Iets doen voor een ander

Maandag dacht ik even dat het de saaiste dag van mijn leven zou worden. Nu is dit natuurlijk niet helemaal mogelijk, aangezien ik me nog altijd aan het strand van Californië bevind, maar voor mijn gevoel kwam heel erg in de buurt. Beachvolleybal was om van in slaap te vallen. Het zand was nog steeds erg slecht door alle regenbuien en de helft (3 van de 6) van de volleybalvelden waren onbruikbaar. Hierdoor moesten we de velden delen met te veel spelers tegelijk en waren partijtjes niet echt mogelijk. Verder had de coach zijn zieke dochtertje bij zich, waardoor hij niet al zijn tijd in ons kon steken. Daarbij kwam ook nog eens dat de groep waarin ik terecht was gekomen bestond uit de meest arrogante spelers en de meest onervaren spelers. Ik vind het geen probleem om te spelen met onervaren spelers (zelf ben ik ook geen sterspeler) zolang ik maar plezier heb, maar blijkbaar is dit wel een probleem voor sommige anderen. In volledige stilte hebben we bijna twee uur lang de bal geserveerd (verder kwam het meestal niet) en bitchy blikken uitgedeeld.

Gelukkig was mijn tweede les een heel stuk beter. In Voice and Diction moesten we één voor één ons Sonnet van Shakespeare voordragen. Na de warming-up, heb ik de spits afgebeten met Sonnet 18 en de instrumentale versie van “She’s always a woman” van Billy Joel op de achtergrond (de muziek was onderdeel van de opdracht, dit was niet om extra drama toe te voegen).
We kregen allemaal persoonlijk een aantal tips voor ons stemgebruik en toen zat de les er al weer op.

Ik was onderweg naar het lokaal van mijn volgende les (hier verzameld zich ruim voor de les al een groepje studenten die gezellig met elkaar gaan praten), toen een jongen uit mijn Voice and Diction én Intermediate Acting les naar mij toe kwam lopen en mij mee uit vroeg op een Valentijdsdag-lunch-date. Uit pure verwarring heb ik ergens het woord “ja” laten vallen, zonder dat ik dit echt wilde. Want ook al is het een hele aardige jongen, ik zie hem niet op die manier.
Volledig overwelmd door wat er net was gebeurd, ben ik naar mijn volgende lokaal gelopen. Gelukkig trof ik hier drie mannelijke klasgenootjes aan, aan wie ik meteen advies heb gevraagd over wat ik nu moest doen. Lang verhaal kort: ik heb hem gebeld en netjes gezegd dat ik het niet zo bedoelde en dat ik best een keer als vrienden wil lunchen, maar niet op Valentijnsdag.

Het hoogte punt in Acting for the Camera was de warming-up. Het spel dat we speelde heette “Honey, I love you” en het gaat als volgt: Iedereen vormt een cirkel met één persoon in het midden. Deze persoon probeert iemand te laten lachen door voor hem/haar te gaan staan en te zeggen “Honey, I love you”. Je mag alles uit de kast trekken om een lach op de ander zijn gezicht te krijgen en als de ander niet in staat is om “Honey I love you but I just can’t smile” terug te zeggen zonder omhoog krullende mondhoeken, ruilen ze van plaats en is er een nieuwe ‘lummel’. Noomi, Jonathan, een Russisch meisje en ik waren de enige die aan het eind niet ‘gebroken’ waren, zoals onze docent dat mooi verwoordde. Als een soort bonus ronde, mocht iedereen die wilde een poging doen een van de ‘Unbreakables’ te breken. Ik wilde het wel proberen. Ik was immers nog niet in het midden geweest. Ik stapte op Jonathan af en gaf hem een kus op zijn wang. Ik hoefde de woorden “Honey, I love you” niet eens uit te spreken, want de glimlach verscheen al op zijn gezicht. De hele klas riep: Ohhhhh! En mijn docent gaf me een high-five met een “Nice!”. Het was het onderwerp van elk gesprek in de pauze en zelfs nog dagen later, kwam ik klasgenootjes tegen die nog eens tegen me zeiden hoe geniaal die kus was.

