel mensen over de vloer te hebben. Zij hadden ons tijdens Halloween al uitgenodigd om Kerstavond bij hen te vieren, daarom vonden we het wel zo netjes om op z’n minst even hallo te zeggen. We hebben we een tijdje gepraat met iedereen terwijl we hier en daar nog wat aten en dronken. Ze hadden zelfgemaakte witte chocolademelk en eggnog. Eggnog is een Amerikaans drankje dat alleen rond Kerst gedronken wordt en het heeft een iets wat typische smaak. Zij hadden het zelf gemaakt, dus zat er ook een flinke hoeveelheid rum in. Ik heb mijn lief-aangeboden glas netjes leeggedronken, maar lekker viel het niet te noemen.

De volgende ochtend ging om kwart voor vijf de wekker. Op Kerstdag, dat hoor je goed. Bij Melissa in de familie is het namelijk traditie om heel vroeg op te staan om cadeautjes uit te pakken en daarna te ontbijten. Lisa en ik bleven nog een tijdje in bed liggen tot we iemand van de trap af hoorden gaan. Het was Melissa. Inmiddels was het vijf uur geweest, dus verwachtte Lisa en ik dat de rest van de family ook zo naar beneden zou komen. Ons idee was vijf uur opstaan, tien over vijf koffie zetten en om tien voor half zes rond de boom om cadeautjes uit te pakken. Vervolgens stond ik om half zes in aardappelen te prikken. Terwijl we wachtten op Paul en Corlee om hun bed uit te komen, waren wij al begonnen met voorbereiding voor het Kerstdiner. En toen om zes uur nog steeds geen leven van boven kwam zijn Lisa en ik ze wakker gaan maken. Bonken op de deur van Corlee en springen op het bed van Paul. Het had succes want 10 minuten later zaten we allemaal beneden.

We begonnen met onze Stocking. Dit is de sok die bij de openhaard hangt. Hij zat helemaal tot aan de top gevuld met kleine cadeautjes. Er was zelf een extra tasje nodig om de overige dingen kwijt te kunnen. Als een klein kind heb ik alles stuk voor stuk uit mijn Stocking gegrabbeld. Ik vond toen al dat ik akelig verwend was, maar de cadeaus onder de boom moesten nog komen. De hoeveelheid cadeaus onder de boom was te asociaal voor woorden, echt niet normaal. We kregen allemaal tegelijk een cadeautje die we konden open maken, lieten het dan aan de rest zijn en zeiden dankjewel tegen de persoon/personen waarvan je het had gekregen. Ze hebben we bijna een uur cadeaus uit zitten pakken, en toen we klaar waren vonden we niet dat het zichtbaar was dat er cadeaus weg waren.
Ook met deze cadeaus was is weer schandelijke verwend. Een Kerstpyjama, Seahawks shirt, door Jill gemaakte kussenslopen, thermotrui, mooi vest dat ik wilde hebben maar niet kon vinden, Weinerdog sokken, super-soft-sokken, Kerst tafelloper en ga zo maar door. Het was een groot feest!

Na de cadeaus was het tijd voor een uitgebreid Kerstontbijt. Becky, de zus van Paul en mijn familie kwamen ook. Er was van alles, English muffins met ham en ei, aardappeltjes, scrabbled eggs, sticky buns en beschuit met muisjes! Om de Steijger traditie in ere te houden hebben we gezorgd voor beschuit met blauwe muisjes. Zoals het meeste uit Nederland vonden ze de muisjes vooral smaken naar drop en snapte ze niet waarom we koude toast eten. Nadat iedereen zijn buikje rond had gegeten, ging Becky naar haar werk en was het tijd van de cadeautjes van en voor mijn familie. Ook zij werden verwerd met een hele hoop cadeaus, Laura en Jonathan hadden ook allebei een eigen Stocking om Kerst op de echte Amerikaanse manier te vieren. Mijn ouders hadden voor Melissa, Paul, Corlee, Jill en Lisa cadeaus uit Nederland meegenomen. Pindakaas en een Ajaxtrui voor Paul, Delfsblauwe kerstballen en Weinderddog oorbellen voor Melissa, drop en een Amsterdamtrui voor Corlee, Delfsblauwe kerstballen voor Jill en voor Lisa? Iets plats want het moest makkelijk in haar koffer meekunnen.

Paul nam de mannen (Papa en Jonathan) mee om te gaan Discgolven, zodat de vrouwen traditiegetrouw voor het eten konden gaan zorgen. Om twee uur was het tijd om ons om te gaan kleden, want de visite kon elk moment komen. De tafels werden gedekt, naambordjes werden neergezet en het eten en drinken werd uitgestald.
Langzaam druppelde mensen binnen en iedereen maakte een praatje met elkaar. Toen het tijd was om te eten, vormde er zich een rij voor het lopend buffet en kon iedereen opscheppen wat hij/zij wilde. Er was onder andere kalkoen, rosbief, gevulde aardappel, zucchini casserole en spinaziesalade. Genoeg keus dus. Voor het toetje had Lisa een Nederlandse appeltaart gebakken, Jill een pumpkinpie en natuurlijk hadden we alle koekjes die we de afgelopen maand gebakken hadden. Met een bord vol lekkers ben ik gaan zitten heb genoten van de discussie die gaande was over gesprekken hebben over relaties met je ouders vs andere mensen.
Tegen een uur of acht was het huis alweer bijna leeg. Dit vond ik niet zo erg, ik was natuurlijk al wakker sinds 5 uur. Voordat ik echt mijn bedje in kon duiken, moest ik eerst mijn bed leeg maken want die had ik vol gelegd met al mijn kerstcadeaus.
Ik heb een fantastische dag gehad. Wat zeg ik, ik heb twee fantastische Kerstdagen gehad!

Waarvoor ik in mijn intro al voor waarschuwde, haal ik het allemaal dubbel en dwars in. Ik denk dat ik het een beetje letterlijk heb genomen, want dit was de langste blog tot nu toe. Bijna twee keer zolang als gemiddeld :). In ieder geval hebben jullie weer wat te lezen gehad.

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

7 Reacties

  1. Rineke:
    9 januari 2017
    Nou margot dit is een kerst die niet gauw vergeten wordt
    Je hebt tamelijk je best gedaan en ja je weet het toch pa en ma zijn toch zelden op tijd haha
    Ga genieten in santa barbara ik heb weer genoten van je verhaal nog een gelukkg nieuwjaar en tot de volgende blog
  2. Margot:
    9 januari 2017
    Dankje wel! Jij ook nog een gelukkig nieuwjaar. Tot nu toe bevalt Santa Barbara prima, ik heb leuke huisgenoten :)
  3. Vivian:
    9 januari 2017
    Hey Margot weer een superblog. Wat maak je veel mee . Heel veel plezier in Santa Barbara!
  4. Margot:
    10 januari 2017
    Dankje wel!
  5. Opa:
    11 januari 2017
    Nou ja Margot. Wat een verhaal ! heerlijk om te lezen.
    Ben heel trots op je lieverd !
    Knap hoor wat je allemaal doet !
    Kus van jouw opa ! Doei, tot ziens,
    Hopelijk ben ik er dan nog !!!
    Maak het wel goed hoor.
    Met gezonde voeding leef je lang !
  6. Astrid Vessies:
    12 januari 2017
    Dat was zéker een heel verhaal zeg!
    Wat ontzettend leuk weer allemaal. Ik ben opnieuw benieuwd naar je volgende belevenissen.
    Veel plezier!
  7. Rineke:
    17 januari 2017
    Weer een mooi verslag margot op naar het tweede deel van america hopelijk net zo leuk als de eerste succes