Stressed backwards is desserts

Tijdperk voor de toets (vervolg)

Deze week, 6 tot 12 maart, voelde als de drukste en zeker de meeste stressvolle week die ik tot nu toe in Amerika heb gehad. Het verschuiven van mijn slaapritme, de voorbereidingen en het maken van de toelatingstoets en dan nog allerlei toetsen en dingen van mijn lessen op SBCC.

Maandag stond mijn wekker om 6 uur en tot mijn verbazing was een klasgenootje van mij ook al wakker, dus hebben we een tijdje kunnen appen over de voor- en nadelen van vroeg opstaan. Om half 10 begon de drukte van de dag met eerst beachvolleybal en vervolgens gelijk door naar de kleedkamer van de sportschool. Als ik meteen zou beginnen (ik had immers al sportkleren aan) kon ik precies een uur sporten en nog even douchen voordat ik naar Voice and Diction moest. Helaas begon dit plan al af te brokkelen toen ik de kleedkamer binnen liep om mijn spullen in mijn kluis te stoppen. Tegenover mij kwam een zeer merkwaardig meisje zich omkleden. Ze deed net alsof we elkaar al jaren kenden en begon voluit te praten over de meeste vreemde dingen. Omdat ik ook de rotste niet ben, heb ik een tijdje haar verhaal aangehoord, tot ik toch echt richting sportschool moest.

Na het sporten dacht ik even een opfrissende douche te nemen. Ik had beter moeten weten met collegedouches, want er waren zo’n… even denken… twee hele standen mogelijk. Bevriezend koud of bloedstollend heet. Er was letterlijk niks tussenin, wat het ontzettend moeilijk maakte om op een fatsoenlijke manier al het zweet af te spoelen en mijn haar te wassen. Na deze tweede complicatie, was ik bijna te laat voor mijn les. Wat vrij dramatisch zou zijn geweest aangezien ik een toets had over de IPA, International Phonetic Alphabet.

In mijn uur pauze tussen Voice and Diction en Acting for the Camera was het tijd voor mijn avondeten. Ik had een burrito meegenomen die ik kon opwarmen in de magnetron van de kantine. Ik had geen toetje meegenomen en omdat ik een plotseling hartstochtelijk verlangen naar chocola had (onder vrouwen beter bekend als de pre-ongesteldheidsfase) had een chocolade muffin gekocht. Na het eten van mijn burrito kon ik de verleiding niet weerstaan en nam ik een hap van mijn muffin. Nog nooit heb ik ooit in mijn leven zo’n teleurstellende muffin op.

Tijdens Acting for the Camera hebben we de scènes teruggekeken die we de week ervoor hadden opgenomen. Zoals we al hadden verwacht, duurde dit, met alle nabesprekingen per scène, zo lang dat we niet eens halverwege waren gekomen. De scène van Noomi en mij zat bij de tweede helft.

Dinsdagochtend opende ik om 5 uur mijn ogen, maar kwam pas mijn bed uit tegen een uur of 6. Buiten mijn dekens was het veel te koud en dus vond ik mijn bed eigenlijk wel een erg goede plek om mijn tijd door te brengen. Toen ik dan eindelijk mezelf uit mijn bed had geduwd, de verwarming aan had gezet en richting de wc liep, bleek ik geen wc-papier meer te hebben… Goed begin van de dag. Voor mij stond er dus een tripje naar de winkel op het programma. Precies wat ik nodig had op een toch al stressvolle dag vol met studeren voor mijn toets.

Mijn dag werd gelukkig weer goed gemaakt toen ik mijn care-package uit Nederland kon ophalen bij het postkantoor. Het koste wat moeite om een pakketje en een mountainbike thuis te krijgen, maar het was het meer dan waard. Het zat vol met leuke en lekkere dingen en dus kon ik met een grote lach op mijn gezicht weer in de boeken duiken.

