Reünie

Terugkomen op 31600 112th Avenue Southeast in Auburn voelde bijna zo goed als terugkomen op Aalscholverring 26 in Delft. Er is natuurlijk niks dat gaat boven mijn thuis in Nederland, maar huize Walkers komt er verdomd dicht in de buurt. Vijf maanden geleden was ik uit dit huis weg gegaan om mijn tussenjaar in Californië voort te zetten, maar op het moment dat we de oprit opreden voelde het alsof ik niet langer dan een weekendje weg was geweest. Paul als Corlee stonden met hun armen wijd in de deuropening te wachten en ook de hondjes waren blij mij weer te zien.

Zodra de koffers uit de auto gehaald waren en de hondjes enigszins gekalmeerd waren, kon ik op mijn gemakje kennis maken met de nieuwe uitwisselingsstudent die nu bij Paul en Melissa verbleef. Haar naam is Tessa en, surprise surprise, ze komt uit Nederland. Ik had al even met haar gepraat via Facebook vlak voordat ze bij Paul en Melissa introk, maar daarmee kenden we elkaar nog niet. Ik bleek het goed met haar te kunnen vinden, want diezelfde avond hebben we tot behoorlijk laat nog zitten praten.

Ik was mentaal zo vermoeid door alle gebeurtenissen van de afgelopen week dat ik ruim 13 uur heb geslapen en ik mij daarna nog steeds uitgeput voelde. Ik was van plan zo snel mogelijk mijn vrienden op Green River College op te zoeken, maar ik besloot eerst eens goed uit te rusten en te acclimatiseren. Ik heb een aantal films gekeken op de bank onder een warm dekentje en heb geprobeerd productief te zijn door mijn koffers opnieuw in te richten. Ik logeer namelijk voorlopig op de kamer van Corlee en om te voorkomen dat ik twee mega koffers in haar kamer zou moeten uitstallen heb ik de belangrijkste dingen in één koffer weten te kregen.

’s Avonds was Melissa laat thuis uit haar werk, dus had Paul verse pizza gehaald om in de oven af te bakken. Tijdens het eten werd Gardians of the Galaxi aangezet en terwijl wij onze pizza aan het eten waren, stonden er koekjes in de oven te bakken die als toetje zou dienen. Je moet toch wat hè, als je het fenomeen vla niet kent.

Woensdag voelde ik mij nog niet uitgerust genoeg om mijn vrienden te begroeten. Bovendien was het super lekker weer, dus heb ik het merendeel van de dag buiten in het zonnetje gezeten met een boek om zoveel mogelijk vitamine D op te zuigen zolang de zon scheen in Washington. Na het avondeten heb ik mij toch onder de mensen begeven door naar Tessa’s improvisatie show te gaan. Dit bleek een goed idee te zijn, want het heeft mij flink opgevrolijkt. Theater is en blijft mijn ding en het werkt goed tegen dipje. Omdat ik mij had aangeboden als vrijwilliger die avond, kreeg ik een t-shirt met hun clublogo, The MInistery of Magic. En raad eens? Hij was in mijn lievelingskleur paars!

Donderdag was het tijd om naar Green River te gaan en hallo te zeggen tegen iedereen. Onderweg naar school was ik mijn Lisa aan het Skypen, zodat zij ook al onze vrienden even kon zien. Omdat iedereen maar een uur pauze had tussen de lessen, was het een korte maar krachtige reünie. Vervolgens ben ik richting de international office gelopen om hallo te zeggen tegen de mensen die ik daar ken. Ze waren blij mij weer te zien en hadden veel vragen over mijn tijd in Californië.

Nadat ik daar uitgepraat was, ben ik naar de Foundation Office gegaan. Hier heb ik gewerkt in de tijd dat ik naar Green River ging. Ik werd enthousiast onvangen op het moment dat ik de deur door stapte en ook zij wilden weten was in allemaal in Californië heb uitgespookt. Toen ik er weer vandoor ging na ruim een half uur kletsen, kreeg een cupcake aangeboden met de mededeling dat ze mij graag weer terug gehad hadden :).
Voordat ik mij weer naar huis zou bevinden wilde ik nog één andere stop maken. Mount Rainier. Het was een wolkloze dag waardoor de berg prachtig aan de horizon stond en ik hem goed kon bewonderen vanuit het uitzichtpunt achter de campus.

De volgende dag, nog geen week na onze vorige roadtrip, zijn Melissa en ik weer in de auto gestapt. Onze bestemming: Canada. Als student in Amerika mag je maar twee weken nadat je laatste semester eindigt in het land blijven. Een loophole in dit systeem is dat je de grens over kan na deze twee weken en weer terug kunt komen op een toeristen Esta Visa. Met dit Visum kun je vervolgens 3 maanden in het land blijven. Laat dit nou precies zijn wat ik ging doen. En omdat alleen een dagje op en neer over de grens rijden een beetje saai was, hebben we er een overnachting in Canada van gemaakt.

