Een echte filmster

Maandagochtend (13 maart) hing er een dikke mist over Santa Barbara. Dit gaf het strand een soort spookachtige uitstraling en maakte het volleyballen iets moeilijker dan gewoonlijk.  De coach was echter ervan overtuigd dat we prima konden spelen zolang we iets ronds in de lucht zagen bewegen, dus zo gezegd zo gedaan. Ergens halverwege de les begon de mist zich terug te trekken richting oceaan, alleen gek genoeg bleef het niet daar hangen maar kwam het steeds weer even terug op het strand. Een merkwaardig effect wat mijn aandacht meer aantrok dan het potje volleybal dat ik aan het spelen was.

Tijdens Acting for the Camera begon ik te merken dat mijn slaapritme toch nog niet helemaal op orde was. Vooral toen de lichten uitgingen om de scène van Noomi en mij te kijken, merkte ik dat mijn ogen graag dicht wilden vallen. Maar ik deed mijn best op te blijven letten, het was immers onze scène die we onder de loep gingen nemen. We kregen heel veel positieve opmerkingen over onze scène. Ze vonden met name het einde erg sterk en veel konden hun lach niet inhouden.
Omdat dit acteren voor de camera is en we dus niet zomaar alleen een scène voor een camera doen, was het nu tijd voor close-ups. Hierbij deed een tweetal een klein stukje van de scène terwijl de camera over de schouder van de één het gezicht van de ander filmde. De camera was verbonden met de beamer en alles was hierdoor op een groot scherm te volgen. Deze uitvergroting van het gezicht zorgde voor ongemakkelijk geschuif op de stoel van de persoon die gefilmd werd.

Dinsdag stond in het teken van sporten. De deadline voor mijn midterm-uren en midterm-toets voor mijn sportvakken kwam namelijk erg dichtbij en ik wilde het graag afgerond hebben zodat ik me er geen zorgen meer over hoefde te maken. Ik had nog 3 uur te gaan en voor de toets moest ik een stuk of 15 oefeningen laten zien aan een instructeur die vervolgens op de checklist overal “awesome”, “good” en “great” schreef ongeacht hoe goed ik de oefening deed. Terwijl ik druk bezig was met deze oefeningen was mijn telefoon continue aan het trillen. Later bleek dat Jonathan in een crisis zat. Hij stond bij een tankstation en werd lastiggevallen door een aantal daklozen. Gelukkig had hij Noomi kunnen bereiken en heeft zij hem over de telefoon geholpen.

Tegen de tijd dat ik thuiskwam was het al bijna etenstijd. Ik heb snel een douche genomen om mij vervolgens klaar te maken voor het filmen van een video. Laurine (een huisgenootje) moest voor haar filmproductie vak een kort filmpje maken en had mij en Gianluca gevraagd als acteurs. Ik had hier natuurlijk geen probleem mee en probeerde haar te helpen om het beste resultaat eruit te krijgen. Gianluca daarentegen gedroeg zich echt als hij een professionele filmster was en te belangrijk voor dit filmpje. Hij was continue popcorn aan het eten en hield zich niet aan de regieaanwijzingen die Laurine hem gaf. Ik had het best een beetje met Laurine te doen, want ze zei er niet echt iets van en liet het allemaal maar gebeuren.

Ik had mijn laatste hap pasta net in mijn mond gestopt toen er een blij ei uit de keuken stapte. Dit blije ei heette Marie en had een mega glimlach op haar gezicht omdat ze op het punt stond aan te kondigen dat ze voor het hele huis koekjes in de oven had gedaan. Nog veel blijer kwam ze even later nog een keer de keuken uit, dit keer met een bakplaat vol versgebakken chocolade koekjes. Nu moet je weten dat Marie altijd heel gezond eet, dus het ook semi gezonde koekje waren. Veganistische ingrediënten en bijna geen suiker. De koekjes hadden een iets andere substantie, maar waren zeker niet minder lekker. Vooral omdat ze net uit de oven kwamen en nog lekker warm, maar toch knapperig waren.

