Sporten, spelen en... oja, studeren

Ook deze week zit weer vol met verhalen. Het liefst vertel ik ze allemaal tot in de kleinste details, maar helaas zullen mijn vingers dan verkrampen. In plaats daarvan zal ik alles vertellen tot in de iets minder kleine details. Ik ken mezelf te goed om te durven zeggen dat ik alleen de grove details zal bespreken.

Na een hele week zag ik eindelijk Lisa weer op school! Onze rooster hadden ervoor gezorgd dat alleen weekenden mogelijke zie-en-spreek-dagen waren. Daarom hadden we vorige week zaterdag onze roosters over elkaar heen gelegd en vastgelegd wanneer we elkaar zouden zien.

Voor de sportsupporters onder mijn bloglezers heb ik enigszins tragisch nieuws. Maandag heb ik besloten uit het Crosscountry team te stappen. De belangrijkste redenen waren: mijn lichaam protesteerde tegen de dagelijkse veel te intensieve trainingen (ik heb altijd al gezegd dat watermensen niet moeten proberen te hardlopen) en ik vind het veeel leuker om mijn vrienden naar de sportschool te gaan en dan te kunnen kletsen en samen oefeningen doen. Kortom, ik heb de coach bedankt voor zijn tijd en energie die hij in mij heeft gestopt, maar dat ik mijzelf niet fit genoeg (5km in 25 minuten!) zie zijn voor het einde van het seizoen (november). Hij heeft geantwoord dat ik altijd welkom ben om mee te trainen. Oh en in plaats van hardlopen heb ik nu elke maandag tijd (en energie) om te volleyballen met het volleybalteam waar ik elke woensdagavond een wedstrijd mee heb.

Mijn dinsdag heb ik afgelopen week volledig gewijd aan psychologie. Van 10 tot 3 heb ik hard gestudeerd, want woensdag was het zover: mijn allereerste Amerikaanse toets. Tijdens het studeren heeft Melissa (gastmoeder) een heerlijke lunch voor mij klaar gemaakt en om 3 uur was het tijd om mijn gedachten ergens anders op te richten. En wat is daar geschikter voor dan gezellig sporten met je vriendin Lisa. Natuurlijk kon het allemaal niet zo vloeiend lopen als ik nu vertel, en moest er iemand zo dom zijn om haar student ID te vergeten (practisch het enige wat je nodig hebt om te kunnen sporten op college). De warming-up kon ik gevoeglijk overslaan gezien het feit dat ik twee keer binnen een kwartier, een record tijd (al zeg ik het zelf), de berg naar Green RIver College ben op gefietst. Ik was erg trots en ontzettend gefrustreerd tegelijk.

Mijn planning was om diezelfde avond nog verder te studeren, maar elke vorm van afleiding bleek een stuk interessanter. Hierdoor kwam ik die avond terecht in het zwembad met Melissa (gastmoeder) en haar vriendin. Niet om baantjes te zwemmen of om van de glijbaan af te glijden maar voor aqua aerobics. Jaahh die zagen jullie niet aankomen hè! Om eerlijk te zijn, ik ook niet. Ik had serieus nooit gedacht dat ik ooit in mijn leven aan een vorm van aqua joggen zou doen. Voordat we begonnen wist ik ook niet zeker of ik het wel leuk zou vinden. Nou, ik heb nog nooit zo gelachen! Hilarisch, echt waar. (Stiekem hielp het ook wel een beetje dat de instructeur rond mijn leeftijd was en er zeker niet slecht uitzag :) ). En voor de mensen die denken dat je alleen een beetje in het water aan het rond hupsen hebt, het is behoorlijk intensief want nee het is niet in ondiep water, dus je moet jezelf tijdens de oefening ook nog eens boven water zien te houden (dit ging bij mij nog wel eens verkeerd wat zorgde voor veel gelach om mij heen). Ik heb heerlijk geslapen die nacht.

Woensdag 28 september 13.55: stilte, spanning en sensatie... want Margaretha Cornelia Eli (meer paste er niet in het naam-vakje) Steijger had haar eerste, jawel, haar állereerste Amerikaanse psychologie toets. De toets bestond uit 70 multiple-choice vragen waar je theoretisch de hele dag over mocht doen. De antwoorden moesten we op een speciale 'scantron' invullen, zodat dit door een machine gehaald kon worden en de score er vanzelf uitrolt. Geniale uitvinding voor de luie docenten onder ons, minder handig voor de luie studenten onder ons die aan het begin van de toets niet de tijd nemen de instructies over de scantron te lezen. De scantron moet namelijk met potlood ingevuld worden (dit staat zowel op de scantron zelf als op de toets) in verband met het lees-apparaat en toch is er dan altijd iemand die het met pen doet.
De uitslag van de toets krijg ik maandag. (Voor de slimmeriken: ik weet het, dat is vandaag maar ik wil jullie ook de halve week spanning laten voelen.)