’s Avonds had ik geen zin om te koken en enorm de behoefte aan een ongezonde maaltijd. Ik was in mijn keuken bezig met het maken van rijst met boter, suiker en kaneel (het is eigenlijk meer een toetje, maar ach zo nu en dan kan het geen kwaad), toen Mia, de manager van verschillende studentenhuizen, mijn kamer binnen kwam lopen met cupcakes. De huiseigenaresse had voor alle inwoonde studenten cupcakes gemaakt voor Valentijnsdag. Echt super lief en erug lekker!
Met mijn bord vol rijst in mijn ene hand en de cupcake in de andere ben ik op de bank geploft naast Charlotte en Tylor en heb de film White Chicks gekeken. Halverwege viel ik bijna in slaap. De film was niet zó slecht, ik was zó moe. Maar… in plaats van meteen naar bed gaan na de film, heb ik vervolgens nog ruim een uur met Lisa aan de telefoon gehangen. Om 2 uur vond ik het wel erg laat worden, dus ben ik maar eens gaan slapen.

Valentijnsdag!! Ook al had ik geen Valentijnsdate, ik had toch enorm uitgekeken naar deze dag. Met hartjes als oorbellen en het shirt dat mijn zusje Laura zelf heeft gemaakt (een hartje op de voorkant en “Margot, I love my sister Laura” op de achterkant), ben ik naar mijn les gegaan. Voor de gelegenheid had ik roze mini cupcakejes gekocht om aan iedereen uit te delen. Onze docente had chocolaatjes meegenomen om Valentijsdag te vieren, dus samen vormde het een bron voor een sugar-rush. Gedurende de hele les, had iedereen moeite zijn aandacht erbij te houden. Iedereen was super druk, super enthousiast en super energiek.  Onze docente had meteen een memo aan haarzelf gemaakt: nooit meer suiker meenemen naar de les. Het was, zoals ik had verwacht, een hele gezellige les, waarin vooral veel gelachen werd. Met een mega blij gevoel en een paar cupcakes over, zijn Alex (een klasgenoot) en ik richting sportschool gelopen om alle energie eruit te sporten. Onderweg kwam ik wat bekenden tegen die ik allemaal een cupcake heb gegeven. Gek genoeg konden ze dit enorm waarderen :).
Zo actief als ik was tijdens mijn les, zo lui was ik toen ik weer thuis kwam. De rest van de middag en avond heb ik vooral besteed aan het lezen van mijn boek en het kijken van mijn serie.

Woensdag was een mooie zonnige dag. Het strand was geschoffeld, dus de omstandigheden om te beachvolleyballen waren een heel stuk beter dan maandag. De sfeer was ook duidelijk beter, dus had ik veel meer plezier in het spelen.
Ik was een aantal dingen aan het regelen in de mediatheek, toen het ineens al tijd was voor Voice and DIction. Bewust van mijn laatheid, kwam ik het lokaal binnen gelopen. Ik kon vrijwel meteen weer omdraaien, want we gingen onze les buiten beginnen. Er zou een conference meeting plaats vinden in ons lokaal dus waren we het eerst uur uit ons lokaal gezet. Zoals eerder gezegd was het een mooie zonnige dag, dus had niemand er iets op tegen om buiten in de zon op het gras een oefentoets te maken.

Aan het eind van Acting for the Camera vormde zich buiten het lokaal een groepje dat nog even aan het napraten was over de les. Het gesprekonderwerp veranderde naarmate de tijd verstreek en langzaam druppelde er steeds meer mensen weg. Na een uur besloten we dat het tijd werd om naar huis te gaan dus liepen Jonathan, Noomi en ik naar huis richting onze fiets. Ergens halverwege zijn we toen weer blijven staan en in een gesprek uitgebroken. Ook dit gesprek duurde een uur en het had waarschijnlijk nog veel langer doorgegaan, als onze magen niet zo luidruchtig begonnen te knorren.

