Spring Break

Wat was het heerlijk om wakker te worden en te bedenken dat ik mij niet hoefde aan te kleden om naar beachvolleybal te gaan. In plaats daarvan ben ik in mijn pyjama naar beneden gegaan en ben ik naast Charlotte op de bank neergeploft. We hebben een tijdje samen tv gekeken tot we besloten dat het te mooi weer was om de hele dag binnen te zitten.

Charlotte had die ochtend haar eerste stapjes in het huis gezet. Dit klinkt misschien een beetje alsof ze een kind van nog ongeveer een jaar oud is die voor het eerst loopt en om eerlijk te zijn voelde het bijna net zo bijzonder. Ze was zich al meer dan een week hinkelend door het huis aan het manoeuvreren door haar opgezwollen voet van de bloedinfectie en het feit dat ze nu haar voet kon neerzetten was een grote stap vooruit. Ondanks deze vooruitgang kon Charlotte nog niet ver lopen en moest ik haar buiten in een rolstoel voortduwen. Het was nog een hele uitdaging om dat ding buiten te krijgen, nu de mannen (Niko en Taylor) in Mexico waren en ik dus de enige was die dat zware ding de trap af naar buiten kon sjouwen.

Eenmaal buiten en helemaal klaar voor een wandeling (de zon deed nog steeds pijn op haar huid, dus was alles goed bedekt) zijn we richting State Street gaan lopen. Of beter gezegd, heb ik haar richting State Street geduwd. Het was inderdaad een prachtige dag en we hebben heerlijk kunnen genieten van de warmte, de zon én een ijsje van Mc Connell’s, de beste en lekkerste ijszaak in de omgeving. Gelukkig hoefde ik mij om de calorietjes geen zorgen te maken, want het voortduwen van Charlotte op de zo-goed-onderhouden-straten van Santa Barbara was een hele work-out op zichzelf.

’s Avonds ben ik met Gianluca en een aantal van zijn vrienden gaan eten bij een Chinees restaurant. Naast een rendez-vous van een groepje vrienden had het ook een ander doel. Ze wilden met z’n allen voor drie dagen kamperen bij de Grand Canyon en ze waren bij elkaar gekomen om de laatste dingen te bespreken. In eerste instantie leek het mij erg leuk om mee te gaan. Ik wilde immers nog heel graag de Grand Canyon zien en kamperen vind ik altijd wel een avontuur. Er was alleen 1 probleempje. Het zou in de nachten gaan vriezen met de mogelijkheid van sneeuw en het enige wat ze tot nu toe hadden geregeld was kampeergrond. Geen fatsoenlijke tent, geen luchtbedden en geen slaapzakken. Mensen bereiden zich maanden van tevoren voor op kamperen in dat soort weersomstandigheden en zij dachten dit even twee dagen van tevoren te regelen. Over het algemeen waardeer ik mijn tenen en andere ledematen, daarom heb ik vriendelijk gezegd dat ik liever in het warme Santa Barbara blijf waar ik niet bang hoef te zijn dat ik bevries.

Het eten bij de Chinees was trouwens voortreffelijk. We hadden als een groep eten besteld zodat we van alles wat konden hebben. Met een grote glazen draaiplaat in het midden van de tafel kon iedereen zichzelf voorzien met het eten wat hij/zij wilde. Iedereens favoriet waren de garnalen met walnoten. Dit was zo lekker dat zelfs alle saus van het bord verdween.

De nacht van maandag op dinsdag voelde ik mijn maandelijks gevalletje aankomen. Op zich zag ik er deze keer niet eens enorm tegenop. Het was immers vakantie waardoor ik geen verplichtingen had en er was (bijna) niemand in het huis, dus had ik de bank en tv geheel tot mijn beschikking. Met een hoop chocola en thee met honing heb ik samen met Charlotte een bankhangdag gehouden waarop we een Originals marathon hebben gehouden. The Originals als in de tv-serie over vampieren, weerwolven en heksen.

Woensdag was ik klaar met lui zijn en wilde ik graag iets actiefs doen. Ik had twee opties. Op een RV trip gaan naar het strand of op een hike naar een waterval. Als je mij ook maar een klein beetje kent, weet je dat deze keuze niet heel moeilijk was. Ik heb me opgegeven voor de wandeling. Maar aangezien dit pas om 4 uur zou zijn had ik nog een hele dag om andere dingen te doen.
Toen Charlotte met haar ouders weg was gegaan en Gianluca op pad was met wat vrienden, realiseerde ik me ineens dat ik helemaal alleen in het huis was. Dit was heel raar want het is een erg groot huis waar 11 studenten in wonen en normaal gesproken is er altijd wel iemand thuis. Ik heb goed gebruik gemaakt van deze gelegenheid door de muziek in de woonkamer extra hard te zetten en luidkeels mee te zingen.

