Spreek je "hoera" in na de hiep

9 juli 2017 - Auburn, Washington, Verenigde Staten

De maandag na de rondreis stond het huis nog helemaal vol met tassen, koffers en boxen. Paul en Melissa moesten gewoon weer werken, dus waren Lisa en ik op onszelf aangewezen. Omdat Lisa en ik (maar vooral Lisa) niet zo goed tegen alle rommel in de woonkamer en keuken konden, zijn we aan het opruimen geslagen. Systematisch hebben we alles uitgepakt en opgeborgen en alles waarvan we niet wisten waar het hoorde of eigendom van Paul en Melissa was, legden we op hun kamer. Binnen twee uur hard doorwerken zag alles er weer helemaal netjes uit en konden we genieten van een aankant huis. Zowel Paul als Melissa waren aangenaam verrast bij het terugkomen van hun werk.

Vrijwel meteen nadat Melissa thuis was gekomen, konden we weer in de auto stappen. Die avond zouden we namelijk naar een professionele honkbalwedstrijd gaan! De Mariners uit Seattle tegen de Royals uit Kansas City. Onderweg haalden we Sharon en Jim op, vrienden van ons en uitwisselingstudenten van Melissa’s moeder, om vervolgens in Seattle ergens iets te eten. Het moest snel en gemakkelijk zijn, want heel veel tijd voor de wedstrijd hadden we niet. Eenmaal in het stadion, was het nog even een uitdaging om onze plekken te vinden door het grote aantal mensen. We bleken goede plekken te hebben in de buurt van het tweede honk, bijna op veldniveau.

Honkbal is niet de meest spannende sport om te kijken, zeker niet als het team waar jij voor bent gekomen aan het verliezen is, maar dat vond ik niet erg. Paul en ik begonnen, tot Melissa’s irritatie, voor de tegenstander te juichen, puur omdat we wat actie wilden zien. Echte actie kwam pas nadat de wedstrijd afgelopen was, want in verband met Independence Day de volgende dag had T-Mobile een vuurwerkshow gesponsord. Het was een hele mooie show met vuurwerk vanuit het veld, de tribune en achter het stadion, terwijl er op het grote scherm een video afspeelde met alle dingen waar Amerika trots op is.

Zoals hierboven vermeld, was het dinsdag de 4th of July, oftewel Independence Day. Het is de verjaardag van Amerika en de grootste feestdag van het jaar. Ik denk dat je het een beetje kunt vergelijken met Koningsdag, alleen is het toch heel anders. Mensen gaan bij elkaar op bezoek, hebben uitgebreide maaltijden en kijken ’s avonds gezamenlijk naar het vuurwerk. Iedereen trekt de Amerikaanse vlag op zoveel mogelijk manier aan, waarbij je moet denken aan dingen van bikini’s tot sokken. Lisa en ik probeerden ons ook zoveel mogelijk te kleuren in het rood, wit en blauw en hebben elkaar daarom vol geplakt met van die kauwgom tattoo’s die Melissa aan ons gegeven had.
Voor een gelegenheid als dit moet je er goed uitzien, dus vroeg Paul ons om zijn hoofd te scheren. Bij gebrek aan beter overhandigde hij ons de tondeuse en zijn we voorzichtig aan de slag gegaan. Eerst op standje ‘te lang’ om te oefenen om vervolgens op standje ‘bijna niks’ alles weg te halen.

Net als de dag ervoor hebben we onderweg Sharon en Jim opgehaald. Met schalen vol eten kwamen we met z’n allen bij Bill en Roselle aan (waar ik ook met Kerst geweest ben), die een huis hebben aan een meer in Kent. We waren een van de eerste, dus zijn Lisa en ik gaan helpen met de laatste dingen klaarzetten. In Amerika is het de gewoonte dat iedereen iets mee neemt naar het feest, waardoor er gedurende de dag steeds meer eten werd uitgestald. Naast al het lekkere eten, hadden ze ook SUP-boarden, kano’s en opblaasbanden klaarliggen voor de gasten om mee in het water te spelen. Dit hoef je mij geen twee keer te vertellen, dus na het socializen met wat leeftijdsgenootjes, ben ik het water in gesprongen. Of eigenlijk, ben ik de jetski opgesprongen, want ja die hadden ze ook en ja ik mocht erop onder begeleiding van Paul. Ik ben eerst bij Paul achterop gegaan en toen ik een beetje een idee had gekregen van hoe dat ding werkte, zijn we van plek gewisseld en mocht ik het zelf proberen. Met vallen en opstaan (letterlijk, want we zijn een keer in het water gevallen), is het mij gelukt om op hoge snelheid over het meer te scheuren zonder bang te zijn voor de golven.

