Regen en bewegen

Tot mijn grote opluchting kon ik mij maandagochtend om 8 uur nog eens omdraaien omdat beachvolleybal was uitgevallen door de regen. Dit gaf mij de tijd om een beetje bij te slapen na de drukke week ervoor. Na iets meer dan een half uur werd ik weer wakker en kon ik niet meer slapen. Ik klom uit bed en was een tijdje door Facebook aan het scrollen toen ineens een vlaag van misselijkheid en duizeligheid mij overviel. Ik had het ook ineens heel heet, maar toch koud en begon te zweten. Ik pakte mijn EHBO-kitje erbij en nam mijn temperatuur op. De thermometer kon geen verhoging detecteren, dus ging ik er maar even vanuit dat het een soort na-wagenziekte was van alle Disneyritjes. Nadat het weer een beetje gezakt was, heb ik mijn boek erbij gepakt in de hoop dat dit beter zou gaan. Maar nog geen vijf minuten later voelde ik de druppeltjes weer op mijn voorhoofd, kwam er nog een golf van misselijkheid en begonnen mijn ogen zeer te doen. Ik was plotseling heel moe en kon mijn ogen bijna niet openhouden. Toen ik ook nog eens begon te bibberen heb ik een warm vest en dikke sokken aangetrokken en ben een dutje gaan doen. Na anderhalf uur ging mijn wekker en heb ik mij aangekleed alsof ik op de noordpool leefde: thermo-broek onder mijn gewone broek en twee vesten over mijn lange mouwen shirt. Voordat ik naar school moest, heb ik nog wat droge cornflakes naar binnen gekregen en ben toen op de fiets gestapt.

Normaal gesproken zou ik oververhit op school aankomen (te veel kleren, te hoge temperatuur buiten en te veel beweging bij de heuvel op), maar vandaag had ik het gewoon warm.
Bij de ademhalingsoefeningen van Voice and Diction, wilde onze docent graag iets nieuws proberen. Hij zette op de achtergrond het meest treurige pianospel aan dat ik ooit in mijn leven gehoord had. En daar lag ik dan. Op een matje op de grond in een donkere ruimte. Ingepakt als een Michelinmannetje. Ik voelde tranen in mijn ogen opwellen en langzaam langs mijn oren naar het matje toe stromen. Door de muziek, de ontspannen sfeer en mijn gemoedstoestand, werden mijn emoties mij even een beetje te veel.
De rest van de les is in een soort blur aan mij voorbij gegaan en het was pas halverwege de volgende les dat ik weer wat energie kreeg. Bij Acting for the Camera gingen we korte scènes doen, waarbij we een kale dialoog kregen en daar zelf een situatie bij moesten bedenken. Jonathan (mijn klasgenoot, mijn broertje was niet op een magische wijze in mijn les verschenen) en ik mochten als eerst onze voorbereidde scène doen. Het spelen van deze scène dit mij erg goed. Mijn gedachtes werden afgeleid omdat ik alert moest zijn en ik was even niet mezelf.

Ik ben onderweg naar huis bij Ralph’s gestopt om boodschappen te doen, want hoewel ik niks liever wilde dan in bed liggen, was kunnen avondeten en de volgende dag ontbijten toch ook wel fijn. ’s Avonds ben ik vroeg naar bed gedaan, nog steeds dik ingepakt, in de hoop dat ik mij de volgende dag beter zou voelen.

Het had gewerkt, want de volgende ochtend voelde ik mij weer kiplekker. Met volle energie ben ik naar mijn enorm gezellige theaterles gegaan. Het leuke van toneelgroepen vind ik het “big-family” gevoel dat in de loop van de tijd ontwikkeld. Iedereen geeft om elkaar en we kunnen met elkaar lachen en, bij wijze van spreken, ook huilen. Elke dinsdag en donderdag verlaat ik het theatergebouw, al kletsend met wat klasgenoten, met een grote lach op mijn gezicht en een warm gevoel van binnen. Niks kan op dat moment mijn humeur verpesten, zelfs de regen die met bakken uit hemel viel deden er niet toe.
Dit moment van ‘happiness’ is het beste moment mij zover te krijgen iets te doen of te kopen en dit gebeurde dan ook op mijn weg naar de sportschool. Er stond een kraampje met cupcakes, cookies en muffins van Biologieclub die met het verkopen van deze lekkernijen een extra zakcentje wilde verdienen. De chocolade cupcake van een dollar kon ik niet weerstaan en ook al wist ik dat het niet goed was, begon ik hem meteen op te smullen. Op mijn weg naar de sportschool nota bene!!
Ik heb twee uur lang aan één stuk door gesport. Sporten geeft mij altijd meer energie en na afloop voel ik me (na een douch) weer helemaal fris en fruitig.

