De extra dikke Disney Editie

Afgelopen week stond in het teken van Disneyland! Er stond een vijfdaagse trip op het programma, waarin we naar de wereldberoemde San Diego Zoo, Disneyland, Universal Studios en California Adventure zijn gegaan. Deze enorm uitgebreide trip was niet zomaar een vakantie ergens random in het midden van een schoolperiode. Het was het verjaardagscadeau van mijn gastzusje Corlee, die op 1 februari haar Sweet Sixteen vierde. Ik was, samen met een vriendin van Corlee, uitgenodigd om met hen mee te gaan.

SPOILER ALERT! In deze blog komen spoilers over attracties in Disneyland, California Adventure en Universal Studios voor. Voor de mensen die dit lezen, nog nooit in een van de drie zijn geweest en liever niet willen weten hoe de attracties eruit zien: vanaf SPOILER ALERT tot EINDE SPOILER ALERT bevat omschrijvingen van attracties. Jullie kunnen dit deel overslaan of voorzichtig lezen zodat je de attractie omschrijvingen kunt skippen.

Maandag was zo’n beetje de enige normale dag van deze week. Hoewel het met Disneyland in zicht niet helemaal “normaal” was, want de zenuwen zaten er al flink in. Ik moest nog zus doen, ik moest nog zo doen, en dat allemaal voordat ik woensdag om kwart voor zeven ’s ochtends in mijn Uber (taxi) zou stappen richting de bus die mij naar het vliegveld in Los Angeles zou brengen. Je zou daarom kunnen denken dat ik veel gedaan heb die dag, maar in plaats daarvan heb ik elk vrij uurtje besteed aan het lezen van Harry Potter. Jullie kennen het probleem vast wel: “When you have so much stuff to do and you decide to take a nap instead.” Zo voelde ik mij maandag dus.

Dinsdag kon ik er echter niet meer onderuit. Dit was de enige dag waarop ik de laatste voorbereidingen kon treffen voor mijn vertrek naar Disney. En aangezien “laatste” in mijn geval “alle” betekende, had ik een druk schema. ’s Ochtends ben ik vroeg opgestaan om voor mijn les van 11 uur de was te doen en mijn tas in te pakken met alle benodigdheden voor vijf dagen. Gehaast ben ik toen naar mijn les gegaan, mijn gedachten overal behalve waar het gewenst was gedurende die twee uur. Om even rust in mijn hoofd te creëren, ben ik na mijn les voor een half uur in het grasveld van de campus gaan liggen, ontspannen genietend van de warme zon op mijn gezicht. Nadat ik weer wat energie op had gedaan, ben ik naar State Street gefietst om nog wat kleinigheidjes te kopen voor Paul, Melissa, Corlee en Cori (vriendin van Corlee). Op State Street aangekomen bleek de markt net begonnen te zijn en stond de hele straat vol met kraampjes. Ze verkochten verse groente en fruit, honing, bloemen, noten en noem maar op. Omdat de kraampjes de hele straat blokkeerde, moest ik met mijn fiets in de hand over de stoep lopen. Gelukkig scheen de zon en hing er een gezellig sfeer, waardoor het wel iets prettigs had om daar door die straat te lopen.

Thuis heb ik eerst het plantje dat ik had gekocht een plekje gegeven in mijn kamer. Omdat ik geen bloempot tot mijn beschikking had, werd het een bierpul die toch alleen stond te verstoffen in mijn servicekast. Daarna heb ik nog een lading was in de machine gestopt en heb in de tussentijd mijn hele kamer, keuken en badkamer aankant gemaakt, zodat ik terug zou komen in een schoon en opgeruimde omgeving (ondanks dat ik mijzelf al lang genoeg ken om te weten dat dit het moment dat ik thuis kom als niet meer zo zal zijn). Na mijn avondeten sprong ik even snel onder de douche om vervolgens Corlee’s cadeautjes in te pakken en de laatste dingen zoals mijn tandenborstel en shampoo in mijn tas te stoppen. Gezien het feit dat mijn wekker om 5.45 stond, ben ik vervolgens vroeg naar bed gegaan.