Aangezien ik toch al nat was door het in het water vallen, kon ik net zo goed in het water blijven. Ik ben een stukje gaan suppen en heb daarna Sharon en Jim overgehaald om met de banden op het water te drijven. Een stukje van de steiger lag er een grote mat in het water, waar we met z’n drieën een klein meisje vermaakt hebben. Tegen een uur of zes, de tijd leek wel te vliegen, zijn we allemaal weer teruggegaan naar de steiger. Het was tijd om hamburgers, worsten, kippenpoten en pulled pork van de bbq te gaan eten. Met alle hapjes die andere gasten gebracht hadden was er meer dan genoeg om uit te kiezen. Het beste bijgerecht van de avond was de Snickers salade die Lisa en ik met Bill hadden gemaakt. Het is precies wat jullie denken dat het is: stukjes Snickers, stukjes appel en slagroom als slasaus.

Lisa en ik hadden tijdens het eten een lang gesprek over het Nederlands met een van de andere gasten. Hij vond het een fascinerende taal en stond verbaasd over alle rare dingen die we hem wisten te vertellen. Zo heb je bijvoorbeeld het woord eikel. Als iemand “eikel” zegt kan hij het volgende bedoelen:

  1. Hij schelt je uit voor “dushbag”
  2. Hij heeft een noot gevonden die door eekhoorns gegeten wordt, wat een cirkel veroorzaakt omdat “eekhoorn” het Engelse woord is voor “eikel”
  3. Of hij praat over het uiteinde van het mannelijke geslachtsdeel

Zo ging het gesprek verder en kwamen we terecht bij Nederlandse gebruiken, als hagelslag op een boterham en het Sinterklaasfeest met zwart geschminkte mensen. We zaten nog midden in de discussie of de “dubble u” in het Engelse alfabet, niet beter uitgesproken kan worden als het Engelse woord “we”, toen er midden op het meer ineens vuurwerk de lucht ingeschoten werd. Vanaf een drijvend vlot op het water werd er zo’n 20 minuten lang spectaculair vuurwerk afgeschoten. Los van alle “ohh...” en “ahh...”-’s was iedereen muisstil en genoot van de prachtig versierde lucht. Happy Birthday America!

Woensdag was heel Amerika weer terug aan het werk en besloten Lisa en ik Green River een bezoekje te brengen. Ik was er voor onze rondreis al geweest, vandaar dat het nu Lisa’s beurt was om aan iedereen hallo te zeggen. We deden ongeveer hetzelfde rondje als dat ik in mijn eentje had gedaan en waren zo lang overal blijven hangen dat het al half 5 was tegen de tijd dat we weer thuis waren.
Lisa en ik hadden besloten de laatste twee weken zoveel mogelijk Hollandse gerechten te serveren en om boodschappen te kunnen doen mochten we de auto lenen. Hier waren we heel enthousiast over, want we hebben nog maar één keer eerder in Melissa's auto mogen rijden en dat was terwijl zij er zelf naast zat. Om de beurt hebben we toen in de auto gereden, de een naar de supermarkt en de ander terug naar huis. Natuurlijk ging het om het boodschappen doen, maar het autorijden was stiekem veel leuker. We hadden erg lang gedaan over het vinden van alle juiste ingrediënten (de jongen op de groenteafdeling had nog nooit in zijn leven gehoord van andijvie), waardoor het al te laat was om uitgebreid te koken. In plaats daarvan hebben we ontbijt als avondeten gegeten: scrabbled eggs met ham en kaas.

Toen ik donderdagochtend wakker werd en op de wekker keek geloofde ik mijn ogen niet. Ik pakte mijn mobiel erbij, maar die gaf, net als mijn tablet en Lisa's telefoon, precies dezelfde tijd aan. Ik geloofde het nog steeds niet, dus ben ik zelfs nog naar beneden gelopen om op de oven en de magnetron te kijken. Alles gaf hetzelfde aan, ik moest het accepteren. Met ongeloof in mijn ogen ben ik weer naar boven gelopen om Lisa wakker te maken. Ze zat al rechtop in haar bed met d'r telefoon in haar handen en toen ik haar vroeg of ze gezien had hoe laat het was viel ook haar mond open. We waren pas om 1 uur 's middags wakker geworden!

Door deze enorme tijds“verlies” ging de dag ineens veel sneller dan normaal en was het voor we het wisten alweer tijd om te koken. Lisa en ik zouden onze eerste Hollandse maaltijd klaarmaken met aardappelen, sperziebonen, appelmoes en een gehaktbal op het menu. Het geluk van Lisa en mij kon niet op. Het was zo fijn een simpele gezonde maaltijd te eten, waar ik niet na afloop het idee heb dat ik 5 kilometer moet gaan hardlopen om alle calorieën weer te verbranden.