Donderdag dacht ik mijn dag goed te beginnen met een work-out in de sportschool voordat mijn les om 11 uur zou beginnen. Ik had me omgekleed, liep voor vertrouwen richting de deur en… dicht. De sportschool zou pas om 11 uur opengaan. Geweldig. Nou ja, goed. Dan maar eerst naar de les. Na mijn les was mijn enthousiasme voor sporten een beetje weggezakt, maar ondanks dat ben ik toch een half uurtje gegaan.

Omdat het vrijdag de verjaardag van Charlotte was, zijn we donderdagavond uit eten gegaan. Democratisch was er besloten om naar California Pizza Kitchen te gaan, maar omdat ze niet reserveringen deden konden we alleen hopen dat het niet achterlijk druk zou zijn. Helaas was het behoorlijk druk, dus moesten we even wachten tot er plek was voor ons om allemaal aan dezelfde tafel te zitten. Op het menu stonden een hele hoop lekkere gerechten om uit te kiezen, en uiteindelijk heb ik gekozen voor hun bekende BBQ chicken pizza. Dit was een uitstekende keus, want het was erg lekker. Toen Tylor de overgebleven pizzapunten van mij en Leticia (huisgenote) op had, konden we door naar de volgende gang. Degene waar we allemaal likkebaardend naar uit hadden gekeken. Het dessert. Er was een ruime keus met onder andere botercake, warme chocolade cake, citroentaart en iets met verschillende lagen. Dat laatste had ik gekozen. Het bestond uit chocoladekoekkruimels met zoute karamel pudding en slagroom. Mmmm, dat was yammie. Omdat we daar waren om Charlotte verjaardag te vieren, kreeg zij een sundae van het restaurant met een kaarsje erop.

Leticia (huisgenote) en ik hadden ‘s middags een taart gekocht voor Charlotte en die hebben we nadat we terug kwamen van het restaurant aan haar gegeven. We hebben met het hele huis gezongen. Met het aansnijden van de taart, moesten we echter nog even wachten, want iedereen zat behoorlijk vol van het eten.
Ter ere van haar verjaardag had Charlotte een fles Dropshot (vloeibare drop met alcohol) geopend uit Nederland. Iedereen moest het proberen en tot op de dag van vandaag heeft Tylor er een trauma aan de drop aan overgehouden. Ik had ballonnen voor haar opgeblazen en als kleine kinderen hebben we voor een half uur de ballon omhoog gehouden. Onszelf in allerlei bochten wringend om te zorgen dat het de grond niet zou raken. We hadden zo’n lol, dat ik even dacht ik in mijn broek zou plassen van het lachen.

Vrijdag werd ik wakker en realiseerde ik me dat mijn lange weekend was aangebroken. En sterker nog, deze week was niet zomaar een lang weekend, maar een extra lang weekend. Vrijdag en maandag was het namelijk Presidents Day. Dit zijn nationale feestdagen, dus is er geen school. Je zou het ook een vier dagen lange mini vakantie kunnen noemen :). Om te voorkomen dat ik al mijn tijd in bed of op de bank zou doorbrengen, heb ik mezelf aan het werk gezet. Ik heb me ingeschreven om te helpen als vrijwilliger bij de plaatselijk daklozenopvang. Vrijdag was de eerste dag waarop ik zou gaan helpen en als het me beviel kon ik ook op zaterdag en zondag helpen.

Om kwart voor tien was ik op weg in mijn Uber. Ik was eigenlijk van plan te fietsen, maar omdat er de zwaarste storm in jaren was voorspeld, leek het me toch een beter idee om droog en veilig in een auto te zitten. Bij aankomst bleken we met in totaal 6 studenten te zijn, gelijk verdeeld in drie jongens en drie meisjes (sorry, dat was echt nutteloze informatie). Voor we aan de slag konden, moesten we, zoals altijd in Amerika, een contract tekenen dat we overal zelf verantwoordelijk voor zijn en dat we de daklozenopvang nergens voor kunnen aanklagen. We kregen een naamkaartje met keuken vrijwilliger erop en kregen een korte rondleiding door het gebouw. Met een short en latex handschoenen aan konden we beginnen met het snijden van allerlei soorten eten. Vrijwilligers zijn hier elke dag bezig en maken allerlei gerechten klaar met ingrediënten die ze krijgen van supermarkten die de producten om uiteenlopende redenen niet meer kunnen verkopen.