Om twee uur begonnen de eerste mensen van de RV trip op mijn deur te kloppen. Het verzamelpunt was blijkbaar ons huis en dus was ik niet langer meer alleen. We hebben gezellig in de voortuin gehangen tot ze om 3 uur (de RV was wat laat) allemaal vertrokken en ik mij gereed ging maken om te vertrekken naar het verzamelpunt voor de wandeling.

Om half 5 zat ik in een busje met 13 onbekenden op weg naar de Tangerine Falls. Het waren allemaal studenten, maar van andere colleges. De meeste kwamen van een language school waar voor ze ongeveer een maand of twee hun Engels aan het verbeteren zijn. Snel genoeg had ik vrienden gemaakt en was de rit een kwestie van zo vals mogelijk meezingen met de muziek. Toen we aankwamen op onze bestemming bleek het een populair wandelgebied te zien met tientallen verschillende wandelroutes. Onze gids had de route naar de watervallen al een tijdje niet meer gelopen en nu alles door de regen zo begroeid was, was het lastig oriënteren waar we heen moesten.

Het was een prachtig gebied met veel groen en waanzinnige uitzichten. Nadat we een tijdje hadden gelopen, besloot de gids om te draaien en terug te gaan omdat hij dacht dat we verkeerd waren gelopen. In plaats van over een normaal pad lopen, zijn we toen door een rivierbedding gaan klimmen. Ik gebruik het woord ‘klimmen’ omdat ik regelmatig zowel handen als voeten nodig had om  veilig naar de volgende steen te komen zonder natte voeten te krijgen. Ik vond het een geweldig avontuur om zo van steen naar steen te klimmen en het gaf mij een enorme boost van adrenaline, maar er waren ook wat gevalletjes die hun schoenen niet vies wilden maken, wat voor mij al genoeg zei.

Uiteindelijk kwamen we het pad weer tegen en hebben we de rest van de tocht redelijk normaal kunnen lopen. Er waren nog steeds rotsen en steile paden, maar het was niet meer zo nat. Bovendien waren er een stuk minder muggen. Niet dat dat nog uitmaakte, ik was toch al helemaal lek geprikt, maar het gaat om het idee niet waar?
Ik ben zo ver als ik kon naar boven geklommen en ben zo dichtbij gekomen dat ik met mijn hand de waterval zelf kon aanraken. Toen ik mij omdraaide had ik een waanzinnig uitzicht over het dal tussen twee bergen (ik kon zelfs de oceaan heel ver in de verte zien) en hoorde ik achter mij het bulderen van water op de rotsen. Dit was een bijzondere ervaring. We hebben een tijdje genoten van de adembenemende omgeving tot de zon onder begon te gaan en we richting busje moesten om voor het donker uit de bergen te zijn.

Op de terugweg hebben we het pad gevolgd en bleek dat we in het begin wel op de goede pad waren en zelfs al een heel eind op weg waren. Maar mij hoor je niet klagen, want ik vond de rivier veel leuker dan het pad. Het was alleen een beetje jammer voor de studenten die het niet tot de top gehaald hebben omdat ze er zolang overdeden en/of liever terug wilden naar het busje.
Eenmaal in het busje begon de adrenaline uit te werken en voelde ik hoe uitgeput ik eigenlijk was van al het klimmen en klauteren.

In het kader van actief bezig zijn wilde ik donderdag naar de Old Mission van Santa Barbara gaan. Dit is ongeveer 20 minuten fietsen dus ik zou er niet een hele middag mee kunnen vullen maar het was een begin. Toen ik op mijn fiets stapte, besloot ik “even” een kijkje te nemen bij het eind van de straat waar ik op woon. Ik vroeg me af waar het naar toe zou leiden. Ik wist dat ik richting de bergen ging, maar voor ik het wist was ik ook daadwerkelijk de heuvel voor de bergen aan het beklimmen. En ik kan je verzekeren dat ik het die dag nooit tot de Old Mission gehaald heb…

Onderweg had ik mooie uitzichten over Santa Barbara, maar dit bleek nog niks te zijn in vergelijking met het uitzicht dat ik had toen ik de top had bereikt. Vanuit daar ben ik de heuvel aan de andere kant weer af gefietst om vervolgens de berg op te klimmen. Onderweg kwam ik een park tegen met verschillende wandelpaden en een mountainbike pad. Hier heb ik mij een tijdje vermaakt en genoten van de natuur, het uitzicht en de wind in mijn haar.