Natuurlijk lukt het niet om slaap te vatten als je er op zit te wachten, dus heb ik die nacht minder uren gemaakt dan ik had gewild. Voor mijn gevoel ging mijn wekker vrijwel meteen nadat ik eindelijk weggedommeld was. Met moeite heb ik mezelf (na drie keer snoozen) uit mijn bed gesleurd en aangekleed. Omdat het nog veel te vroeg was voor ontbijt heb ik een boterham gesmeerd voor onderweg. Om kwart voor 7 stond mijn Uber voor de deur en binnen 10 minuten stond ik al op de plek waar de bus naar het vliegveld zou vertrekken. Ik wilde het zekere voor het onzekere nemen, daarom was ik er een half uur van tevoren. Bovendien gaf dit mij de tijd om van de prachtige zonopgang op het strand te genieten.

Om half 8 vertrok de bus vanuit Santa Barbara naar Los Angeles. Om file te voorkomen namen we de route langs het water, wat betekende dat het een erg bochtige reis zou worden. Het was een reis van twee en een half uur, waarin in vooral mijn best deed niet wagenziek te worden. Op het vliegveld moest ik even zoeken naar de plek waar ik met de Walkers (mijn gastgezin) had afgesproken, maar kon toen eindelijk mijn armen om hun heen slaan. Ik had ze stiekem toch wel een beetje gemist. En wat later uit verhalen bleek, hadden zij mij én Lisa ook gemist.
Met een busje werden we naar de huurauto gebracht, waar we komende vijf dagen in rond zouden gaan rijden. Onze eerste stop die dag was San Diego, waar we geluncht hebben bij Ike’s Place. Ik had een sandwich met ham, kalkoen, brie, sla en een sausje en dit is de beste sandwich die ik ooit in mijn leven gegeten heb. Zoals Melissa mooi verwoordde: “It was a sandwich to kill for.” Het was zo smaakvol en de verschillende smaken, ook al klonk het een beetje vreemd, combineerden erg goed.

Na de lunch zijn we naar de San Diego Zoo gegaan. Dit is een wereldberoemde en super grote dierentuin met bijna alle dieren die je kunt bedenken, waaronder luipaarden en panda’s. Ze hebben een kabbelbaan over de hele lengte van de dierentuin en een bustour langs de dieren. Er was zoveel te zien, dat ik waarschijnlijk twee hele dagen daar had kunnen doorbrengen met het kijken naar alle dieren.
Omdat Paul honger had, hebben we vroeg avond gegeten bij een Mexicaans restaurant dat sterke drank flessen als decoratie langs alle muren en aan het plafond heeft hangen (was waarschijnlijk een erg dure investering) en hebben ons toen in het drukke verkeer van Californië gewaagd richting ons hotel.
We hadden een grote hotelkamer met twee slaapkamers, een twee persoons en een vier persoons, een keuken en een woonkamer. Cori, Corlee en ik sliepen in de vier persoons en omdat Cori en Corlee een bed deelden, had ik een tweepersoonsbed voor mijzelf. Het hotel had een zwembad en een hottub. Hier hebben Melissa en ik ons nog even in ondergedompeld voordat we naar bed zijn gegaan.

De volgende ochtend brak aan en het was tijd om voor de allereerste keer in mijn leven naar Disneyland te gaan. Met onze verjaardag t-shirts aan (Corlee: Kind of Sweet Sixteen; Cori en ik: I’m just here for the cake) zijn we naar beneden gegaan voor ontbijt. Wat we aantroffen was geweldig. Ze hadden alles wat je maar kon bedenken als ontbijt. Je kon zelf wafeltjes maken, er waren bagels, English muffins, cereals, fruit, becan, scrabbled eggs, sausage, alle ingrediënten om een breakfast burrito te maken, croissantjes, gebak, drie soorten yoghurt, havermout pap en natuurlijk normale boterhammen. Ik heb mij uitgeleefd met scrabbled eggs, wafeltjes met maple sirup en slagroom, Griekse yoghurt met walnoten en honing en gebak. Met een goed gevulde maag zijn we om half negen richting Disneyland gereden.

Omdat het park zelf pas om tien uur open ging, hebben we eerst een tijdje rond gelopen in Disney Downtown. Dit ziet eruit als een normaal stadje met restaurants en winkels. En eigenlijk is het ook niet veel anders dan een binnenstad, alleen zijn restaurants drie keer zo duur en verkopen de winkels naast hun normale assortiment ook Disney spullen.
Net als de halve bevolking van Californië, liepen we om stipt tien uur het park binnen. Het was een drukte van jewelste en iedereen duwde elkaar vooruit om zo snel mogelijk bij de attracties te komen. Ik snap niet waarom mensen zichzelf vrijwillig in zo’n drukte willen begeven. En even voor de duidelijkheid, rond deze tijd van het jaar is het het zogeheten “off-season”, dus is de hoeveelheid lichamen in het park ongeveer een kwart van wat er in de zomer (“on-season”) zal zijn. Gelukkig bleek dat er sprake was van een soort zandloper formatie, en moesten alle bezoekers even door een smalle straat om vervolgens weer als een waaier uit elkaar te kunnen gaan.