Angel (een van de studenten die ook als vrijwilliger hielp) en ik hebben het meeste van onze tijd besteed aan het snijden van paprika’s. Om het een beetje interessanter te maken, deden we een wedstrijdje wie het eerst al zijn paprika’s gesneden had. Het was nek aan nek, maar uiteindelijk was zijn snijplank het eerste leeg. Het was een gezellige ochtend waarin tijdens het werken verwend werden met koekjes. Na afloop, om 1 uur, was het onze beurt om te eten. Vrijwilligers zijn welkom mee te eten, omdat ze hun tijd hebben gestoken in anderen. Wel zo eerlijk niet waar?

Ik ben met de Uber van Angel en zijn vrienden naar hun huis gegaan om daar te schuilen tot het droog genoeg was om naar mijn eigen huis te lopen. Het leek een eeuwigheid te duren voordat het wat zachter ging regenen, dus tegen de tijd dat ik thuis kwam was het al weer bijna tijd voor avondeten. Hier kwam ik echter niet thuis aan toe, want Gianluca had me uitgenodigd om met hem, Charlotte en Tylor mee te gaan naar de film Moonlight en van te voren ergens iets te eten.
Met party-zak M&M’s van 1.1 kilo in de aanslag zijn we in de zaal gaan zitten. Het was een heel ander soort film dan ik me had voorgesteld, maar ondanks dat was het vooral een erg inspirerend film.

Zaterdag had ik besloten weer te helpen bij de daklozen. Deze keer hoefde ik niet alleen eten klaar te maken, maar mocht ik het ook serveren. Ik stond bij de toetjes en mijn taak was om te zorgen dat iedereen één toetje kreeg. Dit klinkt misschien een beetje overdreven, maar ze probeerden van alles om een tweede toetjes te krijgen. Ze hadden keus uit een aantal verschillende taarten, muffins, cupcakes en koekjes. Ik had er veel plezier in, serveerde de daklozen met een glimlach op mijn gezicht en hier en daar heb ik een praatje gemaakt. Wat mij, terwijl ik daar stond te serveren, bleef raken, was de soort mensen die in de rij staan voor hun eten. Van ouderen die thuis horen in een verzorgingstehuis, tot jongeren van mijn eigen leeftijd. Het liet mij beseffen hoe goed ik het heb en dat ik absoluut niks te klagen heb.
Na het serveren was het tijd voor de schoonmaak. Alle tafels af doen, vloeren vegen en zo voort. Ook deze keer kregen we lunch en als toetje hadden we drie soorten ijs (chocola, zoute karamel en aftermint) met verschillende toppings en slagroom. Wat is het ontzettend vervelend om te werken als vrijwilliger :).

Thuis wilde ik het liefst meteen gaan slapen, ook al was het pas half drie. Ik had een verkoudheid opgelopen en ik had keelpijn, een verstopte neus en bovenal… moe. Maar.. daar was geen tijd voor, want ik werd uitgenodigd voor een potje Risk. We speelden het met vijf personen, dus zijn we er eens flink voor gaan zitten. Na een zo’n twee uur lange oorlog hadden we eindelijk een winnaar. Dit was de hoogste tijd, want ik had Noomi (huisgenote en scene-partner) belooft om onze scène voor Acting for the Camera door te nemen.
’s Avonds ben ik een paar afleveringen van mijn serie gaan kijken, terwijl de rest van het huis ging poolen. Ondanks dat het mij wel erg leuk leek om te doen, voelde me niet goed genoeg om het huis uit te gaan en leek het mij een beter idee om vroeg naar bed te gaan.

