Rondreis week 1

Dag 1: Auburn, Washington naar Missoula, Montana

Vanochtend werd ik uit mijzelf vroeg wakker. Ik had even wat tijd nodig om mij te realiseren wat er vandaag zou gebeuren, maar zodra ik mij herinnerde dat onze rondreis van start zou gaan was ik in één klap klaarwakker. Melissa had Tessa beloofd om haar met een vriendin naar Seattle te brengen voordat we zouden vertrekken en aangezien dit voorlopig (we zien haar vast in Nederland nog wel een keer) de laatste keer zou zijn dat we haar zagen, hebben we even afscheid genomen van elkaar. Na het afscheid zijn Lisa en ik meteen aan de slag gegaan, want er viel nog genoeg in te pakken. Nadat de koffers dichtzaten, was het eten aan de beurt. Omdat we gedurende de komende twee weken niet elke dag voor lunch uit eten willen/kunnen, hebben we van alles gekocht om te kunnen picknicken. Ham, kaas, mosterd, mayonaise, maar ook de Nederlandse pindakaas en hagelslag konden natuurlijk niet ontbreken. Daarnaast hebben we voor onderweg ook diverse snacks ingepakt zoals mueslirepen, chips, koekjes, worteltjes, mini paprika’s en uit de Nederlandse cuisine, speculaas, ontbijtkoek, kruidnoten, schuimpjes en drop.

Om half 12 was de auto ingepakt en konden we aan onze reis beginnen. Ik weet niet of jullie het bijgelovig idee kennen, maar ik geloof dat elke keer als ik ergens heen ga voor langere tijd, ik altijd wel iets vergeten ben en zolang ik mijn “vergeten ding” niet heb gevonden, zit ik nog niet lekker. Gelukkig hoefden dit keer we niet lang na te denken voordat we erachter waren dat we de slaapzakken vergeten waren. Deze waren te belangrijk om als “vergeten ding” te behouden, dus zijn we omgedraaid en terug gereden. Om 12 uur deden we nog een poging, dit keer met de instelling: wat we nu nog vergeten zijn, hadden we niet echt nodig.

De rit naar Missoula in Montana was 7 uur, dus hadden we regelmatig even een benen-strek-en-plas-pauze. We probeerden deze stopplekken zo interessant mogelijk te laten zijn, zodat we meteen ook wat konden sightseeën. Onze eerste, echt interessant stop was Moses Lake. Halverwege een heuvel hadden we mooi uitzicht over zowel het meer, als een kudde metalen paarden die dreigden de afgrond in te rennen. Op weg van Washington naar Montana rijd je een klein stukje door Idaho, waarin niet erg veel te beleven is naast een groot recreatie meer genaamd Lake Coeur d’Alene en een schattig dorpje Wallace. Net over de grens van Montana zijn we gestopt bij een bar, die gedecoreerd is met wel geteld 71.047 zilveren dollarmunten. Overal waar je kijkt zie je glimmende dollarmunten, aan de muren, hangend aan het plafond en op de tafels. Ze zijn ooit beroemd geworden toen ze 50.000 munten hadden, maar tot op de dag van vandaag komen er steeds meer bij.

Met alle plekken waar we zijn gestopt erbij opgeteld waren we in totaal 9 uur onderweg. We hadden nog niet avond gegeten toen we in Missoula aankwamen, omdat we graag bij de Cracker Barrel wilden eten. We zouden precies op tijd aan komen want 12 plus 9 is 9 uur ’s avonds en het restaurant zou om 10 sluiten. Echter, wat wij niet in onze berekeningen hadden meegenomen waren verschillende tijdszones. Met het oversteken van de grens tussen Idaho en Montana waren we van tijdzone veranderd en waren we een uur verloren. Omdat we de Cracker Barrel niet willen overslaan (het is maar in heel weinig steden te vinden), hebben we besloten deze avond brood te eten en morgenochtend als ontbijt naar het restaurant te gaan.

Dag 2: Missoula, Montana naar Jackson, Wyoming

Zoals ik gister al vertelde, zijn we ontbijt gaan eten bij de Cracker Barrel. Ik had heerlijke yoghurt met verse vruchten en muesli met een mok warme chocolade melk en slagroom. Op elke tafel in het restaurant staat een spelletje dat bestaat uit een driehoekig blokhout en golfbalhoudertjes. Het doel is om zoveel mogelijk pinnen weg te spelen door met een pin over een andere pin te “springen”. Het is mogelijk om maar 1 pin over te houden, maar de meeste zullen dit niet zomaar voor elkaar krijgen. Het is een simpel spel dat veel inzicht vereist en het heeft mij zeker een tijdje beziggehouden.