Woensdagochtend had ik geen mailtje dat beachvolleybal was afgelast, dus stond ik om half 10 op het strand. Er was bijna niemand en even dacht ik dat ik mijn mail niet goed had gelezen. Maar gelukkig kwam de coach niet veel later zijn auto uit met een bezorgde blik op zijn gezicht toen hij de conditie van het strand bekeek. Er waren meren ontstaan in het zand en het zag er allemaal nogal vies uit. Hij liet een lijst rondgaan waar je je naam op kon noteren en zei toen dat we weer mochten gaan, omdat het niet mogelijk zou zijn om les te geven. Deze plotselinge extra tijd heb ik besteed aan wat klusjes die ik anders ’s avonds zou doen en heb vervolgens een aflevering van Wie is de Mol gekeken.

Donderdag tijdens mijn toneelles hing er een opgetogen sfeer. We waren voor het eerst sinds een lange tijd weer compleet en dat zorgde voor een tevreden stemming bij iedereen. En toen we erachter kwamen dat Valentijnsdag op een dinsdag viel, waren we helemaal niet meer te houden. Iedereen heeft super veel zin in komende dinsdag, ik ben benieuwd of er nog liefdesaanzoeken gaan plaats vinden. Zelf ga ik voor mijn hele klas cakejes kopen en uitdelen.

Ook donderdag was ik weer te vinden in de sportschool. Deze keer minder lang, want na een uur kreeg ik ineens last van mijn rechter elleboog. De instructeur die op dat moment aanwezig was, gaf mij een tennisbal om de spieren in mijn arm te masseren en op een wonderbaarlijke wijze bleek dit ook daadwerkelijk te helpen. Hij zei dat ik altijd langs kon komen als er iets was, dus vertelde ik hem dat mijn knieën knakten als ik squat-gerelateerde bewegingen maak. Omdat we allebei op het punt stonden naar huis te gaan hebben we voor de volgende dag, vrijdag, afgesproken om ernaar te kijken.

Vrijdagochtend zijn we met vier mensen uit het huis (Tylor, Charlotte, Alison en ik) naar IHOP gegaan voor ontbijt. Dit is hét pannenkoekenhuis van Amerika. Ik heb mijn buikje rond gegeten met verse Amerikaanse pannenkoeken en de gaatjes opgevuld met mokka ijskoffie. Terug thuis heb ik met het thuisfront + Femke (vriendin) en Rene (vader van Femke en goede vriend van het huis) geskypet tot ik richting sportschool moest voor mijn afspraak met de instructeur.
Na een warming-up heeft hij samen met mij een aantal oefeningen gedaan die het knakken van mijn knieën moet gaan verminderen en ervoor moet gaan zorgen dat ik er minder last van heb tijdens het sporten.

Buiten was het ondertussen zo hard aan het regen, dat er rivieren aan beide kanten van de weg waren ontstaan. Santa Barbara is niet gebouwd tegen regen en dat is te zien aan de lullige pijpjes in de stoepranden die moeten dienen als afwateringsputten. Plassen van minstens 20 centimeter diep zorgen voor overstroomde stoepen.Voor mij is die regen geen punt. Sterker nog, ik houd wel van een goeie regenbui, zeker als ik ingepakt ben in waterdichte kleren en alleen mijn handen en gezicht nat worden. In plaats van rechtstreeks naar huis, heb ik een omweg over State Street genomen om druipend thuis aan te komen. Dat is nou iets waar ik van kan genieten; een fietstocht door warme regen. Het zijn de kleine dingen die het doen.

’s Avonds gingen voor Tylor en Charlotte de flessen wijn open (Alison en ik hebben het gelaten bij een Amerikaanse versie van Jillz). Tylor, Alison en ik hebben Uno gespeeld tot het saai begon te worden en besloten toen een film of iets dergelijks te kijken. We kwamen terecht op de serie American Horror Story. Mensen die mijn filmsmaak kennen, zullen vast denken: “Wat? Horror? Weet je zeker dat je niet Mickey redt de Kerstman aan het kijken was?”. Vraag me niet hoe, maar stiekem vond ik het een hele goeie serie en hebben we drie afleveringen achter elkaar gekeken. Nu moet ik wel zeggen dat het niet zo afgrijselijk eng en gruwelijk is als sommige echte horrorfilms. Om één uur, vonden we het genoeg en was het tijd om naar bed te gaan.