De volgende dag hadden we onze wekker gezet om er zeker van te zijn dat we niet weer zo laat zouden wakker worden. We hadden om 12 uur bij Lake Meridian in Kent afgesproken met onze vrienden Daniel en Sharon, dus verslapen zou niet in het schema passen. Door vertraging van de bus, hadden we onze overstap gemist (leve het openbaarvervoer) en waren we een half uur later bij het meer. Dit bleek uiteindelijk niet zoveel uit te maken, want de zon deed er even over om tevoorschijn te komen. Zodra de eerste zonnestralen zich lieten zien, zijn Daniel, Lisa en ik het water ingegaan. Zo hebben we ons de hele middag in en uit het water vermaakt, tot het tijd was voor Lisa en mij om naar huis te gaan. Thuis zijn we meteen begonnen met koken, dit keer “Nederlandse bami” met pindasaus gemaakt van Calvé pindakaas. De bami viel beter in de smaak dan de aardappelen met sperziebonen en een gehaktbal, omdat dit volgens Paul en Melissa “more flavourful” was. Tja… Nederlanders zijn nou eenmaal van nature niet zo van de kruiden.

Zaterdag hebben we met z’n vieren (Paul, Melissa, Lisa en ik) onze rondreis naar alle National Parks in Amerika voortgezet. Die dag stond Olympic National Park op het programma. Door wat opstartproblemen, waren we pas rond 11 uur echt op pad naar onze eerste stop. Onderweg zijn we gaan lunchen bij een mooi meer genaamd Lake Crescent, om vervolgens door te rijden naar de westelijke kunst van Washington. We zijn naar Pauls favoriete stukje strand gegaan, wat Ruby Beach heet. Het noordelijke deel van de westkust bestaat uit klif en sta je letterlijk op het randje van een afgrond als je naar de oceaan wilt kijken. Met laag water is het mogelijk een kort en steil bos pad te volgen tot aan het stenige strand en moet je daar eerst nog over een stapel boomstammen klimmen om bij het water te kunnen komen. Het strand zelf ziet er prachtig uit. In het water liggen mega rotsblokken, die voor een plaatje zorgen. Omdat we de honden meehadden genomen, konden we niet te lang over het strand banjeren, want Bella (de enige vrouwelijke hond) heeft eigenlijk meer de persoonlijkheid van een kat en houdt helemaal niet van buiten, laat staan water.

Na het strand was het Olympic National Park aan de beurt. Tot in tegenstelling van veel andere parken, kun je niet door Olympic National Park heen rijden en kun je alleen vanuit verschillende kanten een stukje de bergen in. Paul en Melissa kozen voor het punt Hurricane Ridge, waar je een geweldig uitzicht hebt over de bergketen met onder andere Mount Olympic en als je je omdraait zie je in de verte Canada liggen. Vanuit dit punt kon ik het stadje Victoria zien en laat ik daar nou bijna precies vier jaar geleden met mijn ouders, broertje en zusje geweest zijn.
We hebben een paar korte wandelingen door het gebeid gemaakt voordat we richting Port Angeles zijn gereden om avondeten te vinden. We kwamen terecht in een soort kroeg die ook pizza’s en andere simpele gerechten serveerde. Dit was niet mijn eerste keus, maar hé, je kan niet alles hebben. Bovendien bleek de pizza echt ontzettend lekker te zijn.
We vertrokken pas om 9 uur vanuit Port Angeles, waardoor we pas rond half 12 terug thuis waren. Na zo’n dag vol indrukken en lang in de auto zitten (daar wordt je me een partij moe van), zijn Lisa en ik meteen naar bed gegaan en viel ik in slaap op het moment dat mijn hoofd het kussen raakte.

Zondag was een heerlijk rustige dag. Geen verplichtingen, gewoon lekker niks. Ik heb met het thuisfront kunnen skypen, een National Geographic aflevering over Olympic National Park gekeken en met Lisa aan de tuin gewerkt. Even voor de goede orde, ik heb niks met plantjes en aarde gedaan, want ik heb helemaal geen groene vingers, maar Lisa wilde wat hulp bij het schuren en schilderen van bloempotten. Dat vind ik dan wel weer leuk om te doen, zeker als de verf in de vorm van een graffiti-bus overhandigd wordt. 

2 Reacties

  1. Grada:
    16 juli 2017
    Hey moppie, en alweer een leuk verhaal. Ik ga je blogs nog missen
  2. Rineke:
    16 juli 2017
    Hai margot weer aardig wat gedaan je gaat het missen al die uitstapjes en eet tentjes maar weer een leuk verslag