Woensdagochtend na volleybal fietste ik woensdag enigszins uit mijn humeur naar huis. De coach had mijn speelplezier weggenomen door mij van team te wisselen omdat hij dacht dat ik daarmee mijn nieuwe team beter kon laten spelen. Dat was een zeer positieve instelling voor een (sorry) hopeloos geval. Het team bestond uit een jongen die al heel wat presteerde als hij wist wie er mocht serveren, een meisje dat waarschijnlijk inzichtbare hobbels op haar armen en handen heeft want de bal ging altijd een andere kant op dat dan dat ze wilde en een jongen die zijn eigen kracht niet kende en het onmogelijk maakte fatsoenlijk de bal naar de overkant te krijgen door de bal ofwel heel hard op zijn medespeler te richten, ofwel over het net maar uit te spelen.

Tussen volleybal en Voice and Diction had ik een “auditie” voor eenzelfde soort filmpje als dat van Laurine. Het was erg kort (hooguit 3 minuten), dus had ik tijd over om met Aubin, een jongen uit mijn Voice and Diction les, zijn monoloog te oefenen. Dit bleek hij hard nodig te hebben, want we hebben een half uur lang zitten blokken tot hij uiteindelijk (de meeste van) zijn regels kende.

In Acting for the Camera bleek dat ik nog een auditie zou gaan doen die dag. Omdat audities doen in de film- en theaterwereld een zeer belangrijk onderdeel is, wil onze docent ons introduceren in drie soorten audities: improvisatie, script en reclame-filmpje. We zouden het heel serieus aanpakken, met alles erop en eraan. Vandaag was de improvisatie auditie aan de beurt, dus werden we allemaal het lokaal uitgezet zonder enige informatie. We werden om de beurt het lokaal ingeroepen en kregen een situatie waarop we met improvisatie op moesten voortborduren.

Omdat deze audities niet al te lang duren per persoon, maar we wel veel mensen in onze klas hebben, hadden we ruim de tijd om te kletsen en eten te halen. Jonathan en ik zijn naar de cafetaria gegaan om voor mij een brownie en voor hem koffie te halen. Tot onze verbazing zagen we toen we terugkwamen bij het lokaal, een aantal mensen met een bord vol eten zitten die we niet hadden gezien in de cafetaria. Blijkbaar waren ze eten aan het uitdelen op school, hoewel ik betwijfel of dat bedoeld was voor studenten…

Na de les waren we (Patrick, Noomi, Jonathan en ik ) weer zoals gewoonlijk aan het napraten over van alles en nog wat. Noomi was de eerste die weg ging omdat ze nog moest studeren en niet veel later ging Jonathan’s telefoon en moest ook hij ervandoor. Patrick heeft mij vervolgens een lift naar huis gegeven, niet omdat het nodig was maar omdat hij erop stond en ik het niet erg vond een fietsritje bespaard te worden.

Mijn avondeten had niet eens de tijd gehad om te zakken toen Charlotte voorstelde om naar Starbucks te gaan als toetje. Dit had ik waarschijnlijk niet moeten doen, want de rest van de avond heb ik als een stuiterbal in de woonkamer rondgelopen. Het was al midden in de nacht geweest voordat ik eindelijk genoeg rust in mijn lichaam had om een poging tot slapen te doen.

De volgende ochtend heb ik opstaan dan ook zolang mogelijk uitgesteld. Ik kwam pas mijn bed uit op het moment dat ik echt richting school moest. Tijdens Intermediate Acting hadden we les in het teken van Meisner. Dit is een bepaald soort acteertechniek waarbij je tegenover elkaar zit en simpel weg veranderingen in de gezichtsuitdrukking en lichaamstaal opnoemt en herhaalt. Bijvoorbeeld: je glimlacht. De ander herhaalt dan: ik glimlach en dit blijven beiden herhalen tot een van hen iets nieuws opmerkt. Het doel achter deze oefening is dat een acteur zich heel erg bewust is van zijn lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen en geen ongewilde bewegingen maakt die afleidend kunnen zijn.

