Washington, Oregon en Californië in één week

Omdat deze blog eigenlijk op 1 januari gepost had moeten zijn, wil ik iedereen eerst alsnog een heel gelukkig Nieuwjaar wensen met veel familie, vrienden, avonturen en plezier! Maak er een fantastisch jaar van waarin je nieuwe mensen leert kennen, nieuwe dingen ontdekt en vooral doet waar je gelukkig van wordt.

In Nederland zijn we erg trots op onze tweede Kerstdag en zijn er zelfs mensen die het hebben over een derde Kerstdag. In Canada, Australië en Engeland hebben ze op de dag na Kerst Boxing Day en in het land dat Kerst het uitgebreidst viert heeft nog nooit van zoiets gekst gehoord. Wie viert er nou weer “tweede” Kerstdag, dan kunnen we net zo goed alles dubbel vieren: verjaardagen, Oud en Nieuw, Thanksgiving, Pasen… Dus in plaats van nog een dag waarop je naar familie of vrienden gaat en nog meer gaat eten, zijn wij meteen de bijgekomen calorietjes gaan verbranden. De bootcamp hadden we in verband met Kerst een dag verplaatst, daarom waren we maandag aan de beurt. Laura was blijven logeren, dus kon gezellig met ons mee. Om 8 uur stonden we met z’n vijven klaar: Melissa, Sarah, Lisa, Laura en ik. Het was die dag de laatste bootcamp voor mij, dus heb ik aan het eind afscheid genomen van de coach en beloofd dat ik in juni weer mee zou doen. Het feit dat het mijn laatste keer en Laura’s eerste (en laatste) keer was, weerhield hem overigens niet van het volledig uitputten van onze lichamen. Sarah en ik namen ook afscheid, want het zou voor ons voorlopig ook de laatste keer zijn dat we elkaar zouden zien. Ze gaf me een zelf-gefotografeerde kaart met een zelf gemaakt zilveren armbandje. Het was heel mooi gemaakt en bestond uit een hele hoop kleine ringetjes die in een patroon verstrengeld zaten.

Thuis zijn we allemaal even heel snel onder de douche gesprongen, want om 10 uur hadden we afgesproken bij het hotel van mijn ouders. De rondreis met papa, mama, Laura en Jonathan was begonnen. De eerste dag, maandag dus, zijn we met Melissa en Lisa erbij naar Seattle gegaan. Melissa diende, naast een goed gezelschap, als gids en heeft ons in de korte tijd die we hadden alle leuke plekjes in Seattle laten zien. We begonnen de tour op dezelfde manier als Lisa en ik dat in de allereerste week op Green River hadden gedaan. We zijn naar Pike Place Market geweest met de vis kraam waar ze zingen en met vis gooien en hebben van het uitzicht over het water genoten met de Ferris Wheel. Terwijl Melissa in de rij stond voor de beste donuts in Seattle, is de rest van ons naar de gumwall gegaan. Toen Lisa en ik daar een paar maanden geleden waren, werd het net schoongemaakt, maar daar was nu al weinig meer van te zien. De muur was weer helemaal vol met allerlei kleuren kauwgum. En om het bezoek helemaal af te maken, hebben Lisa, Laura, Jonathan en ik een lege steen gevonden en hoogst persoonlijk onze eigen kauwgum kwak erop geplakt. Ondertussen was Melissa bijna aan de beurt, nog even wachten en we konden de lekkerste verse mini donuts eten. Ze had er een paar met poedersuiker en een hele boel met suiker en kaneel. Ze had niet gelogen, ze waren vurrukkulluk.

Donut etend zijn we verder gegaan naar de volgende stop, de Harry Potter gingerbread houses. Die hadden Melissa, Lisa en ik natuurlijk al gezien, maar we gingen er met liefde nog een keer heen om het aan mijn gezin te laten zien. Het bleef fascinerend hoe ze die huizen met zoveel detail en precisie hebben kunnen maken. Wat ook wel goed van pas kwam was de wc die we daar konden gebruiken. Nadat iedereen zijn behoefte had gedaan konden we weer op pad. We namen de monorail richting de Space Needle. Omdat we de vorige net miste, konden we helemaal voorin zitten en hadden we een mooi uitzicht over de stad waar we overheen/langs reden. In de beurt van de Space Needle is the Seattle Center, hier hebben we geluncht met een broodje van Subway.

