The Addams Family

Zoals jullie je misschien nog wel herinneren was mijn fietsband voor het weekend lek gegaan en deze had zich in het weekend helaas niet op magische wijze gerepareerd. Er zat niks anders op dat het te plakken in de Bike Shop op school speciaal voor studenten. Daarvoor moest ik mijn fiets op school krijgen (met een tussenstop op het strand voor beachvolleybal), dus werd het lopen met de fiets aan de hand. Aangezien mijn reistijd verdubbeld als ik loop en omdat ik niet van plan was tussendoor naar huis te gaan en dus voor de hele dag mijn tas moest inpakken, was ik vroeg opgestaan. Om eerlijk te zijn had ik al die extra tijd niet echt nodig, maar het gaf mij de gelegenheid om mijn outfit voor die dag uit te kiezen.

Dit was moeilijker dan gewoonlijk, want het moest aan meer eisen voldoen. Het moest iets zijn waarin ik kon volleyballen (of eruit zien alsof ik dat elk moment zou kunnen gaan doen, ik had mij namelijk voorgenomen zo min mogelijk te bewegen, ik niet wilde zweten) en op school rondlopen. Voor de meeste vrouwen hier in California zou dat niet zo’n probleem zijn, ze lopen toch dag in, dag uit in sport-leggings rond, maar ik ben nu eenmaal niet zo’n type, dus probeerde ik het er zo normaal mogelijk uit te laten zien.

Min of meer tevreden met mijn outfit ben ik na mijn (zo passief mogelijke) volleyballes richting Bike Shop gelopen. Ik had gerekend op hooguit een half uurtje band plakken, maar anderhalf uur, een nieuwe binnenband, een nieuwe ketting en opnieuw afgestelde versnellingen later, liep ik pas richting mijn volgende les. Ja… daar schrok ik zelf ook even van. Ik zal niet tot in detail beschrijven wat er allemaal mis was met mijn fiets, alleen kan ik je wel vertellen dat hij na deze opknapbeurt weer reed als een zonnetje.

Voordat ik verder ga met de rest van mijn dag, denk ik dat het fenomeen Bike Shop wat extra uitleg kan gebruiken. De Bike Shop is een combinatie van mijn vader en een fietsenwinkel. Het heeft de uitstraling van een normale fietsenwinkel (overal gereedschap aan de muur, iemand achter de kassa en iemand die aan een fiets aan het rommelen is), maar de gang van zaken is zoals het zou gaan met mijn vader. Waar je in een normale fietsenwinkel je fiets voor veel te veel geld en korte tijd LAAT repareren, repareer ik bij mijn vader altijd mijn fiets ZELF en voor nop en staat hij erbij om mij te leren hoe het moet. Zo gaat het ook in de Bike Shop. Je heb alle middelen om een fiets te repareren tot je beschikking, als je niet weet hoe, kun je om hulp vragen en als iets vervangen moet worden kun je nieuwe onderdelen kopen. Ideaal.

Ik zei “voordat ik verder ga met de rest van mijn dag”, maar eigenlijk is er niet veel te bespreken. Tijdens Acting for the Camera hebben we onze partners gekregen voor de laatste scène. En natuurlijk krijg ik de enige waar Noomi en ik specifiek bang voor waren: Tong. Ja dat is echt zijn naam. Hij komt uit China en is het tegenovergestelde van mature. Alleen al bij de gedacht aan het woord ‘vrouw’, begint hij ongemakkelijk te lachen. Omdat ik niet met zo’n partner mijn semester wilde afsluiten, ben ik naar mijn docent gegaan en zijn we tot een oplossing gekomen waarbij ik de scène twee keer mag doen. Eén keer met Tong en één keer met Jonathan; hij had ook een probleem met zijn partner dus was het wel zo praktisch om ons de scène samen te laten doen.

Dinsdag werd heel Santa Barbara verrast met regen. Zoals eerder verteld, komen de meesten hierdoor in een soort shock-toestand en kunnen ze niet meer normaal functioneren. Ik was dan ook niet verbaasd toen ik die dag in een bijna lege sportschool aankwam. Dit was eigenlijk wel fijn, want nu kon ik alles doen zonder dat andere in de weg zaten of vrij letterlijk in mijn nek hijgden. Elk nadeel heb z’n voordeel, zal ik maar zeggen.

