Met mijn hoofd in de wolken

OMG! Pfiewww.... Zojuist de schrik van mijn leven achter de rug. Na meer dan een half uur wachten op een update van mijn laptop, kon ik niet meer inloggen met de pincode die voor de update ingesteld was! Ik werd er serieus wanhopig van, ik had geen idee wat ik moest doen en op internet kon ik er niks over vinden, los van een gozer die precies hetzelfde probleem heeft. Ik zag de blog van deze week even aan mij voorbij flitsen... Gelukkig geef ik niet snel op en ben ik alle mogelijke pincodes en wachtwoorden die ik kon bedenken in gaan vullen. Na een half uur is het dan toch gelukt, het bleek het wachtwoord te zijn van het account dat ik ooit aan mijn laptop heb gekoppeld. How was I supposed to know?! Goddamn Windows! Ik heb ook gelijk die gozer een bericht gestuurd over hoe hij kan inloggen, hopelijk lukt het hem ook.

Goed, nu ik dan eindelijk kan beginnen met het schrijven van mijn blog zal ik maar meteen van wal steken.

Mijn week begon fantastisch met het terugkrijgen van mijn psychologie toets waarvan jullie allemaal al de uitslag weten. Dit was eigenlijk ook wel zo’n beetje het hoogte punt van de dag. Het diepte punt van de dag kunnen jullie vast wel raden en zo niet, dan zal je straks ‘oja, natuurlijk’ denken. Surprise surprise, het diepte punt was sociologie. In plaats van beginnen aan hoofdstuk 3, zoals gepland, hebben we voor de 5de keer hoofdstuk 1 herhaald. Ze had het idee dat nog niet iedereen het snapte dus heeft ze opnieuw de hoofdzaken uitgelegd en hebben we er zelfs nog een opdracht bij gemaakt. Was heel spannend allemaal. Volgens mij snapt die vrouw niet helemaal hoe de student van tegenwoordig tegenover verplichte lessen staat. Ze blijft namelijk maar vragen stellen in de hoop dat iemand gaat reageren. Ze is zelfs zo naïef dat ze moet vragen wat de mensen bedoelen als ze geen vinger opsteken bij “Ik snap het” en geen vinger opsteken bij “Ik snap het niet”.
Gelukkig was de vooruitblik op mijn lunch een oppeppertje gedurende dit zware uur. Paul (gastvader) had zondag namelijk heerlijk beleg voor een sandwich gemaakt bestaand uit: op de barbecue gerookt/geroosterd vlees, kaas, gebakken paprika en uitjes en heerlijke kruiden. Omdat ik zondag bij Lisa (vriendin) at, heeft Paul (gastvader) een portie van het beleg in een magnetronbestendig zakje gedaan, zodat ik alleen het zakje even in de magnetron op school hoefde te leggen en het warme beleg op mijn broodje te doen. Hmmmm…. Heerlijk! De beste lunch tot nu toe hier in Amerika.

Omdat Melissa (gastmoeder) op vakantie was en Paul (gastvader) voor zijn werk naar Portland moest, kwam Becky (zus van Paul) weer gezellig ‘babysitten’.

Dinsdag heb ik de sprong in het diepe opnieuw gewaagd en ben, dit keer in mijn eentje met de bus, weer naar de Social Security Office (SSO) gegaan. Voor de bus heb je hier gepast geld nodig en aangezien het voor mij $1,50 kost, heb ik een minstens twee quarters nodig. Natuurlijk heb ik die niet op het moment dat ik ze nodig heb, maar gelukkig kon Becky (zus van Paul) geld wisselen. Dit duurde een beetje langer dan ik in gedachte had, dus ik miste de bus die ik wilde nemen. Geluk bij een ongeluk, kwam ik Lisa (vriendin) studerend tegen op de Campus en heb ik haar kunnen helpen bij het leren van haar Spaanse woorden met behulp van ezelsbruggetjes.

