Terug van eigenlijk nooit weggeweest

Duss… het heeft even geduurd maar hier ben ik weer. Ik zal even kort uitleggen waarom jullie mij de afgelopen weken hebben moeten missen. Door mijn opkomende toelatingstoets voor Psychobiologie voelde het een beetje alsof mijn leven uit twee tijdperken bestond: voor de toets en na de toets. In het eerste tijdperk had ik nergens anders tijd voor dan studeren voor de toets en al wat echt noodzakelijk was (blog schrijven viel hier helaas niet onder). En het tweede tijdperk voelde aan alsof alles mogelijk was en ik alle tijd van de wereld zou hebben (“zou” is hierin het toverwoord). In gewone mensen taal: de tijd ging sneller dan ik dacht en voor ik het wist waren we twee weken verder.

Tijdperk voor de toets

Maandag 27 februari was ik de hele dag druk bezig. ’s Ochtends volleybal, douchen en klaar maken voor school, ’s middags les, scène repeteren met Noomi en nog meer les. De laatste les (Acting for the Camera) stond weer, net als de week ervoor, in het kader van “werksessies”. Dit keer waren Noomi en ik, en Patrick en Jonathan aan de beurt. Omdat wij alle vier als een van de eersten onze werksessie hadden, konden we al snel weer weg. Noomi besloot zich terug te trekken in de library om huiswerk te maken, Patrick moest zich melden als crew voor een opkomend toneelstuk en Jonathan en ik bleven alleen over. Omdat we vroeger op de avond het gebouw uit liepen dan normaal, was het nog niet donker en begon de lucht net prachtige kleuren te vertonen. Hier hebben we een tijdje van genoten, terwijl we ons langzaam richting Jonathans auto begaven. En zoals we nu al een aantal weken deden, hebben we vervolgens minstens een uur staan praten. Langzamerhand werd het steeds donkerder (en begon mijn maag te protesteren), dus werd het tijd om afscheid te nemen.

Omdat we woensdag de scène voor het echie moesten gaan doen en we tijdens de werksessie van maandag allemaal tips en verbeterpunten hadden gekregen, hebben Noomi en ik dinsdag alle tijd die we hadden besteed aan repeteren om alles in de korte tijd die we hadden proberen te verwerken. Er waren natuurlijk ook een hoop dingen (onder andere het einde van de scène) waar onze docent erg tevreden over was, dus we hoefden niet alles te veranderen. Echter, na wat kleine aanpassingen voelde de scène totaal anders aan, in goede zin wel te verstaan.

In mijn toneelles werden we met een bekertje appelsap in onze hand ergens in de ruimte op een stoel neergezet. We kregen de tijd om het bekertje en de sap zeer nauwkeurig te bestuderen (met al onze zintuigen) voordat we het weg moesten zetten, onze ogen dicht moesten doen en het bekertje en de sap in onze hand moesten proberen te ervaren (voelen, ruiken, proeven) zonder dat het er daadwerkelijke was. Deze oefening is bedoeld om een acteur bewust te maken van een voorwerp, zodat hij het later voor zich kan halen als hij op het podium staat. De mimiek van voorwerpen is een belangrijke kunst in de theaterwereld, vandaar dat we er bijna de hele les de tijd voor hebben genomen.

’s Avonds zijn Charlotte en ik boodschappen gaan doen voor een evenement dat vrijdag zou plaats vinden. Door SBCC was er een International Food Fair georganiseerd en Charlotte en ik waren gevraagd om typisch Nederlands eten te maken. Na wat wikken en wegen besloten we boerenkool, oliebollen en kruidnoten zelf te maken en stroopwafel te bestellen, omdat die toch echt niet gemist kunnen worden. Met een budget van 75 dollar konden we flink inkopen doen en voor we het wisten hadden we vijf tassen vol eten die we naar huis moesten slepen.

Woensdag ochtend had ik voor het eest sinds lange tijd weer een goed potje volleybal kunnen spelen. Ik had prettige teamgenootjes en we deden het ook helemaal niet slecht. Ik heb erg moeten lachen, want onze tegenpartij had een meneer ik-ga-alles-even-hardop-vertellen. Hij vond het nodig om alles wat er gebeurde in het veld en in zijn hoofd hardop te herhalen. Daarnaast was hij was erg fanatiek met het bij houden van de punten, zelfs toen zijn team een achterstand van ruim 10 punten had opgelopen.

Om vier uur was het dan zover. Tijd om de scène voor de camera te doen. Noomi was erg zenuwachtig, wat begrijpelijk is als je weet dat het haar eerste scène ooit was en dat ook nog eens op camera vast gelegd werd. De eerste take werd gestopt omdat het f-woord uit Noomi’s mond kwam rollen, maar de tweede ging fantastisch, dus maakten we al gauw plaats voor het volgende tweetal.
Jonathan en Patrick waren al voor ons aan de beurt geweest, dus waren we “free to go”. Opnieuw waren Jonathan en ik alleen achtergelaten toen Patrick als crew aan de slag moest en Noomi weer de library in verdween.

Die avond zou ik met mijn Intermediate Acting klas naar de voorstelling A Flea in her Ear gaan (die ene waar Patrick de crew voor is) en omdat Jonathan toch niks beters te doen had die avond, besloot hij ook te komen kijken. We hadden nog wat tijd te doden voordat de voorstelling begon, daarom zijn we naar Starbucks gereden voor een goeie kop koffie. Dit was mijn eerste vorm van koffie in zeker twee maanden zo niet meer, wat dan ook gelijk verklaart waarom ik zo hyper was de rest van de avond. Omdat we druk in een gesprek verwikkeld waren, vertrokken we iets later richting theater dan verwacht en hadden we net de eerste paar minuten gemist. Gelukkig was dit geen groot probleem en mochten we toch nog stilletjes plaats nemen.