In het pakketje zat ook een kleinigheidje voor mijn huisgenoot Gianluca. Ik had mijn ouders gevraagd stroopwafels voor hem erin te doen en toen ik ze aan hem gaf kon zijn geluk niet op. Omdat ik hem iets uit Nederland had gegeven, stond hij erop die avond samen met mij iets typisch Braziliaans te maken. Het was een cake dat bestaat twee lagen super zachte en luchtige cake met een soort van pudding in het midden. Ik zou het graag willen dopen tot engelencake, want het was hemels!

Woensdag begon het vroeger opstaan raar te worden. Omdat ik al om 4 uur op was, had ik rond 9 uur mijn lunch, wat betekende dat mijn beachvolleybal les niet ’s ochtends maar ’s middags was en dat gaf een merkwaardig gevoel. Tot in tegenstelling tot de rest van de klas, was had ik al groot deel van mijn dag erop zitten en had de slaap mijn ogen al verlaten. Ook dit keer ging ik na volleybal door naar de sportschool en drie keer raden wie ik in de kleedkamer tegen kwam. Precies. Dit keer deed ze niet alleen alsof we elkaar al jaren kende, ze deed ook alsof we een uur geleden een gesprek waren begonnen die we nog steeds aan het voortzetten waren.

De work-out van die dag was heftig. Na een warming-up en wat stretchoefeningen was het tijd voor een 8-minutes-abs-work-out. Geloof me, dat waren de langste 8 minuten in mijn leven. Ik geloof dat ik getraumatiseerd ben voor de rest van mijn leven. Onze instructrice was super streng en deed een poging ons bemoedigend toe te spreken, maar deed dit op een manier alsof ze mannen uit het leger aan het commanderen was.

Ik had mijn docent van mijn twee theaterlessen maandag al verteld dat ik woensdag niet naar de les zou komen in verband met voorbereidingen voor mijn aankomende toets. Daarbij had ik even in het midden gelaten dat ik mijn Shakespeare monoloog nog niet uit mijn hoofd wist en dat mijn bedtijd voor die dag halverwege Acting for the Camera viel. Maar zonder er twee keer over na te denken zei hij dat het geen probleem was en zei zelfs dat hij onze scène volgende week zou gaan analyseren. Blijkbaar laat ik een goeie indruk achter bij docenten.

Toen ik later die middag mijn bed in kroop (5 uur) was het bloed verziekend heet in mijn kamer. En ik overdrijf niet, want mijn thermostaat gaf aan dat 28 graden was. Zwetend en met niets meer dan een hemdje heb ik toen een hele tijd liggen draaien voordat ik in slaap viel.

Omdat ik donderdagochtend grote moeite had om mijn bed uit te komen had ik het briljante idee om buiten even een wandeling te maken om wakker te worden. Dit was allemaal nog leuk en aardig tot ik de voordeur opendeed en een ijskoude windvlaag langs mijn helemaal lichaam streek. Dit leek mij wel weer genoeg frisse lucht en daarbij kwam dat het buiten pikdonker was (lantarenpalen zijn erg zeldzaam). Dit liet mijn behoefte aan een blokje om (oohhh zou dat spreekwoord uit Amerika komen? Omdat alles hier in blokken verdeeld is?) gauw verdwijnen en ben ik snel weer naar boven gegaan voor mijn ontbijt.

 Voor de volgende gebeurtenis hebben jullie wat achtergrondinformatie nodig. Ik heb wat huisgenootjes van wie de fiets aan het eind van het vorige semester ongewild weggehaald was. Dit zorgde voor een langdurig probleem en om het goed te maken was aan ons huis een s’mores night beloofd; een avond waarop we marshmallows boven het vuur zouden gaan houden en ze vervolgens tussen twee kaakjes en een stukje chocola zouden opeten. Dit was ergens begin februari aan ons voorgesteld en het enige wat we hoefden te doen was een avond vastleggen. Ondertussen waren we al ruim een week in maart en ineens besloten mijn lieve huisgenootjes de s’mores night te houden op precies de avond dat ik mijn toets zou hebben. Hier heb ik natuurlijk meteen een stokje voor gestoken, want ik kan geen toets maken terwijl ze buiten lawaai zitten te maken. Bovendien kan ik het wel waarderen als ik nog iets van slaap kan meepakken voor de toets. Maar dit was niet genoeg, want in plaats van het hele gebeuren te verplaatsen naar de zaterdag ná mijn toets, vonden ze het nodig het te verplaatsen naar de donderdag vóór mijn toets…