Eenmaal aangekomen bij de SSO moest ik mijn tas laten inspecteren door dezelfde man als de vorige keer. Vorige week vroeg hij voor de grap of ik een squirrel in mijn tas had zitten, daarom zei ik deze keer bij het neerzetten van mijn tas: “No squirrels”. Hij keek me een beetje raar aan, maar ik geloof dat hij het uiteindelijk wel begreep. Ik zat op een stoel recht voor de meneer die mij later die dag zou gaan helpen. Blijkbaar heeft hij mij ook zien zitten, want toen ik na 3 uur wachten (de tijd ging gelukkig sneller dan de vorige keer) aan de beurt was zei hij: “Wauw, you’ve been sitting there for a while.”. Ik had het idee dat hij zich volledig onbewust was van de gemiddelde wachttijd, dus ik antwoordde maar gewoon heel vriendelijk dat hij dat goed had gezien. De minuten die daarop volgden waren zenuwslopend. Hij heeft mijn naam een hele hoop keren opnieuw en op een andere manier moeten invoeren om mij te kunnen vinden in het systeem. Goddank is het hem gelukt en verwacht ik komende week mijn Social Security Card in de brievenbus te vinden.
Normaal gesproken kun je met een buskaartje heen- en terugreizen omdat het voor een behoorlijke tijd geldig is. Maar helaas was mijn wachttijd van een zodanige proportie dat mijn kaartje verlopen was. Alles bij elkaar genomen durf ik nu met volle overtuiging te roepen: lang leve de bureaucratie!

’s Avonds hebben Corlee en ik de keuken opgeruimd en schoongemaakt en voor onszelf eten gemaakt want Paul en Melissa (gastouders) zouden die avond laat thuiskomen.

Aangezien ik dinsdag de hele dag dacht dat het woensdag was, werd ik een beetje overvallen door het idee dat het woensdag pas woensdag was en niet al donderdag. Ik had even niet rekening gehouden met het feit dat ik die dag dus zowel sociologie als een volleybalwedstrijd zou hebben. Mijn gedachten op dat moment gingen ongeveer zo: ohja.. *zucht* sociologie en ohjaa! *jippie* volleybalwedstrijd.

Misschien klinkt dit een beetje alsof het uit de lucht komt vallen, maar in mijn vrije tijd tussen drama en sociologie had ik besloten bloed te gaan doneren aan de organisatie die op dat moment bij Green River was. Ze hadden al een week geleden reclame ervoor gemaakt, dus ik had er al even over na kunnen denken. Ik liep de zaal binnen, gaf wat gegevens op aan de vrouw bij de ingang, vulde wat gegevens in op papier, las een heel boekwerk over het principe van bloed doneren, beantwoorde vragen op een tablet, antwoorde op vragen van een van de artsen, liet mijn hartslag meten, liet mijn Epicondylus Lateralis controleren (beter bekend als de binnenkant van je elleboog of zoals ik vond toen ik zocht naar de naam van deze elleboogholte, de ‘shit-hier-gaat-de-zuster-met-de-dikke-naald-je-prikken-plek’) en werd vervolgens afgewezen voor het doneren van bloed omdat ik uit Nederland, of beter gezegd, uit Europa kom. Als een persoon meer dan 5 jaar in Europa heeft geleefd mag hij of zij geen bloed doneren in de Verenigde Staten omdat de kans bestaat dat deze persoon in contact is gekomen met Creutzfeldt-Jakob Disease of een variant daarvan. Ik heb nog nooit (tot deze week dan) gehoord van deze ziekte, dus ik acht de kans klein dat ik daar iets van in mijn bloed hebt, maarja veiligheid voor alles. Ik had het alleen wel kunnen waarderen als ze mij eerst naar mijn afkomst hadden gevraagd en dan het onderzoek hadden gestart. Gelukkig mocht ik nog wel een iets lekkers en wat te drinken uitkiezen voordat ik de zaal verliet.

De volleybalwedstrijd was kort gezegd beschamend. Even ter informatie: tijdens een wedstrijd worden er drie potjes gespeeld, waarbij er tot de 25 punten wordt gespeeld. Onze tegenstanders hadden alle drie de potjes gewonnen (3x25 punten), terwijl wij in totaal, die drie potjes samen, niet eens de 25 punten hadden bereikt. Het wordt tijd dat we onze tactiek gaan veranderen.