Zondag kon ik nog steeds niet uitslapen, want ik had weer met Noomi afgesproken om de scène door te nemen. Nu vind ik dit absoluut geen probleem, want het is een leuke scène en Noomi is een goeie partner. We hebben erg gelachen om onze eigen fantastische ideeën. Voor jullie informatie, we spelen een lesbisch stel op een date en het achtergrondverhaal dat we er zelf bij hebben verzonnen maakt het ontzettend hilarisch. Toen Niko (huisgenoot) bij ons aan tafel kwam zitten om zijn ontbijt te eten werd hij ons publiek en deden we beter ons best niet halverwege in lachen uit te barsten.

Om 12 uur moest ik op school zijn. Ja, op school op een zondag. En ja het was zelfs vóór school dat ik op school moest zijn. Ik was uitgekozen om verliefd koppel te spelen in een reclamefilmpje van Dunkin Donuts door een groepje studenten die dit als opdracht voor hun filmproductie les moeten doen. Ik speelde een koppel met Alex (uit mijn theatergroep waar ik ook mee ben gaan sporten). We moesten op elkaars schoot zitten en een verliefd spelen. De andere twee koppels kenden elkaar duidelijk niet en vonden het erg ongemakkelijk, want ze waren erg verlegen en durfden elkaar niet zo goed vast te pakken. Alex en ik kennen elkaar natuurlijk al een tijdje, dus was het niet ongemakkelijk. Dit leidde tot het feit dat wij het “hoofdkoppel” speelden en het meest in beeld zouden komen.
Omdat het maar een reclamefilmpje van 30 seconden zou worden, hadden ze aan twee uur filmen genoeg en konden we om 2 uur weer naar huis met een donut in onze maag. Ik ben erg benieuwd naar het eindresultaat. Ze gaan het filmpje naar ons mailen zodra het klaar is. Zo gauw ik hem heb ontvangen zal ik hem ook met jullie delen.

Omdat ik merkte dat mijn erger wordende verkoudheid mij minder irriteerde als ik buiten/bezig was, greep ik de kans om over State Street te wandelen met beide handen beet. Met Tylor, Gianluca en Niko zijn we rondgaan lopen en uiteindelijk ergens wat gaan drinken omdat het begon te regenen.
Tegen een uur of 5 was het tijd om mij richting daklozenopvang te begeven. Aangezien twee andere studenten al een Uber hadden besteld, konden ze mij ophalen en kon ik vanuit State Street gelijk door naar de opvang. Vandaag, zoals je misschien al had begrepen omdat ik niet om half 10 maar om 5 uur richting de daklozen ging, zou ik avondeten gaan serveren. Net als zaterdag werd ik bij het toetje gezet, omdat ik als een van de weinige “nee” kon zeggen tegen degene die al een toetje hadden gehad. Ik deed dit met liefde, want het toetje serveren vond ik erg leuk. Ook dit keer kreeg ik veel mondhoeken omhoog met niets meer dan vriendelijk zijn en ze behandelen als gelijke en dat deed mij goed. Door de regen was er niet veel eten bezorgd en moest het toetje geïmproviseerd worden. Het bestond uit de verschillende toppings, die we de vorige dag over ons ijs hadden gegooid. Dat maakte het niet minder lekker, want het waren allerlei soorten chocola en wie houdt er nou niet van chocola.
Toen iedereen eten had gekregen, mochten wij onszelf ook serveren. De curry van die avond was heerlijk, zelfs zo lekker dat ik twee porties heb genomen.

Een aantal weken geleden kwam ik thuis toen mijn huisgenoten The Hunger Games aan het kijken waren voor een filmvak, zondag kwam ik thuis en waren mijn huisgenoten van plan Fifty Shades of Grey te kijken voor datzelfde vak. Met z’n zessen opgepropt op de bank en met een grote zak M&M’s en bak vol popcorn op het tafeltje voor ons zijn we de film begonnen. Om half 1 was hij afgelopen en ben ik in mijn bedje gedoken.