Yosemite National Park

Maandag 15 mei was Maaike’s vierde officiële dag in Amerika en dus hoog tijd dat we de stad zouden gaan verkennen waar ze in verbleef. Zoals eerder verteld bestaat Santa Barbara voornamelijk uit één lange winkelstraat, wat het ontzettend makkelijk maakt om alles in één dag te bekijken. We hadden besloten er een shopdag van te maken, aangezien het een winkelstraat is vol winkels met kleren en schoenen enzo. Winkel in, winkel uit, pashokje in, pashokje uit. Zo kwamen we langzaam maar zeker steeds dichter bij het eind van de straat, die zou overgaan in de pier op het strand. We hebben nooit het einde gehaald door alle winkels die we zijn ingegaan, maar de meest belangrijke dingen hebben we gehad. De verschillende pleintje met fonteinen en schildpadden, bronzen standbeelden, mozaïek trappen en natuurlijk McConnell’s: de beste ijszaak in omstreken.

Na het vele lopen op maandag, vonden we het wel een goed idee om dinsdag rustig aan te doen en te genieten van de zon in de voortuin. Boek, glas water met wat ijsblokjes, schaaltje gezouten amandelen en genieten maar. Het was een prachtige dag, dus had alles wat zich nog in het huis bevond zich naar de tuin verplaatst. Gelukkig is het een ruime (zeg gerust grote) tuin en konden we makkelijk met z’n alle zonnen.

Die avond was Charlotte’s galgenmaal (avond voordat ze Santa Barbara zou verlaten), daarom wilde ze graag met iedereen uiteten. Ter ere van dit afscheidsmomentje, wat eigenlijk ook een beetje voor de rest van het huis bedoeld was, besloten we luxe uiteten te gaan in een steakrestaurant genaamd Jill’s Place. Iedereen heeft daar overheerlijke mignon steak op met aardappelpuree en verschillende soorten gegrilde groenten gegeten, wat kwam met een voorafje van erwtensoep (ik neem jullie niet in de maling, dat wordt hier gezien als een luxe soep) en stokbrood met knoflook. Om deze maaltijd goed af te sluiten vond ik dat een chocolade cheesecake als dessert wel op zijn plaats was. Dat was een goede keuze geweest, want het was verrukkelijk.

Tijdens het eten werden er allerlei wilde ideeën geopperd voor de besteding van de volgende dag. Niko (huisgenootje uit Duitsland) wilde graag een wandeling maken in de bergen, Charlotte wilde de zonsopgang zien en samen werd dit een wandeling in de bergen om de zonsopgang te zien. Dit klonk allemaal leuk en aardig tot we zagen hoe laat de zon op kwam en hoe laat we dan ons bed uit zouden moeten komen.

Om half 5 de volgende ochtend ging mijn wekker. Ik leek wel gek… We verzamelden allemaal in de woonkamer en het gezelschap bestond uit een enigszins dubieuze combinatie: sommigen hadden de hele nacht films gekeken om wakker te blijven, anderen kwamen net terug  van het uitgangsleven (hoogstwaarschijnlijk nog redelijk aangeschoten)en dan had je de normale mensen die gewoon zes uur hadden geslapen. Ik behoorde tot die laatste categorie. In de woonkamer werden er Ubers besteld om ons naar de bergen te brengen. Met een berg dekens hebben we ons over twee Ubers verdeeld en zijn richting bergen gereden. De auto waar ik in zat reed voorop, maar omdat we een verkeerde afslag hadden genomen raakten we achter op de anderen (belangrijk voor vervolg verhaal). Ongeveer halverwege in de bergen verloren we ons telefoonsignaal en vroeg onze Uber chauffeur of we hadden nagedacht over onze weg terug. Ons plan was “gewoon” een Uber bestellen, maar zonder signaal werd dat wat lastig. Vervolgens legde onze chauffeur uit dat geen enkele Uber ons zou komen ophalen in de bergen omdat dat verspilde tijd en kilometers zijn om daar iemand op te halen en we dus waarschijnlijk drie uur terug zouden moeten lopen. Well… kaastortilladipsaus…