SPOILER ALERT

Binnen een uur hadden we drie van de meest bekende attracties gehad. Dit is een hele prestatie gezien het feit dat de wachttijd van één attractie vaak al een uur is. We begonnen met, wat later mijn favoriet blijkt te zijn, Pirates of the Caribbean. Het is een zelfde soort boot-attractie als de Fata Morgana in de Efteling, alleen dan met een ander verhaal (ja dûh…). Wat ik niet wist en erg indrukwekkend vond, was dat deze attractie niet gebaseerd is op de films, maar de films op deze attractie. En ik moet zeggen, de filmmakers hebben goed hun best gedaan.
De tweede attractie was Haunted Mansion, de naam geeft al veel weg, want het is een soort spookhuis ritje. Ik ga niet alle attracties tot in detail beschrijven (is niet zo leuk voor de mensen die er nog heen willen), maar het gaafste van deze rit vond ik de geesten die ze in een grote zaal lieten dansen, lezen, eten en nog veel meer. Het zag er levensecht uit (voor zover geesten levend zijn natuurlijk).
De derde rit was Splash Mountain. Dit is zo’n typische waterattractie waarbij je van een behoorlijk hoogte in het water terecht komt en wat in de zomer erg aantrekkelijk is omdat het voor wat verkoeling zorgt. Maar dit is Disneyland en dan kan het natuurlijk niet alleen ‘tikketikketikketikketikke omhoog, sjwoesh omlaag, splash nat’ zijn. Er zit een heel verhaal omheen en voordat je in het diepe wordt gegooid vaar je eerst door grotten en bergen met karakters uit Song of the South.

Indiana Jones Adventure was de eerste attractie waar we echt voor in de rij hebben moeten staan. In deze 25 minuten durende wachtrij, heb ik een uitgebreide samenvatting gekregen van alle belangrijke gebeurtenissen in de film die ik volgens Paul absoluut moest kennen om de attractie te kunnen begrijpen. In deze rit zit je in een jeep die jouw (en 15 anderen) door soort tempel leidt, waarbij jij je dan bevindt in een van de Indiana Jones verhalen.
Na deze rit was het tijd voor een plaspauze. Dit klinkt misschien wat overdreven, maar je moest er echt de tijd voor nemen want toiletten waren moeilijker te vinden dan je zou verwachten in een pretpark gericht op kleine kinderen die om de haverklap uit het niets moeten plassen. Tegen de tijd dat we allemaal onze behoefte hadden gedaan was het al bijna tijd voor onze lunchreservering.

Omdat we in Disneyland waren ter ere van Corlee’s 16de verjaardag, hebben we luxe geluncht ín de Pirates-attractie. Dat hoor je goed, we zaten aan een tafeltje op een pleintje binnen in de attractie. Dit was een hele leuke ervaring, zeker omdat het net leek alsof we ons bevonden in een dorpje onder de sterrenhemel. Melissa en Cori hadden de meest absurde lunch ooit besteld. Ik weet dat ik mij in Amerika bevind en dat ze ervan houden om alles in de frituurpan te gooien (weten jullie het gefrituurde ijs nog?), maar dit sloeg alles. Ze hadden een sandwich met ham, kalkoen, kaas en weet ik veel wat, dit was gefrituurd en kon vervolgens gedipt worden in twee soorten jam en vanille crème. Dit was een mooie samenvatting van typisch Amerikaans eten: Veel te veel beleg, al het mogelijke frituren en het liefst alles serveren met een dipsaus. Deze combinatie klonk mij zo vreemd in de oren, dat ik genoegen nam met een hapje van Melissa’s sandwich en zelf iets anders bestelde.
Corlee kreeg omdat ze jarige was als toetje een Mickey chocolade mouse cakeje mét een kaarsje erin. Tot Corlee’s teleurstelling werd het geserveerd met vijf lepels, zodat we allemaal een hapje konden mee genieten van deze chocolade amuse.

