Rondreis week 2

2 juli 2017 - Auburn, Washington, Verenigde Staten

Dag 8: Dickinsons, North Dakota naar Great Falls, Montana

Wat is Amerika groot! Ongelofelijk hoe lang je kunt rijden voordat je beschaving tegenkomt. Begrijp me niet verkeerd, want met “beschaving” bedoel ik een boerderij met 10 inwoners. Het grappige van Amerika is dat zo’n boerderij vaak als dorp gezien wordt en zodra het een eigen naam heeft, moet het ook een postkantoor hebben. Dit hoeft dan geen apart gebouw te zijn en kan zich bevinden in het schuurtje van één van de bewoners, zolang de postbode er elke dag post kan afleveren en ophalen is het voldoende.

Vandaag hebben we het toppunt van leegte bereikt. Midden tussen de kale grasvelden kwamen we het National Grassland tegen. We reden van gewoon gras, naar gewoon beschermd gras. We waren erg onder de indruk. Wees gerust, dit is niet het enige wat we hebben gedaan. We zijn namelijk naar het minst bezochte National Park van Amerika gegaan. Het is zelfs zo onbekend dat Melissa er nog nooit van had gehoord en zij is al d’r hele leven veel bezig met het bezoeken van alle parken.

Het park heet Theodore Roosevelt National Park en bestaan uit twee delen die op 109 kilometer afstand van elkaar liggen. Gezien de tijd konden we ze niet allebei bezoeken en hebben we alleen de South Unit gedaan. In dit deel van het park was een route aangelegd in de vorm van cirkel waarbij je langs de meest interessante punten geleid werd. Zo zagen we wilde paarden, drie Prairie dog towns waar het krioelde van de prairiehonden en prachtige uitzichten over landschappen die sterk leken op de Badlands. Het meest indrukwekkende wat we gezien hebben, en het park ook zeker de moeite waard maakte, was een enorme kudde buffels die midden op de weg liepen en stuk voor stuk langs onze auto kwamen. We hebben de auto stil moeten zetten en hebben ruim 20 minuten (ze bleven maar komen) buffels in alle soorten en maten van heel dichtbij kunnen bekijken.

De rest van rit hebben we gevuld met het spelen van spelletjes, zoals autobingo, galgje en Family Feud. Buiten was het ondertussen 35 graden Celsius en onderweg ben ik de kleinste zonnebloemen ooit tegengekomen. ’s Avonds zijn we gaan eten bij Chili’s om de beste chicken enchilada soep ter wereld te kunnen bestellen. Dit gerecht valt bij Lisa onder de categorie “amazing”, wat heel wat zegt aangezien praktisch al het andere eten op de wereld “good” of “alright” is.

Dag 9: Great Falls, Montana naar Kalispell, Montana

Het zesde en daarmee het laatste National Park van deze rondreis was Glacier National Park. De rit van Great Falls naar Glacier was gelukkig niet zo lang, dus hadden we ruim de tijd om alvast een deel van het park te bezoeken. Omdat Glacier heel bergachtig is, zijn er maar weinig wegen en is er maar één weg die dwars door het hele park gaat. Deze weg heet Going-to-the-Sun Road en heeft deze naam gekregen om twee redenen. De meest logische is het feit dat het steil omhoog gaat en dat je zo hoog in de bergen terecht komt dat je als het ware de zon kan aanraken. De tweede reden heeft met de eerste te maken, want door de hoogte heb je een geweldig uitzicht over de het dal en de gletsjers.

Toen we aankwamen bij het park wisten de parkrangers ons te vertellen op dat de Going-to-the-Sun Road nog niet helemaal open was door sneeuw. We konden het van beide kanten een stuk omhoog rijden, maar zouden dan weer moeten omdraaien. Natuurlijk is iets altijd beter dan niets, dus hadden we besloten vandaag de rechterkant van het park te doen en morgen het linker gedeelte. Wij bleken niet de enige te zijn die er zo over dacht want door wegwerkzaamheden én een hele hoop toeristen heeft het even geduurd voordat we ons ook daadwerkelijk op de route bevonden.