Woensdag heb ik voor het eerst gerepeteerd met Tong en het ging precies zoals ik had verwacht. De scène is vrij intense (als in: met veel emotie en fysiek contact) en is het moment nadat het tweetal seks met elkaar heeft gehad. Ik had de eerste letter van het woord ‘seks’ nog maar niet eens uitgesproken of hij was al aan het giechelen. Dit schetst hopelijk een duidelijk genoeg beeld om het hier verder nooit meer over te hoeven hebben.

Tijdens de les hebben we de vorige scènes teruggekeken en feedback gegeven aan elkaar. Tilda en ik kregen veel complimenten over onze scène, net als de andere twee tweetallen die dezelfde scène hadden als wij. Toen de docent deze scènes had toegewezen, was hij niet zeker hoe het zou gaan uitpakken. Maar nadat hij ons zessen de scène had zien doen, wist hij niet waarom hij het niet in eerdere semesters had opgegeven. Hij was er meer dan tevreden over.

Die avond zou de elektriciteit weer uitvallen in verband met werkzaamheden (gelukkig hadden we dit keer wel een waarschuwing van tevoren gekregen), dus besloot Noomi om op school te blijven in de mediatheek om daar te kunnen studeren. Aangezien ik niet heel veel beters te doen had en niet direct zat te wachten op een donker huis, ben ik gezellig met haar meegegaan. Ik had hier niet op gerekend toen ik het huis verliet eerder die dag, dus zijn we eerst langs het cafetaria gelopen om een chicken wrap voor mij en thee met honing voor Noomi te halen.

In de mediatheek konden we in afgesloten bestemd-voor-groepswerk-ruimte zitten omdat we met “twee of meer studenten” waren. Helaas bleek deze later op de avond gereserveerd te zijn en moesten we ergens anders een plekje vinden. Om een uur of 10 was het tijd om naar huis te gaan. Patrick bleek nog op school te zijn in verband met een voorstelling waar hij het licht doet en wilde ons met plezier een lift naar huis geven.
Noomi en ik hadden allebei nog ijs in de vriezer zitten en nu er geen stroom was, leek het ons zonde om af te wachten of dit ijs de nacht zou overleven, dus hebben we bij het licht van een kaars samen romantisch ijs zitten eten.

De volgende dag dacht ik goed te beginnen door mijn was te doen en mijn kamer op te ruimen. Dit liep allemaal een beetje uit waardoor ik enigszins laat op school zou komen. Vervolgens bedacht ik dat mijn fiets nog op school stond en ik dus helemaal nooit meer op tijd zou komen. Lopen was geen optie aangezien dat op z’n minst een half uur zou duren, dus werd het een Uber. Ik stond op het punt om er eentje te bestellen, toen ik bijna tegen Leticia op botste terwijl ze druk heen en weer aan het rennen was. Blijkbaar had zij net een Uber besteld en stond deze buiten op haar te wachten. Kwam dit even goed uit, nu hoefde ik niet te wachten tot de Uber hier zou zijn, we konden de kosten splitsen en had ik nog een kans om op tijd te komen.

Die avond besloten Niko, Leticia, Alison en ik dat we geen zin hadden om te koken en behoefte hadden aan een burger. Daarom zijn we gaan eten bij de Habit op State Street. En omdat we in een gezellige sfeer zaten, zijn we voor een toetje naar Yoghurtland gegaan. Ik ben hier in Washington ook een keer geweest, maar ik kan me voorstellen dat er geen belletje gaan rinkelen. Het is een ijszaak waar je een bak met verschillende smaken softijs kunt vullen en daarna kunt besprenkelen met allerlei toppings. Dit komt vast over als een verschrikkelijke plek om een toetje te eten :).

Vrijdagochtend stond het hele huis op zijn kop. De eigenaar zou om 12 uur langs komen en alles moest er op en top uitzien. Kamers werden opgeruimd, vloeren gestofzuigd en keukens kregen een grondige opknapbeurt. De schoonmaakster was zelf speciaal voor die dag een extra ochtend ingehuurd om alles er zo schoon en verzorgd mogelijk uit te laten zien. Om 12 uur precies zat iedereen als goed opgevoede kinderen op de bank te wachten tot hij op de deur zou kloppen. We hebben de eigenaar nog nooit eerder ontmoet, dus we waren allemaal best een beetje zenuwachtig.