Woensdagavond hadden we onze tweede volleybalwedstrijd als een team. Ze hadden gezegd dat we onze moeilijkste tegenstander al hadden gehad en dat het vanaf nu alleen maar makkelijker zou zijn. Oké ze waren minder goed dan de vorige, maar het was nog steeds een nederlaag. De eerste ronde hadden we bijna gewonnen, de tweede ronde negeren we maar even (25-7) en de derde ronde was een beetje een rommeltje. Toch heb ik er weer van genoten, meer dan de vorige keer want nu durfde ik voor de een bal ook daadwerkelijk aan te raken zonder het idee dat mijn botten zouden breken.

Donderdag = wacht-en-wordt-teleurgesteld-dag
Omdat ik wil gaan werken op de campus heb ik een Social Security Number nodig dat ik moet aanvragen bij de Social Security Office. Ik heb het idee dat ze nog niet gehoord hebben van het woord 'efficiëntie' en als dit wel zo is, kunnen ze dat heel goed verborgen houden. Het begint al bij het feit dat je in de meeste gevallen geen afspraak van te voren kan maken. Je komt "gewoon" naar de Office toe wanneer het jou uitkomt, gaat in de rij staan om in de rij te gaan staan, laat je tas controleren, meldt je aan, krijgt een nummer en gaat in de krappe overvolle wachtruimte zitten wachten. Het nog veel bizarder is dat de wachttijd elke dag rond de drie uur ligt en je al die tijd in de wachtruimte niet mag eten en drinken, het is niet het gezondheidscentrum zullen we maar zeggen. 
Veel gehoest, gekrijs, gerommel en geschreeuw verder was ik... toe aan een wc bezoek. Maar ook daar mocht je in de rij gaan staan, want zoals ik al had gezegd, efficiëntie kennen ze niet dus er was wel geteld 1 wc voor een hele freaking wachtruimte.
Bijna drie uur later stonden we weer buiten, let op hier komt de grap, met de mededeling een ander moment terug te komen want er klopte iets niet in het systeem waardoor ze mij géén Social Security Number konden geven. Na wat over en weer mailen met mijn contactpersoon van Green River, bleek de fout bij hen te liggen. Omdat ik een nieuwe student ben was er iets nog niet doorgevoerd in hun systeem waardoor ik nog niet vindbaar was als student. Mijn enige troost die dag was dat er een andere Nederlandse student ook voor niets daarheen gegaan was en nu net als ik opnieuw zijn leven gaat wagen door daar in de wachtruimte te zitten.

Gelukkig nam Melissa (gastmoeder) mij voor lunch mee naar een sushi-restaurant, waar we allebei heerlijk gegeten hebben. Na de lunch zijn we heel even naar huis gegaan om de honden naar buiten te laten, om vervolgens Corlee aan te moedigen bij haar zwemwedstrijd.

Na het avondeten was het zover, episode 2 van 'Donderdag = wacht-en-wordt-teleurgesteld-dag'. De volgende bijeenkomst van de familiemusical waarvan ik nog steeds de naam niet weet. Naar mijn idee zouden vandaag alle rollen bekend worden gemaakt en zouden we een begin maken met repeteren. Ik kwam binnen, haalde een script, begroette wat mensen en nam plaats op een van de stoelen. Natuurlijk had ik nu moeten zien aankomen dat gaan zitten niet echt nodig was, want de pianist begon al weer te spelen en iedereen zong net als de vorige keer een totaal onbekend nummer vol overtuiging mee. Iedereen ging staan, groepeerde zich in vier groepen (blijkbaar vaders, moeders, zoons en dochters, hoe iedereen dat wist weet ik echt niet) en begonnen opnieuw te zingen maar dan per groep een andere tekst. Ik was alweer in de war, niet wetend wat ik moest doen (wel wat ik niet moest doen, namelijk een poging doen om mee te zingen). Na ruim een half uur besloot ik maar eens aan iemand te vragen wanneer de rollen bekend gemaakt zouden worden. Een van de regisseurs antwoordde: 'Oh, die zijn al bekend bij degene die een rol hebben.' 'Okeee... dus dat houdt in dat ik geen rol heb?' 'Je bent achtergrond koor en danseres.' Ik heb de man de hand geschut, hem veel succes gewenst met het maken van deze musical en ben naar huis gegaan. Die avond had ik Melissa (gastmoeder) nog gezegd dat ik musicals vaak minder leuk vind dan toneelstukken, door alle hocuspocus er omheen en vervolgens was ik zelf het "hocuspocus"-gedeelte. Sorry, maar mij niet gezien. Ik kan duizend dingen bedenken die ik liever doe dat zingen en dansen.