Voordat we aan onze reis naar Wyoming zouden beginnen, zijn we eerst naar iets zeer merkwaardigs gereden. Melissa had op internet iets gevonden over duizenden Boeddha beelden ergens in Montana. Dit stuk heilige grond vol witte beelden bleek zich niet alleen in the middle of nowhere te bevinden, maar ook nog eens in het midden van een indianenreservaat. Ik kan je vertellen dat het er net zo raar uitziet als dat het klinkt. Rijen vol met Boeddha’s in alle windrichtingen. Het zag er zo bizar uit, dat ik bijna niet kon geloven dat het geen toeristenattractie was.

Net als gister hadden we ook vandaag weer een lange dag in de auto in het vooruitzicht. Gelukkig was de omgeving dit keer een stuk interessanter, want het landschap van west Montana ziet er heel bijzonder uit. Je kunt kilometers door plat land rijden, om vervolgens terecht te komen in zogeheten “rolling hills” (naam spreek voor zich, zo niet dan kan google een goed voorbeeld leveren) met de hele puntige en rotsige bergen van de Rocky Mountains op de achtergrond. Elke keer dat we een dorpje naderde werden we gewaarschuwd door middel van de eerste letter van de naam die groot op een van de heuvels stond afgebeeld. Onderweg zijn we ook nog wat “wild life” tegengekomen. Ik zet het tussen haakje, omdat ik niet zeker weet of ik het in de categorie wil plaatsen. Ik heb het hier namelijk over kip en een haan die volgens mij gewoon iets te ver van huis gescharreld waren.

Onze eindbestemming van vandaag was het eerste National Park van deze trip, Grand Teton National Park. Voor de non-Franssprekende onder ons, grand teton betekent grote borst (als in de borst van een vrouw). De Franse ontdekkers van deze bergketens hadden duidelijk ofwel te veel gedronken, ofwel te lang geen vrouw meer gezien, want om die bergen met borsten te kunnen vergelijken heb je wel heel veel fantasie nodig. Ze zijn inderdaad prachtig, maar veel te spits en puntig voor het ronde vrouwelijk lichaam.

Ik weet dat ik als bestemming vandaag Jackson heb geschreven en in zekere zin klopt dit ook wel omdat dit het dichtstbijzijnde plaatsje is van waar we gaan overnachten, maar het klopt niet helemaal. De komende twee nachten gaan we namelijk slapen in Grand Teton National Park zelf. Melissa had verteld dat we zouden verblijven in een soort blokhut, wat niet helemaal gelogen is, alleen kreeg Lisa wel bijna een rolberoerte toen ze zag waar we de nacht in zouden moeten gaan doorbrengen. Het blokhutje was half hout en half tent, met kieren hier en daar, een kachel en vier aan de muur hangende ‘gevangenisbedden’ (zoals Lisa het beschreef). Lisa is (zacht uitgedrukt) niet zo’n kampeerpersoon en ook nog eens allergisch voor muggen, dus het wifi-loze tenthutje zonder eigen douche of wc, te midden van beren en andere wilde dieren had even tijd nodig om verwerkt te worden.

Omdat er in een National Park niet heel veel eten te vinden is, zijn we in Jackson bij een Mexicaans restaurant gaan eten. Er was een korte wachtrij, dus zijn we in de tussentijd de stad (of eigenlijk dorp) een beetje gaan verkennen. Metalen standbeeld van Einstein, parkje met poorten gemaakt van geweien en Western uitziende winkelstaten.
Op onze terug weg naar ons tenthutje waren de regengordijnen opgetrokken en konden we de bergketen in het prachtige licht van de ondergaande zon bekijken. Doordat er nog enkele plukjes wolk in de hemel hingen werden deze roze verlicht, wat voor een extra mooi plaatje zorgde.

Dag 3: Grand Teton National Park

Ik geloof dat Lisa de nacht heeft overleefd want het ademt, beweegt en praat nog steeds.