Het grootste deel van de weg reden we op verschillende hoogtes langs een groot meer genaamd Saint Mary Lake. Tussen de bomen door kon je af en toe een glimp opvangen van het meer met de bergen van Glacier op de achtergrond. De bergen in dit park zijn netals in Grand Teton ontzettend mooi. De scherpe randen aan de top met hier en daar vlakken sneeuw (gletsjers) en aan de voet van de berg de naaldbomen en het water. Ik zou er urenlang naar kunnen staren en alleen maar genieten van het uitzicht en de geluiden om mij heen. Alhoewel... De auto's en pratende toeristen zijn niet direct de geluiden die ik op het oog had. Want wat kunnen mensen luid zijn. Zijn ze omringt door prachtige natuur, gaan ze staan praten over de pedicure van afgelopen week mét een sigaret tussen hun vingers.

De rechterkant van het park heeft een tweede ingang iets noordelijker dan de Going-to-the-Sun Road. Deze loopt niet door naar de andere kant, maar komt uit in het punt Many Glacier. Ook deze route liep langs een meer en vanuit deze weg had je goed uitzicht op een aantal flink gletsjers, vandaar de naam Many Glacier. Om de wegwerkzaamheden te vermijden zijn we een stukje van het park weggereden om vervolgens langs de onderkant van het park naar ons hotel te rijden. Omdat Glacier een en al bergen is konden we ze buiten de officiële grenzen van het park ook nog zien en heb ik het merendeel van de tijd met mijn neus tegen de ruit geplakt gezeten.

Om het stilzitten van de hele dag (en week) een beetje te compenseren zijn Lisa en ik een flinke wandeling gaan maken. Ons doel was om bij Dairy Queen uit te komen zodat we daar een ijsje konden delen. Met Google Maps hebben we geprobeerd de dichtstbijzijnde Dairy Queen te vinden, maar Google is niet altijd even duidelijk. Het leidde ons naar een parkeerplaats van wat op het eerste gezicht leek op een zeer groot hotel. We hebben een tijdje rond het gebouw gelopen, zijn nog een gezellig buurtfeest tegengekomen, om uiteindelijk gewoon eens het hotel in te lopen. In Amerika hebben ze ook banken en restaurants in hun normale supermarkten, waarom geen ijszaak in een hotel? We bleken er gigantisch naast te zitten. Niet alleen zat er een ijszaak in het hotel, er was een heel winkelcentrum te vinden. Vol verbazing zijn we toen even wat winkels in en uit gelopen voordat we een ijsje gingen halen. We hadden Melissa beloofd voor haar ook een ijsje te halen, dus zijn we na het kopen van haar ijsje meteen naar huis gelopen. Niet dat het heel veel uitmaakte want het was nog steeds achterlijk warm buiten, het zou toch smelten, maar het gaat om de gedachte niet waar?

Dag 10: Glacier National Park

Vanochtend hebben we voor het eerst deze vakantie kunnen uitslapen. We hadden nog maar de helft van het park te bekijken en een hele dag om dat te doen. Rond een uur of 11, nadat we langs het postkantoor, de supermarkt en McDonald's voor Melissa's ontbijt gereden waren, konden we ons richting Glacier begeven. Naar mate we dichter bij het park kwamen, werd het steeds drukker op de weg wat raar was aangezien het gister helemaal niet zo ontzettend druk was. We moesten lang in de rij staan om het park binnen te komen en toen we eindelijk bij de parkrangers aankwamen werd duidelijk waarom er zoveel mensen waren. De Going-to-the-Sun Road was open! Er stond zelfs een cameraploeg net achter de ingang om de grote massa mensen te filmen die allemaal naar de eerste opening van het jaar wilden komen. Wat hebben wij een geluk gehad dat het nog open is gegaan voordat we weer terug in Washington waren.