Op mijn weg naar de les donderdag dacht ik, ik heb zo geen zin in een normale dag vandaag waarin ik moet opletten en actief meedoen. Ik geloof dat mijn wens door iets of iemand gehoord was, want donderdag was alles behalve normaal. Aangekomen bij het lokaal waar ik psychologie zou gaan krijgen, zag ik vreemde mensen in mijn lokaal, stonden de tafels anders en zaten mijn klasgenoten op de grond buiten het lokaal. Na een tijdje werden we naar binnen geroepen en werden meisjes en jongens apart gezet. We moesten (zoals met alle activiteiten hier) een contract tekenen dat we wilden meedoen aan het komende onderzoek en de gevolgen ervan wisten. (Serieus, in Amerika hoef  je nog net niet tekenen voor het gebruiken van de wc.) Er werd uitgelegd dat we een mini groepsactiviteit zouden gaan doen in groepjes van drie die we zelfs mochten maken. Om te beslissen met wie we wilden samenwerken zouden we gaan speed-daten, met hetzelfde geslacht, en elke ronde een vraag aan elkaar beantwoorden. Na het speed daten schreef iedereen de twee nummers (we mochten geen namen gebruiken tijdens het onderzoek) van de mensen op waarmee je zou willen samenwerken. Terwijl de onderzoekers teams aan het samenstellen waren, mochten we niet praten. Iedereen kreeg een strookje met hoeveel mensen er met jou wilden samenwerken en een vragenlijst met vragen als: maak je je druk om wat anderen van je denken? Voel je je buiten gesloten door de groep? Zat je op je telefoon tijdens dit onderzoek? Op mijn briefje stond 0… Haatgevoelens borrelde op, wraakplannen werden gemaakt, nee grapje. Ik wist dat er iets niet klopte na de vraag: geloof je de uitkomst van hoeveel mensen er met jou willen samenwerken? Het bleek allemaal inderdaad niet te kloppen, ze hadden random 4 of 0 op de briefjes geschreven om te kijken naar reacties op sociaal buitengesloten en sociaal geaccepteerde mensen. Pfiew, daar gingen toch echt 2 zweetdruppeltjes mijn voorhoofd af. Zoals ik al zei, de les was alles behalve normaal.

Terwijl ik de trap af liep om naar mijn volgende les te gaan, zag ik buiten niemand staan wachten voor de deur waar ik les zou hebben. Ik dacht al bij mezelf dat ik toch niet zo laat was en ik het wel erg veel toevallig vond dat precies op het moment dat ik wat later was de docent ineens wel op tijd aanwezig was. Maar toen ik dichterbij kwam zag ik niemand binnen zitten en stond er op de deur: de lessen van meneer huppelpup om zo en zo laat vervallen in verband met afwezigheid van docent. Jeeejjjj! Om 9 uur was ik weer thuis en zat ik lekker op de bank te genieten van een kopje thee terwijl ik op mijn gemakje mijn huiswerk maakte voor sociologie. Tijdens de lunch heb ik een film gekeken en ben aansluitend gaan sporten met Lisa (vriendin).

Vrijdag had ik afgesproken met Shannon (vriend uit Myanmar, geloof ik...) om zijn fietsband te plakken. Hij had namelijk de mountainbike van zijn broer gekregen omdat zijn broer naar Zwitserland is gegaan. Ik had braaf mijn plakspulletjes en zelfs een fietspomp meegenomen, helemaal voorbereid om een band te plakken. Ik draai de fiets om en zeg: "Oké ik kan weer gaan, koop maar een nieuw achterwiel." Het wielframe was niet meer rond, maar afgespeten en gebogen doordat het achterwiel over straten was gesleept, hierdoor was ook de buitenband zodanig beschadigd dat er een gat in zat en de binnenband was niet lek met gescheurd. Ik had hem nog zo gevraagd eerst zelf met een emmertje en water te kijken waar het lek zich bevond, zodat ik én snel kon gaan plakken én zeker wist dat ik het kon maken. Die gozer had die fiets niet eens aangeraakt nadat zijn broer hem daar had neergezet, want dat gat in de binnen- en buitenband waren behoorlijk duidelijk. Ik heb tegen hem gezegd dat het misschien zelfs beter is om een gehele nieuwe mountainbike te kopen, want toen ik het even bekeek leek het achterwiel niet het enige probleem.

's Avonds ben ik met Melissa (gastmoeder) en Sharon (vriendin uit Indonesië) naar een dobbelavond gegaan. Het was een avond voor alle ouders waarvan hun kind aan zwemmen deed bij de high school waar Corlee (gastzusje) ook op zit, maar uiteindelijk bleek alleen het standaard vriendenclubje aanwezig te zijn. Het spel dat we speelden heet Bunko. Je zit met vier mensen aan een tafel en de persoon tegenover je is je teamgenoot en de twee naast je zijn je tegenstanders. Het komt erop neer dat je net zolang met de dobbelstenen gooit tot een van de teams 21 keer hetzelfde getal heeft gedobbeld (zie google voor de spelregels). Het was ontzettend gezellig, en omdat je niet echt hoeft na te denken bij het spel was er genoeg tijd om te kletsen en te lachen. Aan het eind van de avond werden er drie prijzen uitgereikt: de meeste keer gewonnen, de meeste keer verloren, en de meeste "Bunko's" (soort Yahtzee, zie google voor meer uitleg). Ik heb uiteindelijk de prijs van de man des huize gekregen, omdat hij vond dat ik hem meer verdiende. Hij had al twee glazen scotch op, dus hij was in een gulle bui :).