Hoe dan ook, lang verhaal nog ietsje langer, midden in mijn (!) nacht werd ik wakker door de geur van rook en het geluid van uitbundig gelach. Zelfs met mijn oordoppen in en de ramen dicht (dan maar uit mijn bed drijven van het zweet) hoorde ik ze geen enkele poging doen het zachtjes te houden. Dit werkte op mijn toch al overgevoelige zenuwen, waardoor ik de volgende ochtend behoorlijk chagrijnig wakker werd.

Om alle frustraties eruit te laten, besloot ik de volgende ochtend na een uitgebreid ontbijt-lees momentje een eindje te gaan fietsen. Het was een uur of 6, wat betekende dat de zon net op begon te komen. De wolken en de lucht kleurden in de mooiste tinten roze, paars en blauw en dit kalmeerde mij gek genoeg enorm. Ik ben naar het strand gefietst en vanaf de het puntje van de pier heb ik de zon boven de bergen zien uitkomen. Ik had mijn samenvattingen voor de toets in mijn tas meegenomen, dus ben ik, toen de zon goed en wel aan de hemel stond, op een bankje in de buurt van het strand neergestreken om daar in alle rust te studeren. Na ongeveer een uur, komt er een man naar mij toegelopen en vraagt of dat wat in mijn schrift staat geschreven mijn handschrift is. Ik antwoord met “ja” en krijg een bewonderende blik terug. De man was erg onder de indruk en zo raakten we aan de praat. De onderwerpen liepen erg uiteen: schrijven, studeren, acteren, Nederland en politiek. We hebben een hele tijd staan praten, tot hij er vandoor moest en ik mijn studie sessie kon afronden.

De rest van de dag was ik vooral erg zenuwachtig. Ik had wel vertrouwen in mezelf (soort van), maar ik maakte me druk om de internetverbinding. Als die zou weg vallen tijdens mijn toets, zou ik eruit worden gegooid en zou ik niet meer verder kunnen. En omdat we de afgelopen week behoorlijk wat problemen met het wifi hebben gehad, maakte ik me ernstig zorgen. Omdat ik op het punt stond een kleine mental-break-down te hebben, heb ik Jonathan (die uit mijn klas, niet mijn broertje) gevraagd of ik even met hem kon bellen. Terwijl hij met mij aan het bellen was, was hij door en om zijn huis aan het lopen en kwam daarbij regelmatig een gezinslid tegen die iets van hem wilde. De gesprekken tussen hem en zijn familie, die ik maar van één kant kon horen, waren op een één of andere manier erg rustgevend. Waarschijnlijk omdat het mij afleidde van mijn eigen gedachtes. Het gesprek duurde een uur en toen ik ophing was ik volledig gekalmeerd.

Helaas was dit niet voor lange duur. Ik had allerlei berichtjes binnen gekregen van mijn huisgenootjes over mijn toets. Ze zeiden dat één van de managers van Coral Group (beheerders van de studentenhuizen) mij had aangeboden om mijn toets bij haar te komen maken omdat haar wifi stabieler was. Dit had natuurlijk enorme consequenties, want 1. ik moest daar naar toe komen de volgende ochtend; 2. ik moest alles daar opnieuw opzetten en 3. dit bij elkaar betekende dat ik veel eerder moest opstaan. Ik heb meteen thuis gebeld en de verschillende kanten overwogen. We kwamen tot de conclusie dat verhuizen de beste optie was, aangezien de wifi toch echt het belangrijkste was. Weer helemaal terug in mijn staat als voor mijn telefoongesprek met Jonathan ben ik vervolgens met een mok warme anijsmelk in bed gekropen en heb een poging gedaan wat te slapen.

