Van examens krijg je uitslag

De laatste week voor Spring Break brak aan. Dit betekende twee dingen: studenten stonden al in de vakantie stand en docenten probeerden nog zoveel mogelijk voor de vakantie in hun lessen te proppen. Deze ver uiteenlopende mentaliteiten zorgden voor, laat ik zeggen, bijzondere lessen. Een uitzondering op dit fenomeen was beachvolleybal. Juist omdat iedereen al in vakantiestand stond, werd er heel enthousiast gespeeld en om een één of andere reden was de coach veel minder streng. Hij vond het allemaal wel best en het merendeel van de les stond hij erbij en keek hij ernaar. Dit zorgde voor nog meer enthousiasme, want dit betekende ook dat we zelf teams konden maken en dus gegarandeerd in een leuk team terecht kwamen. Ik kan oprecht zeggen dat het een van de leukste lessen was tot nu toe. Of we veel techniek hebben geleerd weet ik niet, maar het was zeker erg gezellig.

Toen we aankwamen bij Acting for the Camera was de deur dicht en stond het hulpje, Ben, van onze docent voor de deur ons op te wachten. Zoals in mijn vorige blog verteld waren we bezig met verschillende soorten audities. Vandaag gingen we een hele officiële auditie doen voor een rol waarvan we een klein stuk script hadden gekregen om voor te bereiden. We konden ons inschrijven op een lijst die zou bepalen wanneer je aan de beurt was. Voor de rest kregen we nada informatie, dus alles wat we konden doen was wachten en ons script nog eens doornemen. Eén voor één werden we naar binnen geroepen maar iedereen die weer naar buiten kwam had een zwijgplicht opgelegd gekregen dus werden we daar ook niet wijzer van.

Mijn naam werd geroepen en ik meldde mij bij Ben. Ik werd door hem naar binnen geleid, terwijl hij mij vroeg voor welke rol ik auditie kwam doen. In het lokaal zat mijn docent achter een tafel als zijnde een echte Casting Director. Ik mocht plaats nemen op een stoel voor de camera en moest mezelf voorstellen. Ben stelde mij nog even op mijn gemak en de scène begon. Ik deed mijn tekst en Ben las de overige regels voor. Aan het eind werd ik bedank voor het langskomen en mocht ik het lokaal weer verlaten. Niet meer en niet minder.

Buiten het lokaal zag ik een ontzettend zenuwachtige Noomi staan. En ook al had ik een zwijgplicht, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar in deze staat naar binnen te laten gaan. Ik heb haar kort verteld wat ze kon verwachten en dat er niks was om zenuwachtig voor te zijn omdat ik wist dat ze het geweldig zou gaan doen. Dit leek enigszins te helpen, want ze liep een stuk ontspannener het lokaal in. Vijf minuten later kwam ze er met een grote lach op haar gezicht weer uit; het was goed gegaan.

Nadat iedereen zijn auditie had gedaan zijn we van lokaal veranderd om de audities terug te kijken. We moesten allemaal aantekeningen maken alsof wij ook Casting Directors waren. Aan het eind zouden we stemmen wie de rol zou krijgen. Natuurlijk niet echt, maar om het officiële erin te houden deden we net alsof de film echt gemaakt zou worden. Helaas was de les al afgelopen voordat we iedereen konden terugkijken, waardoor we tot woensdag moesten wachten op het resultaat.
Na de les hadden we weer ons gebruikelijke praatgroepje, maar omdat Jonathan letterlijk in slaap viel terwijl hij naar ons stónd te luisteren, hebben we hem vervroegd naar huis gestuurd.

Dinsdag hing er een zeer sobere sfeer in de lucht. Letterlijk, want het kwam met bakken uit de hemel. Het weer in Santa Barbara is erg merkwaardig, het ene moment is het een strak blauwe lucht en een moment later is het zwaar bewolkt. Zo was dinsdag dus ineens een regendag midden in dagen met geen wolkje aan de hemel.

Na Intermediate Acting, waar we onze scène voor het eerst voor de camera hadden gedaan, ben ik even gaan sporten en ben toen naar huis gegaan. Daar trof ik Charlotte aan op de bank met haar voet in het verband en in de lucht. Ze was net terug van het ziekenhuis waar ze een uur aan het infuus had gelegen. Door een niet verzorgde ontstoken blaar op haar voet, was haar hele voet opgezwollen en was er bloedvergiftiging opgetreden. Ze was net op tijd naar het ziekenhuis gegaan, want het was zich al gaan verspreiden door de rest van haar lichaam. Het was even schrikken maar gelukkig konden ze haar met het infuus en antibiotica helpen en zou alles weer goed komen.