Laura, Mama, Lisa en Jonathan wilden graag de Space Needle op, dus zijn we gaan kijken voor kaartjes. Ze moesten een uur wachten in een rij, of kaartjes kopen voor over een uur en dan meteen aan de beurt zijn. Dit was natuurlijk een hele moeilijke keuze en om het goed te maken zijn we in de tussentijd naar het glas museum Chihuly Garden and Glass gegaan. Ze hadden hier zoveel prachtige kunstwerken, het was adembenemend. Ik snap niet hoe het iemand gelukt is om zulke dingen te maken uit glas. En er bleef maar meer kunst komen, kamer na kamer, het ging zelfs buiten verder. Ongelofelijk.
Na ongeveer driekwartier was het tijd voor de Space Needle. Terwijl de Space Needle mensjes naar boven gingen, zijn Melissa, Papa en ik naar de Museum of Pop Culture gegaan. Niet om het hele museum te bekijken, maar op Paul te ontmoeten. Papa en ik hebben binnen even door de Seahawks exhibition gelopen, hij moest als man immers wel op de hoogte zijn van de plaatselijke Football helden. Daarna zijn we met z’n vieren teruggegaan naar the Seattle Center voor een lekkere warme chocomel van Starbucks.

Tegen de tijd dat de Space Needle mensen weer een voet op de grond hadden gezet was het tijd om voor avond eten. De plek waar we zouden gaan eten was al besloten onder het Starbucks drinken. We gingen naar een Italiaan om pizza te eten. Met Papa, Mama en Lisa heb ik de grootste maat pizza die ze hadden gedeeld, aangezien we alle vier dezelfde pizza wilden. De pizza was zo groot dat het naast de tafel op een bijzettafeltje gezet moest worden. Melissa had gekozen om een toetje als avondeten te nemen. Ik moet zeggen dat ik het meer beschouw als een enigszins dubieuze en merkwaardige avondmaaltijd. Ze had de beroemde peanutbutter-and-jelly op haar pizza. Het klinkt net zo raar als dat het eruit ziet en smaakt. Hoewel ik denk dat het vooral mentaal is, want de smaak was niet slecht alleen het feit dat het zich bevond op een pizza maakte het een beetje vreemd.

Op onze weg terug naar de parkeergarage zijn we nog even de allereerste Starbucks binnengelopen. Dit konden we als toeristen natuurlijk niet overslaan. Jonathan heeft daar zijn allereerste Starbucks gedronken in de allereerste Starbucks ter wereld, is dat niet bijzonder?
We hebben iedereen behalve Laura afgezet bij het hotel, zij mocht nog een nachtje blijven slapen.

Dinsdag ging de rondreis verder op de campus van Green River. Het was tijd voor een rondleiding over de gronden waar Lisa en ik de afgelopen maanden onze tijd doorbrachten. Dat klinkt wel erg poëtisch… zo was het niet. Lisa en ik lieten mijn gezin zien waar we konden studeren, lunchen, kletsen, sporten, lessen volgen en werken. Ik heb mijn ouders ook kunnen voorstellen aan de mensen waar ik het afgelopen kwartaal mee heb gewerkt. Ze waren heel enthousiast om mijn ouders te ontmoeten en zeiden nog eens hoe jammer ze het vonden dat ik wegging. Om de toer af te sluiten zijn we naar het uitzichtpunt van Mount Reinier gelopen. Helaas was het te bewolkt om de berg te zien, maar we konden wel zien hoe ver het land zich uitstrekte.

