Sssstrom? Ppppowerloss?!

Zoals ik vorige week vertelde hoe fantastisch mijn week begon, begon afgelopen week behoorlijk slecht.  Zelfs zo slecht dat ik besloot de week opnieuw te beginnen.

Maandag zou mijn wekker gaan om 6.30, omdat ik om 8 uur op school moest zijn en daarvoor nog moest douchen. Mijn werkwoordsvorm zal het al wel weggeven: mijn wekker ging niet. Om 7.35 werd ik wakker door een geluid op de gang. Ik keek op mijn wekker om te zien hoelang ik nog had voordat mijn alarm af zou gaan. Nog -65 minuten. Geweldig. Ik snapte er niks van! Het lampje van mijn wekker brandde, wat betekent dat ik wel mijn alarm had gezet en toch was het niet afgegaan. Blijkbaar had ik mijn wekker gezet voor 6.30 Pm in plaats van 6.30 Am. Zo fijn die Amerikaanse digitale klokken.
Gehaast ben ik mijn bed uit gesprongen, heb de kleren die het dichts binnen handbereik lagen aangetrokken, heb er geloof ik zelfs nog wat deo tussendoor gekregen en ben naar beneden geracet. Flesje water, ontbijt (eerste de beste mueslireep), boeken, sleutel en op naar de garage om mijn mountainbike eruit te halen. Natuurlijk stoot ik in mijn weg van alles om en alsof mijn ochtend nog niet slecht genoeg begonnen was, vond mijn voorband het leuk om de lucht niet langer vast te houden. In mijn hoofd heb ik alle mogelijke opties overwogen gezien de tijd die ik nog had. Oke. 10 minuten. Lopen duurt minstens 15 waarschijnlijk 20 minuten. Streep. Gastvader Paul vragen mij te brengen, oh geen auto van Paul. Streep. Gastmoeder Melissa vragen mij te brengen, hmm die zit nu zelf in de les in het gebouw waar ik ook moet zijn. Streep. Voorwiel verwisselen met Pauls voorband, oke dat gaat niet passen. Streep. Band oppompen in de hoop dat het vol blijft tot ik op school ben. Dat moet het maar doen. Pomp, pomp, pomp, auw mijn been, ah daar is ie. En waar is dat tuutje op dat wiel? Arg dat heeft een tussenstukje nodig. Pauls wiel heeft er een. Okee… niet op het achterwiel, waar heeft ie zijn voorwiel neergezet… Pfiew daar staat ie. Dopje eraf. Ja waarom niet, ga daar maar liggen. Ik heb alle tijd van de wereld dus kan ik ook nog wel even verstoppertje met jou spelen. Auw mijn heup. Pomp. Past. Er. Niet. Ja toch wel. “Oke band, jij gaat deze lucht vasthouden en niet meer loslaten tot is veilig en wel op campus ben aangekomen.”
Gelukkig kwam ik net op tijd en oververhit in het lokaal vol met bibberende klasgenoten aan en was de docent 5 minuten te laat. Hijghijghijg, water en mueslireep erin, laat die les maar beginnen.

Drama was vandaag gelukkig alleen een podiumposities toets. Dit hielt in, het invullen van een hokjes met de juiste afkortingen (2 minuten) en op het podium op 5 verschillende genoemde posities staan (3 minuten). Ik stond na 10 minuten weer buiten.
Ik ben naar huis gegaan en besloot mijn week opnieuw te beginnen. Ik heb mijn pyjama aangetrokken en ben mijn bed weer ingekropen. Dit keer met mijn wekker op de juiste tijd, want ik moest nog een uur naar sociologie. Ik ben voor de tweede keer die dag opgestaan en heb op mijn gemakje kunnen douchen en fatsoenlijk kunnen brunchen. Dat was zo veel beter dan dat gehaast eerder die ochtend. Heerlijk. Grappig dat een mens kan genieten van dit soort kleine vreugde momentjes.

Dinsdag was net als twee weken geleden mijn studeerdag. Donderdag (de docent had het een dag verplaatst, yeeyy) had ik namelijk weer een psychologie toets. Om 3 uur ging ik met mijn vriendin Lisa naar de sportschool en om 4.15 hadden we een events-meeting. Hierin hebben we gebrainstormd over nieuwe ideeën voor evenementen op Green River. Een leuke bijkomstigheid en helemaal niet de enige reden waarom Lisa mij heeft weten over te halen om toch te komen was dat er gratis pizza, brownie, chips, koekjes en drinken was.
Eenmaal weer thuis was het bijna tijd om Corlee op te halen van zwemmen. Als avondeten hadden we grilled cheese sandwiches with ham (beter bekend als tosties, maar klinkt de Amerikaanse versie niet veel sjieker?). Melissa, de vriendin van Melissa, Sarah en ik zouden die avond weer gezellig naar aqua-aerobics gaan, maar helaas had Melissa die ochtend last van een migraine dus hebben we series op de tv gekeken.