Nieuw plan: niet uit de auto’s stappen en meteen terug naar huis. Het was bovendien niet alsof we de iets zouden missen als we niet zouden uitstappen. Het was namelijk zo mistig dat je geen hand voor ogen kon zien, laat staan een zon op 150 miljoen kilometer afstand. Ons leek het wel een goed plan, dus de stress sloeg nog niet toe. Echter, wat komen wij op onze weg naar boven tegen? De Uber van de andere groep. Leeg. Ze waren uitgestapt en begonnen aan de wandeling zonder ons, omdat zij dachten dat wij waren begonnen zonder hen (verkeerde afslag enzo). Great… nu hadden we én geen tweede Uber én geen vrienden om erin te vervoeren. Na ruim een kwartier schreeuwen en roepen waren we eindelijk weer compleet en konden we de terugreis gaan plannen. Onze Uber chauffeur was zo vriendelijk om op ons te blijven wachten en door hem zijn we uiteindelijk allemaal veilig de bergen uit gekomen. Hij had het andere groepje van de andere Uber naar een plek gebracht waar er signaal en een kans op een Uber was, om vervolgens ons op te halen. Dit betekende wel dat wij een half uur in de kou moesten wachten en maar moesten hopen dat de Uber terug zou komen. Gelukkig had ik wat rantsoen meegenomen en hebben we, gewikkeld in dekens en schuilend in een grot tegen de wind, gesuikerde pinda’s van de Lidl uit Nederland gegeten. Even tussendoor, de mist die rond kolkte tussen de rotsen was een ontzettend mooi plaatje. Ik heb er een foto van gemaakt, zodat ik er op een ander moment van kon genieten. Een moment waarop ik niet zenuwachtig zat te wachten op een totaal onbekende man, ergens in de middle of nowhere, zo’n drie uur lopen van de bewoonde wereld, ongeveer 5 uur in de ochtend.
Alles is uiteindelijk goed gekomen, iedereen was weer veilig thuis voordat de klok 6 uur kon slaan en we zijn allemaal meteen weer naar bed gegaan om later die ochtend op te staan en te doen alsof dit nooit was gebeurd.

Nadat Charlotte uitgezwaaid was, lag er nog een hele middag voor ons en besloten Alison, Maaike en ik naar een bakkerijtje te gaan waar ze allerlei lekkere dingen verkochten zoals koeken, croissants, gebak etc. Omdat we alle drie nog niet geluncht hadden en honger hadden gekregen van al die zoete dingen, zijn we doorgelopen naar State Street voor een burger bij Habit. Alison is hierna naar huis gegaan en ik heb Maaike meegenomen naar SBCC om de campus te laten zien. Het uitzicht over het strand, het mega grote sportveld en de bookstore met allerlei souveniers met SBCC erop.
Deze lange dag vol avonturen werd afgesloten met de beste cupcake die ik ooit gegeten heb. Mia (eigenaar van Coral Group) had voor iedereen in het huis een cupcake gekocht als afscheidsgeschenkje.

Donderdag kregen Maaike en ik niet de kans om uit te rusten van de drukke dag ervoor, aangezien we ons hadden opgegeven voor een dagtrip. Deze dagtrip bracht ons naar Solvang, The Mission en het Court House en met vier gepensioneerde stelletjes in het gezelschap haalden Maaike en ik de gemiddelde leeftijd behoorlijk omlaag. De eerste stop was Solvang, een schattig Deens stadje met windmolens, winkels en huizen in Deense stijl. Hier hebben Maaike en ik een kopje koffie gedronken met een Deens gebakje en heb ik voor Maaike een vervroegd verjaardagscadeautje gekocht: een zilveren ring met een groene ambersteen erin. De volgende twee stops waren vooral voor Maaike bedoeld. Ik was bij allebei al een keer geweest, maar vond het zeker niet erg er nog eens heen te gaan. Halverwege de middag was de trip afgelopen en zijn we thuis nog even in het zonnetje gaan zitten tot het tijd was om te koken. Op het menu stond: asperges met hollandaise saus, ham en ei. Yammie!!

Vrijdagochtend moesten we voor de derde ochtend op rij onze wekker zetten. Dit keer omdat we een weekendje weg zouden gaan naar Yosemite, één van de tien National Parks in Californië. Dit werd georganiseerd door California Explorer (organisatie die allerlei soorten trips voor studenten regelt, wat varieert van wandelingen tot pretparken en weekend trips) waar ik ook mee naar Las Vegas ben gegaan. De reis naar het park was behoorlijk lang en met constant hetzelfde landschap om je heen wordt het al gauw lastig om niet in slaap te vallen. Hier en daar werd het bruingeel van de bergen onderbroken door de paarse gloed van een bepaald soort bloemen of een plukje groen van een dapper struikje. Onderweg zijn we meerder keren gestopt om de benen te streken en hebben we geluncht in een Fast Food Town. Dit was de bijnaam voor het gehucht waar we stopten omdat het, zo klein als het was, met name bestond uit fast food ketens zoals McDonalds en Burger King.