De attractie na de lunch moest er een zijn die niet te veel van de maag verwachten, daarom waren op weg gegaan naar de must see “It’s a small world”. Helaas die bleek gesloten tot het weekend. In plaats daarvan zijn we naar Mickey’s Toontown gegaan, zoiets als het sprookjesbos in de Efteling, voor de kleintjes onder ons. Hier hebben we even rondgelopen, foto’s gemaakt en ons laten rondrijden in de attractie Roger Rabbit’s Car Toon Spin.

Omdat de wachtrij voor de Matterhorn Bobsleds te lang was, besloten we die voor vandaag even over te slaan en andere attracties te doen die een minder lange wachttijd hadden. We kwamen terecht bij Star Tours – The Adventures Continue. Het zag er allemaal cool uit, tot ik een 3D-bril in mijn handen kreeg, werd neergezet voor een groot scherm en de hele zaal begon te bewegen. Mijn gevoelige evenwichtsorgaan kon er niet om lachen en begon te protesteren. Mijn maag vond het niet leuk dat mijn evenwichtsorgaan zo raar deed en begon vervolgens ook te protesteren. In andere woorden, ik werd misselijk. Bril af, kiezen op elkaar en uitzitten was mijn enige optie. Gelukkig doet een beetje frisse lucht en water wonderen en kon ik al gauw weer verder naar de volgende attractie.

Om mijn evenwichtsorgaan nog een beetje rust te gunnen hebben we in Buzz Lightyear Astro Blasters onze schietkunsten laten zien. Paul kwam hier, nek aan nek met Melissa, als winnaar naar voren en Corlee… Tja niemand weet wat Corlee heeft gedaan die rit, want haar score was te triest voor woorden. Zelfs de 5-jarige voor haar had drie keer zoveel punten gescoord…
De volgende attractie was Autopia (@Papa, presented by Chevron). Dit is de meest milieuONvriendelijke attractie in de menselijke geschiedenis. Een stuk of 50 autootjes rijden op benzine rond op een parcours en aan de uitlaatgassen te ruiken is het rendement van die dingen niet zo hoog (de meeste brandstof wordt uitgespuugd door de uitlaat zonder eerst te verbranden). Om het hele parcours hangt een walm van gas en als je een beetje te diep inademt kan je met eenhoorns gaan praten. Na heel wat wikken en wegen ben ik uiteindelijk toch met mijn Disney-rijbewijs in een auto gestapt en, mijn neus afdekkend met mijn shirt, achter Paul aan gescheurd.

Helemaal aan het begin van het park zit een attractie waar niet veel mensen naar toe schijnen te gaan. Na afloop begreep ik ook waarom, want het was niet bepaald kindvriendelijk. Niet in de zin dat het agressief is ofzo, maar ze zullen er vrij weinig van snappen. Het is het verhaal Great Moments with Mr. Lincoln. De hele levensgeschiedenis van de 16e president van Amerika wordt op een rijtje gezet en aan het eind houdt een levensechte robotversie nog een speech zoals de president zelf ook heeft gedaan. Voor mij als niet Amerikaan was dit een mooi voorbeeld van hoe nationalistisch de meeste Amerikanen zijn, dat ze zelfs in Disneyland bezig zijn met politiek.
Ondertussen was het al bijna tijd voor avondeten. We besloten Mexicaans te eten in Downtown Disney, want in het park zelf was de keuze beperkt tot burgers met friet of kipnuggets met friet. De guacamole die ze in dit Mexicaanse restaurant vers (voor je neus) klaar maken bij de tortilla chips was verrukkelijk en was dan ook helemaal op tegen de tijd dat ons hoofdgerecht arriveerde (wat overigens super snel was). Ook hier kreeg Corlee een verjaardagstoetje. Dit keer was het ijs en slagroom geserveerd met een Mexicaans verjaardagslied gezongen door de obers.

Om 7 uur was het tijd voor de Main Street Electrical Parade. Alle lichten in het park werden gedimd en de muziek begon. Een enorme stoet van prachtig verlichte praalwagens kwam voorbij. Alle sprookjesverhalen hadden hun eigen wagen (en soms zelf meer). Op de wagen zat minstens 1 personage uit het verhaal en de rest danste er zwierig eromheen. De ene na de andere wagen bleef maar komen en er leek geen einde aan te komen. Een grote paddenstoel met de kat en de duizendpoot van Alice in Wonderland, de pompoenkoets en de klokkentoren die 12 uur slaat van Assepoester, het schip van Peter Pan en een koets voor Tinkelbel, een mega draak met Joris erop, Speelgoedland uit Pinokkio met de jongens die in ezels zijn veranderd en goudmijnkarretjes voor de dwergen van Sneeuwwitje. De parade werd afgesloten met de grootste en langste wagen van allemaal, waarop (de uitgerekte versie van) de Amerikaanse vlag in lichtjes lag uitgespreid. Aan het eind van de wagen stond een indrukwekkende zeearend, het symbool van Amerika. Nog zo’n mooi voorbeeld van het nationalisme.
De parade was een mooie afsluiting van de dag. Na afloop zijn we naar de auto teruggelopen, naar het hotel gereden en hebben Melissa, Paul en ik ons heerlijk kunnen ontspannen in de hottub.