Woensdag heb ik mijn gesprek voor de transfer naar Santa Barbara gehad. Eerst werd mij voorzichtig gevraagd of ik nog wel naar Santa Barbara wilde en daarna volgde een hele lijst met nadelen van Santa Barbara en voordelen van Green River. Nouja.. zo letterlijk was het niet maar dat idee kreeg ik wel. Het hele gesprek werd ik enigszins bezorgd aangekeken, alsof ik een 13-jarig meisje was die niet wist waar ze aan zou gaan beginnen, alsof Santa Barbara een volledig andere wereld was waar ik mezelf niet in zou kunnen redden, alsof iedereen op de college daar mij zou negeren en ik alles in mijn uppie zou moeten doen, totdat... ik vertelde dat ik iemand kende in Santa Barbara. Ik voelde de bedrukte stemming oplossen en plaats maken voor een meer verzekerde sfeer. Ik heb uitgelegd waar ik haar van kende en waarom ze in Santa Barbara was en daarna lieten ze me met een min of meer gerust hart gaan.

Oehoehoeh! Groot nieuws! Woensdagavond heeft Green River zijn eerste volleybal game gewonnen! De eerste ronde moesten we even in komen, maar tijdens de tweede ronde was het zo ver, en hebben we met een behoorlijk verschil voor het eerst dit seizoen gewonnen. Bij de laatste stond het 24-24… De tegenpartij scoorde dus zij kregen serves. Naar ons idee maakten we een prachtig goal, maar helaas vond de scheidsrechter dat een van ons een dubbel Touch had gemaakt waardoor we de bal te vaak hadden aangeraakt voordat het over het net ging. Erug jammer, maar niets zat onze vreugde van onze overwinning in de weg, want we waren trots op onszelf. In een vrolijke stemming zijn we naar huis gereden.

De dag van de waarheid was aangebroken. Ken ik of ken ik niet alle stof van hoofdstuk 2 van psychologie. Ik had besloten om om 3 uur de toets te gaan maken, zodat ik 2 uur zou hebben voordat het testing-center zou sluiten en ik van tevoren nog tijd zou hebben om te leren.
Die ochtend kwam het met bakken naar beneden en omdat mijn mountainbike geen spatborden heeft, liep ik het lokaal in met het gevoel dat ik in mijn broek had geplast en het voor een groot deel in mijn schoenen was gelopen. Niet erg aangenaam. Ook niet voor degene die na mij op mijn stoel moest gaan zitten… Whoeps.
Ik was dan ook heel erg blij dat Melissa mij ’s middags naar school wilde brengen, zodat ik niet weer doorweekt zou zijn. Het idee was dat ik ergens na vijven weer opgehaald zou worden door Melissa en gastzusje Corlee en dat we naar een burgerzaak zouden gaan voor een fundraise voor de highschool van Corlee. Typisch als Margot is vergeet ze haar mobiel in de auto en komt ze daar pas achter als de man van het testing-center vraagt om haar mobiel om in te nemen voor tijdens de toets. Goed… dat gaat wat worden als ik buiten in de regen moet gaan wachten. Nu focussen op de 100 meerkeuzenvragen toets.

Jill, de moeder van Melissa, en Sharon, haar uitwisselingsstudent en een vriendin van mij, stonden mij al op te wachten toen ik klaar was met mijn toets. Omdat het nog even zou duren voordat we naar de burgerzaak zouden gaan, zijn we eerst naar een dollar shop gegaan waar praktisch alles maar een dollar was.
Zoals ik daarnet al zei was de burgerzaak een fundraise voor de highschool van Corlee, dus van alles wat we daar kochten ging 20% naar de highschool. Ik kon met een gerust hart een chocolade milkshake bestellen met het idee dat ik daarmee zowel mijzelf als de school blij zou maken. Geweldig toch?

Diezelfde avond kreeg ik twee zaklampen in mijn hand gedrukt en werd mij medegedeeld dat ik al mijn elektrische apparaten moest opladen. Er werd storm verwacht en storm in Washington betekent omvallende bomen en bomen in combinatie met elektriciteitsdraden zorgt voor het kwijtraken van elektriciteit. Melissa keek me nogal verbaasd aan toen ik zei dat het voor het eerst in mijn leven zou zijn dat ik zonder elektriciteit zou gaan zitten. Ze kon zich er weinig bij voorstellen dat zoiets nooit of maar heel weinig in een land voor kwam. Voor hen is het een jaarlijkse gebeurtenis en soms zelfs meer keer per jaar. Zo’n ‘powerloss’ kan tussen de paar uur en de paar dagen duren en in de extreme gevallen hebben we het zelfs over twee weken. Enigszins geschokt ben ik naar bed gegaan en heb braaf alles aan de oplader gelegd.