Vandaag zijn we het hele park gaan bekijken. Het is relatief klein in vergelijking met bijvoorbeeld Yellowstone of Yosemite, maar dat maakt het niet minder mooi. Melissa heeft hier bijna een heel jaar gewerkt en wist dus precies waar ze ons mee naar toe wilde nemen. We zijn begonnen bij een meer met een haven dat mooi uitzicht heeft over de bergen, daarna reden we langs een ander meer met prachtig uitzicht over de bergen en de weerspiegeling ervan op het wateroppervlak en vervolgens zijn we naar een dam gereden die (surprise surprise) goed uitzicht gaf over de bergen. Je ziet waarschijnlijk al een trend ontstaan. Zoals ik al zei het park is vrij klein. Het is moeilijk uit te leggen waarom het toch zo ontzettend de moeite waard is om er heen te gaan, want het klinkt nu alsof je alleen wat bergen in de verte kunt bekijken. Het gaat namelijk niet alleen om de bergen, de natuur eromheen is ook erg bijzonder. Het ene moment kijk je uit het raam en zie je niks dan gras en het andere moment zie je draslanden waar herten, elk, antilopen, beren, buffels en elanden lopen te grazen. Natuurlijk zie je ze niet allemaal bij elkaar staan, maar verspreid over de dag kwamen we steeds meer dieren tegen.

Melissa nam ons ook mee naar het kerkje dat zich in het park bevindt. Ze had ons verteld dat zij zich niet zou kunnen concentreren op de mis, wat mij de indruk gaf dat het heel mooi versierd zou zijn vanbinnen. Dit was echter niet het geval. Het was een simpel huisje zonder versiering, maar wel met een enorm raam waar alle kerkbezoekers op uitkijken. Door het raam had je een geweldig, onbelemmerd uitzicht over de bergen. Toen wij binnen stapten werd dit uitzicht nog eens ondersteund door mooi orgelspel, wat het nog bijzonderder maakte.
Als je door de Tetons rijdt van zuid naar noord, heb je aan je linkerhand de beroemde bergketen met de Grand Teton en aan je rechterhand (als je het van de juiste hoek bekijkt) kun je de Sleeping Indian zien liggen. Dit is een berg die eruit ziet als een indiaan met een hoofdtooi die een dutje aan het doen is.

Melissa en ik hebben allebei voor het avondeten even een middagdutje gegaan, terwijl Lisa zichzelf vermaakte in de auto. Ik ben normaal gesproken helemaal niet van de middagdutjes, maar eerlijk is eerlijk, dat was het beste dutje dat ik ooit heb gehad.
Als je een jaar in een park werkt, heb je lang de tijd om alles op de menukaart in een restaurant uit te proberen. Zo wist Melissa ons dan ook de Nacho’s aan te raden. Met z’n drieën kregen we een mega berg met nacho’s en erg lekkere guacamole dip.

Ter afsluiting van de dag zijn we nog even een berg op en neer gereden om te kunnen genieten van het uitzicht over het hele park. Met antimuggenspray op elk bloot stukje huid, durfde Lisa net de auto uit te komen, maar omdat er wel erg veel muggen waren zijn we niet lang blijven staan kijken. In plaats daarvan zijn we Uno gaan spelen in ons tenthutje en heb ik het voor elkaar de kachel aan de krijgen met niet meer dan blokken hout, gras, aansteker en een waxinelichtje.

Dag 4: Yellowstone National Park

Na de Tetons was het tijd voor Yellowstone. We hoefden vandaag niet lang te rijden om onze bestemming te bereiken, want de afstand tussen de uitgang van Grand Teton en de ingang van Yellowstone is maar 13 kilometer. Voor Amerikaanse standaarden zijn deze twee parken dus praktisch aan elkaar gelijmd. Yellowstone is een actieve supervulkaan, wat te merken is aan het langzaam omhoog komen van de grond, de kleine aardbevingen en de vele geisers die overal in het park te vinden zijn. Het grootste deel van het park bevindt zich in de krater van de vulkaan en je kunt de rand herkennen aan de bergketen die je om je heen kunt zien. Ondanks het feit dat Yellowstone ruim 7.700 vierkante meter groter is dan de Tetons, hebben we ook dit park in één dag gedaan.

Melissa is niet een enorme fan van Yellowstone want zij vindt ‘once you’ve seen one geyser, you’ve seen them all’. Daar ben ik het niet helemaal mee eens, maar toen ik zag hoe druk het park was en hoe lang je soms in de rij moest staan om een plasje borrelend en naar zwavel stinkend water te zien, was ik blij dat we meer tijd aan andere dingen gingen besteden. Het is net een groot pretpark waar je eigenlijk niet een hele dag voor nodig hebt, maar door de lange wachtrijen ben je blij als je de helft van de attracties gehad hebt.