Up to the sun we went! Of in ieder geval zo dicht mogelijk, want door Melissa’s hoogtevrees was het nog even een uitdaging om de berg op te komen. Het eerste deel van route bleef ter hoogte van het wateroppervlakte van Lake McDonald. Net als de andere twee meren die we in Glacier gepasseerd zijn had deze ook een prachtige turquoise kleur. Vanaf het moment dat de weg zich omhoog begon te begeven, werden er zweetdruppeltjes om Melissa’s voorhoofd zichtbaar. Ondanks haar angst heeft ze ons ontzettend ver de berg op weten te rijden en daar ben ik erg blij om want het zag er indrukwekkend uit. Door het krokkelen van het bergpad, krijg je de bergen van verschillende hoeken te zien en worden er steeds andere gletsjers, watervallen of dalen zichtbaar.

Vlak voor het punt dat we Melissa uit haar lijden hadden verlost, kwamen we langs de “Weeping Wall”. Door al het smeltwater dat de berg af moet stromen en het pad dat in de berg gegraven is, lopen er allemaal kleine stroompjes langs de muur omlaag. Een stukje verderop, het punt waarop we zijn omgekeerd, zagen we de reden waarom de route de vorige dag nog gesloten was. Een laag sneeuw ter dikte van mijzelf lag op de bergwand en reikte helemaal tot aan de weg. Het zag er niet stabiel genoeg uit om er een sneeuwballen gevecht op te houden, dus hebben we in plaats daar van de waterval ernaast bewonderd.

De terugweg bergafwaarts ging een stuk sneller dan bergopwaarts. Omdat het pas aan het begin van de middag was en we dus nog wat tijd hadden om te vullen, zijn we naar The House of Mystery gegaan. Dit is een plek in de aarde waar de zwaartekracht niet werkt zoals het hoort te werken en de natuurkundige wetten niet gelden. Het fenomeen heeft te maken met een Vortex, maar om eerlijk te zijn kan ik niet zo goed uitleggen hoe het precies in elkaar zit. Ik weet wel dat het doet gekke dingen met de natuur. Bomen groeien krom omdat ze niet weten wat boven of onder is, bezems kunnen door de vreemde zwaartekracht rechtop blijven staan en als je er gevoelig voor bent kun je er zelf ook iets van merken. Lisa bleek er totaal niet gevoelig voor te zijn en had geen enkel probleem met lopen. Ik daarentegen, viel telkens bijna om en werd er misselijk en draaierig van. Vandaar dat ik zei ‘als je er gevoelig voor bent’, want dat verschilt per persoon.

Na het avondeten zijn Lisa en ik een tijdje in het zwembad van het hotel gaan zwemmen. Bij het terug gaan naar onze hotelkamer kwamen we op de balie een schaal met versgebakken koekjes tegen. Hmmm… die waren lekker. Sorry Melissa, jouw koekje is in onze maag terecht gekomen.

Dag 11: Kalispell, Montana naar Spokane, Washington

We stonden voor de keuze om nogmaals ruim 8 uur in de auto te zitten, of halverwege te overnachten in een hotel en rustiger aan doen. Voor Lisa en mij was deze keuze niet moeilijk. We vonden dat we genoeg lange dagen in de auto hadden gezeten en minder in auto zitten betekend meer tijd voor andere dingen. Onderweg naar ons hotel in Spokane zijn we rond lunchtijd gestopt bij een recreatief meer genaamd Coeur d’Alene. Voor de oplettende lezer is dit een bekende naam, want op dag 1 van onze rondreis zijn we hier ook al langsgereden. Toen hadden we geen tijd om te stoppen, maar vandaag zijn we er uitgebreid bij gaan zitten. Met een bikini, handdoek en zonnebrand in de aanslag zijn we languit op het gras gaan liggen. Het was een aangename temperatuur en na het eten van onze lunch ben ik twee uur lang mijn boek gaan lezen.

