Ik ben wel zelfstandig

Maandag 2 januari, Tweede Nieuwjaarsdag. Onee we hadden besloten dat we feestdagen niet twee keer zouden vieren. Maandag 2 januari, Lisa’s 20ste verjaardag. Jazeker, ze heeft haar tienerjaren tegelijk met Seattle achter haar gelaten. Ze vertrok op haar verjaardag richting New York voor haar rondreis door Amerika. Maar voordat ze op het vliegtuig stapte heeft ze haar verjaardag gevierd met taart en vrienden. Aangezien ik me ondertussen 2 staten verderop bevond heb ik haar op afstand gefeliciteerd. Na het feliciteren en het eten van ontbijt, zijn we op pad gegaan naar Monterey. In Monterey bevindt zich een van de meest bekende aquaria ter wereld (of in ieder geval van Amerika), genaamd Monterey Bay Aquarium. Over die naam hebben ze vast heel lang moeten nadenken.

Na een tijdje rondjes rijden op zoek naar een goeie parkeerplek, konden we in de rij gaan staan voor een toegangskaartje. Omdat het een maandag én winter was, waren we snel aan de beurt en konden we naar binnen. Ik stond echt verbaasd. Het was zo groot en ze hadden zo veel verschillende bakken met allerlei soorten zeedieren. Ze hadden ook hele hoge bakken die zich over twee hele verdiepingen uitstrekten en waarbij je op beide niveaus naar de planten en vissen kon kijken. Ze hebben er van alles, van kleine Sand Crabs tot pinguïns. Ze hebben zelfs een strand nagemaakt waar strandlopers met de golven heen en weer lopen.

Hun grootste bak was bedoeld als een soort zelfregelend systeem waar prooi- en roofvissen bij elkaar leven. Je had er schildpadden, kleine haaisoorten, dolfijnvissen en een enorme hoeveelheid ansjovis. Ze halen de ansjovis uit de oceaan om de bak bij te vullen, omdat ze opgegeten worden. Bij het voederen kon je goed zien hoeveel er waren. Ze begonnen als een grote zwerm (school) rond te zwemmen in patronen. Bij ander voedermoment zat er een duiker in de bak, die met een microfoontje in contact stond met iedereen die stond te kijken. Zo kon ze uitgebreid vertellen over de verschillende vissen die om haar heen zwommen en eten uit haar voederbak probeerden te halen.

De twee leukste onderdelen vond ik de kwallen en de octopussen/inktvissen. Ze hadden een grote collectie met ongeveer 20 verschillende soorten kwallen! Ze waren er in allerlei soorten en maten. Door de belichting in de aquaria zagen ze er erg fascinerend uit.
De octopussen/inktvissen hadden net als de kwallen hun eigen afdeling. Een van de octopussen was bezig zichzelf in een bal te proppen, terwijl een andere over de grond kruipend van kleur veranderde en weer een ander tegen het glas zat geplakt zodat we zijn zuipnappen goed konden zien.

Toen iedereen zijn/haar souveniraankopen had gedaan, was het tijd om weer op pad te gaan. Het was ondertussen al bijna 3 uur en we wilden nog een stuk over Highway 1 rijden voor het donker werd. Het schijnt een prachtige kustlijn te hebben en dat was niet gelogen, want het was inderdaad waanzinnig om te zien. Het enige detail dat ik er toch wel graag even bij wil vermelden is dat de weg nogal uhm… bochtig is. En als persoon met een gevoelig evenwichtsorgaan kan ik je vertellen dat dit niet altijd een pretje is. Zeker niet als de duisternis begint te vallen en er, net als in de rest van Amerika, geen straatverlichting is. We hebben uiteindelijk onze eindbestemming voor die dag bereikt: San Simeon.

De volgende ochtend zijn we voor het eerst boodschappen gaan doen. Er zat geen ontbijt bij het motel, dus hebben we cereal (ontbijtgranen) en melk gekocht. In San Simeon bestaat er niet zoiets als Fred Meyer of Safeway, dus werd het een plaatselijk supermarktje.
Na het ontbijt zijn we een stukje gaan rijden, of eigenlijk, ben ik een stukje gaan rijden :). We zijn gestopt bij Morro Bay om daar een wandeling te maken over het strand. En omdat we weer veel gelukt hadden met het weer, hebben we een lekker groot stuk kunnen jutten over het zand. Met handen vol Sand Dollars, bekeken we de (overblijfselen van) Sand Crabs en renden we op groepjes strandlopers af. Het was heel leuk om de dieren die we in Monterey Bay Aquarium geleerd hadden, nu in de natuur tegen te komen en te weten wat het zijn.