Omdat ik met mijn nog steeds geblesseerde knie niet echt stevige wandelingen kon maken, konden we die tijd gebruiken om zoveel mogelijk verschillende uitzichtpunten en bezienswaardigheden te bekijken. Een foto op een berg sneeuw, waterval hier, groot meer daar. In Yellowstone zijn er een hele hoop bijzondere geografische dingen te zien en één van die dingen is de Continental Divide. Dit is een bergkam (grotendeels de Rocky Mountains) die de scheiding vormt voor rivieren die ofwel naar de Grote Oceaan stromen ofwel in de Atlantische Oceaan uitmonden. Deze scheidingslijn loopt van Alaska, via Canada en Amerika, naar Mexico.

Een ander spektakel, wat ik ook al eerder heb genoemd, zijn de geisers. Door het magma dat zich onder de aardkorst bevindt (vulkaan enzo) wordt het water kokendheet en spuit het om de zoveel tijd meters hoog de lucht in. Dit natuurlijk wonder kan niet zomaar overgeslagen worden, zelfs niet als je er ruim een uur op moet wachten, dus hebben Melissa, Lisa en ik onszelf neergezet om het uitbarsten van Old Faithful mee te maken. De beroemde geiser heeft deze naam gekregen omdat hij heel consistent uitbarst en nog nooit de toeschouwer teleurgesteld heeft.
We hadden nog even de tijd voordat de geiser water zou spuiten, dus zijn we eerst een wandeling gaan maken over Geyser Hill, waar je loopt op houten paden tussen zogeheten “hot springs”. Dit zijn diepe gaten met borrelend water. De zwavel en andere mineralen zorgen voor een merkwaardige geur, maar hele mooie kleuren.

Toen de geiser op het punt stond om uit te barsten, had een buffel besloten het publiek af te leiden en een kijkje te nemen bij de hordes mensen. Gelukkig liet de geiser nog even op zich wachten en was iedereen weer met zijn volle aandacht bij de stomende heuvel op het moment dat het water ruim 30 meter de lucht in vloog. Het water bleef maar komen en de hoogte bleef lange tijd onveranderd. Het was fantastisch om te zien en te bedenken dat zoiets puur natuur is en er geen menselijke pomp aan te pas komt.

Onderweg zijn we gestopt bij nog een aantal andere geisers, watervallen en kleurrijke hot springs. We waren van plan om de Grand Canyon van Yellowstone te bezichtigen, maar toen we de stilstaande rij auto’s bij de ingang van de weg ernaar toe zagen (pretpark effect), zijn we weer verder gereden.
Tegen de tijd dat we aan de andere kant van het park waren aangekomen was het al bijna tijd voor avondeten. Voordat we het park uit zouden rijden om goedkoper te kunnen eten (pretpark effect), zijn we eerst de Mammoth Hot Springs Terraces gaan bekijken. Dit zijn net als alle andere hot springs grote plassen kleurrijk heet water, maar dit keer bestond het geheel uit allemaal witte lagen steen en zag het eruit als marmeren trappen met hier en daar een stomende plas water. Ook hier kon je lopen over houten paden en trappen om alles goed en veilig te kunnen bekijken.

Na mijn pizza met eland, die overigens erg lekker was, hebben we voor het opnieuw binnengaan van het park een foto gemaakt van de noordelijke toegangspoort, de Roosevelt Arch. En omdat Yellowstone enorm groot is en we voor het donker bij onze slaapplek wilden zijn, hebben we op de terugweg vooral gereden en zijn niet zozeer uitgestapt om dingen te bekijken. Wel hebben we de Fountain Paint Pot gezien, wat ook weer een gekleurde hete bak water is, maar waar blauwe en rode stoom vanaf komt in plaats van de gebruikelijke witte.

Toen we aankwamen op de parkeerplaats van Flagg Ranch (de plek waar we die nacht in een luxe cabin zouden overnachten) en de auto uitstapten werden we aangevallen door muggen. Ik heb meestal niet zo’n probleem met die beesten, maar dit was zelfs voor mij een beetje te veel van het goeie. In zwermen vlogen ze om je heen en je kon geen moment stilstaan zonder dat er op z’n minst eentje een poging deed het bloed uit je lichaam te zuigen. Heftig zwaaiend hebben we toen de koffers uit de auto weten te halen en zijn we naar ons huisje gerend. Daar hebben we de deur dichtgesmeten en niet meer opengedaan.