Gister, zaterdag, hebben Lisa (vriendin) en ik een prachtige wandeling gemaakt naar een uitzichtpunt boven op een berg. Het was georganiseerd door Green River College en voor $3 kreeg ik de bus rit heen en weer, een 'gids', een coole Green River drinkfles (ik was van plan er zelf een te kopen, voor $15), een snackbag met lekkers, koekjes, een reep en water en een fantastische ervaring. Echt geen geld! Tot nu toe de best besteedde 3 dollar hier in Amerika.
De wandeling hebben we gelukkig helemaal droog kunnen afleggen en eenmaal boven konden we nog behoorlijk ver kijken waardoor we geweldige uitzichten hadden. Op het moment dat we weer naar beneden gingen, betrok het helemaal en zagen we alleen maar wolk om ons heen.  De boom achter de boom waar je naast stond kon je al niet meer zien en het uitzichtpunt op de weg naar boven was nu een en al wit, wat iets heel bijzonders had. Lisa (vriendin) merkte op dat we letterlijk "met ons hoofd in de wolken" waren :D. 

Na de wandeling hebben we geluncht bij het meer dat we van boven hadden zien liggen. Gelukkig was het tijdens de lunch ook droog, maar we zaten nog niet in de bus of het kwam met bakken uit de lucht vallen. Onderweg naar huis zijn we nog gestopt in een klein winkelcentrum waar we een uur voor onszelf kregen. Lisa en ik vonden dat we nog niet genoeg gewandeld hadden (kuchkuch) dus besloten we nog eens 1,2 km naar een Starbucks te lopen in de stomende regen omdat we heel graag een warme pumpkin spice latte met gratis pumpkin spice slagroom wilden. Ik kan je vertellen dat het die bijna 3 kilometer absoluut waard was! Heerlijke koffie en slagroom, echt een aanrader (als het daar in dat kikkerlandje ook verkrijgbaar is natuurlijk, want nee ik ga het niet opsturen).

Druipend kwam ik thuis aan. Ik heb gauw droge warme kleren aangetrokken en ben even tv gaan kijken tot het grote moment van de dag: Corlee (gastzusje) in haar pracht jurk en helemaal opgemaakt voor Homecoming Dance. In Amerika worden dit soort dingen erg serieus genomen dus meisjes gaan in gala jurken met dure sieraden en opgestoken haar en jongens gaan in pak. Een jongen in pak is echt super sexy en laten er nou net de avond twee in de woonkamer staan. Zodra er fotos waren gemaakt en de twee koppels de deur uit waren, was het tijd voor halloween shopping. Ik heb heel leuk kostuum gekocht met bijpassende oorbellen. Ik ga dit jaar, voor het eerst verkleed op Halloween, als een Steampunk Girl. Huh, wat is dat dan? Don't worry, morgen zal ik een foto van mijn kostuum posten.

Vandaag hebben we een mini roadtrip gemaakt. Vanochtend om 7 uur ging mijn wekken zodat we stipt 8 uur konden vertrekken richting Wenatchee. We hebben een vriendin van Meliassa (gastmoeder), Lisa en Starbucks koffie opgehaald en de roadtrip kon beginnen. De natuur langs de route was prachtig met bomen en bosjes in hele mooie herfst kleuren. We hebben geluncht in een Duits dorpje en geshopt in een kerstwinkel. Onderweg zijn we ook nog even gestopt om een zeer indrukwekkende waterval en een 9/11 monument te bekijken. Ons eigenlijke doel, appels en peren vers van het land kopen, hebben we gelukkig ook bereikt. Het duurde alleen wat langer voordat we aan onze terugreis begonnen, omdat we steeds ergens stopten om rond te kijken of omdat we verkeerd reden doordat we uit volle borst Disney liedjes aan het meezingen waren en de afslag misten. Toen we eenmaal een goeie appelboer (waar we aan het begin van de middag al voorbij gereden waren) gevonden hadden, keek ik mijn ogen uit. Er waren zoveel appels, in zoveel verschillende soorten. Echt niet te geloven. En dan was er ook nog een peren afdeling en een hele winkel met random etenswaren. Random? Ja, random. Ze verkochten er namelijk alles van popcorn, tot biologische honing, tot Seahawks fan spullen tot Nederlandse stroopwafels.
De roadtrip was absoluut erg geslaagd!

Zoals jullie lezen heb ik me weer enorm vermaakt deze week en ik kijk uit naar de volgende.
Zo en dan nu gauw op "Reisverhaal publiceren" klikken, want eigenlijk ben ik al een dag te laat (00.02 uur).