Terug thuis zijn Lisa en ik meteen verder gegaan met de was, aangezien we alle kleren graag schoon in onze koffers wilden hebben. (Oja, in alle momenten dat we niks te doen hadden, waren we druk bezig met koffers pakken. Ik zou donderdag vertrekken en Lisa zou een koffer vol spullen aan ons meegeven om dat alvast thuis te hebben.) Terwijl we gebogen stonden over de wasmachine kwam Melissa ons een doosje brengen. Ze zei dat we het moesten opmaken voor we uit eten zouden gaan vanavond. Het was ons verjaardagscadeau en ze wilde dat we het zouden dragen op ons verjaardagsetentje. Ze had ons al gewaarschuwd dat we zouden huilen, dus ik ging er even goed voor zitten. Ik pakte het uit, bekeek het en de tranen sprongen in mijn ogen. Het was het beste en mooiste verjaardagscadeau dat ze had kunnen geven! Ik rende naar Melissa en gaf haar een hele dikke knuffel terwijl ik probeerde niet in een huilbui over te gaan. Lisa kwam er ook bij en zo stonden we een tijdje in een knuffel verstrengeld. Ze had ons een armbandje met een verhaal gegeven. Het ziet eruit als een horloge en in plaats van een klokje zitten er figuurtjes in. Een letter M van Margot, de vlag van Amerika, het woord family en een Weinerdog. Als versiering zitten er groenblauwe steentjes in. Lisa heeft in plaats van een M de letter L (van Lisa) en roze steentjes omdat dat haar lievelingskleur is.

Lisa en ik moesten snel omkleden want we hadden een reservering om half 6 bij the Melting Pot. Omdat we met een grote groep waren kregen we onze eigen kamer om te eten: Jill, Melissa, Paul, Papa, Mama, Lisa, Corlee, Laura, Jonathan en ik. We gingen voor de volledige vier gangen. De eerste gang bestond uit kaasfondue waarbij we zelf de smaak konden kiezen en ze de kaas vers aan de tafel kwamen maken. De tweede gang was een salade en toen kwam het hoofdgerecht. Dit was een vleesfondue waarvan we zelf konden kiezen welk soort vlees of vis we wilden. We kregen er ook groente en aardappel bij om te fonduen. De laatste gang was het dessert en drie keer raden wat dat was… Chocolade fondue! We hadden pure, melk en witte chocola om onze marshmallows, brownie, fruit en al het andere lekkers in te dopen. Het klinkt nu allemaal alsof we veel te veel hadden gegeten, maar omdat we er lang de tijd voor hadden genomen en de porties niet overdreven groot waren was iedereen gewoon vol. Het was super gezellig en echt heerlijk, vooral de laatste gang :).

Woensdag was het tijd voor wat activiteit. We trokken wandelschoenen aan en zijn naar de Snoqualmie Falls gereden. Hier hebben we van het uitzicht genoten en hebben warme chocomel gedronken. Daarna zijn we naar de broer van Melissa gereden voor een goeie wandeling met zijn hond. Het was een prachtig gebied bij een rivier. Aan de overkant van de rivier stond een mooi huis in de middle of nowhere. Melissa en ik zagen onszelf er wel in wonen. Midden in de natuur met een geweldig uitzicht. Op dat moment realiseerde ik me hoe mijn perspectief veranderd was. Toen ik voor het eerst in Amerika kwam, kon ik niet geloven dat er geen supermarkt op fietsafstand was. En nu heb ik het over wonen in een huis met niet eens een supermarkt op auto-afstand.
Het was heerlijk om door de natuur te lopen, frisse lucht op te snuiven en geen teken van leven te zien naast ons clubje en de vogels die er rondvlogen.
Als afsluiting van de dag zijn we met z’n alle nog ergens wat gaan eten. Omdat het er druk was en ze niet veel tafels hadden voor grote groepen, hadden we ons op gesplitst in kinder- en volwassenentafel. Dat vonden wij niet erg, want zo konden wij doen en bespreken wat we wilden zonder ouderlijk toezicht, hihi.

’s Avonds had ik het best moeilijk. Ik wist dat de laatste avond in dit huis zou zijn en wilde graag mijn gedachte ervan houden. Melissa, Lisa en ik zijn Secret Life of Pets gaan kijken om te voorkomen dat ik zou gaan huilen. Onder het film kijken heeft Melissa een deken voor mij gemaakt waar ik lekker onder zou kunnen kruipen als ik in Santa Barbara was.

