What just happened?

Zoals verteld in mijn vorige blog was het maandag Presidents’ day, wat betekende dat iedereen een extra dag weekend kon vieren. Geen beachvolleybal, geen Voice and Diction en geen Acting for the Camera. In plaats daarvan zijn Charlotte en ik op de bank geploft en hebben een The Hobbit marathon gehouden. Althans dat was het idee, tot we realiseerden hoe lang de films duurden en hoe weinig er daadwerkelijk gebeurt. Halverwege de tweede film vielen we allebei bijna in slaap, dus hebben we de tv aan Niko gegeven zodat hij basketbal kon kijken.

Ondanks dat ik vier hele dagen had om mijn was te doen, was ik het helemaal verg… uh… Ik had het zo ontzettend druk, dat ik geen tijd had kunnen vinden voor de was. Daarom dacht ik het even voor mijn les te kunnen doen. Dit had ook echt kunnen werken, als de wasmachine zich aan de ’56-minuten’ programma had gehouden. Maar nee… hij vond het nodig om er ruim een half uur langer over te doen. Hierdoor kon ik mijn was niet in de droger gooien voordat ik naar de les ging. Ik was namelijk al laat. Gehaast kwam ik in mijn les aan en tot mijn enorme opluchting stond er een documentaire op het programma. Dit betekende dat ik passief voor mij uit kon staren en dit kwam goed uit want ik voelde mij nog steeds niet echt beter (keelpijn was minder geworden, maar mijn hoofd begon langzaam vol te lopen). Bovendien viel het dan ook niet zo op dat ik geen energie had om ook maar iets actiefs te doen (ik weet ook niet meer precies hoe ik op school gekomen ben).

Ik was niet gaan sporten, want het idee alleen al bezorgde mij hoofdpijn. Op mijn weg naar huis ben ik langs Ralph’s gereden om een paar kleine boodschappen te doen. Ik was van plan om die middag breakfast burrito’s te maken om in de vriezer te stoppen voor de momenten waarop ik geen zin heb om te koken, maar toen bleek dat ik die dag geen zin had om te koken. Ik heb het uitgesteld en heb pasta ontdooit uit de vriezer.

De volgende ochtend was ik op tijd opgestaan omdat ik van plan was om vanuit beachvolleybal gelijk door te gaan naar school en dus moest ik meer doen dan alleen sportkleren aantrekken en ontbijten. Normaal ga ik na volleybal eerst naar huis om te douchen, lunch te maken en van tas te wisselen, maar daar had ik dinsdag geen tijd voor. Met een rugzak vol kleren, boeken en eten ben ik vervolgens met Leticia op de fiets gestapt richting het strand. Daar aangekomen bleek dat de coach een paar minuten voordat wij het huis uit waren gegaan een email had gestuurd met de mededeling dat de les niet doorging. Het strand was nog te nat en smerig door de regen om te kunnen spelen.

Op zich kon ik deze tijd best goed gebruiken, want nu kon ik rustig omkleden voordat ik naar mijn volgende afspraak zou gaan. Mijn docente van Intermediate Acting had namelijk een gastspreker (een actrice) geregeld, die alleen kon komen op woensdag (tijdens haar andere Intermediate Acting class). We konden haar vragen stellen over haar carrière, hoe het zich had opgebouwd en eigenlijk alles wat we wilden weten over het leven van een actieve actrice. Dit was erg interessant en het maakte mijn bewust van hoe moeilijk het eigenlijk is om in de business terecht te komen.

Tijdens Acting for the Camera kregen we de kans om zelf onze scène te repeteren, terwijl hij in het lokaal met één koppel tegelijk aan de slag ging. Hij gaf hen tips en suggesties om de scène te spelen. Onze zogeheten “werksessie” is volgende week maandag, dus wij hadden de hele les om te repeteren en te kletsen. Dit “kletsen” zette zich net als vorige week na de les voort. Jonathan en ik hebben bijna een uur lang gepraat over van alles en nog wat, tot onze handen gevoelloos begonnen te raken van de kou. Hij kon toen lekker in zijn verwarmde auto stappen, ik moest nog 15 minuten naar huis fietsen.

Aan het begin van Intermediate Acting op donderdag waren er twee jongens die op zoek waren naar acteurs en actrices voor hun film-opdracht. Dit klonk interessant totdat de filmdagen bleken samen te vallen mijn de belangrijkste toets van dit jaar: de toelatingstoets van Psychobiologie. Ik weet niet of jullie op de hoogte zijn, maar ik ben van plan Psychobiologie te gaan studeren en om tot de studie toegelaten te worden moet ik een toets maken. Deze toets wordt in Nederland afgenomen op 12 maart van 10 tot 12 uur en omdat ik het hier in Amerika maak, valt het voor mij in de nacht van 11 op 12 maart van 1 tot 3 uur. Ideaal is iets anders, maar ik moet er het beste van maken en filmopnames passen daar niet bij.