Zaterdag was chaos. Om 11 uur (technisch gezien dus nog vrijdagavond) ging mijn wekker. Ik heb mezelf aangekleed, ontbijt naar binnen gewerkt en ben met al mijn spullen in een Uber gestapt richting de andere locatie. Daar aangekomen bleek er nog een filmavond bezig te zijn. De manager zat onderuit gezakt op de bank met haar gedachte half bij de film met mij te praten. Uit dat gesprek bleek dat ze mij in haar keuken bedacht had en dat er rekening mee houden moest worden dat zij en haar huisgenoot waarschijnlijk regelmatig in en uit zouden lopen. Ze had er even niet bij stil gestaan dat toen ik zei dat ik de toets alleen moest maken, ik geen andere mensen in de ruimte mocht hebben…

Ik ben met een Lyft (ik wilde niet het risico lopen dezelfde Uber bestuurder te hebben) weer naar huis gegaan. De tranen brandden achter mijn ogen en toen ik het huis in liep en mijn huisgenootjes vroegen waarom ik al zo snel terug was, hield ik het niet meer. Ze waren erg meelevend en boden mij een stroopwafel aan om mij te kalmeren. Ondertussen was ik ook druk aan het appen met het thuisfront. Ik was blij dat ik extra vroeg was opgestaan, zo had ik gelukkig nog ruim de tijd om alles in mijn kamer op te zetten.

Om 1 uur precies kon ik beginnen met de veiligheidscheck, een check waarin ik letterlijk alle hoeken van mijn kamer moest laten zien (inclusief achter mijn laptop en onder mijn bureau). Zo’n 15 minuten later kon ik aan de daadwerkelijke toets beginnen. Ik had niet alle tijd nodig die ervoor gepland stond, maar om nou te zeggen dat het een makkelijke toets was… nou, nee. Er was een aantal vragen waarvan ik bijna zeker weet dat het niet in de stof beschreven staat en anderen kon ik me simpelweg niet meer herinneren. Los van deze enkele vragen heb ik er over het algemeen een goed gevoel over.

Tijdperk na de toets

Nadat ik het knopje “Inleveren” had ingedrukt, viel er een enorm last van mijn schouders en was ik officieel in een ander tijdperk aanbeland. Het was alsof ik vanaf nu alle tijd van de wereld had en kon doen wat ik maar wilde. In die trant ben ik gaan fietsen en heb het beste plekje in de stad uitgekozen om de zonsopgang te bekijken. Ik heb ongeveer anderhalf uur op een muurtje gezeten en genoten van de frisse bries vanuit de oceaan en de zon die zien best deed langzaam maar zeker zijn neus boven de bergen uit te steken. Omdat het allemaal erg geleidelijk gaat, was er genoeg tijd om tegelijkertijd met mijn zusje te Skypen en haar mee te laten genieten van het mooie uitzicht.

Anderhalf uur op een stenen muur met de wind in het gezicht had mij behoorlijk afgekoeld, daarom besloot ik een Starbucks op te zoeken en mijn cadeaukaart van Melissa te gebruiken om de grootste warme chocolademelk die ze hadden te bestellen met een heerlijke blueberry muffin erbij. Terwijl ik langzaam van binnen uit aan het opwarmen was, kon ik uitgebreid met thuis Skypen en vertellen wat er allemaal was gebeurd en hoe de toets was gegaan. Rond een uur of 7, half 8, begon mijn lange aanwezigheid in Starbucks toch wel heel erg op te vallen en was het tijd om boodschappen te doen.

