Deltopia

Maandagochtend werd ik uit mijn slaap gehaald door een geluid in mijn kamer. Nog half in slaap hoorde ik het geluid steeds luider worden, waarbij ik mij afvroeg wat mijn slaap zo bruut aan het verstoren was. Het duurde even voordat ik mij realiseerde dat het mijn wekker was en het duurde nog iets langer voordat ik had bedacht dat deze afging omdat ik naar beachvolleybal moest. Met tegenzin ben ik toen maar uit mijn bed gerold.

Eigenlijk voelde ik mij de hele dag erg raar. Zo’n weekje ineens geen school doet gekke dingen met het brein van een student. Mijn volleybalkunsten waren ver te vinden, ik was laat in mijn les en alles leek het ene oor in te gaan en het andere uit. Het enige waar ik die dag even mijn hoofd voor had aangezet was de scène die ik met Tilda moest doen met een Brits accent voor een cijfer in Voice and Diction. En zelfs daarvoor hoefde ik niet op volle toeren te draaien want we gebruikten de scène die we ook met Acting for the Camera aan het doen waren. Noem het lui, noem het valsspelen, noem het slim gebruik maken van de middelen die je tot je beschikking hebt, in ieder geval kon onze docent (die we voor beide vakken hebben) er wel om lachen.

Tijdens Acting for the Camera zouden we eigenlijk werksessies hebben voor de scènes, maar door de gecancelde les op woensdag voor de vakantie, hadden we eerst nog wat andere dingen te doen. Dit gaf Tilda en mij wat extra tijd om de scène voor te bereiden, wat we goed konden gebruiken aangezien we er die dag achter kwamen dat we de scène verkeerd hadden geïnterpreteerd.

Dinsdag voelde ik mij heel productief. Ik was op tijd op gestaan, zodat ik voor mijn les boodschappen kon doen. Dit was hard nodig want ik had geen brood, geen melk en geen avondeten meer in huis. Door de lengte van mijn boodschappenlijst en het feit dat ik nog steeds niet weet waar ik wat kan vinden in de winkel, duurde het allemaal wat langer dan gepland en moest ik naar school racen. Dit bleek uiteindelijk niet nodig, want onze docent was er (nog) niet en de invaller had besloten een film te kijken. Niet zomaar een film trouwens, het was het toneelstuk waaruit wij scènes aan het doen waren.
Na toneel was het weer eens tijd om mijn neus in de sportschool te laten zien. Tijdens de vakantie was hij gesloten, dus ik was behoorlijk uit mijn ritme geraakt. Daarnaast kreeg ik ineens last van mijn knie, waardoor ik mijn ritme niet direct weer kon oppakken.

Toen ik thuis kwam en door de voordeur naar binnen wilde stappen, zag ik ineens een enorme hoeveelheid rupsen op de voorkant van het huis zitten. Het leek wel alsof ze het huis probeerden te belegeren. Hier en daar zag ik al een cocon hangen, wat voorspelt dat we binnenkort een grote hoeveelheid motten gaan hebben. Jippie-ja-jeej, ik verheug me er nu al op.

Ik was erg blij toen beachvolleybal op woensdag goed uitpakte. Ik had een leuk team en we hebben aardig goed kunnen spelen. Voice and Diction ging ook vrij voorspoedig en voor ik het wist was ik al in Acting for the Camera belandt. We konden de werksessies niet langer meer uitstellen, dus werd er een lijst opgesteld van wie na wie aan de beurt was en kon het repeteren beginnen. Tilda en ik waren als vierde aan de beurt, wat zou moeten betekenen dat we ongeveer anderhalf uur zouden hebben om te repeteren voordat onze werksessie zou zijn. Echter, de werksessies duurden een eeuwigheid en anderhalf uur later waren ze nog niet klaar met de tweede…

De pijn van het eindeloze wachten werd verzacht door het gratis eten dat op het terras van het theatergebouw uitgestald stond. In het theater was er net een gastspreker aan het woord geweest en voor de gasten die daar aanwezig waren, was er een buffet met onder andere wraps, crackers met kaas, salades, fruit, cookies en baklava geregeld. Toen alle gasten uitgegeten waren, was er nog heel veel over en werd het opengesteld voor iedereen die langs liep. Ik heb mij vrolijk uitgeleefd op de overheerlijke, zelfgemaakte baklava. Het was blijkbaar niet zo populair en dus mocht ik zelfs zoveel als ik maar wilde mee naar huis nemen.

Tijdens de werksessie werd onze scène volledig overhoop gegooid. Voor de tweede keer hadden we de intentie verkeerd begrepen en moesten we drastische aanpassingen aanbrengen. Maar omdat het einde van de les snel begon te naderen, hadden we geen tijd om erg diep op de veranderingen in te gaan en wisten we aan het eind van de les eigenlijk niet zo goed wat nu de bedoeling was.

Noomi had mij geadviseerd donderdag naar school te gaan met een Uber in plaats van de fiets, omdat ik sinds dinsdag alleen maar meer last had gekregen van mijn knie. Maar natuurlijk moest ik weer eens eigenwijs zijn en was ik toch op mijn fiets gestapt. Op zich ging het best aardig en had ik er geen last van tot ik later die dag weer ging sporten. Ik probeerde mijn benen zoveel mogelijk te vermijden, maar je kan moeilijk stoppen met lopen of door je knieën zakken om iets op te rapen.