Om half 1 reed er een waanzinnige witte Tesla de oprit op en we moesten onszelf in houden om niet allemaal onze neus tegen het raam te drukken. Om eerlijk te zijn viel de ontmoeting een beetje tegen. We hebben een handje geschud en hij was weer verdwenen. Hij was gekomen om in de kamers te kijken wat er nog verbouwd moest worden (het grootste deel van het huis was een aantal jaar geleden gerenoveerd en nu was het tijd om het af te komen) en daar bleef het dan ook bij. Geen gesprekken, geen koffie met een koekje. De climax waarnaar opgebouwd werd, was niet gekomen.

Voor de rest van de dag had ik nog geen plannen, dus besloot ik in de avond naar de voorstelling The Adams Family te gaan. Dit was een musical gespeeld door middelbare scholieren in Goleta. Ik had gehoord van Gianluca dat het ontzettend goed was en absoluut je geld waard, dus dacht ik: waarom ook niet. Om 5 uur ben ik in de bus gestapt en om 6 uur stapte ik vlak voor de school er weer uit. De busrit was lang, maar niet saai. Ik heb het hele rit uit het raam gekeken en mij afgevraagd hoe ik dat allemaal nog nooit eerder had gezien. De omgeving blijft bijzonder.

De voorstelling was inderdaad goed, het was een leuk verhaal met goed gecaste acteurs. De acteurs deden het geweldig, ze hadden een live muziekbak en het zag er zeer professioneel uit. En dat allemaal voor een middelbare school. Theater op een school is zo veel uitgebreider in Amerika dan in Nederland. Ik was alleen maar een klein beetje jaloers, tijdens de voorstelling :).

Zaterdag ben ik voor het eerst gaan zitten om serieus huiswerk te maken. Het was een prachtige dag, dus heb ik mijzelf buiten neergezet met een glas ijskoud water, pistachenootjes en mijn natuurlijk huiswerk. Misschien kwam het door het weer, maar eigenlijk was het best een aangename dag. Ik heb me zelfs vermaakt met het maken van mijn huiswerk.
Noomi was al een aantal dagen een beetje ziekig en kwam niet zoveel buiten, daarom leek het mij een goed idee om een korte wandeling met haar te maken. Frisse lucht en vitamine D doet een mens goed. We moesten allebei nog boodschappen doen, dus zijn we naar de supermarkt gelopen.

Charlotte en ik waren van plan voor het hele huis Hollandse pannenkoeken te bakken. We hebben samen anderhalf uur in de keuken gestaan, maar het resultaat mocht er zijn. De pannenkoeken waren een groot succes! We hadden normale, appel- en spekpannenkoeken en vooral die laatsten vielen erg in de smaak. Taylor moest op z’n Amerikaans zoveel mogelijk op zijn pannenkoek gooien waardoor hij eindigde met poedersuiker, rietsuiker, schuddebuikjes, hagelslag en stroop. Merkwaardige combinatie, maar hè, ieder z’n ding niet waar?

De laatste dag van het weekend was erg relaxt maar toch erg druk. Het begon met een gezellig skype-gesprek met mijn Opa, wat opgevolgd werd door een goede oefensessie met Jonathan voor onze scène. Daarna heb ik met Noomi voor het eerst een film gekeken met het commentaar van de director. Ze moest een verslag schrijven over de technische kant van de film Jane Eyre en ik was wel benieuwd naar wat voor commentaar een director zoal te geven heeft. En ik moet zeggen, ik vond het erg interessant om te horen hoeveel er eigenlijk achter het maken van film zit. De director van Jane Eyre had ook wel een goed gevoel voor humor, wat het nog leuker maakte om ernaar te luisteren.

Het weekend hebben we afgesloten op het strand. Met bijna iedereen van het huis en nog wat andere vrienden, zijn we gezellig gaan barbecueën. Vlees, groente, maïs, stokbrood en salade. Het enige wat ontbrak waren de marshmallows. In plaats daarvan hadden we chips en bananen om op de barbecue te leggen. Het was een zwoele avond met een fris briesje vanuit de oceaan.