Donderdag wilde ik eigenlijk liever overslaan. Ik ben vroeg opgestaan om de laatste dingen in te pakken en al mijn spullen naar beneden te brengen. Ik heb een rondje door het huis gelopen om te kijken of ik iets was vergeten. Beneden stond Paul op mij te wachten om afscheid te nemen. Hij moest al vroeg naar zijn werk. Met waterige ogen heb ik hem stevig omhelst en gedag gezegd. Zelfs hij kreeg er tranen van in zijn ogen. Oh wat ben ik slecht in afscheid nemen, ik kan het gewoon echt niet. Ik ben onder douche gesprongen om me op te frissen en niet elke tien minuten tranen te laten vloeien. Het was tijd voor ontbijt met Lisa en nog meer voorbereidingen om weg te gaan.

Midden in de bezigheden werd ik gestoord door Shannon (onze niet zo geliefde vriend, die gewoon graag Nederland binnen wil komen). Hij wilde mij gedag komen zeggen en het laatste waar ik op zat te wachten was hem ook maar enigszins bij mij in de buurt. Maar hij bleek al zo ongeveer voor mijn deur te staan, dus ik kon geen smoes bedenken om hem weg te houden. En daar stond ie dan, in het huis. De honden deden een beetje raar tegen hem toen hij binnen kwam en bleven de hele tijd dat hij er was op hun hoede. Toen hij op stond om mij een afscheidsknuffel te geven, vielen ze hem zelfs aan! Dit waren Lisa en ik helemaal niet van ze gewend en schrokken er een beetje van. Toen Shannon weg was, hebben we heel hard gelachen. Ik denk dat de honden aanvoelden dat hij niet helemaal zuivere intenties had.

Door wat omstandigheden werd ons vertrek twee uur verlaat, wat mij net iets meer tijd gaf om mezelf voor te bereiden voor vertrek. Om 12 uur was het dan echt zo ver. Ik moest weer afscheid nemen en dit keer van Lisa en Melissa. Dit keer kon ik het niet houden bij waterige ogen en heb ik echt moeten huilen. Ik heb Lisa en Melissa enorme knuffels gegeven en gezegd dat ik ze zou missen en ik ze zo dankbaar ben voor de geweldig tijd met hen. Met pijn in mijn hart ben ik uiteindelijk in de auto gestapt en heb nog een tijdje nodig gehad om het van me af te zetten. Paul heeft me onderweg nog een heel lief bericht gestuurd over waarom hij (net als ik) zo slecht is in afscheid nemen en waarin hij mij bedankte voor de gezellige tijd.

Onderweg naar onze eerste stop op de route naar Santa Barbara zijn we even gestopt om in een cafeetje wat te drinken. Dit dorpje heette Raymond en was versierd met metalen poppetjes langs de kant van de weg. We volgden Route 101 langs de kust en kwamen tegen het eind van de middag bij de Astoria-Megler Bridge wat ons van Washington state naar Oregon zou brengen. Het was een hele lange brug en omdat het bewolkt was en het regende konden we letterlijk het einde niet zien.
Onze eerste overnachting was in Oregon in Cannon Beach. Toen we in dit stadje aankwamen, bleek het niet zo makkelijk te zijn om een hotel te vinden. We kwamen uiteindelijk (niet helemaal zoals we bedoeld hadden) terecht in een super luxe resort met heerlijke bedden, gratis films met popcorn en koffie met chocolate chip cookies, bubbelbad met tv aan de muur. We zijn gaan eten in zo’n beetje het enige restaurant dat open was en waar ik heb genoten van een salade met ranch dressing en heb gekletst met een klein meisje. ’s Avonds heb ik met Laura ‘A night in the museum’ gekeken terwijl we verse (magnetron) popcorn en warme chocolate chip cookies aten.