Ik heb net een lekkere lange douche met veel geurende zeep kunnen nemen, want dat heb ik in het tenthutje in de Tetons niet kunnen doen in verband met het aantrekken van beren.

Dag 5: Flagg Ranch naar Sundance, Wyoming

We hadden vandaag een strak schema omdat we op tijd in Sundance moesten aankomen. Om 7 uur ’s ochtends lagen de muggen gelukkig allemaal in een mini winterslaap (het was buiten 2 graden boven nul) en de wilde dieren waren nog niet weg geschrikt door grote mensenmassa’s. Op onze weg uit Yellowstone zijn we grote groepen elanden en buffels tegengekomen en hadden we onbelemmerd zicht over het gladde Yellowstone meer.

Twee dagen lang genieten van natuur stond in groot contract met wat er vandaag verder op de planning stond. Om van Yellowstone naar de volgende interessante plek te komen, moesten we heel Wyoming doorkruisen en aangezien deze staat bekend staat om zijn graslanden, keek ik niet op van de kilometers gras die ik door het autoraampje zag langs flitsen. Onderweg zijn we uitgestapt bij het museum van Buffalo Bill in Cody, waar er bij de ingang een waarschuwingsbordje staat dat het niet toegestaan is om ZICHTBARE pistolen mee naar binnen te nemen. Heel geruststellend…

De pistolen in de zakken van de bezoekers waren niet alleen, want zeker een derde van het hele museum was gewijd aan de geschiedenis van al het schietgerei. Wapens in alle vormen en maten kwamen aan de beurt: geweren, pistolen, revolvers en noem maar op. Ik was even bang dat dit het hele museum zou zijn, tot we in een andere ruimte terecht kwamen waar een tentoonstelling te zien was over de oorspronkelijke bewoners van Wyoming en omgeving en hoe de samenleving in de loop van de jaren was veranderd. Naast de mensen, kwamen ook de dieren en planten aan het bot en kreeg je stap voor stap een rondleiding door de verschillende soorten natuurgebieden.

Vanuit het museum zijn we verder gereden door de grasvelden tot we terecht kwamen in Bighorn National Forest. Hier veranderde het landschap in bergen met stenen van soms wel 3 miljard jaar oud. Hier en daar zijn we langs de kant van de weg stil gaan staan om foto’s te kunnen maken van de prachtige uitzichten over de bergen en de vallei. Nadat we het National Forest achter ons gelaten hadden, waren we weer terug in eindeloze grasvelden. Voor wat afwisseling zijn we de snelweg afgegaan om een kunstwerk te bekijken van het beroemde beslissing makende spel ‘steen, papier, schaar’. Dit kunstwerk is letterlijk een opstapeling van een steen, een vel papier en een schaar. Niet heel spectaculair maar wel grappig om te zien.

Vlak voordat we in Sundance zouden aankomen, hadden we nog één andere plek waar we heen wilden. In het noordoostelijke puntje van Wyoming is Devils Tower te vinden. Dit is een merkwaardig natuurverschijnsel, gezien het feit dat het een mega rots/berg is en omringt is door niks ander gras. Ik zag (letterlijk) in de verste verte niet aankomen dat er zoiets groots aan de horizon zou verschijnen. De verklaring voor dit verschijnsel is te vinden in een hele oude legende van een indianenstam.
Er waren vijf zussen die samen op een rots zaten toen er plotseling een beer aan kwam. Ze konden geen kant op, dus baden ze tot hun goden om gered te worden van de beer. Het volgende moment was de rots de lucht in geschoten en kon de beer hen niet meer bereiken. De verticale groeven aan de zijkant van de rots zijn de gemaakt door de klauwen van de beer die probeerde de zussen te pakken. Zodoende.

Ons hotel in het gehucht Sundance (niet knipperen anders mis je het straks nog) wordt gerund door twee mannen met behoorlijk vrouwelijke trekjes. Dit is terug te zien in de kamer, want alles ziet er zeer stijlvol uit, de handdoeken zijn gevouwen in de vorm van dieren en er lag een chocolaatje op ons te wachten toen we binnen kwamen. Ik heb heerlijk kunnen douchen onder een stortdouchekop en kruip nu lekker mijn bedje in.