Omdat ik laat had ontbeten, leek het mij een goed idee om te wachten met lunchen tot ik thuis was. Die kans krijg ik niet vaak, dus had ik een uitgebreide lunch gemaakt voor mijzelf. Terwijl ik hiervan aan het genieten was, moest ik tegelijk ook de tijd in de gaten houden. Noomi had namelijk een nacht slapen overgeslagen om haar schoolopdracht op tijd te kunnen inleveren en wilde dat ik haar wakker zou maken na een 20 minuten power-nap. Omdat dit niet genoeg had geholpen om weer aan de slag te komen ben ik op een reddingsactie gegaan voor koffie bij Starbucks. En waarom alleen voor haar halen als ik toch al aan het bestellen was :).

Vrijdagochtend heb ik mijn weekend ingeleid met uitslapen. Onee, wacht. Bellen met Lisa om 8 uur. Wie dat bedacht had… Nee grapje, het was heel gezellig om weer eens bij te praten. We hebben het allebei druk en door het tijdsverschil is het niet zo makkelijk om doordeweeks tijd te vinden om te bellen. Ik had zelf voorgesteld om het dan die dag zo vroeg te doen, omdat ik weet dat het er anders weer een hele tijd niet van komt. En omdat ik toch al in de bijpraat stemming was, heb ik gelijk ook met Femke geskypet. Ook met haar heb ik een lang en gezellig gesprek gehad, tot ik me moest klaar maken om weg te gaan. Ik was namelijk uitgekozen voor de rol in het filmpje (de drie-minuten-auditie van woensdag) en ik werd om twee uur verwacht in een restaurant een paar blokken verderop. Omdat het mooi weer was, ik geen haast had en het niet al te ver weg was, ben ik gaan lopen. Hier had ik na twee blokken alweer spijt van, want in mijn zwarte outfit (ik was bediende) voelde ik de zon enorm branden en begon ik algauw te zweten.

Omdat mijn rol niet super uitgebreid was, heb ik het merendeel van de tijd gewacht en gewacht en heb ik van de twee uur dat ik daar was ongeveer 15 minuten geacteerd. Maar mij hoor je niet klagen, want dat is nou eenmaal het leven van een filmacteur: een hele hoop wachten.
Na het filmen had ik met Jonathan afgesproken wat te gaan eten voordat we die avond zouden gaan helpen bij de voorstelling a Flea in her Ear (waar ik al eerder naar toe ben geweest) in het theater van SBCC. Hij had wat vertraging opgelopen met vertrekken, dus had ik de tijd om naar het restaurant te lopen. Ik weet nog steeds niet wat mij bezielde, want het was nog steeds niet minder warm buiten en ik had makkelijk even een Uber kunnen bestellen zodat ik in plaats van 40 minuten in de hitte lopen, 10 minuten in een auto met airco had kunnen zitten. Maar goed, er was niets mis met mijn benenwagen en een beetje beweging kon geen kwaad. Bovendien kwam ik onderweg een leuk broodzaakje tegen, waar ik koekjes heb gekocht als snack voor na de voorstelling.

Onze lunch/diner hadden we in Lure Fish House, wat voor een student een behoorlijk chique restaurant is. De naam zegt het waarschijnlijk al, maar dit restaurant serveert vooral vis en andere zeedieren. Jonathan was hier al vaker geweest en wist dus al wat hij wilde hebben. Ik daarentegen had even wat tijd nodig de kaart te begrijpen en te besluiten wat het beste klonk. Uiteindelijk ben ik gegaan voor garnalen met zoete aardappel frietjes en cream corn. Dat laatste is maïs met iets van room en het was goddelijk. Het toetje, uh dessert (het was immers een vrij chique aangelegenheid) was simpel, maar ook minstens zo lekker: vanille-ijs met slagroom en hot chocolate fudge.