Onze uitgebreide wandeling had behoorlijk wat energie gekost, daarom zijn we in Morro Bay op zoek gegaan naar een plek om wat te lunchen. We kwamen terecht bij het restaurant Taco Temple. Hier zagen we twee dames die we ook op het strand tegen gekomen waren. Zij vertelden dat dit een van de beste Mexicaanse restaurants in de omgeving is en waarschuwden ons voor de grote van de porties die ze daar serveren. Ze adviseerden om één gerecht met z’n tweeën te delen. Toen Jonathan zijn burrito voorgeschoteld kreeg, bleek dit inderdaad een goed idee te zijn. Zijn burrito had ongeveer de grootte van zijn eigen hoofd. En omdat we in de tijd dat ons eten werd gemaakt ons te goed hadden gedaan met tortilla chips en overheerlijke vers gemaakte salsa dip, was het opeten van dat mega ding helemaal een uitdaging.
Omdat ik nog steeds geen verjaardagstaart had gekregen, mocht ik een taart van het menu kiezen. Ik koos de Killer-Carrot-Cake. De punt die ik vervolgens voor mijn neus kreeg in een to-go verpakking was net zo groot als een halve cake in Nederland.

Op een van de wandelingen georganiseerd door Green River College heb ik een docent ontmoet die is opgegroeid in Santa Barbara. Toen ik hem vertelde dat ik daar na de Kerst heen zou gaan, heeft hij mij een kaart van de omgeving gegeven waarop hij verschillende bezienswaardigheden en wandelroutes had aangegeven. Deze kaart kwam dinsdag goed van pas, want we wilden graag naar de waterval die hij had aangeraden. Met onze wandelschoenen aan begonnen we aan de wandeling richting de Nojoqui Falls. Onderweg kwamen we een droog beekje tegen, wat al een beetje weggaf dat we waarschijnlijk iets anders zouden aantreffen dan de waterval die aan mij omschreven was. Des al niet te min was wat we zagen prachtig. De hele hoge rots waar normaal liters water vanaf dondert, was nu helemaal bedekt in groen. Allerlei plantjes hadden zich op de rotswand gesetteld en genoten van het water dat langs de wand naar beneden drupte en de zon die door de bomen de rots bescheen.

Het werd langzamerhand al weer donker, dus hebben we de laatste kilometers naar Santa Barbara afgelegd. Omdat we zo’n stevig lunch hadden gehad, hebben we iets kleins gegeten in het restaurant van het hotel. Zelfs met het bestellen van het kleinste wat ze hadden (side dish Mac&Cheese) op het menu, had ik left-overs. Terug in de hotelkamer zijn Laura, Jonathan en ik in onze zwemkleren gesprongen en hebben een duik genomen in het zwembad van het hotel. Hier hebben we ons een tijdje vermaakt met het grote bad en de hot-tub, waarin we lekker konden weg zweten. Na het zwemmen heb ik een dappere poging gedaan door aan mijn taartpunt te beginnen, maar zelfs nadat ik het idee had dat ik al heel wat op had, zag je niet eens dat er ook maar iets weg was.

Woensdag ochtend zijn mama en ik, net als de dag ervoor, boodschappen gaan doen. Dit keer was de supermarkt in de buurt iets groter dus hadden we meer om uit te kiezen. We hadden twee super luxe kamers die met elkaar verbonden stonden en een gezamenlijk balkon hadden. Hier hebben we even de tijd genomen voor ons ontbijt, tot het een beetje te frips werd. Omdat ik de dag ervoor mijn Carrot Cake nog niet op had, heb ik ontbeten met… Carrot Cake. Het was een heerlijke cake, dus voor mij had het ontbijt niet beter gekund.