’s Avonds om een uur of 8 waren mijn huisgenootjes in alle rust een serie aan het kijken op de tv of huiswerk aan het maken in de woonkamer. Zelf was ik mijn boek aan het lezen, toen ineens alle lichten uitgingen. We zagen geen hand voor ogen, dus al gauw gingen de zaklampen op de mobieltjes aan en ontstond er een lichte paniek. We vroegen ons af of de stoppen in ons huis doorgeslagen waren of dat er iets anders aan de hand was, dus zijn we op ontdekkingstocht gegaan. In het huis van de buren zagen we zaklampen heen en weer bewegen, waaruit we konden concluderen dat we niet de enige waren. Een aantal van ons liep naar buiten om te zien of er meer huizen zonder stroom zaten en daar troffen we werklui aan die uitlegden dat we zonder elektriciteit zouden zitten tot 8 uur de volgende ochtend. Geweldig.

Het eerste wat iedereen checkte was: hoeveel batterij heeft mijn telefoon. Op dit soort moment merk je pas hoe afhankelijk we eigenlijk zijn van elektronen die door kabels razen. Je hebt geen licht, geen verwarming, geen koelkast/vriezer, geen internet, geen tv, geen magnetron, geen warm water en zelfs het gasfornuis gaat niet meer vanzelf aan. En toen bleek dat ik de enige was met een aansteker in het hele huis, was iedereen erg blij met mij. Ik was ook de enige met meerdere zaklampen en een kaars, dus moesten we het doen met het licht van deze ene kaars en een paar zaklampen. Wat hadden ze zonder mij moeten beginnen.

Omdat er niet veel viel te doen in een donker huis zonder elektriciteit, besloten we naar het strand te gaan om een kampvuur te maken. Of eigenlijk zat het net even anders. We waren toevallig die avond uitgenodigd om bij een kampvuur wijn te gaan drinken. Het bleek een avond te worden zoals je in Amerikaanse televisieseries over college students ziet. Een groepje underaged vrienden had twee mega flessen rode wijn en een doos (geen grap) met witte wijn gekocht voor bij elkaar iets meer dan een tientje en ging rond een kampvuur drankspelletjes spelen op het strand in de hoop dat de politie niet langs zou komen. Kunnen we dat ook weer van onze bucketlist afstrepen.

Terwijl ik van kamer naar kamer door het huis liep in een poging naar bed te gaan, bleef ik constant lichtschakelaars omhalen. Het is een gewoonte die ervoor zorgt dat ik probeer het licht aan te doen, ondanks dat ik bewust nadenk over het feit dat er geen stroom is. Zelfs toen ik voor de derde keer op rij de badkamer in liep, reikte mijn hand naar de schakelaar. Ongelofelijk, ik werd moe van mezelf. Bij het licht van mijn zaklamp en kaars heb ik nog eventjes gelezen voordat ik ging slapen. En geloof het of niet, ik probeerde het licht van de kaars te dimmen door de schakelaar van mijn nachtlampje om te halen…

Vrijdagochtend was de elektriciteit inderdaad om 8 uur weer terug. Daar was ik wel blij mee, want nu kon ik mijn tablet opladen om met Maaike te kunnen skypen en konden mijn vriezer en koelkast weer hard aan de slag om mijn eten op de juiste temperatuur te krijgen.
Later die dag heb ik een uurtje met Tilda gerepeteerd, maar omdat we nog steeds niet echt wisten wat we met de scène aan moesten, was het niet zo nuttig als we hadden gehoopt.

Zaterdag was een stuk voller dan vrijdag. In Isla Vista was dit weekend het zogeheten Deltopia gaande. Aan dit event is zelfs een Wikipediapagina gewijd, dus als je je afvraagt wat het is, typ je simpelweg “deltopia” in op Google en krijg je honderden foto’s én een Wiki pagina als resultaat. Voor de luie mensen onder ons zal ik ook even kort mijn omschrijving geven van dit tafereel. Del(vast niet toevallig ook wel een ander woord voor slet)topia is een goede reden voor duizenden studenten om eens per jaar helemaal wild te gaan en met de zon hoog aan de hemel dronken, high en als een “del” over straat te mogen lopen zonder dat de politie je op staande voet arresteert. Het is het jaarlijkse gat in het leven van een Californische student.

Ik voel mij normaal gesproken niet zo aangetrokken tot dit soort festiviteiten, maar omdat het een once-in-a-lifetime-opportunity was, heb ik mij toch met wat vrienden richting gekte gewaagd. Het meeste van de dag heb ik doorgebracht in het appartement van Aubin, een vriend uit mijn theaterlessen, die in Isla Vista woont. Niet meer dan een paar blokken verwijderd van de feestende menigte. Vrij regelmatig hoorden we sirenes voorbij komen en als je uit het raam keek kon je in de feestgangers in sexy kleren richting muziek zien lopen.

Ook wij bevonden ons in de loop van de dag tussen deze mensen en liepen van huizencomplex naar huizencomplex op zoek naar een goeie plek om te feesten. Er waren twee manieren om een feest binnen te komen: 1. je was van het vrouwelijke geslacht; 2. je had genoeg vrouwelijk geslacht in je gezelschap. Gek genoeg waren er toch altijd meer jongens te vinden.
Na twee uur tussen zoenende en dansende mensen lopen, hielden we het weer voor gezien (hier waren we bij lange na niet dronken genoeg voor) en zijn we bij Domino’s pizza gaan eten.

Zondag zou ik in principe in één regel kunnen omschrijven, maar ik zal mijn best doen om er iets meer woorden aan te besteden. Ik herinnerde mij ineens dat ik nog een toneelstuk moest lezen vóór dinsdag, dus heb ik het merendeel van mijn dag hieraan besteed en dit afgewisseld met boodschappen doen, skypen en mijn keuken aankant maken. Oeps niet gelukt… nouja, volgende week beter :).