De voorstelling bestaat uit drie acts, waarbij er een pauze tussen act één en twee zit en alles bij elkaar ruim twee uur duurt. A Flea in her Ear is een komedie over een getrouwd stel waarbij de vrouw met haar vriendin een val opzet voor haar man omdat ze hem verdenkt van overspel. Al gauw wordt duidelijk dat de vork net even anders in de steel zit en ontstaat er volledige chaos als er ook nog eens een dubbelganger in het spel blijkt te zijn.

Na afloop hebben we nog even met een groepje nabesproken, tot Gianluca mij letterlijk aan mijn mouw naar buiten sleurde om naar huis te gaan. Onderweg zijn we gestopt bij Rusty’s Pizza Parlor om Gainluca’s pizza op te halen en zo werd het half 11 voordat ik aan mijn avondeten begon. Gelukkig hoefde ik alleen een burrito uit de vriezer op te warmen en kon ik mijn rommelende maag snel sussen.

De volgende dag ben ik weer vroeg uit de veren gesprongen, want er moest eten gemaakt worden. Charlotte zou zich buigen over de kruidnoten en boerenkool, en ik over de oliebollen en stroopwafels. Omdat we oliebollen met en zonder krenten wilden hebben en we op 100 mensen moesten rekenen, heb ik de meeste tijd van mijn dag in de keuken gestaan om de mini oliebollen te bakken. Er kwam wat improviseer werk aan te pas, maar het had een goed resultaat, ze waren uitstekend gelukt!

Ook vrijdagochtend zaten Charlotte en ik niet stil want er waren aardappels te schillen, stroopwafels te snijden en spekjes te bakken. Met een hoop inspanning was alles klaar ruim voordat de Food Fair begon en konden we op ons gemakje bedenken wat we wilden aantrekken. Om zo Hollands mogelijk over te komen, hebben we allebei iets oranjes aangetrokken. Alison kon ons gelukkig een lift geven met haar auto, zodat we al het eten netjes en zonder gedoe konden vervoeren.
Het evenement vond plaats op het dak van een soort universiteit in Santa Barbara en er waren een stuk of 20 tafels klaar gezet met een vlag van het bijbehorend land. Bij de rood wit blauwe vlag mochten wij ons eten uitstallen en het feest kon beginnen. Langzaam begonnen er steeds meer mensen binnen te stromen en kwamen er steeds meer mensen eten halen. Blijkbaar viel het allemaal erg in de smaak, want mensen kwamen zelfs terug voor een tweede portie en voor we het wisten waren er alleen nog kruidnoten over.

Ik had Jonathan uitgenodigd om ook te komen en omdat hij dan toch al in Santa Barbara was (hij woont in Ventura, een stad zuidelijk van Santa Barbara) kon hij mij mooi meenemen naar zijn voorstelling. Huh? Wat? Ja sorry, dat heeft wat meer uitleg nodig. Jonathan is net als ik heel erg van het acteren en speelde op dat moment in een voorstelling. We waren al een tijdje op zoek naar een geschikt moment waarop ik naar zijn voorstelling kon komen kijken, maar omdat ik geen auto heb, het openbaar vervoer een drama is en een taxi een godsvermogen kost had het moment zich nog niet eerder voorgedaan. In zijn cabrio (met het dak open) zijn we toen op weg gegaan naar het theater in Camarillo. Dat hoor je goed, in een cabrio door het zonnige Californië met het dak open. Ik heb zo genoten! Ik kon het zelf bijna niet geloven. Ik voelde me net een filmster.

We waren wat aan de vroege kant dus we zijn eerst langs het bedrijf van zijn ouders gereden. Het heet House of Magic en het is een plek waar je de letterlijke magie kunt bewonderen, beoefenen of kopen. Daarnaast is het ook een theaterschool voor kinderen waar ze werken aan musicals en toneelstukken. Je kan er danslessen en muzieklessen nemen en ze hebben een klein theater met een mini lobby waar optredens plaats vinden. Het is een ‘little world of arts”, waar ik mij helemaal in thuis voel.

Omdat Jonathan als acteur eerder aanwezig moest zijn dan dat de deuren van het theater open gingen, kon ik backstage wachten. Zijn mede acteurs en actrices waren heel aardig en we hebben gezellig gepraat tot de voorstelling bijna begon. Het was een stuk van Shakespeare genaamd Much Ado About Nothing. Het was een komische roman, maar wat is Shakespeare zonder moord, dus natuurlijk moest er ook flink geweend worden.
Aan het eind van de voorstelling heeft Jonathan mij weer naar huis gebracht. Om een uur of 12 kwamen we aan bij mijn huis, maar toen ik in mijn tas keek bleek ik geen sleutels te hebben… Gelukkig woon ik niet op mezelf en heb ik nog 10 huisgenoten die voor mij de deur open konden doen.

Zaterdag en zondag heb ik geweid aan mijn toelatingstoets. Het blokken kon beginnen. Zaterdag begon ik de dag nog even rustig aan, maar daar zou gauw verandering in komen. Ik had namelijk een strak studie- én slaapschema gemaakt voor de komende week. Het slaapschema moest ervoor te zorgen dat ik 10 uur per dag zou slapen en door elke dag een uurtje eerder naar bed te gaan, het voor mij mogelijk was 9 uur te slapen voordat ik zaterdag om 1 uur in de ochtend mijn toelatingstoets zou hebben.