Na een vijf jaar duurde droogte, besloot het universum dat het tijd was voor regen in Santa Barbara. Dit was natuurlijk net op dat moment dat de familie Steijger, geboren en getogen in het regenachtige Nederland, de Boulevard wilden bekijken. Omdat het extreem bewolkt was, konden we niet veel zien vanaf de pier. Maar persoonlijk vond ik de mist die over het water en het strand hing wel een gaaf effect om te zien. In plaats van een wandeling over het strand (dat was alweer zo passé na alle andere stranden die we gehad hebben) zijn we door de stad gaan dwalen met de auto. Ik gebruik het woord dwalen, omdat ze in Santa Barbara een hele hoop eenrichtingsverkeer wegen hebben. Hierdoor was het niet altijd mogelijk om de meest logische weg naar een bestemming te nemen en dit vond TomTom allemaal wel heel verwarrend.

Voor Laura zijn we naar een Levi’s winkel geweest omdat ze daar al vanaf dag één naar uit zat te kijken. Zo zijn we nog wat meer winkels in en uit gegaan, om op die manier de stad een beetje te verkennen. Om 2 uur was het tijd om mijn toekomstige woning te gaan bekijken. Als jullie nou ook heel nieuwsgierig zijn, typ dan even in google maps: 1406 Castillo Street, Santa Barbara. Ik kreeg een korte rondleiding door het huis en werd op de hoogte gebracht van alle regels. Mijn kamer is super groot met een eigen keuken en een badkamer eraan vast. Voor alsnog hebben ze niemand gevonden die met mij op de kamer komt slapen, dus ik moet de start van het semester even afwachten. In de eerste week zijn er namelijk veel studenten die een woonplek zoeken. Na de uitleg en de overhandiging van de sleutels hebben we een late lunch genomen bij een broodjeszaak waar ze heerlijke ijskoffie verkochten. Vervolgens zijn we een kijkje gaan nemen op de campus van Santa Barbara City College en om de dag af te sluiten hebben we een pleintje bezocht die op de ansichtkaart stond die we gekocht hadden. Het was mooi verlicht, er waren standbeelden van mensen en een vijver met schildpadden.

Als laatste avondmaal samen met mijn ouders, broertje en zusje zijn we gaan eten in het restaurant van het hotel. We hadden dezelfde ober als de dag ervoor en dat schept toch altijd wel een beetje een band. Als toetje hebben we een stuk tiramisu gedeeld, want zoals de menukaart al zei: at least one per table is recommended. Jonathan en ik zijn na het eten in plaats van met Laura, met Papa naar het zwembad gegaan. We hadden een kleine strandbal gekocht, dus hebben we gelummeld tot Papa terugging naar de hotelkamer en toen zijn Jonathan en ik een hele tijd met de bal gaan overgooien.

Donderdag was het tijd om alles definitief in te pakken. Dit betekende dat de hele auto leeg gehaald moest worden en alles in een koffer moest komen te zitten. Na een rondreis van een week, kun je je waarschijnlijk wel voor stellen dat dit een behoorlijke klus was. Koffers herindelen, meer spullen erbij, dichtduwen en niet meer openmaken. Het was een stuk beter weer dan de dag ervoor, dus deden we nog een poging om de boulevard te bekijken. Helaas was het niet goed genoeg want de mist hing nog steeds boven het water en het strand. We zijn daarom meteen doorgereden naar mijn nieuwe huis en hebben we al mijn spullen naar mijn kamer gebracht. Na uitgebreid gedag zeggen, was het toch echt tijd dat ze richting Las Vegas gingen, anders zouden ze wel heel laat aankomen.

Ik begon gelijk met mijn kamer inrichten en koffers uitpakken, zodat ik bezig was en niet te veel zou nadenken over het feit dat mijn gezin weer terug naar huis aan het gaan was. Ik stond in mijn keuken al mijn etenswaren in een kast te stoppen, toen er op mijn deur geklopt werd en ineens iedereen weer in mijn kamer stond. Ze waren vergeten mijn TomTom aan mij terug te geven. Nogmaals gedag en gezwaai en ze waren echt weg. Deze eerste dag in een nog akelig leeg huis was wel even zwaar. Mijn kamer was nog kaal, maar daar heb ik zo snel mogelijk verandering ingebracht. ’s Avonds kon ik ook meteen boodschappen doen met de boodschappenservice van de organisatie waar ik mijn kamer huur (The Coral Group). De grote van de supermarkt verbaasde me na alle Fred Meyers, Targets en Safeway niet meer zo, maar ik had wel moeite met bedenken wat ik allemaal zoal nodig zou hebben nu ik op mezelf woonde. Gelukkig kreeg ik een beetje hulp van een ander Nederlands meisje, Charlotte, die bij mij in het huis woont, waar ik nu al goed mee kan opschieten. Met drie tassen vol spullen en eten ben ik weer naar mijn kamer gegaan om alles weg te zetten. Ik had absoluut geen honger, dus heb ik wat left-overs opgewarmd. ’s Avonds ben ik vroeg naar bed gegaan om te lezen en te slapen.