Omdat Californianen helemaal niks gewend zijn, was beachvolleybal woensdagochtend afgelast. De regen van de vorige dag (het regende die ochtend zelf niet eens) had het zand nat gemaakt en dat konden hun poezelige voetjes niet aan. Oke, misschien overdrijf ik een beetje. Het zand was behoorlijk vies en ik vond het niet erg om me weer in bed om te draaien. Echter, de rest van de dag zou in deze trant (afgelasten lessen) voortzetten, maar uiteraard wist ik dat die ochtend nog niet.

We waren midden in onze warming-up van Voice and Diction, toen opeens alle lichten in het lokaal uitvielen. En in een lokaal zonder ramen, is het dan ineens pikdonker en zie je echt helemaal niks. Gelukkig hadden sommige hun mobiel bij de hand en konden we zo onze weg naar de deur vinden zonder iets te breken of over elkaar te struikelen. Omdat op de gang wel alle lichten aan stonden, dachten we even dat het alleen een kortsluiting in ons lokaal was. Maar algauw werd duidelijk dat het hele gebouw geen stroom meer had en de lampen op de gangen brandden op noodstroom. Ik had verwacht dat er lichte paniek zou ontstaan (met die Californianen die niks gewend zijn enzo), maar iedereen bleef erg rustig. Zelfs zo griezelig rustig dat onze docent besloot zijn les gewoon voort te zetten op de gang. Hij maakte zich geen moment druk om wat de oorzaak zou kunnen zijn van deze plotselinge stroomwegval.

Tot ergernis van onze docent begonnen steeds meer mensen zich richting uitgang te bevinden. Ergernis, omdat ze hierbij zonder pardon, al pratend, dwars door onze groep heenliepen. Nu kon ik ze dit niet echt kwalijk nemen aangezien wij ons in een vrij centrale hal bevonden, maar oké. Niet veel later kwam de afdelingsdirecteur op ons aflopen met de mededeling het gebouw zo rustig en zo snel mogelijk te verlaten. Met verbazing in iedereens ogen liepen we zoals gevraagd snel maar rustig het gebouw uit. Daar bleek dat de hele campus geëvacueerd werd en dat alle lessen van die dag waren afgelast. Er was een stroomkabel omgevallen waardoor de hele omgeving in de beurt van SBCC zonder stroom was komen te zitten. Het probleem zou pas morgenochtend opgelost worden, dus iedereen kon van zijn vrije middag gaan genieten.

Ik wist dat Jonathan alleen naar school zou komen voor Acting for the Camera en nu dus nog niet wist dat hij niet meer hoefde te komen. Ik hem meteen gebeld, maar het was al te laat. Hij bleek al op school te zijn omdat hij met zijn scene partner zou gaan repeteren. Ze had het last minute afgezegd en nu de les ook niet meer door ging, was hij dus voor niks naar school gekomen. Hier kwam nog eens bovenop dat hij onderweg niet op tijd getankt had en nu zonder benzine zat. AAA (uitspraak: triple A; Amerikaanse versie van ANWB) moest te hulp komen om hem weer de weg op te helpen. Ik had geen idee dat dit allemaal even te veel aan het worden was voor Jonathan, dus terwijl de AAA bezig was met Jonathans auto en hij zo ongeveer een mental break down had, zat ik heel ontspannen op het strand in de zon met mijn scene partner Tilda onze scène door te nemen.

Nadat ik klaar was met repeteren heb ik Jonathan gebeld om te vragen hoe het met zijn auto ging, nog steeds niet bewust van het feit dat hij van binnenuit heel hard aan het schreeuwen was. Uit dat gesprek bleek dat hij alweer bijna thuis was en dus absoluut zijn dag niet had. Ik voelde me heel erg schuldig dat ik hem had achtergelaten en verontschuldigde mij dat ik zo’n slechte vriendin was geweest. En omdat ik mij altijd veel van de gevoelens van andere aantrek en ik mij verdrietig of van streek voel als de persoon waarmee ik praat verdrietig of van streek is, had na ons gesprek een knop in mijn maag en een ernstige behoefte aan ijs. Nu was ik toch al van plan om boodschappen te gaan doen, dus kon ik net zo goed een grote bak ijs meenemen om die thuis op de bank op te eten.

Donderdag was niet zo’n spannende dag. Althans niet totdat het avond begon te worden.

Het niet spannende deel

In Intermediate Acting kwam mijn scene partner niet opdagen, terwijl we onze scène voor een cijfer moesten gaan doen en ik kreeg gratis koekjes van een organisatie die op het punt stond weg te gaan en de koekjes weg te gooien.