Dag 6: Sundance, Wyoming naar Sturgis, South Dakota

Vandaag was het tijd om South Dakota te ontdekken. Nou is het eigenlijk net zo’n gat als Wyoming, maar aan de westkant zijn toch nog een aantal interessante dingen te beleven. Het eerste was het geografisch middelpunt van Amerika en hierbij moet je ingedachte nemen dat ze Alaska ook meerekenen en dat het daarom zo noordelijk ligt. Lisa stond uitgebreid selfies te nemen op een cirkel in de stoep met de gedachte zich te bevinden op het middelpunt, toen Melissa zei: let’s go look at the center of America. Oeps! Het monument bleek zich aan de andere kant van het gebouw te bevinden, omringt met de vlaggen van alle vijftig staten. We vonden het al raar dat er nergens een groot bord stond met een pijl naar het middelpunt.

De volgende bestemming bevond zich net buiten Black Hills National Forest (waar we de rest van de dag doorheen zouden rijden). Het dorpje Deadwood is de plaats waar de crimineel Wild Bill (geen idee wie het is, maar tis een leuk feitje) is neergeschoten en alles is nog steeds in het Western thema zoals het er in zijn tijd uit gezien zou hebben. Vanuit dit stadje reden we door naar Crazy Horse. Achteraf gezien hadden we dit net zo goed over kunnen slaan, want meer dan een onafgemaakt stuk berg kregen we niet te zien als we niet bereid waren 28 dollar toegang te betalen.

Helemaal onderaan de Black Hills zit Wind Cave National Park verstoppertje te spelen. We wilden hier namelijk stoppen om een toer te maken door de grot, maar terwijl we opzoek waren naar het bezoekerscentrum reden we er zo voorbij. We zijn omgedraaid en opnieuw gaan zoeken, maar toen we eenmaal binnen waren en in de rij stonden voor kaartjes, bleek de volgende beschikbare toer pas over drie uur te vertrekken. Dit leek ons wel heel lang om te moeten wachten, bovendien hadden we nog meer plekken die we wilden bezoeken.

Op onze weg van Wind Cave National Park naar de plek waar Lisa al die tijd naar uit had gekeken reden we door Custer State Park. Ik had op internet allerlei interessante dingen gelezen en foto’s gezien, dus ik was super enthousiast over dit park. Toen we er uiteindelijk doorheen reden bleek het net zo teleurstellend als Crazy Horse. Er was een belachelijk hoge toegangsprijs en om de leuke dingen te kunnen zien moest je goed kunnen wandelen, want het waren stevige wandelingen.

En toen… het hoogte punt van de dag… Mount Rushmore! Lisa begon al te stralen op het moment dat we de auto parkeerden en kon niet stoppen met glimlachten tot we na het nemen van onze foto’s weer terug in de auto zaten. Dit monument wilde ze heel graag zien en met haar voorliefde voor Amerika (en haar presidenten) was dit natuurlijk fantastisch om te zien. Voor degene die nu denken ‘waar heeft ze het over’. Mount Rushmore is een rots waar de hoofden van vier belangrijke presidenten uitgebeiteld zijn. Melissa had ons zo vaak gewaarschuwd dat het kleiner zou zijn dan we dachten, dat het uiteindelijk veel groter was dan ik dacht.

In Rapid City bleven we in het thema van presidenten. Op elke hoek van de straat stond een levensgroot standbeeld van een van de presidenten. Dit was een aangename verrassing voor Melissa en Lisa, aangezien we hier niet speciaal de stad voor ingereden waren. Zelf heb ik niet zoveel met de presidenten, maar ik vond het best geinig dat zo’n relatief kleine stadje dan ineens zo bezig is met politiek.

We waren onderweg naar onze slaapplek van die nacht, toen Melissa ineens een kreet van vreugde uitkraamde. We waren langs een bord gereden die “Christmas Village” aankondigde en als er iets is waar Melissa vrolijk van wordt dan is het wel kerstspullen. Een enorme winkel was geheel gevuld met allerlei soorten kerstspullen in allemaal verschillende thema’s. Echt serieus, alleen in Amerika verdient zo’n winkel zelfs midden in de zomer genoeg geld om open te blijven.