Vrijdag was Universal Studios aan de beurt. Omdat dit een stukje verder weg was dan Disney, moesten we eerder ons bed uit om eerder in de auto te kunnen stappen. En hoewel we wel degelijk op tijd vertrokken waren, kwamen we toch bijna driekwartier later aan dan gepland. Waarom? Traffic… Californië is een druk bevolkte staat en dat merkt je goed tijdens de spitsuren. Het voordeel was dat we niet bij het park aankwamen op het moment dat de deuren opengingen en we niet hetzelfde geduw hadden als in Disneyland.
De meeste mensen zullen Universal kennen vanwege het Harry Potter gebeuren. Ze hebben Hogwarts, Hogsmeade en Diagon Alley nagemaakt, inclusief alle winkels die in de boeken voorkomen. Omdat dit het meest populaire gedeelte van het park is en de meeste mensen daar eerst heen gaan, besloten wij de andere kant op te gaan.

Met onze regenponcho van Harry Potter in de aanslag hebben we ons naar de eerste attractie begeven: Despicable Me. Dit was een virtual reality ride, wat bij mij enorme alarmbellen liet afgaan, maar ondanks dat wilde ik het toch proberen. In deze attractie we werden in een Minion veranderd en moesten we Gru en de meisjes helpen.
Onderweg naar de tweede attractie werden we een show binnen geleid. In deze show maakten we kennis met alle Special Effects die er worden gebruikt in de filmindustrie. Dit liep van nepvechten, naar verschillende geluidseffecten, tot een man die in brand gezet werd. Het was een humoristische show, waardoor ik nooit meer hetzelfde naar films kan kijken.

We waren dus onderweg naar de volgende attractie. Deze bevond zich in “Lower lot”, zoals de plattegrond aangaf. Hier was niks te weinig mee gezegd want we moesten vier mega lange roltrappen af om aan te komen in het andere deel van het park. Hier bevonden zich drie attracties: Jurassic Park, Revenge of The Mummie en Transformers.
Jurassic Park is een soort Vliegende Hollander uit de Efteling, waarbij je eerst door een verhaal meegenomen wordt en vervolgens een val richting water maakt. Terwijl wij in de rij stonden voor deze attractie, waren er ineens technische problemen en moesten we even wachten voordat ze weer mensen in de boten konden laten. Als goedmakertje werden er door een van de medewerkers Jelly Beans uitgedeeld. En ja, het is dat ze zo aandrong :).
Hierna zijn Cori, Corlee en Paul naar de Transformers gegaan. Melissa en ik lieten deze aan ons voorbij gaan, omdat het net als Despicable Me een Virtual Reality Ride was. Gelukkig was The Mummie wel een “normaal” achtbaan en kon ik hier wel met mee. Ik heb “normaal” tussen haakjes gezet, omdat het een ander soort achtbaan is dan men zou verwachten en dat begint bij het feit dat het net als de Vogelrock in de Efteling in het donker is en eindigt bij het feit dat de richting waarin het karretje rijdt anders is dan verwacht.

Omdat Melissa haar bootcamp sessie van zondag zou missen had ze met coach Brian afgesproken om in elke rij een paar squats te doen en zoveel mogelijk bewegingsmogelijkheden op te zoeken. Op onze terugweg naar boven naar “Upper Lot” deed zich een goede gelegenheid voor. Naast de roltrappen die omhoog gingen, waren er ook normale trappen. Beter kon het natuurlijk niet. Bovenaan had ik geen gevoel meer in mijn bovenbenen, maar het voelde wel goed om toch iets van beweging te hebben gehad.
Bovenaan was meteen The Simpsons Ride, wat ook weer een Virtual Reality Ride was. Omdat de wachttijd behoorlijk lang was, zijn Melissa en ik in de tussentijd ergens wat gaan drinken.
Nadat iedereen weer compleet was, zijn we richting de Studio Tour gelopen. Dit is een meer dan een uur durende tour over de filmsets van Universal Studios. In een tram met meerdere wagens achter elkaar die lijken op grote versies van golfkarretjes reden we langs en over de plekken waar films zijn en worden opgenomen. Ik vond dit fantastisch om mee te zien en omdat ze op schermen lieten zien door welke film we op dat moment reden, kon ik echt een beeld schetsen van de scenario’s die zich daar hebben afgespeeld.