Het spannende deel

Om half drie kreeg ik een smsje van Jonathan met de vraag of ik met hem mee wilde naar de musical Hairspray waar een vriend van hem, Caleb, in speelt en of ik dan ook van te voren met een groepje ergens wat wilde gaan eten. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen; ik houd van naar het theater gaan en ergens wat eten kan nooit kwaad, zeker niet met vrienden. Om 5 uur stond Jonathan voor mijn deur en kon onze reis beginnnen. Huh? Reis? Ja reis, want de voorstelling was in Thousand Oaks, een stad wat een uur rijden is vanuit Santa Barbara zónder file. We hadden beter moeten weten dan hopen op het beste want natuurlijk stond er file en waren we na een uur ongeveer halverwege. Omdat we het eten-van-tevoren toch niet meer gingen halen, zijn we even gestopt bij de Magic Shop van zijn ouders in Ventura.

Jonathans broer bleek er ook te zijn en deze ontmoeting werd gezien als een uitgelezen moment om wat googel trucs uit de kast te halen, we waren immers in een Magic Shop. Jonathans broer liet mij de ene na de andere truc zien, terwijl Jonathan last had van plaatsvervangende schaamte en zo snel mogelijk weer weg wilde. Ik vermaakte me wel en heb hem overtuigd om nog eventjes te blijven.

De rest van de rit naar Thousand Oaks verliep niet veel sneller. Onderweg kwamen we de oorzaak van de file tegen, wat een auto onder een vrachtwagen bleek te zijn. De auto had te dicht achter de vrachtwagen gereden en was vervolgens door luchtstroming volledig eronder gezogen. Er was niks meer van de auto (en waarschijnlijk zijn passagier…) over.
We zijn meteen door gereden naar het theater waar de voorstelling al snel zou gaan beginnen. Eenmaal in de zaal vertelde Jonathan dat Caleb moeder Edna Turnblad in Hairspray speelde (je weet wel, John Travolta) en deze rol pas een week voor de opening had aangeleerd gekregen omdat er problemen waren met de eerste acteur en hij die nu verving.

De voorstelling was geweldig en Caleb was ontzettend goed! Ik heb de hele tijd met een grote lach op mijn gezicht gezeten en kon niet stoppen met wiebelen omdat ik mee wilde dansen. Ze hadden de voorstelling erg goed neergezet en de personages waren fantastisch gecast. Het liefst ga ik er nog een keer heen.
Na afloop zijn we even backstage gegaan om Caleb op te wachten. Niemand had nog avond gegeten dus zijn we op zoek gegaan naar een restaurant. Het was al bijna 11 uur op een donderdagavond, dus stond ik niet raar te kijken toen de keuken van het eerste restaurant waar we aankwamen al gesloten was. We zijn daarom uiteindelijk naar Apple Bees gegaan, omdat we daarvan zeker wisten dat ze tot 12 uur open zouden zijn. We liepen het restaurant binnen en we werden meteen warm verwelkomt. Niet door het personeel maar door een groepje acteurs. En omdat iedereen iedereen kent in de theaterwereld, waren dit bekenden van Caleb en Jonathan. Er werd veel gekletst en gegeten en het was een hele gezellige afsluiting van de avond.

Op de weg terug naar huis, ondertussen al bijna 1 uur, moesten we even tanken en omdat Jonathan altijd degene is die mij overal heen brengt, stond ik erop dat ik dit keer zou betalen zodat ik voorlopig goed zou zitten.
Onderweg kwamen we nog een waanzinnig uitzicht tegen toen we aan de andere kant van de berg uitkwamen en we over een zee van lichtjes uitkeken. In Amerika heb je niet langs elk weg lantarenpalen staan, waardoor je de lichtjes van een stad heel goed kunt zien.

De volgende ochtend werd ik wakker, keek ik op mijn telefoon en sprong uit bed. Ik had een mail ontvangen van de Universiteit van Amsterdam! Ik ben gauw achter mijn laptop geklommen om de mail te kunnen lezen. Ze hadden de resultaten van de test gestuurd. En wat denk je? Ik hoorde bij de best 19% van alle studenten, wat betekende dat ze mij nu al konden garanderen dat ik aan de studie mag beginnen!!! WHOEHOE! Mijn Spring Break kon niet beter beginnen! Ik ben meteen een taart gaan kopen voor het hele huis. Mijn geluk kon op dat moment niet op! Ik was binnen!!!! De hele dag heb ik met een huppel in mijn pas rond gelopen en ik geloof dat mijn huisgenootjes een beetje gek van mij werden, maar wat gaf het, ik was toegelaten!

Zaterdagochtend heb ik al mijn energie eruit gewandeld. Met Coral Group ben ik op een hike gegaan naar een heel mooi strand. Hier heb ik even een korte duik in het ijskoude water genomen en kluns als ik ben, werd ik door een golf omvergegooid waardoor ik met mijn knieën op allemaal kleine steentjes belandde. De wondjes waren niet erg diep, maar doordat mijn bloed zich mengde met het water zag het er vrij dramatisch uit.
Ondertussen was Michael (ook een student van Coral Group) in de zee aan het zwemmen samen met een zeehond. Dit was natuurlijk niet bewust, maar wel grappig. Zeker omdat de zeehond Michael had gezien, maar Michael niet de zeehond. Dus toen de zeehond ineens heel dichtbij hem zwom, schrok hij zich een hoedje.