Ons avondeten bestond uit luchttaco’s, platte quesadilla’s en zout met aardappel. Zoals je hoort was Papa John’s een geweldige keuze en konden we de dag goed afsluiten met het verorberen van deze maaltijd tijdens de James Bond film ‘Die another day’. Oke, dat klinkt wel heel sneu. De film was erg vermakelijk en de churros erg smakkelijk.

Dag 7: Sturgis, South Dakota naar Dickinsons, North Dakota

Er was eens een winkel ergens in South Dakota waar geen kip wilde stoppen. De eigenaar bedacht een plan om zijn zaak van de afgrond te redden en begon met reclame maken voor gratis ijswater. Omdat het in de staat waar de winkel zich bevindt zo heet is in de zomer, liep deze campagne als een trein en al snel groeide het uit tot een goed lopende zaak. Steeds meer reclameborden werden langs de kant van de weg gezet en steeds meer mensen kwamen langs. De winkel breidde uit, meer reclame borden werden neergezet en voor de eigenaar het wist, reikten zijn borden helemaal tot halverwege Wyoming. Toeristen uit allerlei staten en landen komen tot op de dag van vandaag speciaal naar South Dakota om een kijkje te nemen (en gratis ijswater te drinken) bij de nu in volle business draaide winkel Wall Drug.

Is dat niet inspirerend? Nee? Nou, de reclameborden gaven ons in ieder geval wel wat te doen op onze weg naar North Dakota. Het bleef namelijk niet bij “free ice water”, want ook dingen als “5 cents coffee”, “buffalo burger and homemade pie”, “now! A new dinosaur” en “honeymoon? Get a free donut” kwamen voorbij. Het werd een soort sport om zoveel mogelijk en zo gek mogelijke borden te vinden. Eenmaal aangekomen bij deze beroemde Wall Drug winkel, vond ik het woord ‘winkel’ niet zo toepasselijk meer. ‘Winkelcentrum’ kwam beter in de buurt, maar zelfs dat zou niet alles omvatten. Het had bijna meer iets weg van een klein pretpark, waar er iets te doen is voor jong en oud.

Het vierde National Park van deze trip waren de Badlands, ook weer een zeer bijzonder verschijnsel tussen kilometers gras. De Badlands zien eruit als kale heuvels met lijnen waaraan je de verschillende lagen gesteente kunt zien, ware het niet dat de heuvels niet gemaakt zijn van steen, maar uitgeharde modder. Hoe deze modder zich ooit heeft gevormd tot de heuvels die er tegenwoordig te zien zijn weet ik niet. Ik weet wel dat het er heel gaaf uitziet en sommige heuvels zelfs een leuk kleurtje hebben gekregen. Terwijl we de Badlands Loop Road aan het afleggen waren, konden we onze wild life teller weer een klikje geven, want op een van de heuvels stond een dikhoornschaap rustig om zich heen te kijken.

In Yellowstone was één van de bezienswaardigheden een versteende boom. Natuurlijk was de rij met auto’s richting deze ene enkele boom ellelang en hadden wij niet het geduld om hierop te wachten. Nu maakte dat niet heel veel uit, want ik had op internet gevonden dat we op onze weg naar North Dakota langs een versteend hout park zouden rijden. Ergens midden in het dorpje Lemmon was een groot park te vinden waar allerlei kunstig dingen waren gemaakt met versteend hout. Dit was een heel gek en grappig gezicht. Ik vond het trouwens wel moeilijk om voor te stellen dat alle “stenen” die we zagen ooit doodnormale bomen waren.

De mevrouw in het kleine souvenirwinkeltje had een tijdje staan praten met Melissa en had ons een leuke route gegeven om door North Dakota in Dickinsons aan te komen. We stonden op het punt weg te rijden met de auto, toen ze op het raampje klopte en Lisa en mij een stukje versteend hout overhandigde als herinnering aan dit park. Ik denk dat ze onze reactie erg leuk vond, want even later kwam ze met een derde stukje aanzetten voor Melissa.

De route die de vrouw had aangewezen op de kaart, was inderdaad de moeite waard en maakte de kale vlaktes een stuk dragelijker. Om de zoveel kilometer stond er een super groot metalen standbeeld van het een of ander en was er de mogelijkheid om er een foto van de te maken. Zo gingen de laatste kilometers tot ons hotel ineens heel snel en konden we, eenmaal aangekomen in ons hotel, een duik nemen in het zwembad.