Zaterdag is een beetje een gat. Niet omdat ik stomdronken of enorm high was, maar omdat ik na opstaan en skypen niks anders heb gedaan dan de serie “The Originals” kijken. Voor kenners, dit is een aftakking van de serie “The Vampire Diaries”. Ik heb mezelf van een hoop chocola en thee voorzien, terwijl er in de voortuin van het huis vers geplukte sinaasappelen werden geperst om er vervolgens een scheut wodka bij te gieten en, al genietend van de zon, op te drinken. Dit weekend hadden we na een lange tijd weer zon, dus lag de voortuin vol met huisgenotes in bikini’s. Doordat ik aan een stuk door aflevering na aflevering aan het kijken was, had ik gevoel voor tijd verloren en voor ik het wist was het al zeven uur en was het tijd om avondeten te maken. Na het avondeten kon ik mezelf niet langer uitstaan in deze nutteloze stand en heb een begin gemaakt met mijn huiswerk. Ik heb zelfs met mijn huisgenote de scène doorgenomen die we moeten kennen voor Acting for the Camera.

Zondagochtend keek ik toevallig even op Facebook en zag dat er twee plekjes vrij gekomen waren voor de wandeling naar Inspiration Point van vandaag. Dit was een perfecte mogelijkheid om mijn zondag op te vullen. Ik heb het in de groepschat gegooid en niet veel later stonden Charlotte en ik ingeschrijven voor de wandeling om half drie. Tot die tijd heb ik nog wat huiswerk gemaakt en buiten in de zon mijn boek gelezen.

Om kwart over drie, zijn Charlotte en ik naar het verzamelpunt gelopen. Onderweg kwamen we Gianluca tegen die net terug was gekomen van drie dagen Los Angeles. We waren even kort aan het bijpraten toen we gebeld werden met de vraag of we nog de wandeling zouden komen. Met twee minivans zijn we naar het beginpunt van de wandeling gereden. Vanaf daar begon de toch best pittig tocht omhoog. Omdat het warm was en het pad steil en vol stenen lag, was het vermoeiender dan ik had verwacht. Er ontstond een ophoping bij een riviertje. Ik snapte niet waarom dit zo’n probleem was, want je kon er makkelijk overheen door op een aantal stenen te stappen. Na een tijdje bleek dat het niet ging om de manier van oversteken, maar om het feit dat er überhaupt over gestoken moest worden. Het kreekje had namelijk voor 10 jaar droog gestaan en had afgelopen week voor het eerst weer water dat erdoorheen stroomde.

Met een bezweette rug kwamen we driekwartier voor zonsondergang op het uitzichtpunt aan. Ruim de tijd om bij te komen van de inspanning met een grote fles water en een mueslireep. Charlotte en ik hebben nog wat rondgelopen om de tijd te doden. Om half zes was het zover, de lucht begon te verkleuren. Prachtige tinten geel, oranje, rood, paars en blauw sierden de lucht en de plukjes wolk die in de buurt zweefde. Ruim een kwartier konden er geweldige plaatjes geschoten worden en daarna was het hoog tijd om terug te lopen. Binnen een half uur zou het volledig donker zijn en zou je geen hand meer voor ogen kunnen zien. Dit wil je natuurlijk liever niet op een pad voor gleuven, stenen en modder.

Thuis heb een simpele maaltijd gemaakt omdat ik én niet erg veel honger had én geen zin had om uitgebreid te koken. Toen ik met mijn bord vol rijst beneden kwam, waren Charlotte en Alison het spel Never Have I Ever aan het spelen en nadat ik mijn bord had leeg gegeten heb ik ook een tijdje meegespeeld. Tylor zat naast ons op de bank en verbaasde zich over de momenten dat het glas onze lippen raakte om met een slok aan te geven dat we niet onschuldig waren. We hebben onze avond afgesloten met een goed gesprek over relaties en alles wat erbij komt kijken en zijn toen met z’n alle lekker warm onder de wol gekropen.