De dramales van vrijdag was een beetje anders dan normaal. Omdat we geleerd hadden over het bereiken van een Goal met de daarbij horende Obstakels en Tactieken gingen we een spel doen dat dit erg letterlijk neemt. De jongens/mannen vormden samen een grote stevige muur (obstakel) en de meisjes/vrouwen moesten een manier (tactiek) bedenken om over of door de muur te komen (goal). Dit zorgde voor een zeer amuserend schouwspel, waarin meiden probeerden de muur te passeren in de meeste hilarische manieren. Ik heb die les vooral genoten van het aanblik dat de anderen mij gaven.

Omdat ik de rest van de dag op verschillende momenten met verschillende mensen had afgesproken had ik geen zin steeds heen en weer te fietsen. 's Avonds had ik met mijn mentorgroep een etentje bij een Aziatisch buffet. Ik heb met name nagerechten gegeten, want hoewel ik van het alles proberen ben, stonden deze gerechten mij gewoon echt niet aan. Los daarvan was erg gezellig, ik kwam zelfs nog een vriend tegen die met zijn mentorgroep daar aan het eten was.

Om 6.15 begon mijn wekker zaterdagochtend te piepen. Paul (gastvader) had ons namelijk opgegeven voor vrijwilligerswerk bij het opzetten van een mountainbike evenement en om 7 uur zouden we het huis verlaten. Ik moet eerlijk zeggen dat zo vroeg opstaan niet geheel vrijwillig was...
We parkeerde onze auto bij een basisschool en reden het laatste stuk op onze mountainbike. Daar aangekomen hebben we geholpen met het markeren van routes, ophangen van schema's en opzetten van tenten. Om 10 uur kwamen de eerste mensen voor het "Take your kid mountainbiken" evenement. Met name vaders kwamen massaal met hun zoon of dochter om gezellig te mountainbiken. Nadat ons werk erop zat, konden Paul (gastvader) en ik zelf ook nog even wat trails uitproberen. De omgeving was erg geschikt en heel gaaf en ik heb nog wat tips van een begeleider gekregen.

Na onze actieve ochtend zijn we naar de andere kant van de vallei gereden voor ons volgende evenement: Salmon days. Het eerste weekend van oktober wordt de terugkomst van de zalm gevierd met veel kraampjes met eten, drinken en allerlei spullen die je kunt kopen. Natuurlijk is er ook een plek waar je de zalmen kunt zien zwemmen in de rivier en waar ze af en toe een dappere poging doen naar het volgende level te springen. Lisa, mijn vriendin, was ook op dit evenement samen met Kaho, een andere vriendin uit Japan. Zij waren gekomen met Green River College, maar omdat Lisa pas laat opgehaald kon worden, hebben wij haar meegenomen in de auto en hebben we gezellig kunnen kletsen bij mij thuis.

Zondag zouden Lisa en ik eigenlijk samen met Danylo en Shannon (internationale vrienden) naar Mount Rainier gaan, onder leiding van een met Nederland geobsedeerde Amerikaan genaamd Tanner. Wegens de weersvoorspelling van 3 inches sneeuw hebben Lisa en ik besloten dat we het liever uitstellen voor een volgend weekend. In plaats van wandelen op de Mount Rainier hebben we nu een wandeling door Kent gemaakt en op ons keer punt een bakje frozen yoghurt (lijkt op softijs) met strooisel gegeten. Terug bij Lisa thuis hebben we een film gekeken en pasta gegeten. Haar gastmoeder is Italiaans, dus de pasta was erug lekker.
Oehh ik heb zondag ook een Hollands product kunnen kopen! Ontbijtkoek. hier noemen ze het honey cake, beetje vreemd... Maar wel degelijk gemaakt in Nederland :).

En dan, boffen jullie even dat ik een dag later ben met heb posten van mij blog, anders hadden jullie nog een hele week moeten wachten, mijn score voor mijn allereerste Amerikaanse psychologie toets. Een kleine tromgeroffel alsjeblieft. Ik had 103%!
Laura (mijn zusje) zei al, hoe heb je dat nou weer voor elkaar gekregen, daarvoor moet je zeker Margot heten.
Het zit zo. Zelf had ik 93%, maar omdat iedereen extra punten kreeg voor onbehandelde stof in vragen en voor het aanwezig zijn in de lessen, was mijn punten totaal meer dan het maximaal haalbare. Zodoende heb ik nu 103%.

Ik geloof dat ik alle gebeurtenissen nu in iets meer detail heb verteld dan ik oorspronkelijk van plan was, maar ach dat houdt jullie ook weer even bezig niet waar? Tot volgende week!