Aan het eind van de dag was het dan eindelijk tijd voor het beste deel: Hogwarts! We hebben door het kasteel kunnen lopen, Dumbledore’s kamer kunnen zien, the fat lady aangesproken en onze hoofden in onze nekken gelegd om alle schilderijen aan de muren te bekijken. Het kasteel was naar mijn idee uitstekend goed gelukt. De straten met alle winkels waren ook heel indrukwekkend, sommige hadden zelfs sneeuw op de daken. Ze hadden de winkel met alle rare soorten snoep, de kledingzaak, het postkantoor met alle uilen en zelfs de Butterbeer! Oh geweldig… Ik herkende zoveel, ik voelde me bijna een echte Hogwarts student.
De afsluiter van de dag was The Walking Dead walktrough. Het was een spookhuis in het thema van deze serie met echte mensen die als zombies uit het niks voor je opduiken. Melissa en ik hebben elkaars arm helemaal fijn geknepen en niet los gelaten tot we de uitgang hadden gevonden.

’s Avonds zijn we gaan eten in een restaurant genaamd Chili’s Grill and Bar. Dit is het restaurant waar Melissa haar recept voor Lisa’s favoriete gerecht Chicken Enchiladas soep heeft gekregen, dus vond ik dat ik het op zijn minst moest proberen om het te kunnen vergelijken. En weetje, die van Melissa is lekkerder :). Volledig uitgeput hebben we onszelf in het hotel op bed laten vallen en ik had mijn boek nog geen vijf minuten opzij gelegd of ik was al in een diepe slaap weg gezakt.

Zaterdag was het weer tijd voor Disney! Dit keer gingen we naar de andere kant, namelijk Disney California Adventure Park. Hier zitten attracties gerelateerd aan onder andere Cars, een luizenleven, Monsters en co, de kleine zeemeermin, toy story en Nemo.
Soaring Around The World was de eerste. Helaas kon ik hier niet naartoe omdat het wagenziekte gevoelig was. Melissa heeft met mij gewacht tot de anderen weer terug kwamen en is toen zelf gegaan terwijl wij (Paul, Corlee, Cori en ik) ons begaven naar California Screamin’; een hele gave achtbaan die met een hoge snelheid bochten en loopings maakt.
Voor we een plek gingen zoeken om te lunchen, hebben we de wereld van de kleine zeemeermin bewonderd. Het was een kort maar krachtige rit, wat het verhaal goed uitlegde met mooie scenes.

Na de lunch hebben we een fast-pass gehaald voor de Cars race attractie. Een fast-pass is een ticket voor een korte rij op een bepaalde tijdstip zodat je niet in de normale rij hoeft te staan. En aangezien de Cars wachtrij opliep tot bijna twee uur, vonden wij het geen enkel probleem om ’s avonds om 8 uur terug te komen. De fast-pass automaat bevond zich in de buurt van het Luizenleven gedeelte en hier kwamen we net op tijd aan, want de 3D film It’s Tough to be a Bug stond op het punt om te beginnen. Het is hetzelfde idee als de Pandadroom; we werden besproeit met insecten speeksel en in onze rug gestoken door een wesp. Ik heb me enorm vermaakt en heb erg moeten lachen. Het is een simpele attractie wat duidelijk niet erg populair is, maar ik vind het zeker de moeite waard.