Ik weet dat een verkoudheid niet van de een op andere dag over is, maar ik had gehoopt dat ik donderdag fit genoeg zou zijn om te kunnen sporten. Na vijf minuten op de loopband bleek dit niet zo te zijn en ben ik rustige yoga- en stretchoefeningen gaan doen. Toen dit ook niet bleek te werken omdat mij hoofd om een één of andere reden behoorlijk vaak ondersteboven hing, ben ik me gaan omkleden.

Ik was net op de bank neergestreken, toen ik mij herinnerde dat ik nog steeds breakfast burrito’s zou maken. Ik had toch niet echt iets belangrijks te doen, dus ben ik eens lekker gaan kokkerellen. Tegen de tijd dat alle burrito’s gevouwen, ingepakt en klaar waren om de vriezer in te gaan, was het al bijna tijd om avond te eten. Omdat ik toch al lekker in de kooksfeer zat, heb ik een pastasaus gemaakt voor vijf avonden. Wat overigens erg goed gelukt was, want het was heerlijk.

Vrijdag was een hele lange, drukke en super leuke dag, dus houdt je vast! Mijn dag begon om ongeveer 9 uur. Ik was een beetje aan het aanrommelen tot Lisa mij vanuit Nederland belde. Ze was op een carnavalsfeestje en was even een luchtje aan het scheppen dus besloot mij even te bellen. Meer dan een uur later, was het voor mij tijd om te douchen en te lunchen want er stond meer op het programma. Ik had net mijn laatste hap appel in mijn mond, toen Noomi binnen kwam. Dit kwam mooi uit want nu konden we onze scène nog een keer doornemen voordat ik weg moest.

Met een handdoek en warme kleren in mijn tas stapte ik naar buiten. Daar trof ik acht Coral Group studenten aan. Ze stonden te wachten tot we ons naar ons vervoersmiddel zouden bevinden. Tot die tijd, heb ik Angel en Michael (waarmee ik ook vrijwilligerswerk heb gedaan bij de daklozenopvang) een rondleiding gegeven door het huis.
Met z’n alle zijn we toen een blok verder gelopen, waar Mia (manager van Coral Group en organiseert alle trips) ons stond op te wachten met een camper. Een camper? Ging je een weekendje weg? Nee, geen weekend, gewoon een middagje. Met z’n negenen hebben we ons op de banken in de camper gepropt en zijn we vertrokken richting Santa Claus Lane Beach.

Toen we aankwamen op het strand bleek dat we geen peddels hadden voor de supboards die we hadden meegenomen. Mia en ik zijn op de fiets gesprongen (ja, die hadden we ook mee) en hebben twee peddels gehuurd bij de Surf Shop. De huizen die we onderweg tegenkwamen, waren ronduit geweldig en waarschijnlijk achterlijk duur. Ze waren heel groot en bevonden zich letterlijk op het strand.

Met de peddels in de aanslag ben ik het strand opgelopen. Ik heb een supboard achter mij aangesleept en Michael overtuigt met mij het water in te gaan. Samen hebben we geworsteld tegen de golven die het supboard steeds uit onze handen trokken. Toen we de zandbank voorbij waren, was het water rustig genoeg om op het bord te klimmen. Tegenover elkaar zittend hebben we een hele tijd rond gepeddeld en gekletst, terwijl we onze ogen openhielden voor dolfijnen. We waren zo diep in ons gesprek, dat we niet doorhadden dat we zo langzamerhand wel erg ver van de kust verwijderd waren. We maakten rechtsomkeert en deden ons best om terug te peddelen, wat moeilijker bleek te zijn dan gedacht. Ondanks dat hebben we erg moeten lachen, want bij elke golf kantelde het bord en vielen we weer in het water.

Uiteindelijk hadden we de kust bereikt. Wel een beetje ver van waar we vertrokken waren, dus moesten we het loodzware bord een heel eind sjouwen. Het was helemaal gevuld geraakt met water, waardoor we het eerst moesten legen om het te kunnen verplaatsen. Michael en ik stonden beiden bibberend en dicht tegen elkaar gedrukt het bord omhoog te houden om het water eruit te laten lopen. Toen ik over mijn hele lichaam begon te trillen, stuurde Michael mij richting de camper om een trui aan te trekken en een handdoek voor hem te halen. Ondertussen was Angel bij Michael en het bord aangekomen, dus had ik mijn (droge) privé kachel om te knuffelen.

De rest van de middag hebben we in de zon gezeten, banana bread gegeten en gevolleybald. ’s Avonds hebben we de zon prachtig zien ondergaan in de zee. Het leek wel alsof ik mij in een film bevond.
Omdat het ondertussen al half zeven was, hebben we avond gegeten bij een burgertentje.