De volgende ochtend was stunning. Ons uitzicht van de hotelkamer was geweldig. We konden zo over de oceaan uitkijken. Dat was een fantastische vrijdagochtend om jarig te zijn. In een super luxe bed in een kamer met super mooi uitzicht. Ik kreeg allemaal cadeautjes van vrienden en familie uit Nederland. Een hele doos met allerlei lekkers en een boek. Speculaas hagelslag en kerstversiering. Ik was aardig verwend. Ik had de hele dag moeite met realiseren dat ik 19 was geworden. Zelfs nu was ik bijna vergeten het in mijn blog te vermelden.
Nadat ik iedereen had bedankt voor de felicitaties die ik had ontvangen, hebben we ons aangekleed, koffers ingepakt en zijn naar het strand gegaan. Daar hebben we een uitgebreide wandeling gemaakt terwijl de zilte lucht door onze haren blies. De kust was heel mooi, met grote stenen midden in het water. Nadat iedereen uitgewaaid was, zeewier in partjes gesneden had en uitgebreide fotosessies gehouden had, zijn we opzoek gegaan naar ontbijt. We hadden de vorige dag een bakkerijtje gezien, waar we ontbijt en taart wilden kopen, maar die bleek gesloten te zijn. In plaats daarvan zijn we naar het plaatselijke supermarktje gegaan en heb ik ontbeten met een blueberry cupcake.

De rest van de dag hebben we vooral kilometers gemaakt langs de prachtige kust van Oregon. Het grappige van route 101, en praktisch alle andere Highways in Amerika, is dat de weg het ene moment alleen langs de kust gaat en er niks anders is dan water, bergen en natuur en het andere moment door een dorpje of stadje gaat. Zo zijn we onder andere door Hebo, Cloverdale, Lincoln City en Depoe Bay gereden. Ondertussen werd het zo langzamerhand ook tijd voor een tankbeurt, dus hield iedereen zijn ogen open om prijzen te kunnen vergelijken van verschillende tankstations. We zijn ook nog ergens gestopt bij een postkantoor voor postzegels voor de kaarten die we wilden versturen naar Nederland.

Onze tweede stop was in een plaatsje vlak bij Gold Beach. Hier hadden we een motel met een restaurant aan de overkant. We moesten opschieten want het zou al bijna sluiten. Wat typisch Amerikaans is, want mensen eten hier vrij vroeg en zeker in kleinere dorpjes gaat de keuken gewoon al dicht om een uur of 8. Dit is in Nederland niet denkbaar, maar hier heel normaal. Ik had weer enorme behoefte aan een salade en nam er dit keer ook mozzarella sticks bij. Ze hadden niet echt een aantrekkelijke dessert kaart, dus dat hebben we overgeslagen.

Zaterdagochtend hebben we ontbeten in de lobby/winkel van het motel. Daarna zijn we de auto ingestapt, want we hadden een doel voor de dag. Over de Californische grens komen en naar de Red Woods gaan. Alweer hadden we een prachtige dag om het mooie uitzicht langs de kustlijn te zien. Onderweg naar de Californische grens zijn we begonnen met Auto Bingo. Het spel dat Melissa, Lisa en ik ook op onze roadtrips speelden. Al gauw had Jonathan zijn eerste Bingo en vermaakte we ons prima met het zoeken naar alle dingen die op onze kaart stonden.
We wisten niet precies wanneer we staatgrens zouden passeren en waren ook een beetje vergeten dat we geen fruit mochten meenemen. Toen ineens het controle huisje inzicht kwam, moesten we heel snel bedenken wat ze zouden doen met de mandarijnen die Melissa aan ons het meegegeven mét de waarschuwing het op te eten voor Californië. Naarmate we dichterbij kwamen, zagen we dat er geen controle zou zijn die dag, dus konden we doorrijden zonder problemen. De mandarijnen zouden we later oplossen. Voor we in de Red Woods aankwamen reden we door Crescent City waar het meteen duidelijk was dat we ons in Californië bevonden. Er stonden allemaal auto’s langs de kust van surfers die zich in het water waagden.

Voor we de Redwoods in reden wilde we wat meer informatie over het gebied en waar de leukste plekken waren om heen te gaan. Hiervoor zijn we gestopt bij een informatie center. Daar hoorde mijn moeder iemand een eed afleggen, dat ging als volgt: “I am a Redwood ranger, my work is never done. I learned a lot on this journey, and I will share it with everyone.” The Redwood National and State Parks staat bekend om zijn sequoia's (boomsoort) die ongelofelijk dik en oud kunnen worden. We hebben onze ogen uitgekeken en moesten uit het raam hangen om de toppen van de bomen te kunnen zien. Ergens middenin zijn we gestopt bij een souvenierswinkeltje waar ze ook een kleine tentoonstelling hadden over Indianen en Eskimo’s. Het was interessant om te zien hoe ze leefden, met welke voorwerpen, kleren en mensen. Toen we net weer op pas waren, kwamen we langs een groepje edelherten (in het Engels Elk) langs de kant van de weg. Konden we die ook weer van onze Watchlist afstrepen.