Omdat we nu zo’n beetje alle attracties gehad hadden waar wij als volwassen zonder schuin aangekeken te worden heen konden, zijn we het park uit gegaan en zijn we Disneyland in gegaan. Omdat “It’s a Small World” nu wel open was, zijn we daar als eerste heen gegaan. Alle dansende poppen zijn geweldig om te zijn, alleen een beetje jammer dat het liedje mij ’s nachts nog steeds achter na zit.
Paul en Melissa waren toe aan een middagdutje, dus vertrokken zij richting hotel, lieten ons achter in het park en gaven mij de leiding met instructies bij elkaar te blijven. En wat is vervolgens het eerste wat we doen op het moment dat ze weg zijn? Juist. Opsplitsen.
Melissa gaf ons de opdracht op z’n minst naar de Matterhorn Bobsleds en Space Mountain te gaan, ongeacht hoe lang de rij zou zijn. De Matterhorn viel gelukkig mee, de wachttijd was maar een half uurtje dus zijn we meteen in de rij gaan staan. Terwijl Cori en ik Corlee’s plek bezet hielden, is Corlee popcorn gaan halen (dat is de eerste opsplitsing). Popcorn etend ging de rij best snel en voor we het wisten zaten we in een van oudste attracties van het park. Ik geeft dit detail erbij, want als je nog geen rugklachten had voordat je in de bobslee stapte kun je bijna al je geld erop zetten dat je wel hebt na een ritje in deze attractie. Het was een nogal schokkerige rit met niet zo zachte zittingen. Uiteraard was het wel een leuke rit, alleen denk ik er de volgende keer twee keer over na voordat ik besluit om er een half uur voor in de rij te gaan staan.

Cori en Corlee wilden graag in de kopjes van Alice in Wonderland en omdat ik daar niet tegen kan, ben ik een beetje door het park gaan rondlopen (opsplitsing nummer twee), dingen ontdekken die ik over het hoofd had gezien en de Winnie de Poeh winkel zoeken. Zo kwam ik terecht ín het ozo bekende Disney kasteel. Je kon er doorheen lopen en het verhaal van Doorenroosje lezen en bekijken. Ik heb er sneller doorheen moeten lopen dan het verhaal verdient, maar de zweetlucht die er hing stelde mijn maag sterk op de proef.
Toen we weer bij elkaar waren, zijn we op zoek gegaan naar de meest geschikte plek om te eten. Terwijl Corlee en ik het eten bestelden, ging Cori alvast een tafel zoeken en bezet houden (derde opsplitsing, merk op dat we nu alle drie een keer “alleen” in het park zijn geweest, is dat niet badass?). Als toetje hebben we een heerlijk chocolade mouse/cake op, wat bestond uit vijf verschillende lagen.

Na ons eten hebben we ons gewaagd in de 80 minuten lange rij van Space Mountain. Het was de laatste attractie die we nog wilden doen die dag dus de lengte van de rij deed er niet zoveel toe. Bovendien gaf het ons eten de tijd om te zakken voordat we in het karretje van de achtbaan zouden stappen. Terwijl we geduldig kleine stapjes naar voren zetten, hadden we een goed gesprek over relaties. Ondanks dat Corlee en Cori allebei minstens drie jaar jonger zijn dan ik, was het voor beide partijen een interessant gesprek. Ik vertelde mijn ervaringen en zij vertelden die van hen.
Na ongeveer een uur begonnen Cori en ik heen en weer te wiebelen. We waren vergeten naar de wc te gaan vóórdat we in de rij waren gaan staan. Domdomdom… Gelukkig gingen we alleen maar in een wilde achtbaan met een beveiligingsreling recht in onze blaas. Space Mountain heeft veel weg van de Vogelrock in de Efteling, het is donker, het kronkelt, het gaat snel, en er wordt een foto genomen op het moment dat je het het minst verwacht.

Ondertussen was het al acht uur, wat betekende dat we naar de Cars attractie konden in California Adventure. Melissa en Paul waren al in de rij voor de fast-passes gaan staan, dus wij zijn met z’n drieën letterlijk naar de andere kant van het Disney terrein gerend, onderweg alleen stoppend voor ticketcontrole en breeduit lopende mensen. Bij de attractie aangekomen, worstelden we ons in de rij naar voren, met het idee dat we bij Paul en Melissa in de rij mochten gaan staan. Toen we zo’n beetje het einde bereikte, bleek dat ze al aan de beurt waren geweest en wij dus niet het recht hadden gehad om voor al die mensen te glippen. We zijn netjes naar de uitgang gelopen en hebben ons netjes achteraan in de rij aangesloten.
Ik denk dat Cars een van mijn favoriete attracties is uit de hele hoop die ik de afgelopen dagen heb doorstaan. Je zit met zes mensen in een auto en rijdt door de wereld van Cars. Het idee is dat je (als auto zijnde) wordt klaar gemaakt voor een race en onderweg kom je alle hoofdfiguren uit de films tegen. De Cars-auto’s zijn zo realistisch gemaakt, met het bewegen van hun mond en dergelijke, dat het echt voelt alsof je in de real-life versie van een van de films zit. Als je (als auto zijnde) helemaal opgeknapt bent, wordt je naar de startstreep gebracht om te racen tegen een tweede auto. Samen rijd je op volle vaart over een parcours, dat slingert en op en neer gaat door het wilde westen. Nek aan nek reden we richting de finish om vervolgens met een fotofinish te eindigen, waar onze auto als winnaar uit naar voren kwam.