Vrijdagochtend zat ik rond een uur of 12 rustig met mn moeder te skypen in de mediatheek, toen ineens de mededeling kwam dat de campus vanaf 1 uur zou sluiten en alle lessen en activiteiten niet doorgingen door het verwachte slechte weer. Een luid gejuich ging er door de hele ruimte en langzaam begon iedereen weg te gaan. Er was niets te veel gezegd want om 1 uur ging het dan ook stevig te keer.
Paul zou mij en Lisa om 1 uur komen ophalen en in de tussentijd hebben we gewacht in de ‘aula’ van Green River. Omdat het coming-out-day was, had Green River optredens ingepland. Transgender mannen in kostuumachtige sexy kleren en hele hoge hakken stonden op een podium te dansen. Nouja dansen… meer een beetje sexy te zijn. Ik heb mijn ogen uitgekeken, dat een college zoiets op zijn school toelaat had ik nooit verwacht. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het fantastisch dat ze iets doen in het kader van coming-out-day, ik had alleen iets subtielers verwacht.
De rest van de dag heb ik films gekeken met Corlee en hard gehoopt dat de elektriciteit het zou blijven doen.

Men zegt weleens drie keer is scheepsrecht, maar helaas gold dit niet voor een tripje naar Mount Rainier. Voor de derde keer waren Lisa en ik van plan de berg te bezoeken en voor de derde keer hebben we het moeten aflassen wegens het slechte weer. In plaats van het slechte weer opzoeken en zijn we opzoek gegaan naar spullen om ons ertegen te beschermen, a.k.a. een regenbroek. Ik heb ook meteen een waterdichte rugzag gekocht, want mijn linnen rugzakje zou het weer hier niet overleven (het overleeft mijn boeken en lunch nog maar net aan). Na het kopen van outdoor spullen heeft Paul Lisa en mij afgezet bij een shopping outlet mall en hebben we ruim 4 uur geshopt. Nieuwe schoenen, nieuwe kleren, nieuw ondergoed en Lisa zelfs een nieuwe koffer. Voor lunch zijn we naar IHOP gegaan, international house of pancakes. We hebben lekkere crêpes met banaan en nutella en Amerikan pancakes met banaan en aardbei op.

’s Avonds hebben we Garfield jaloers gemaakt, want we hadden overheerlijk door Melissa gemaakte lasagne. Het water loopt er weer mijn mond van in. Als toetje was er vanille of oreo mint chocolade ijs met chocoladesaus en sprinkles. Ze kunnen hier nog steeds niet geloven dat wij dat in Nederland op ons brood doen.
Na het avondeten hebben we een film gekeken en zijn Lisa en ik kaartspelletjes mijn kamer gaan spelen. Ondertussen was het in Nederland al 10 in de ochtend (bij ons dus 2 uur ‘s nachts) en besloten wij dat we toch maar even gingen slapen. Met de nadruk op even want meer dan 2 uur zat er niet in. Om 3 uur had Lisa een skype afspraak met haar familie die de verjaardag van haar oma aan het vieren was in het restaurant waar ze normaal werkt.
Zoals mijn moeder zou zeggen: “Zoals mijn moeder zou zeggen, ’s avonds een vent, ’s ochtends een vent.”, dus om 9 uur stonden wij al weer naast ons bed. Klaar voor de wentelteefjes die ons gisteravond als ontbijt waren beloofd.
Omdat ik verder niet heel veel te doen had vandaag zijn Lisa en ik met Melissa meegegaan om spulletjes terug te brengen en hebben we geluncht bij Taco Time. Ze hadden daar een frisdrankautomaat met meer dan 100 smaken!! Melissa zag de bui al hangen, dus die zei heel wijselijk: “Ik haal eerst mijn drinken en dan mogen jullie kiezen.” Voor wat ik geproefd heb, is Sprite met vanille mijn favoriet.

Ik was nog niet thuis of ik zat alweer in de auto met Paul, Corlee en twee honden Milo en Bosco. Op naar een discgolf plek, waar de hondjes konden rondrennen terwijl wij een potje discgolf speelden. Discgolf is echt heel leuk om te doen. Je hebt net als met normale golf een beginplek en een hole, alleen heb je geen clubs en een golfballetje, maar heel veel verschillende frisb… uh… discs (ik mag ze van Paul geen frisbees noemen). Eigenlijk maak je een hele leuke wandeling terwijl je af en toe een disc richting een hole gooit.
Als avondeten had ik vandaag een kalkoens burger met zelfgemaakte aardappelchipjes.

Zoals jullie horen heb ik ook deze week zeker niet stil gezeten. Ik hoop dat jullie door mijn verhaal hebben kunnen meegenieten van mijn vele gebeurtenissen. Tot volgende week!