We zaten weer in de auto en waren bijna bij ons hotel toen Melissa ineens vroeg hoelaat de nieuwe Pirates of the Caribbean film die middag zou draaien in de bioscopen van Spokane. Er bleek een optie te zijn die over 8 minuten zou beginnen of anders werd het pas na het avondeten. Melissa was ervan overtuigd dat we die van 8 minuten zouden halen, dus ben ik gauw gaan opzoeken wat het adres van de bioscoop was. En ja hoor, nog geen 10 minuten later zaten Lisa en ik, geplast en al in de zaal. Deze was overigens helemaal leeg op vier andere mensen na. Deze spontane actie was goed geslaagd want wij vonden de film erg leuk. Ik wil niet het risico lopen dat ik ga spoileren, dus laat ik het even bij dat het de moeite waard is om te zien.

Melissa kwam ons niet lang nadat de film was afgelopen weer ophalen, om direct door te rijden naar de Olive Garden. In dit Italiaanse restaurant hebben Lisa en ik een gerecht gedeeld omdat we als voorafje al onbeperkt soep of sla met knoflookbrood kregen. Normaal gesproken zou ik bij een Italiaan als toetje tiramisu bestellen, maar we zijn nog steeds in Amerika en tiramisu is bereid met alcohol. Mijn mond viel ook open van verbazing. Dat je zoiets lekkers ontneemt van alle minderjarige mensen vind ik bijna schandalig.

Ons laatste hotel van de reis had helaas geen zwembad, maar wel een sporthok. Meer dan een hok kan ik het niet noemen, want ik heb het idee dat het vroeger een schoonmaakhok is geweest waar ze nu drie apparaten, een airco en tv in geplaatst hebben. Hier waren we dus al snel op uitgekeken en zijn terug gegaan naar de hotelkamer. Hier gooide ik mijzelf op het bed (letterlijk met mijn voeten over de rand, hoofd niet op het kussen en bovenop de dekens) met de gedachte even te wachten tot Lisa klaar was in de badkamer, om vervolgens bijna een uur later wakker te worden omdat ik het koud had. Misschien was dat een teken dat ik moe ben. Misschien moet ik maar eens gaan slapen.

Dag 12: Spokane, Washington naar Winthrop, Washington

Vandaag hoefden we weer maar zo’n drie à vier uur te rijden. In Nederland zou je in die tijd van het meest zuidelijke puntje naar het meest noordelijke puntje van het land kunnen rijden, in Amerika ben je net halverwege de staat Washington. Ondertussen ben ik zo gewend aan de lange afstanden, dat drie à vier uur bijna als om de hoek klinkt. In ieder geval, nog maar een klein stukje dus voordat we bij het huis van Melissa’s oma in Winthrop zouden aankomen, waar we de komende twee nachten blijven overnachten.

Onderweg zijn we Grand Coulee Dam tegengekomen, wat volgens Wikipedia één van de beroemdste dammen in Amerika hoort te zijn. Ik had er nog nooit van gehoord, maar ik ben dan ook waarschijnlijk niet echt de juiste persoon om dat aan te vragen. Een dam hebben ze in het gebeid waar wij doorheen reden wel nodig, want oost Washington is tot in tegenstelling van west Washington erg droog en kaal. Er staan wel wat bomen, maar niet genoeg om het er groen uit te laten zien. Melissa’s oma woont gelukkig niet in dit hele droge deel en heeft een mooi huisje midden in de natuur, waar herten, eekhoorns en soms zelfs beren langs het raam komen lopen.