Door de Redwoods zijn we over de oude 101 gereden wat nu de Avenue of the Giants wordt genoemd. De naam op zich zegt waarschijnlijk al genoeg. Het is een route waarop je langs enorme, nee, gigantische bomen komt. Hier zijn we even gestopt bij een zo’n reusachtige boom om er foto’s mee te maken. We konden niet eens met z’n vijven om de boom heen staan en elkaars handen vasthouden. Het was zo raar om al die bomen te zien en als er dan een kleintje tussen stond viel die heel erg uit de toon, terwijl hij waarschijnlijk tussen normale bomen als groot beschouwd zou worden.
Aan het eind van de route kwamen in een dorpje met vergane glorie. Nou laten we zeggen dat het niet het seizoen was waarop ze veel toeristen verwachtten. We zijn met de auto naar een Drive-Thru boom gegaan, of in ieder geval hebben we een poging gedaan tot. En ja dat meen ik echt, een Drive-Thru boom. De bomen zijn zo breed dat je er doorheen kan rijden. Het enige probleem was dat onze minivan een beetje te groot was. Daarom zijn we er in plaats daarvan doorheen gelopen. Zo’n boom lijkt zelfs nog groter als je er in staat, of opstaat, want we zijn met de auto op een omvallen en uitgesneden boom gereden.

De derde nacht hebben we doorgebracht in Ukiah. Het was Oudjaarsavond maar het stadje waar we waren was zo verlaten dat alles dicht was. Het meisje van het hotel zei dat het enige dat we konden doen was bowlen en ze wist niet eens zeker of dat wel open zou blijven tot 12 uur. Voordat we gingen slapen zijn we drie keer over dezelfde straat gereden om een plek te vinden dat open was en fatsoenlijk eten zou serveren. We zijn uiteindelijk gaan eten bij Ritual. Dit was een vrij luxe restaurant waar we goed werden geholpen. Ik had heerlijke Risotto met championvulling. Als toetje had ik een Flourless Chocolate Cake, die zo massief was dat ik hem niet op kreeg en mee naar het hotel heb genomen.

Ik ben om half 11 met Lisa gaan skypen om mijzelf, Melissa, Lisa en Sharon (vriendin uit Indonesië) wakker te houden. Mijn zusje Laura was al in slaap gevallen en mijn moeder had heel veel moeite met wakker blijven. We hebben anderhalf uur geskypet en gepraat en we hebben afgeteld tot 12 uur. Toen zijn allebei naar buiten gelopen om vuurwerk te kijken, maar dit was vrij teleurstellend. Ik hoorde twee knallen in de verre verte en Lisa hoorde iets meer knallen, maar zag net als ik niks in de lucht. Toen Lisa weer naar benen ging was Melissa al naar bed gevlucht. Ik heb mijn moeder gelukkig nieuwjaar gewenst en ben zelf toen ook onder de wol gekropen.

Nieuwjaarsdag viel op een zondag, wat de meeste winkels een dubbele reden gaf om niet open te zijn. Gelukkig konden we ontbijten in het hotel en hadden we zelfs een vrij uitgebreide keus uit dingen die we wilden eten. Ik wilde eigenlijk een polar plunge doen in het zwembad om het nieuwe jaar in te luiden, maar het zwembad bleek gesloten te zijn in verband met het winterseizoen.
Ook voor vandaag hadden we een specifiek doel. We wilden naar San Francisco. Ik mocht een tijdje rijden, tot we een tussenstop gingen maken in Santa Rosa. Dit is de stad waar Charlet Schulz, de maker van de “Peanuts” cartoon gang, 30 jaar heeft gewoond. Ter ere van hem en zijn beroemde strip staan er door de hele stad beelden van alle personages. We hebben eerst een tijdje rondgereden en zijn toen in een winkelcentrum gaan plassen en ijskoffie gaan halen voor onderweg.

