Week number... One!

Pphoehhhhh... De allereeste schoolweek zit er weer op en goed nieuws: ik heb het overleefd!

Maandag was het zover, ik had m'n allereerste les op college. Om 8 uur in de ochtend, fanatiekeling als ik ben, zat ik in de schoolbanken te luisteren naar een van de fantastische docenten ooit. Hij geeft Psychologie en doet dat op een geweldige manier. Het eerste wat hij ons leerde, was dat we niet altijd alles moesten aannemen en overal een vraagteken bij moesten zetten. Met uitzondering van gesprekken met onze vrienden, want dat zouden we aan het eind van de week er geen een meer over hebben.
Toen kwam Drama. Mijn docent is de meest stereotype dramadocent ever. Hij past perfect in het plaatje van: niet meer geschikt voor in het theater maar wel voor het overbrengen van eigen kennis aan anderen.
Dan mijn sociologie lessen, laat ik zeggen dat deze bijzonder zijn begonnen:
1. de verkeerde docent begon een les over business class
2. ik was de enige die zijn vinger op stak bij de vraag: Wie wist niet dat dit een hybrid class was (half online, half in persoon)?
3. de vrouw blijkt erg bewegelijke armen te hebben en spreekt de hele les met (te) veel enthousiasme en een zeer heftig Indiaas accent
Meer hoef ik er voorlopig niet over kwijt.

Deze eerste schooldag had nog 1 school gerelateerde activiteit voor mij in petto. Running Practice! Al zullen de meeste van jullie het niet geloven, ik ben serieus aan het trainen voor het Cross Country team om landelijk mee te doen aan hardloopwedstrijden. De coach had bedacht om mij tijdens mijn eerste training 5 mile te laten rennen. 5 mile is 8 kilometer. 8 *** kilometer!

Goed... Gelukkig kwam Paul met het fantastische idee om te gaan mountain biken. We zijn met de auto naar trails gereden en hebben daar ruim 4 mile rond gereden. Hier in Washington zijn echt geweldige trails om te mountain biken! Heerlijk vind ik dat. Aansluitend hebben we ergens Grieks gegeten.

Dinsdag was (los van de avond) niet zo erg bijzonder. Ik had alleen Psychologie, Drama en Running practice. Oh en bijna vergeten: enorme spierpijn. Ik kon niet meer zitten zonder met m'n handen ergens te steunen (geloof me, dit is erg lastig als je naar de wc wilt, dan is er niet zoiets als een tafel of leuning ter ondersteuning).

's Avonds dacht ik naar een dramales te gaan waar ik met kleine kinderen zou gaan werken. Niets vermoedend liep ik het gebouw binnen en melde ik me bij een loket. Ik vond het al een beetje vreemd dat er zoveel andere oudere mensen waren en ik geen kleine kinderen zag. Bij het loket kreeg in twee formulieren toegereikt: een auditieformulier en een blad met alle speeldata. Ik zei nog tegen die vrouw dat dat niet kon kloppen, want ik had me niet opgegeven voor een auditie. De vrouw keek me vragend aan en zei toen maar: volg die mensen maar naar de volgende zaal. Zucht... Waar was ik nou weer in beland. In de volgende zaal kreeg ik een script in mijn handen geduwd en werd ik naar een van de stoelen gewezen. Nog voordat ik zat moesten we gaan staan, begon de pianist enthousiast te spelen en begon de hele zaal uit volle borst een voor mij onbekend nummer te zingen. Ik wist niet wat me overkwam. Ik probeerde het nummer nog ik het script te zoeken, maar ze waren al weer klaar en iedereen werd naar een dansvloer geleid waar we gezamenlijk een dans aangeleerd kregen. Ik was beland midden in een auditie voor een familie musical! Voor de VAK kenners onder ons, slechte herinneringen kwamen boven bij de combinatie 'familie' en 'musical' (Alice kuchkuch). Nog enigszins verbijsterd ben ik aan het eind van de avond naar huis gereden.

De volgende dag, woensdag, leek erg op maandag. Zelfde vakken, zelfde tijden, zelfde mensen, enzovoort. Running practice was gelukkig niet zo zwaar deze dag, want ik ging die avond ook nog recreatief volleyballen met andere Green River studenten. Het was een gezellige avond, ondanks het feit dat we drie keer van dezelfde tegenstander verloren hebben. Laat ik zeggen dat wij ook wel eens een puntje scoorden.

Donderdag leek te gaan lijken op dinsdag, ware het niet dat we bij drama ineens iets heel anders gingen doen dan ik verwacht had. We kregen een mindfulness les. We moesten op de (koude, harde, vieze) grond gaan liggen en doen alsof het een zacht (schoon) bed was en daarna moesten ons inbeelden dat we konden vliegen. Zo ging het nog een tijdje door, tot we weer terug moesten komen naar ons plekje op de grond. Het idee is leuk en het zal voor veel mensen vast rust gevend zijn enzo, maar dit soort mindfulness is niet echt aan mijn besteed. Zeker niet als ik lig te rillen van de kou en mijn hoofd aanvoelt alsof het op een puntige steen ligt.
Donderdagavond was het vervolg van de auditie. Het idee was dat iedereen in een groepje auditie deed in de volgorde van het getrokken nummer. Ons groepje mocht als eerst, dus ik stond na nog geen uur weer buiten. Volgende week donderdag weet ik meer...

En de laatste dag van de eerste week was al weer aangebroken. Na Running practice kon ik mezelf een schouderklopje geven dat ik de week overleefd had. Lekker naar huis en het begin van het weekend vieren met een filmpje en wat lekkers.

Gister was het "Europa-dag", of eigenlijk "Nederland-en-ook-een-beetje-Duitsland-dag". Alle Nederlandse en Duitse studenten waren uitgenodigd om footgolf te spelen met een Amerikaanse lunch toe. Ik had geen idee wat footgolf was, ik dacht dat het zou lijken op boerengolf ofzo. Het blijkt normale golf te zijn op een echte golfbaan, alleen is de golfbal een maatje groter (voetbal) en de golfstick je been. Er waren speciale holes waar je de voetbal in moest schieten. Ik vind het een geweldige uitvinding. Je speelt een vorm van golf, alleen hoef je niet het geduld te hebben als bij een normaal potje golf. Ik heb het enorm naar mijn zin gehad.
Na het voetgolfen en lunchen, is Lisa bij mij (voor het eerst in haar leven) Dirty Dancing komen kijken. Het was erg gezellig en we hebben veel gelachen!

Today, the day of the Fair. Omdat Melissa en Paul een lang weekend weg zijn naar Vancouver en Whisler om hun huwelijk te vieren, paste de zus van Paul, Becky, op Corlee en mij. Vandaag zijn we met nog twee andere familieleden naar de State Fair of Washington geweest. Het is een soort combinatie van kermis, markt, kraampjes, voedsel, kinderboerderij, showrooms en nog veel meer. Het is enorm en je kan er van alles doen en kopen. Echt alles. Zelfs een super schattige sugar bear (een klein huisdier dat ook wel pocket pet wordt genoemd). Ik heb een olifanten oor op: gefrituurde pannenkoek-iets met kaneelsuiker en een mega maïskolf. Ik heb een geweldige en gezellige dag gehad en ik heb me vaak verbaasd over de grote van het geheel.

Melissa en Paul zijn net terug gekomen uit Canada en hebben een mooi t-shirt voor mij meegenomen uit Whistler. Echt super lief!
Ondertussen wordt het al wel laat, dus ik ga lekker slapen. Tot volgende week!

Oeh, vergeet niet alle foto's te bekijken die ik geüpload heb.