Aangekomen bij het huis, hebben we het ons eerst gemakkelijk gemaakt door wat spullen uit de auto te halen en lunch klaar te maken. We hebben een tijdje met Melissa’s oma gepraat, wachtend op Paul (en hondjes), want hij zou ons dit weekend komen vergezellen. Zodra Paul arriveerde, was het buiten al ruim 35 graden en besloten Lisa en ik wat verkoeling te zoeken bij het zwembad.
In de avond was het nog steeds broeierig heet en de ventilatoren kregen het niet voor elkaar om het binnenshuis koel te houden. Paul en Melissa wilden daarom eigenlijk liever buiten in een tent slapen, maar omdat Paul deze vergeten was om mee te nemen werd het de zolder.

Dag 13: Melissa’s verjaardag

De morgenstond heeft goud in de mond. Ik weet niet of hier een goeie Engelse vertaling voor is, maar dit is het motto van Paul en Melissa. Zelfs op vakantiedagen worden ze vroeg wakker en hebben het liefst dat iedereen om hen heen ook opstaat. Zo werden we dus vanochtend om kwart over 6 wakker gemaakt. Om de hitte zoveel mogelijk te ontlopen waren we vroeg in de ochtend naar de Farmersmarket gereden in het dorpje Twisp. Hier verkopen mensen eigengemaakte spullen zoals tassen, honing, groente, glazen schalen, houtwerken en windorgels. Na de markt zijn we naar Downtown Winthrop gereden dat eruit ziet als een Old West dorpje. Gebouwen hebben “Saloon” op hun voorgevel staan en stoelen in sommige restaurants zijn gemaakt van zadels. In dit ouderwetse dorpje zijn we een potje midgetgolf gaan spelen. Van de 18 holes heb ik er 3 hole-in-one weten te slaan. Goed hè?

Ondertussen was het alweer tijd voor lunch. Melissa is dol op Mexicaans, dus verbaasde het mij niet dat we ondanks alle keuzes die we hadden, bij een Mexicaans restaurant terechtkwamen. Nadat we ons buikje rond gegeten hadden was het tijd om weer naar Melissa's oma te gaan. Net als gister was de temperatuur al weer flink aan het oplopen. Paul merkte dat Lisa en ik aan het wegsmelten waren, dus heeft hij ons meegenomen naar een groot meer. Met van die banden zijn we heerlijk op het water gaan drijven en zo nu en dan even het water ingedoken om af te koelen. Daar, zo drijvend op het water, overviel mij een heel kalm en zorgeloos gevoel. Om mij heen zag ik overal bergen en door de golven van voorbij komende jetski's en boten werd ik rustig heen en weer geschommeld. Met dit fijne vakantiegevoel zijn we na drie uur dobberen in de auto gestapt, want het avondeten stond op ons te wachten.

Het eten moest nog even iets langer op ons wachten. Lisa en ik wilden heel graag de ijszaak uitproberen die we gezien hadden bij de midgetgolfbaan. Ze maken daar zelf ijs en de enorme hoeveelheid smaken had onze aandacht gegrepen. Lisa en ik hebben vier halve bollen gedeeld, zodat we op die manier vier smaken konden kiezen. De smaken die we na lang beraad gekozen hebben waren coffee, strawberry cheesecake, cookies and cream en lemon custard en het was heerlijk.

Wat ik nog helemaal niet heb verteld is dat Melissa vandaag jarig is. Ter ere van haar verjaardag had haar oma haar favoriete aardappelsalade gemaakt met kip uit de oven. De kip was bedekt met mayonaise en Parmezaanse kaas en hoewel dit ontzettend makkelijk klinkt, smaakt het culinaire. Omdat het vandaag een speciale gelegenheid is, mochten Lisa en ik een alcoholisch drankje. Melissa had in Deadwood (dat andere Western dorpje ergens in South Dakota) een pot Moonshine gekocht. Dit is sterke drank die tijdens de drooglegging van Amerika illegaal werd gemaakt en zo populair was dat het nu nog steeds veel verkocht wordt. Melissa had voor Paul een pot met appeltaart smaak gekozen en van deze Moonshine mochten Lisa en ik een klein glaasje bij het eten. De appeltaart smaak was niet gelogen, het was net alsof ik vloeibare appeltaart aan het drinken was.