Op onze weg naar San Francisco zijn we heel veel wijnstokken tegen gekomen. En dan vraag je heel veel? Ja, heel heel veel. Het bleef maar doorgaan, een beetje zoals de zonnebloemen van Frankrijk. We reden door de Robin Williams tunnel en eindelijk hadden we ons doel in zicht. The Golden Gate Bridge verscheen aan de strak blauwe horizon. Om eerlijk te zijn is het feit dat ik de film Big Hero 6 heb gezien de enige reden dat die brug me iets zei toen ik het zag. Ik had er natuurlijk wel van gehoord, maar nog nooit bewust een foto van gezien. Het was een indrukwekkende brug, die groter was dan ik me had voorgesteld en ook roder was dan ik me had voorgesteld.

Eenmaal in de stad zijn we meteen begonnen met de plekken bezoeken die op ons to-do-lijstje stonden. De eerste was The Crookedest Street (meeste bochtige straatje) van San Francisco. Omdat dit een populaire toeristen plek was, stonden we een tijdje in de file. Dit is normaal gesproken geen probleem, maar met een vol beladen minivan op een helling van bijna 45 graden is dit toch wel iets anders. Elke keer konden we een stukje verder omhoog en dit werkte op de zweetklieren van twee bepaalde mensen in de auto (hint, het was niet Papa). Ik vond het wel een bijzondere ervaring, omdat San Francisco juist om dit soort straten bekend staat. Eenmaal bovenaan de helling konden we het bochtige, naar beneden gaande straatje zien. Het zag er schattig uit en in elke bocht paste ongeveer andere halve auto, wat het oponthoud redelijk goed verklaarde. Het was ook heel grappig om de straat op de TomTom te zien. Alle straten in een Amerikaanse stad zijn namelijk rechte lijnen en ineens is er dan een stukje kronkel op de kaart.

Nadat we voor Jonathan een plek hadden gevonden om te plassen zijn we richting Fisherman’s Warf gereden. Ook een heel bekende toeristische plek, wat de meeste parkeerplekhouders niet ontgaan is, want je betaalt je overal blauw om een uurtje je auto te kunnen neerzetten. Omdat het een zonnige dag was, waren er veel mensen en zag het er vrolijk en levendig uit. Toen we eenmaal een parkeerplek hadden gevonden, zijn we naar Pier 13 gegaan (de meest bekende pier). Hier hebben we een hele tijd rondgelopen en naar zeehonden gekeken die zich op hun gemak stelden op grote drijvende vlotten. Vanaf de kade kon je helemaal naar de overkant kant kijken waar je een eiland zag met de beroemde Alcatraz gevangenis. De laatste stop in San Francisco was Alamo Square. Rond dit parkje staan allemaal oude victoriaanse huizen in allerlei vormen en kleuren. Dit soort huizen zijn typisch San Francisco en zie je bijna nergens anders in Amerika. De bekendste zes worden ook wel the Painted Ladies genoemd. Er stonden een aantal prachtige en reusachtige huizen bij, waarvan ik niet eens durf te gokken hoe duur ze zouden zijn. Om onze toer af te maken en de twee bekendste bruggen gehad te hebben, zijn we San Francisco uitgereden over The Bay Bridge. Dit is de brug die uit twee lagen bestaat en het verkeer naar San Francisco boven rijdt en van San Francisco onder rijdt. Dit was precies wat ik wilde, want zo kon je, met de laag boven je, echt ervaren dat het een dubbeldekker brug was.

We zijn vanuit San Francisco Route 1 gaan volgen tot we aankwamen in Santa Cruz, waar zouden overnachten. Dit leek ons een leuke route omdat het hele mooie uitzichten scheen te hebben. We hebben onze menig bijgesteld toen het donker begon te worden en de weg nog steeds enorm bochtig was.

Tot nu toe heb ik enorm genoten van de rondreis en het feit dat het gezin weer eventjes bij elkaar is. Ik vond het zelfs fijn toen Laura en Jonathan op de achterbank ruzie aan het maken waren over wie eerste de ander begon te irriteren :).