Omdat we goed zijn in waar we goed in zijn, kwamen we net te… op het nippertje op tijd aan bij het theater waar we instructies kregen over onze taak als Ushers. De helft zou kaartjes gaan controleren, de andere helft programma’s uitdelen en dan had mij, die mensen in de zaal mocht helpen bij het vinden van hun plek. Het leuke van mijn taak was, dat ik hier en daar een praatje kon maken met bekenden in de zaal. Eén daarvan was Noomi. Met veel doorzettingsvermogen en overtuigingskracht had ik haar weten om te praten om te komen kijken. Jonathan en ik zouden namelijk al helpen als Ushers en Patrick als crew backstage, dus leek het ons leuk als zij er ook bij zou zijn als publiek.
Vlak voordat de voorstelling begon, moest Noomi ineens naar de wc. En toen de deuren dicht gingen en zij nog niet terug was keken Jonathan en ik elkaar bezorgd aan. Wij hadden namelijk net een preek gekregen over mensen die laat komen aan kakken en daarom geweigerd worden. Gelukkig had Noomi een manier gevonden om toch de zaal weer in te sneaken en had ze alleen een klein deel gemist.

De Ushers en de crew moesten na afloop nog een aantal dingen opruimen en aankant maken, maar na 10 minuten mochten we gaan. We hebben buiten ons gebruikelijke langdurige gesprek gehad tot het wel erg laat aan het worden was en het hoog tijd was om naar huis te gaan. Tegen de tijd dat ik in bed lag was het al bijna 1 uur.

Omdat vrijdag zo’n drukke dag was, vond ik het niet erg dat zaterdag een rustige dag was. Helaas werd mijn rust regelmatig onderbroken door huisgenootjes die, soms met en soms zonder te kloppen, mijn kamer binnen kwamen lopen. De koelkast en vriezer van de keuken beneden was namelijk gestopt met werken en dus was alles in mijn koelkast en vriezer gepropt. Ik weet serieus nog steeds niet hoe het allemaal ooit heeft gepast, want mijn koelkast is beduidend kleiner dan die van hen en dan had je ook nog mijn spullen die er al in zaten. Omdat er nu dus eten van 6 niet-kamergenootjes in de koelkast zat, was er altijd wel iemand die iets nodig had net op een moment dat ik even rustig mijn boek aan het lezen was of in een gesprek verwikkeld zat mijn iemand op Skype.

Ik denk dat iedereen even aan de nieuwe situatie moest wennen, want zondag was het al een stuk minder chaotisch. Ze namen alles wat ze nodig hadden in één keer mee en brachten alles in één keer terug, om maar even een voorbeeld te noemen.
’s Avonds hadden Patrick, Jonathan en ik besloten naar de bioscoop te gaan voor Beauty and the Beast. We wilden hem alle drie heel graag zien, dus dachten we ach waarom ook niet. Met formaat XXXL popcorn op schoot zat ik tussen de jongens in zodat ze allebei popcorn konden pakken tijdens de film. Ik was een beetje bang dat de film zou tegenvallen omdat het een echte mensen versie van een bestande film is, maar het is geweldig uitgepakt. Ik vond de film heel goed gelukt en ik werd weer helemaal meegenomen naar mijn kindertijd, waarin ik later als ik groter ben een moeder en een prinses wil worden.

Als de film anderhalf uur duurde, hebben minstens net zolang na afloop buiten staan praten. We hadden echt goeie gesprekken over acteren en carrières, maar hebben ook enorm kunnen lachen. Een van de dingen waar erg hard om gelachen werd, was de uitleg over onze nationale feestdag Sinterklaas en de foto van Laura en mij samen geschminkt en verkleed als Zwarte Piet. Ze konden hun ogen niet geloven en vonden het bizar dat een feestdag als dat nog steeds kon bestaan in een land als Nederland. Nou mochten zij eigenlijk niks zeggen, want vlak daarvoor hadden ze mij een filmpje laten zien van een echt bestaande en bekende Broadway musical over de Tweede Wereld Oorlog en Hitler, waar mij de woorden voor ontbreken. Laat ik zeggen dat zoiets nooit, maar dan ook echt nooit in Nederland te zien zou zijn.

Omdat het al laat en donker was, stond Jonathan erop mij naar huis te lopen. Natuurlijk vond ik dit niet nodig want het was niet zo ver en ik kan prima voor mezelf zorgen, maar ik vond het wel gezellig om met iemand te praten op mijn weg naar huis. Toen we uiteindelijk voor de tweede keer gedag hadden gezegd, ben ik richting bed gegaan om nog even te wachten tot ik van hem had gehoord dat hij veilig thuis was en daarna meteen in slaap te vallen.