Nu waren er twee opties: vuurwerkshow in Disneyland of water en licht- en watershow in California Adventure. Hier hoefden we niet lang over na te denken en al gauw vonden we onszelf naar de ingang van Disneyland teruglopen. We kwamen precies op het moment dat de Electrical Parade was afgelopen, dus grote hordes mensen kwamen op ons afgestroomd en ik zag niet hoe we ooit op tijd bij het kasteel konden komen. Het antwoord werd gegeven door medewerkers van Disney. Zij leidden iedereen die het park in kwam richting een soort geheime doorgang. We liepen ergens achter langs, wat leek op een achter de schermen plek en kwamen op een magische wijze aan de zijkant van het plein voor het kasteel uit. Nu hoefden we alleen nog een plekje te vinden waar geen bomen het grootste deel van de hemel zouden bedekken.

Het vuurwerk was spectaculair! Geen andere woorden voor. Het ging maar door en het ging maar door. Net als de parade had elk verhaal zijn eigen vuurwerkshow. Tussen en tijdens de shows door kwam Tinkelbel door de lucht vliegen en werd de berg van de bobsleebaan beschenen met van alles en nog wat. Het meeste vuurwerk werd afgestoken rondom het kasteel, maar tot onze verrassing waren er ook een aantal schoten rond het plein waar we stonden en spuwden de twee bergen in het park ook een paar mooie knallers.
Opeens merkte ik dat de mensen om mij heen begonnen weg te lopen en de lichten weer aangedaan werden. Opnieuw begonnen massa’s mensen zich richting uitgang te worstelen en omdat wij ons hier niet in wilden bevinden, zijn we eerst nog een keer naar The Haunted Mansion geweest. We stonden hooguit 10 minuten in de rij en tegen de tijd dat we weer naar buiten kwamen, waren de mensen als het ware opgelost. Nu konden we tenminste rustig naar de auto lopen.

EINDE SPOILER ALERT

De laatste dag van onze trip brak alweer aan. Het voelde erg dubbel, want aan de ene kant leek het alsof ik al twee weken met mijn gastgezin had doorgebracht, maar aan de andere kant was het alsof ik met mijn ogen knipperde en het voorbij was.

De vorige avond was het laat geworden, daarom hadden we besloten rustig de dag te beginnen en rond een uur of tien in de auto te stappen richting Venice Beach. Dit strand staat vooral bekend om zijn pier en de Muscular Beach, een plek op het strand waar gespierde mannen hormonen door hun lichaam laten stromen en de vrouwen proberen te imponeren. We hebben een tijdje langs en door de zee gelopen om alle drukke van de afgelopen dagen van ons af laten waaien. Venice Beach is een mooi strand en de oude houten pier zorgt voor een mooi plaatje.
Toen we langs Muscular Beach kwamen, kon ik de verleiding niet weerstaan om even aan de ringen te zwaaien en een touw omhoog te klimmen. Op mijn weg naar het touw werd ik een enigszins verbaasd aangekeken door de heftig gespierde mannen, maar op het moment dat ik de top bereikte veranderde hun blik in bewondering.
Voor de lunch zijn we een stadje verder gereden: Santa Monica. Daar heb ik met Paul en Cori een grote pizza gedeeld en left-overs mochten mee met de “poor student”.

Op het vliegveld in Los Angeles was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen. Ik heb geprobeerd niet te huilen, maar toen in de tranen in Melissa’s ogen zag opwellen, kon ik ze zelf ook niet meer tegen houden. Ik heb iedereen een dikke knuffel gegeven en ben mijn bus ingestapt. Twee kwellende uren in een oncomfortabele stoel later, zat ik in een Uber (taxi) met een hele vriendelijke vrouw. Ze vroeg of de muziek die ze aan het staan goed was en had een flesje water en een zakje met pepermuntjes in de deur voor haar klant gezet. Dit maakte mijn hele reis weer goed, zodat ik met volle moed aan mijn achterstallige huiswerk kon beginnen.