Onderweg naar Canada zijn we een aantal keer gestopt. De eerste was keer in Seattle, waar Melissa iets voor haar werk moest doen. De volgende was bij Dick’s voor een burger en een milkshake als lunch. De derde was bij Jill’s werkt om een stapel papierwerk op te halen en die vervolgens ergens anders weer af te leveren. Daarna zijn we op visite gegaan bij Melissa’s vader en stiefmoeder, die wonen op een grote boerderij met vier paarden. Vlak voordat we de border over gingen zijn we nog sushi gaan eten in het Nederlands dorpje Lynden. Nederlanders zijn daar ooit terecht gekomen en hebben een stadje gebouwd met windmolens en gebouwen die lijken op oudhollandse grachtenpanden. De sushi was trouwens echt geweldig!

Ons hotel bevond zich in Harrison Hot Springs en onze hotelkamer keek uit over een groot meer met bergen op de achtergrond. Het was een prachtig uitzicht, dat nog mooier werd toen de zon onderging achter de bergen en het meer in een rose-paarse gloed werd gezet. Om de dag goed af te sluiten hebben we Italiaans ijs gegeten op een bankje dat uitkeek over het meer. Het was heerlijk ijs en voor het eerst in Amerika heb ik hazelnoot ijs kunnen eten :).

Voordat we zaterdag aan onze reis terug naar huis zouden beginnen, hebben we eerst een aantal wandelingen gemaakt. De eerste was naar de Hot Springs in de buurt van ons hotel, de tweede bij een meer waar we konden lopen over drijvende stukken brug tot het midden van het meer waar een 360° uitzicht hadden over het meer en de natuur erom heen. De derde en laatste wandeling was naar de Bridal Falls. Door het smeltende ijs, was het een grote, brede en volle waterval. Het zat een beetje verstopt tussen de bomen, maar als je dicht in de buurt wist te komen zag er erg indrukkend uit.

Bij de border dachten we gewoon even terug te gaan naar Amerika, maar de douane had iets anders voor ons in petto. Kort samengevat: er was een misverstand over hoe ik het land in wilde komen, want zij dachten dat ik mijn I-20 studenten visum wilde gebruiken maar niet mijn papierwerk had meegenomen (wat een groot probleem had geweest, met een kans geweigerd te worden) en ik kreeg niet de kans om uit te leggen dat ik als toerist het land in wilde. Een half uur en heel wat discussies later konden we gelukkig onze reis weer voortzetten. Van zo’n stressvolle gebeurtenis krijg je honger, dus zijn we langs Taco Time gereden voor lunch en heb ik een, zoals ik het graag noem, “Ceasar Salad in a tortilla” gegeten.

Door file en de douane waren we wat achter gelopen op de planning en was het al etenstijd tegen de tijd dat we thuis kwamen. Melissa had geen zin om te koken, daarom zijn we naar Applebee’s gegaan. Omdat ik nog vol zat van mijn lunch, had ik als hoofdgerecht een sundae ijsje besteld, wat overigens een rare blik van de ober opleverde.

Vanuit Applebee’s zijn we gelijk doorgegaan naar Green River, waar we naar de musical South Pacific zouden gaan kijken. Zowel Patricia (een vriendin van mij) als Tessa speelden in de voorstelling, daarom kwamen Melissa, Paul en Corlee ook kijken. Persoonlijk vond ik het niet de beste musical die ik ooit heb gezien, maar dit lag niet aan de acteurs. Zij deden het ontzettend goed en zelfs het zingen (wat altijd een beetje riskant is bij een schoolmusical) was uitstekend. Mijn enige probleem met deze musical is het tempo waarin alles gebeurde. Het hele gebeuren duurde 2,5 uur en het verhaal is te langdradig en de liedjes zijn erg traag. Ik denk dat als alles net iets vlotter gedaan zou worden, de musical een stuk beter zou overkomen op het publiek.

Zondag was een klusjes-in-het-huis dag. Melissa en ik zijn eerst boodschappen gaan doen. En omdat Melissa meteen voor bijna twee weken inkoopt duurt dit bijna twee uur (boodschappen opruimen bij inbegrepen). Verder heb ik gezellig met mijn ouders geskypet, alle groenten gesneden zodat het gebruik klaar is, de was gedaan en cupcakes gebakken.
En tot zover mijn eerste week terug in Washington. Kan erger toch? ;)