Ik heb een hele tijd een beetje lopen aanrommelen in het huis, tot mijn lichaam vond dat het genoeg was en toe was aan een dutje. Dit dutje duurde iets langer dan ik had gepland dus werd ik om 8 uur (na 6 uur slaap) wakker met een rommelende maag. Ik was rustig op de bank mijn avondeten aan het eten met een film op de achtergrond, toen ik een smsje kreeg van een vriend Ricky, die mij uitnodigde om naar zijn feestje te komen. Aangezien ik ondertussen toch weer klaar wakker was, ben ik om 11 uur op de fiets gesprongen richting zijn appartement. Het was ontzettend gezellig! Een vriend van Ricky had zijn schildertalent toegepast door bij alle ‘speciale’ gasten (vrienden van vrienden, dus geen random mensen) face-paint aan te brengen. Met neon verf had hij bij een handjevol mensen coole patronen op het gezicht aan gebracht wat een mooi effect gaf met de lichten. Ik was blijkbaar speciaal genoeg, want ook mijn gezicht kreeg een make-over.

Ik had het zo naar mijn zin dat ik de tijd helemaal niet in de gaten had gehouden. Ik had leuke gesprekken over Nederland, ik mocht de Nederlandse leeuw op de Memory-wall tekenen en ik heb voor het eerst in mijn leven water-pong gespeeld. Water-pong is een versie van beer-pong (drankspelletje) waarbij de bekers met water zijn gevuld in plaats van met bier. Het water werd trouwens niet gedronken, het ging echt puur om het spel en niet om het drinken.
Voor ik het wist was het ineens half 4 en was het hoog tijd om naar huis te gaan, mijn wekker stond namelijk om 7 uur…

Ik kan niet echt zeggen ‘de volgende ochtend’ aangezien ik niet echt een nacht heb gehad, dus houd ik het bij ‘drie uur later’. In 15 minuten ben ik opgestaan, heb ik gedoucht en heb ik mezelf aangekleed, want om kwart over zeven stond Patrick (klasgenootje en vriend) voor de deur. Ik had hem beloofd hem gezelschap te houden terwijl hij in de dierentuin apen zou gaan bestuderen voor zijn antropologie les. En om er een soort van uitje van te maken had hij ook voorgesteld om te ontbijten bij het best ontbijtrestaurant van Santa Barbara. Ik had een omelet met pancakes als een side en mini muffins vooraf en dat smaakte mij prima. Het was een beetje veel, dus ik heb mijn pancakes aan Patrick gegeven, die ze met gemak op at. Tijdens het eten vertelde ik over de avond ervoor en hoe de tijd ineens zo snel leek te gaan. Ik verwachte dat hij iets zou zeggen als “time flies when you’re having fun”, maar in plaats daarvan merkte hij op dat dat niet zo raar was gezien het feit dat de klok een uur vooruit was gegaan. Whoeps… zomertijd… helemaal vergeten, dat verklaarde een hoop.

Ik had gehoord van mensen dat ik niet teveel moest verwachten van de dierentuin. Daarbij legden ze niet uit waarom niet, want daar zou ik vanzelf wel achter komen. Het begon niet verkeerd, toen het dierentuinpersoneel ons bij het parkeerhokje “a zooper day” toewenste. Met die gedachte zijn we vervolgens de dierentuin ingelopen. Op de kaart leek het nog best iets voor te stellen, maar toen we na 15 minuten lopen aan het eind van het park waren aanbeland, bleek het toch niet zo uitgebreid te zijn. Tegen lunchtijd waren we uitgekeken en ben ik thuis een dutje gaan doen. Niet heel lang, want er stond nog huiswerk op het programma.

Om half negen ben ik naar bed gegaan, om 12 uur achter elkaar te kunnen slapen. Ik had verwacht dat ik een soort jetlag zou hebben door het verschuiven van mijn slaapritme voor mijn toets, maar ik denk dat er het afgelopen weekend zo’n zooitje van heb gemaakt dat min en min plus is en ik dus weer een normaal ritme heb.