De weg terug was een heel stuk makkelijker. Het park uit was nog even tricky omdat het heel steil was, maar de rest van de route naar Santa Barbara was berg afwaarts door het dal tussen twee heuvel, dus hoefde ik niet te klimmen. Ik kwam uit aan de andere kant van Santa Barbara en het grappige van het Amerikaanse blokken systeem is dat de straten hier dezelfde namen hadden als dicht bij mijn huis. Dit maakt het overigens ook heel makkelijk om thuis te komen zonder navigatie systeem.
Onderweg fietste ik door een winkelstraat die verdacht veel op State Street leek, maar dan minder druk en meer vervallen.

Vrijdag was de grote dag. Ik had besloten een fietstocht van 55 kilometer naar Ventura te maken: een College to College tocht, waarbij ik van Santa Barbara City College naar Ventura College zou gaan fietsen. Ik ben om 7 uur opgestaan om een banaan en een appel te kopen bij Ralph’s. De appel als snack voor onderweg en de banaan om het ontbijtrecept van mijn vriendin Femke in Nederland uit te proberen. Met mijn fantastische bakkunsten heb ik het voor elkaar gekregen 3 ei-banaan-pannenkoekjes te maken, die ik daarna met een beetje kaneel heb opgegeten. Dankje wel Femke, mijn ontbijtje was heerlijk!

Om half 10 ben ik op mijn fiets gestapt richting Ventura. Met een fietsbroek, -handschoenen, een helm en een rugzak vol water, snacks en een thermotrui voor als ik zou afkoelen was ik er helemaal klaar voor. De technologie van tegenwoordig (Google Maps) kwam goed van pas en heeft mij netje de weg gewezen. Hier was ik erg blij mee, want als ik het met bordjes en fietspaden had moeten doen was ik niet zo ver gekomen. Soms hield het fietspad ineens uit het niets op of was er een kruispunt zonder bordje dat zou moeten zeggen welke kant ik op moest. Door Maps was ik maar één keer verdwaald en dat was toen ik blíjkbaar een stukje snelweg mee moest pakken. Dit leek mij zo onwaarschijnlijk dat ik eerst elke andere optie had bekeken voordat ik mij waagde naast de stroom voorbij razende auto’s. Gelukkig was de vluchtstrook drie keer zo breed als normaal en kon ik er bij de eerstvolgende afslag al weer af.

Elk half uur heb ik een korte pauze gehouden om water te drinken en een snack te eten. Onderweg kwam ik door kleine stadjes en langs de kunst. De delen langs de kust waren mijn favoriet want de koele zilte lucht was verkoelend en rook erg lekker. Bovendien had ik ook een mooi uitzicht en kon ik surfers pogingen zien doen om op hun bord te blijven staan in de golven. Het voelde heerlijk om te fietsen en nieuwe plekken te ontdekken. Het meest merkwaardige waar ik langs ben gereden begon als een rij geparkeerde auto’s uitkijkend over de oceaan en ging over in een eindeloze rij campers. En met eindeloos bedoel ik ook echt eindeloos, want er leek geen eind aan te komen. Ik heb ruim een half uur met campers die mijn uitzicht blokkeerde gefietst.

Na drie uur kwam ik dan eindelijk het bordje “Welcome in Ventura” tegen. Een golf van blijdschap, opluchting en trots ging door mij heen toen ik dit zag. Maar de tocht was nog niet voorbij, want ik had het punt waarvan Google Maps zegt dat het “Ventura” is nog niet bereikt. Dit punt ligt tegenover Ventura College, vandaar dat ik er een College to College tocht van heb gemaakt.
Omdat Jonathan in Ventura woont, hadden we afgesproken bij zijn favoriete lunch plek: Nature’s Grill. Ik had een turkey burger met blauwpaarsachtige (gemaakt van bonen) tortilla chips en een perzik-banaan-aardbei smoothie. Een burger is meestal niet bijzonder gezond, maar omdat ze allemaal biologische vetarme producten hadden gebruikt, was het eigenlijk behoorlijk gezond.

Nadat ik anderhalf uur met Jonathan in het restaurant had gezeten, afscheid had genomen en weer op mijn fiets richting huis aan het fietsen was, had ik even dipmomentje. De terugweg leek even geheel onmogelijk. Ik was uit mijn fietsritme, mijn armen waren moe en mijn benen begonnen als spaghetti aan te voelen. Ik ben even gaan zitten onder een boom bij het water en heb weer moed verzameld bij het geluid van de golven die tegen de rotsen sloegen. Gelukkig had ik een wondermiddel meegenomen en was ik er na een Dextro tabletje er weer boven op. Met nieuwe energie bij ik toen naar huis gefietst. Over het algemeen ging de terugweg voorspoedig, met één uitzondering. Het stukje snelweg van de heenweg was nu bergopwaarts en dit was zo steil en lang dat ik, eenmaal boven, eerst even moest bijkomen in het gras voordat ik weer verder kon.