Als toetje hadden we chocolade taart met, zoals Amerikanen dat doen, ijs. Lisa en ik hadden al ijs op vandaag, dus sloegen we dat vriendelijk af. Voor het eten van de taart moest er, tegen Melissa's zin in, natuurlijk eerst nog gezongen worden en wat is nou beter dan een Nederlands verjaardagslied. Lisa begon uit volle borst 'twee violen' te zingen in het Engels met dit als resultaat: “Two violins and a drum and a flute, and it’s Melissa’s birthday and the flags are hanging out. Egg egg egg and we are so happy, because it’s Melissa’s birthday and we are celebrating it.” De verbazing was van hun gezichten af te lezen. "Is hoe dat Nederlandse verjaardagsliedjes gaan?" Tja, vertalen doet het liedje niet ten goede.
Morgen gaan we weer vroeg opstaan om de auto in te laden en op tijd te vertrekken, dus ga ik er vanavond lekker vroeg in.

Dag 14: Winthrop, Washington naar Auburn, Washington

Home, sweet home! Wat kan het toch heerlijk zijn om bij iemand anders thuis te komen. Nu denk ik dat ik Melissa’s huis zo langzamerhand ook ‘thuis’ kan noemen en om eerlijk te zijn voelt het ook wel zo. We zijn vanuit Winthrop in één keer door naar Auburn gereden, met als enige stop een plek waar we een sandwich voor lunch konden maken en een wc konden gebruiken. In Auburn aangekomen hebben we meteen de auto uitgeladen, is Melissa een dutje gaan doen en zijn Lisa en ik de “logeer”-kamer onderhanden gaan nemen. Tessa (de vorige uitwisselingsstudent) had in al die maanden dat ze bij Paul en Melissa had gewoond niet één keer gestofzuigd, schoongemaakt of beddengoed verschoond, dus wilden Lisa en ik alles eerst flink schrobben voordat wij er voor de komende twee weken in wilden slapen.

We zijn vanmiddag heel efficiënt bezig geweest. Zowel de slaapkamer als de badkamer waren schoongemaakt, onze koffers uitgepakt en zelfs al het beddengoed was voor het eind van de dag gewassen en gedroogd. Paul en Melissa daarentegen kwamen rond een uur of vijf hun bed weer uitgerold en door gebrek aan tijd, hebben we die avond een salade gegeten die we zelf konden samenstellen. Ei, hamblokjes, komkommer, tomaat, spinazie en sla. Voor erbij had Melissa een “French bread” gekocht en ik weet niet waar ze dat brood vandaan had gehaald, maar het is het lekkerste brood dat ik in Amerika op heb. Niet te zoet, stevige consistentie en ook daadwerkelijk vullend als je ervan eet.

Zoals jullie hebben kunnen lezen heb ik de afgelopen twee weken veel leuke dingen gezien en gedaan. Ik ben heel erg blij dat Melissa Lisa en mij heeft meegenomen op deze reis, want we hebben mooie herinneringen kunnen maken en kunnen genieten van de Amerikaanse schoonheid. Ik heb geleerd hoe leeg sommige delen van staten zijn en hoe verbazingwekkend mooi andere delen zijn. En dan nu, de laatste twee weekjes van mijn tussenjaar in Amerika met onder andere Amerika’s Independence Day op de 4th of July.

2 Reacties

  1. Grada:
    11 juli 2017
    Heerlijk verhaal weer Margot! Alsof ik er zelf bij ben :)
  2. Rineke:
    12 juli 2017
    Mooie verhalen heel wat gezien en ja de tijd gaat snel als het leuks is geniet nog van de laatste weken