Vrijdag ochtend heb ik met mijn ouders geappt en gebeld over hoe hun avond in Las Vegas was, terwijl zij op het vliegveld aan het wachten waren tot ze konden boarden. De rest van de ochtend heb ik een beetje gelezen en mijn nieuwe huisgenoten ontmoet. Na de lunch ben ik met Charlotte naar SBCC (Santa Barbara City College) gegaan om te informeren over volgende week, de introductie WAVE week. Daar bleek dat mijn inschrijving niet helemaal goed was gegaan en ik nog niet in het systeem stond als student. Ze hebben alles meteen in werking gezet om mij voor de WAVE week nog in het systeem te krijgen. Ik hoefde me verder geen zorgen te maken, alles zou geregeld worden.

Weer bij het huis aangekomen, werd er mij meteen gevraagd of ik mee naar de bioscoop wilde om naar ‘La La Land’ te gaan. Hier zei ik natuurlijk geen ‘nee’ tegen, want elke vorm van afleiding was op dit moment zeer gewenst. Om 6 uur zaten we met z’n vijven in de zaal. Ik, Gianluca (huisgenoot uit Brazillië), Allison (huisgenote uit Zwitserland) en twee vrienden van Gianluca. Ik wist eerst niet of ik het een leuke film zou vinden omdat het een musical was en ik meestal niet een enorme fan van musicals ben, maar ik vond hem geweldig. Het was super vrolijk met pakkende liedjes en goeie acteurs. Aansluitend zijn we wat gaan eten bij het restaurant Eureka!, waar ik een overheerlijke burger op heb. Het beste was dat ik mijn eten niet hoefde te betalen, omdat ik het kaartje van een van Gianluca’s vrienden had gekocht. En ook al weet ik dat ik uiteindelijk niks gewonnen heb, voelt het toch fijn om niet voor je eigen eten te hoeven betalen.

De volgende dag, zaterdag, was een luie dag. Ik heb eigenlijk niet veel meer gedaan dan mijn blog schrijven, lezen en praten met huisgenootjes. Gewoon een beetje wennen aan mijn nieuwe leefomgeving, zullen we maar zeggen. ’s Avonds wilde ik spaghetti met kip gaan maken, maar ik had alle kip in de vriezer gelegd en dat was nu zo bevroren dat de verpakking aan de kip vastzat. Ik moest dus even wat gaan improviseren. Het werd een salade met sla, in stukjes gesneden kipfilet, komkommer, ranch dressing en toast wat diende als croutons. Ik vond m eigenlijk wel erg goed gelukt.

Gelukkig was zondag weer een drukke dag. Ik ben ’s ochtends een fiets gaan uitzoeken bij de fietsenman van The Coral Group, die ik even voor een paar dagen mag gaan uitproberen. Daarna was er voor alle nieuwe studenten van The Coral Group een toer georganiseerd door Santa Barbara. We zijn de Courthouse binnen geweest, waar ze vanbinnen prachtige schilderingen en mozaïek afbeeldingen hebben. We zijn ook helemaal naar boven gelopen waar we een adembenemend uitzicht hadden over heel Santa Barbara. Daarna hebben we kort de Old Mission bezocht, om vervolgens naar een prachtig stukje strand te gaan en de zon onder te kunnen zien gaan.

Toen ik thuiskwam zaten Gianluca en Allison The Golden Globes te kijken. Gianluca is erg fanatiek met films en zat elke keer op het randje van de bank toen ‘La La Land’ weer op het punt stond een Golden Globe te winnen. Omdat we het zo “druk” hadden met het kijken naar de tv, besloten we met z’n drieën een grote pizza en brownie bij Domino’s te bestellen als ons avondeten.
Na het eten hebben we samen met nog een ander meisje in dit huis een potje Risk gespeeld. Dit was mijn allereerste keer ooit en Gianluca was zo vriendelijk om me na de derde ronde volledig van het bord te vegen. Ondanks dat hebben we erg gelachen en was het een gezellige avond.