Om op te drogen en de benen te strekken zijn we met een groepje van vier “even” een wandeling gaan maken. We waren zo in gesprek verzonken dat we niet in de gaten hadden dat we al heel ver gelopen waren. We moesten terug rennen, want de rest zat op ons te wachten om te vertrekken naar de auto. Op de terugweg namen een andere route dan heen, waarbij we door een vlinderpark liepen. Helaas was het hoogte punt van vlinderseizoen in dat gebied al voorbij, dus moesten we het doen met twee kleine vlindertjes die waarschijnlijk de weg een beetje kwijt waren.
Voor lunch zijn we gestopt bij In&Out Burger. Dit is een typisch Californisch fast food keten met heerlijke burgers en milkshakes. Men moet er op z’n minst één keer geweest zijn als hij zich in Californië bevindt.

Thuis aangekomen heb ik een douch genomen en ben boodschappen gaan doen voor de volgende dag. Jonathan en ik hadden een picknick op het programma staan en ik zou de hapjes gaan maken. Met twee tassen vol ingrediënten en allerlei recepten in de aanslag ben ik begon met koken. Het nam meer tijd in beslag dan ik dacht en voor ik het wist was het al zeven uur en avond-eet-tijd. Nouja, niet helemaal, want om Spring Break te vieren hadden we diner gepland met het hele bij een chic restaurant genaamd Zaytoon en dat was pas om half 9.

We hadden een grote ronde tafel met blauwe en witte glasachtige stenen in het midden waar vlammen uitkwamen. Het was een Grieks restaurant, dus hadden we pita met tzatziki als voorgerecht, vlees met pita en tzatziki als hoofdgerecht en baklava als nagerecht. Als drankje erbij had ik een Rasberry Lime Soda. Het was allemaal zo ontzettend lekker! Ik heb echt genoten. Ook dit was een goed begin van de vakantie en een goed bondingsmoment van het huis.

De volgende ochtend werd ik om 6 uur wakker van gestommel en gefrustreerde stemmen. Het halve huis stond op het punt om te vertrekken richting Cancun in Mexico. Er moesten nog last minute koffers worden ingepakt, de stress sloeg toe en de taxi zou al om half acht voor de deur staan. Om 7 uur stond Noomi voor mijn deur om gedag te zeggen. Zodra haar mond open ging om dag te zeggen, zwollen de tranen in haar ogen op. Ze had de hele nacht niet geslapen omdat ze nog zoveel moest doen voordat ze weg kon en het feit dat haar reisgenootjes een half uur voor vertrek nog niet klaar stonden om weg te gaan was even te veel van het goeie. Nadat ik haar weer enigszins had gekalmeerd was het bijna tijd om te gaan. Charlotte en ik hebben iedereen een dikke knuffel gegeven en vanaf de veranda uitgezwaaid.

In dit plaatje klopt er helaas iets niet. Het was de bedoeling dat Charlotte ook in de taxi zou zitten en niet met mij aan het uitzwaaien zou zijn. Door haar voet en de bloedvergiftiging had ze besloten dat het niet verstandig was om naar Mexico te gaan. Ze kon niet ver lopen met krukken en het meenemen van een rolstoel zou een enorm gedoe zijn. Bovendien kon ze door de antibiotica geen alcohol drinken en deed de zon pijn op haar huid en aangezien dit, alcohol drinken en in de zon op het strand liggen, dé dingen zijn waarvoor je naar Mexico gaat, had ze besloten thuis te blijven.

Het was maar goed dat ik al vroeg wakker was, want Jonathan moest ineens de picknick drie uur vervroegen. Hij was vergeten dat hij een afspraak had om te repeteren met een meisje uit de voorstelling die hij begeleid en omdat ik nog een aantal hapjes moest klaar maken, had ik daar nu gelukkig tijd voor. Met een tas vol hapjes zijn we naar SBCC gereden om daar in het gras met uitzicht over de haven te genieten van de zon en de picknick. Het was erg gezellig en, al zeg ik het zelf, ook erg lekker. Mijn hapjes waren goed gelukt. Af en toe kwam er een hond langs snuffelen, die waarschijnlijk de hapjes ook erg lekker had gevonden.

Nadat Jonathan mij weer thuis had afgezet ben ik in de voortuin neergestreken en heb mijn boek gelezen liggend in een hangmat in de schaduw van een boom. Het was een prima en relaxte zondagmiddag. En nu het huis zo ongeveer leeg was, was het ook heel rustig en stil en had ik eindelijk ‘s avonds de tv voor mezelf :).