We kwamen laat in de middag aan in Yosemite, waar we meteen de wandelschoenen aantrokken om een wandeling te maken door de sneeuw naar de top van een Dome. Ik moest even wennen aan het idee van sneeuw in Californië, maar verder was het een hele mooie wandelingen met een waanzinnig uitzicht als resultaat. Op onze weg naar de top kon ik niet geloven dat we het inderdaad ooit zouden bereiken (het zag er nogal steil en onbereikbaar uit) en meerdere keren heb ik overwogen om te keren. Ik ben blij dat ik dat niet heb gedaan want het was werkelijk waar adembenemend. Ik denk dat dit uitzicht het beste van het hele weekend was. De zonsondergang later die avond met uitzicht op de beroemde Half Dome deed trouwens goed zijn best dicht in de buurt te komen.
Omdat we op tijd bij deze zonsondergang plek wilden aankomen, hebben we de terug tocht vanaf de top een beetje versneld door vuilniszakken te gebruiken als een slee. Geheel veilig en doordacht was het niet, maar plezierig en snel zeker wel.

De weg terug uit het park naar ons hotel was niet zo plezant. Ik was erg wagenziek door de bochtige wegen en ik probeerde mezelf af te leiden door een gesprek aan de knopen met Serena en Marco (beide studenten uit Italië). We kwamen pas tegen 10 uur aan bij het hotel en omdat zowel Maaike als ik niet echt honger hadden, hebben we chips met dip gegeten om de hotelkamer.

Zaterdagochtend hebben we verschillende watervallen bezocht: Yosemite falls, Chilnualna falls, Ribbon falls en nog een paar waarvan ik de naam niet meer weet. Na de lunch was het tijd voor de serieuze wandeling. Of eigenlijk de keuze tussen de serieuze wandeling van ruim 11 kilometer naar de top van de Nevada falls of een korte wandeling over de zogeheten the Misty trail van ongeveer 3 kilometer. Normaal gesproken zou ik er geen twee keer over na hoeven denken en zou ik meteen meegaan op de lange tocht, maar omdat ik nog steeds last had van mijn knie en ik Maaike niet een hele dag alleen wilde laten, besloot ik de korte tocht te doen. Met twee Japanse meisjes zijn we de Misty trail beklommen om uit te komen bij een brug over een waterval. Hier begrepen we waar de trail zijn naam vandaar kreeg. Laat ik zeggen dat je snel een foto moest nemen anders was het een erg wazige foto.

Na deze verkoelende wandeling zijn we op de bus gestapt (gratis transport in het park) om nog een andere wandeling te maken naar nog meer water. Dit keer niet vallend, maar stilstaand: Mirror Lake. De temperatuur buiten was vrij hoog, er was geen wolkje aan de lucht en door het wandelen had ik het best warm gekregen dus dacht ik even pootje te baden in dit meer. Grote fout. Het water uit het meer is smelt water uit de bergen, komt direct van het ijs vandaan en is waarschijnlijk zo’n 3 graden Celsius. Koud! Oef… Het deed gewoon pijn aan mijn huid en al gauw voelde ik mijn voeten niet meer. Maar hé, afgekoeld was ik zeker.

We hadden afgesproken de andere groep weer te ontmoeten om half zeven bij de enige winkel in de vallei. Ons kleine, korte-wandeling groepje stond netjes om kwart over 6 bij de uitgang klaar, maar na twee uur was de andere groep nog steeds niet terug en begon het donker te worden. Ondertussen hadden we om de beurt avondeten gekocht en was zelfs het toetje al naar binnen gewerkt. Pas tegen een uur of 9 kwam de groep eindelijk aan en konden we richting hotel.

Zondag was onze laatste dag in Yosemite en door de drukte van de vorige twee dagen besloot de gids er een rustig dagje van te maken. We werden afgezet bij een locatie wat in de zomer een soort Archeon moet voorstellen, waar acteurs in of voor huisjes zitten en doen wat mensen vroeger deden. Helaas was het niet het goede seizoen en konden we wel de huizen bekijken en de informatie bordjes lezen, maar was er verder niet veel spannends te beleven. De gids nam ons mee op een korte wandeling naar een mooi uitzichtpunt over een rivier, waar we even de tijd namen om lunch te eten voordat we in busje zouden stappen en aan onze reis terug zouden beginnen.

Maaike en ik hebben trouwens veel geluk gehad met ons bezoek aan Yosemite. We kwamen op het juiste moment want door alle regen van de afgelopen maanden zijn de watervallen vol en goed zichtbaar en zijn ze mooier dan ze in jaren zijn geweest. Dit veroorzaakte overigens wel een enorme drukte in het park door alle mensen die uit elke hoek van Amerika dit wonder wilde komen bekijken, maar los van de files was dit niet zo’n groot probleem.

’s Avonds kwamen we thuis in een bijna helemaal leeg huis. Op Noomi na was iedereen (tijdelijk) vertrokken, dus hadden we de woonkamer (en de rest van het huis) voor ons zelf. Met z’n drieën hebben we die avond plannen gemaakt voor opkomende week met als hoogt punt een dag trip naar Los Angeles en het bij wonen van een Dodger’s game (honkbal).