Vreemd genoeg was ik op de terugweg sneller dan om de heenweg en voor ik er erg in had, zag ik het strand van Santa Barbara aan mijn linkerhand. Ik kon het zand wel zoenen, echt waar. Ik was zo blij dat ik bijna thuis was. Echter, dit was nog te vroeg gejuicht. Het laatste stuk, van het strand naar mijn huis, was het ergst van de hele tocht. De weg was vals plat en mijn benen waren aan het verzuren. Met mijn tanden nog op elkaar geklemd ben ik om 6 uur het huis ingestapt. Mijn energie was volledig mijn lichaam uitgevloeid. Ik heb mezelf nog net zo ver gekregen om te douchen en eiwitten te eten (om spierpijn te voorkomen), voordat ik op bed ben gaan liggen en er pas de volgende ochtend uitkwam.

Zaterdagochtend ging om half 7 mijn wekker. Ik had mezelf opgegeven om vrijwilligerswerk te doen bij de daklozenopvang. We moesten er om 7 uur zijn, maar omdat we daar zouden ontbijten hoefde ik alleen aan te kleden en in een Uber te stappen. Als vrijwilligers hielpen wij de daklozen die alleen in de winter een plekje in de opvang hadden, met het weer op eigen benen staan. Ze kregen een verzorgingspakket met zeep, tandpasta, sokken etc. en een lunchpakket en wij waren daar om ze uit te delen en alles soepel te laten verlopen. Omdat er niet veel mensen langskwamen voor hun pakketjes hadden we niet veel te doen en had ik alle tijd om mijn ontbijt te verorberen. Een breakfast burrito, een donut en chocolate chip cookies. Yammie!

Met een groeps-Uber zijn we om half 11 naar huis gegaan, om vervolgens om half 12 weer te verzamelen voor een wandeling naar Montecito Peak. Deze wandeling vond plaats in hetzelfde gebied als de Tangerine Falls van woensdag. Omdat het super warm was en ik nu al voor de vierde dag op rij veel van mijn benen vroeg, was deze wandeling vermoeiender dan ik had verwacht. Gelukkig heb ik een relatief goede conditie in vergelijking met sommige andere studenten die mee waren en kon ik daarmee compenseren, zodat ik niet achter bleef. Net als woensdag hadden we prachtige uitzichten. En omdat we dit keer niet tussen bergen door, maar aan de buitenkant van de bergketen liepen, was het een heel ander soort schoonheid.

We hebben het helaas niet tot de piek gehaald. De meeste waren uitgeput en hadden geen water meer. We hebben even energie opgedaan onder een grote boom (de enige in de gehele omtrek) met semi-gezonde snacks voordat we aan de weg naar beneden begonnen. In eerste instantie klinkt dit misschien makkelijker, maar omdat de ondergrond vooral zand en losse stenen en kiezels was, moesten we voorzichtig lopen. Ik had duidelijk meer moeite met het behouden van mijn evenwicht en het onder controle houden van mij benen dan normaal, want ik ben tot vier keer toe uitgegleden. Gelukkig deed het geen pijn en kon ik wel lachen om mijn onhandigheid. Voor de rest heeft iedereen het heelhuids naar de auto gehaald en konden we naar Blenders voor een gezonde smoothie. Met de smoothie nog in onze hand zijn we om de dag af te sluiten nog even gaan uitwaaien op strand.

Terug thuis was het voor mij de hoogste tijd dat ik weer eens wat huishoudelijke taken ging doen, zoals opruimen en de was. Die middag waren Leticia en Alison thuis gekomen vanuit Mexico, dus hebben we de avond doorgebracht met pizza (niemand had zin om te koken) en verhalen van hun vakantie.

De laatste dag van mijn vakantie heb ik voor de verandering eens uitgerust. Ik heb met mijn ouders, broertje en zusje geskypet, het toneelstuk Angels in America gelezen voor Intermediate Acting en geluisterd naar nog meer verhalen van Mexico, nu de rest van de groep ook thuis was gekomen. Ook kwam Jonathan die dag nog even langs. Hij was toch toevallig in Santa Barbara en dus kon hij net zo goed even komen bijpraten met Noomi en mij.

Zoals jullie horen heb ik niet stilgezeten tijdens mijn Spring Break. Ik heb veel nieuwe plekken gezien en nieuwe mensen ontmoet. Wat een beetje anders is dan de meeste studenten in Amerika. Spring Break staat namelijk bekend als dé week waarin iedereen face-drunk op het strand in Mexico ligt. En hoewel een aantal van mij huisgenootjes goed hun best hebben gedaan aan dit plaatje te voldoen, is iedereen aan het eind van de vakantie gelukkig weer veilig thuis gekomen en waren we weer one-happy-family!