Thuis ben ik meteen onder de douch gesprongen, want ik was nog steeds tot op het bot bevroren. Ik heb al mijn natte strand spullen in de was gegooid, om vervolgens Leticia te feliciteren met haar verjaardag en een stuk van haar taart te eten. Ik merkte dat iedereen wel erg vrolijk was, maar toen ik even goed rond keek zag ik overal flesjes staan en snapte ik waarom. Ze waren van plan om naar Isla Vista te gaan (studenten-party-stad) om Leticia’s verjaardag te vieren. Noomi moest eerst nog een verslag schrijven voordat ze weg kon, wat mij een goed excuus gaf om later te komen met haar en Gianluca.
Eenmaal in Isla Vista heb ik de rest van de avond/nacht dubbel gelegen van het lachen. Met geen druppel alcohol in mijn systeem heb ik enorm genoten van alle dronken mensen om mij heen. Mensen gedragen zich zo grappig als ze iets op hebben.

Onderweg kwamen we verschillende kraampjes tegen waar ze gratis dingen aan het uitdelen waren. Jezuswater, Jezusburgers en het meeste verassende: Jezuscondooms. Ik noem het “Jezus”, niet omdat er een hoofd van Jezus op gedrukt zat, maar omdat het werd uitgedeeld door groepen gelovige mensen die iets goeds voor de mensheid willen doen. Om 12 uur precies staat de politie klaar om aan alle feesten een eind te maken. De muziek moet uit en de lichten gedimd. Dit is ook het moment waarop iedereen een Uber besteld om naar huis te gaan. Om de drukte, en daarmee de hoge prijzen, te ontlopen, zijn we eerst ergens eten gaan halen. Tyler, Noomi en Charlotte deelden een pizza en Gianluca en ik hadden allebei twee donuts gehaald.

Om 1 uur stond de Uber voor de deur en konden we naar huis. Onderweg realiseerde ik me dat ik helemaal was vergeten om mijn was uit de wasmachine te halen. Dit moest ik dus nog op gaan hangen. In mijn kamer trof ik vervolgens ook nog eens een zandbak aan, die ik (nu ik toch al was zou gaan ophangen) maar heb opgeveegd. Om twee uur kon ik eindelijk mij pyjama aantrekken.

De volgende dag ging mijn wekker veel te vroeg, want ik had mijn ouders toe gezegd te skypen. Ik was van plan nog even te slapen na het skypen, maar naarmate het gesprek vorderde werd ik steeds wakkerder en werd het wel erg laat om “verder” te slapen. Daarom besloot ik mijn dag maar gewoon officieel te beginnen en mijn ontbijt te maken.
Het merendeel van de dag heb ik gestudeerd voor de toelatingstoets, maar tegen het eind van de middag heb ik mijn laptop dichtgeklapt. Mijn ogen waren te moe om verder te werken. Waarschijnlijk hadden de “try-it-yourself”-oogopdrachten uit het boek daar niet echt bij geholpen.

Omdat ik zaterdagavond om negen uur al voor pampus lag, werd ik zondag relatief vroeg wakker. Met 12 uur slaap kon ik vol energie weer in de boeken duiken. In mijn pauzes heb ik met Noomi onze scène grondig doorgenomen en hebben we (Tyler, Noomi en ik) de huiskamer een grote schoonmaak beurt gegeven. Dit begon met Tyler die een zonnebloempit had laten vallen en deze per se wilde vinden. We verplaatsten de bank en wat we vonden ga ik maar niet omschrijven. Laten we zeggen dat die schoonmaak beurt niet overbodig was.

Tegen een uur of 3 begon Gianluca voorbereidingen te treffen voor zijn Oscarfeestje. Hij had een paar vrienden uitgenodigd om de Oscars te kijken en met pizza en chocola om ons heen zaten we er helemaal klaar voor. Het was heel bijzonder om de Oscars live te kijken op nog geen 150 kilometer van het theater waar het op dat moment plaats vond samen met mensen die allemaal heel erg enthousiast zijn over acteren.

Waarschijnlijk hebben jullie allemaal al gelezen over de enorme fout die gemaakt was met het uitreiken van de Best Picture Oscar die eerst naar La La Land ging en uiteindelijk terecht kwam bij Moonlight. Ik zit hier nu op de bank, nog steeds met mijn mond open naar de tv te staren. Ik kan het niet geloven. Het nieuws ontploft en niemand praat ergens anders over. Hoe kon dit gebeuren?

Ik ga nu lekker slapen en laat de rest van de wereld de detective uithangen. Ik hoor morgen wel wat er nou echt is gebeurd.